Ikalawang Kabanata - Hindi Inaasahang Pagkikita

I frowned when I heard a loud voice. My head was spinning as I tried to clear my mind.

"Ano na namang kalokohan ‘to, Aoi?!" Dinig ko na sigaw ng isang pamilyar na boses.

Ugh, he’s here.

Pinilit ko na imulat ang mga mata ko dahil sobrang sakit ng ulo ko sa hang over. Nanlalabo pa ang mga mata ko pero alam ko na kung sino kaagad ang nakapameywangan sa harapan ko. It’s Kenji.

"Ah, Kenji…" I murmured. Inilipat ko naman ang tingin ko sa tao na nasa likuran ni Kenji at nakita ko ang pamilyar na mukha. "Boss Ryo…" I murmured as well.

I was about to go back to sleep when I realized. Wait—I sat up and conditioned myself. I held my head as I tried to regain my composure in front of them. Kahit naman na lagi silang nandiyan sa likuran ko ayoko naman na makita nilang ganito ako.

"’Yung totoo, Aoi, gusto mo pa ba mabuhay? Kung ayaw mo na sabihin mo lang sa ‘kin," I heard Kenji sarcastically say.

Ah, this damn hangover. Ito ang ayaw ko kapag umiinom ako nang marami. My plan is to drink a can or two of beer at hindi ko akalain na mapaparami ang maiinom ko dahil lang sa pag-iisip ng kung anu-ano.

"Sorry…"

Iyon na lamang ang nasa ko dahil hindi ko naman inaakala na pupunta sila rito ng ganito kaaga. Isa pa, hindi ko naman gusto na makita nila ako na ganito.

"Sorry, sorry." Kenji snorted. "Bilisan mo na riyan at aalis tayo. Samahan mo ako." Pinulot naman ni Kenji ang mga beer in cans na nagkalat sa sahig.

"Ako na." Dinig ko na sabi ni Ryo.

Nahiya tuloy ako bigla dahil silang dalawa na ang nagligpit ng kalat ko. Hindi naman talaga ako makalat na tao, kapag nainom lang dahil sa nakakalimutan ko kapag nakakatulog ako. I wasn’t a drinker before it just happened five years ago.

I tilted my head when I realized something. "Bakit, saan ba tayo pupunta? Maaga pa ah," kaagad ko na tanong.

Nakita ko naman na napanganga sa akin si Kenji na parang hindi makapaniwala sa tanong ko. Wait, may nakalimutan ba ako? May hindi ba ako alam? Habang nakanganga si Kenji ay napabuntong hininga naman si Ryosuke.

Ano ba kasing meron?!

"For pate’s sake, Aoi, alas dos na nang hapon. Anong akala mo umaga pa? Tawag ako nang tawag pero hindi ka sumasagot kaya nagpunta na lang kami rito ni Ryo. Malay ko ban a ganito pala ang madadatnan namin, ‘di ba?" taas kilay niyang sabi.

Napaiwas naman ako ng tingin. Wait, huh? Ano raw?

Kinuha ko naman kaagad ang cellphone ko at napanganga naman ako nang makita ko kung anong oras na. Alas dos na talaga ng hapon! Oh gosh, what did I do? Nakita ko rin naman na napakaraming texts and calls from Kenji at pati na rin si Ryo gamit ang private number n’ya ay nag-text at tumawag na rin sa ‘kin.

Napangiwi naman ako. "Sorry…"

Kenji crossed his arms. "If you’re really feel sorry, then, stand up and get ready. Kanina pa ako nasasaktan nitong si Kenji dahil sa ginagawa mo." Napatingin naman ako kay Ryo, nakabusangot.

Hindi ko tuloy alam kung matatawa ba ako o hindi. Napakaot na lamang ako ng ulo ko at napatingin ulit sa cellphone ko. Dahil naka-silent ang cellphone ko ay hindi ako nagising sa mga texts nila.

Hindi na lang ako nagsalita pa at naghanda na lang ako. Kenji is the type of person that values time when it comes to him and Ryosuke. That’s why, I needed to get ready as fast as I could.

"Saan ba ang punta?" kaagad ko na tanong nang makapasok ako sa kotse nilang dalawa. Syempre, nasa backseat ako. Alangan naman umupo ako sa shotgun seat. "Saka Kenji, sigurado k aba na okay lang talaga na gumala ka nang gumala?" dagdag ko pang tanong habang nagsusuot ng seatbelt.

"Para ka naman si Mommy," inis na kumento ni Kenji. "Hindi naman tayo gagala, mukha bang gagala tayo?" balik na tanong ni Kenji sa akin at nang tingnan ko siya sa rear mirror ay nakataas ang kilay niya. "Mamimili ako ng suit para sa kasal namin ni Ryo. Also, I’m going to pick up the suit I ordered for you and the others," he added.

For me and the others. Meaning, the circle.

Tumaas naman ang kilay ko at napatingin kay Ryosuke. "Kasama ka, Boss?"

I saw him shake his head and Kenji answered. "No, ihahatid lang n’ya tayo."

Napataas naman ang kilay ko at nakita ko naman si Ryosuke na napatingin sa ‘kin sa rear mirror. "Unfortunately, I have one important meeting that I have to attend today. That’s why I can’t go with him. I can trust you to keep an eye on him, right, Aoi?"

I laughed. "Wow, a dominant alpha was scared that his omega would make a mess," I commented.

Kenji snorted. "Hindi naman ako manggugulo!"

I shook my head, looking at the couple in front of me. I was smiling while genuinely wishing them happiness. I couldn’t get mine, but at least there’s a chance that my circle will. If I don’t get it, then I will do my best to help them find their happiness. That is all I could do.

Nagaaway silang dalawa pero hindi ko nakikita na nagkakapikunan silang dalawa. I guess it’s quite normal. Ganiyan din kasi kami noon. I endured listening to their bickering and watching them argue in front of me, and when we finally arrived at our destination, my jaw dropped when I saw that they were made up already.

Napailing na lang ako. Wala akong masabi sa relasyon nilang dalawa. They’re both good at handling each other’s tantrums.

"Bakit hindi mo na lang ipinagpabukas ‘to kung gusto mo naman pala makasama si Ryosuke rito?" tanong ko sa kaniya habang papasok kaming dalawa sa wedding boutique.

Nang umalis na kasi si Ryosuke ay kung anu-ano na ang kaniyang binubulong na kesyo gusto raw niya na makasama si Ryosuke ngayong araw. Hindi ko tuloy alam kung dapat ko ba s’yang kampihan or what.

"Hindi pwede bukas dahil may plano na kaming dalawa na makipagkita sa wedding planner," kaagad niyang sagot sa akin at may lumapit naman sa aming sales lady. "Kenji Parella," Kenji stated his name.

The sales lady gasped since he knew Kenji’s name, and when she finally verified his identity, she immediately smiled at us. "Good afternoon, Mr. Parella. We’ve been waiting for you. We’re informed that you and your circle are going to come today." She led the way while politely and respectfully talking to us. Sino nga ba ang hindi kung isang Parella ang kakausapin mo, ‘di ba? Ganiyan ang mindset ng ibang tao. "Everything that you might like is already ready, Mr. Parella. All you have to do is to pick a design."

Napatingin naman ako kay Kenji and he seems satisfied. "Kung okay na pala bakit kasama pa ako?" taas kilay ko na tanong.

He looked up a little to see my face and smirked. "Anong akala mo hahayaan lang kita na mabulok sa apartment mo?" He snorted. "No way," he added, "Well, the others should be here as well."

Naupo na muna kami ni Kenji habang inaayos ng mga sales lady na mag-a-attend kay Kenji sa pagsusuot. Hinihintay rin namin sina Kasumi, Rayle, Daisuke, and Haru.

"Sa tingin mo magiging okay lang kaya si Haru?" tanong ni Kenji sa akin. "You know, that alpha was invited in our wedding since he’s Ryosuke’s friend," nag-aalangan na dagdag ni Kenji.

I shrugged my shoulder. "Ewan ko, hindi ko alam."

"He’s invited as well."

I nodded my head since I knew who he was talking about. "I know," I murmured, playing with my fingers. "I know, that’s why I am getting ready to meet him again," I added.

Ilang sandali pa ay nagsidatingnan na rin ang mga ka-circle namin ni Kenji. Hinatid si Rayle ng kaniyang manager sa boutique kaya naman nang makita siya ng ibang sales lady ay hindi makapaniwala lalo pa nang makita nila na sa amin dumeretso si Rayle. Sumunod naman si Kasumi at Daisuke na sabay na pumasok ng boutique. Last na dumating si Haru.

"Sorry, pinatulog ko pa kasi si baby."

I patted his shoulder. "What is there to be sorry for?" taas kilay. "Anyway, we should get started," I added.

Tumango naman ang noo nila. Nagsimula na rin kaming magkumento sa mga suit na sinusuot ni Kasumi. Since he’s an omega, it's a given that he’s going to wear a white suit. Black is for an alpha.

"Alam mo, hindi ko talaga gets kung bakit hindi ka muna pinatapos ng alpha mo ng high school bago ka buntisin." Nangalumbaba naman si Kasumi habang pinapanood si Kenji at ini-evaluate ang suit.

"Hindi rin naman namin ‘to inaasahan," kaagad na sabi ni Kenji at ngumiti sa amin. "This small and precious bundle of joy, it’s really a gift from heaven."

Napasandal naman ako. "Magkakaroon na kaagad ng kalaro anak mo, Haru."

Haru nodded his head. "Right? He’ll definitely be Kenji’s son’s best friend," he commented.

Tumango naman kami. Napag-usapan na namin noon na kung magkakaroon man kami ng anak na alpha at omega, those alpha will sure protect our omega babies. Hindi biro ang maging omega sa mundong ito, we’re always consider as weak and have to always submit to an alpha that’s why we want our children to be friends with each other and protect each of them.

Children.

I always wanted to have my own family, but that was just wishful thinking. I wouldn’t be having a baby if it weren't for him.

Pangatlong suit na ang naisukat ni Kenji and so far, ito pa lang ang suit na talagang bumagay sa kaniya. Tumatango tango naman si Rayle at ako.

"Mas gusto ko ‘to," kaagad na kumento ni Rayle habang nakatingin kay Kenji.

"Right? Ito rin ang nagustuhan ko," Kenji agreed. "I’ll get this one. Please include the partner of this suit as well."

"Yes, Sir Kenji."

Nang makapagpalit na si Kenji ng kaniyang damit ay kaagad naman siyang ngumisi. "Aoi, why don’t you try to fit one?" Nakangiti pa si Kenji nang nakakaloko.

Napatingin ako sa mga kaibigan ko at maging sila ay nakangiti rin.

"Right? I guess it’s fine to fit one." Tumatango pa si Daisuke.

"Mukha bang ako ang ikakasal?" tas kilay at inis ko na tanong.

Mas lalo pa namang lumala ang ngiti nila. Kinabahan ako bigla. "Sige na, subukan mo na!" Haru said.

Bumuntong hininga na lang ako at kinuha ang white suit na binigay niya sa ‘kin.

I was confused, but when I entered the fitting room, I immediately shivered. I smell something really familiar to me. I clenched my fist in my chest as I suppressed my whole body.

"Sir, okay ka lang po ba?" nag-aalala na tanong sa ‘kin ng kasama ko sa fitting room para tulungan ako.

I gulped. No, this can’t be. This place... he shouldn’t be here. Right, he won’t be here. Of course, silly me.

After I put on the suits, I stared at my reflection in the mirror.

"Wow, Omega really is awesome," the woman with me inside the fitting room exclaimed. "You have a nice skin, a pretty face, and an elegant demeanor. Wow." She claps her hands, smiling at me. "Your mate will really cry if he sees you like this on your wedding day," she added.

Cry.

Right, I did cry... five years ago.

I stared at my reflection once again, smiling sadly. I used to fantasize about what my reflection would look like in a wedding suit, but now... I don’t want to see it. ‘Ganito ba ang magiging itsura ko kung sakali na ikakasal ako kay Takeru?’

Ah, of course, that won’t happen.

Kaagad naman akong umiling. No, impossible. Ako ikakasal sa kaniya? Baka siya, ikakasal sa iba. Masyado nang malaki ang agwat naming dalawa. He has his new omega now.

Napayukom naman ako ng kamao ko nang maisip ko ‘yun. Ah, why would I think about it. I shouldn’t ruin this day.

"Anon a, Aoi? Hindi ka pa ba lalabas diyan? Dali na gusto ko nang makita ang itsura mo sa kasal mo!"

Kasal ko? Kenji knew that it was impossible to happen.

Napailing na lang ako dahil sa sinabi ni Kenjki. Para namang maikakasal pa ako.

Hinawi naman na ng babae na kasama ko sa fitting room ang kurtina na nakatakip at saka ako ngumiti kay Kenji. "Ano, bagay ba? Kasal na kasal na ako," natatawa ko na sabi.

Kaagad naman na napangiwi si Kenji sa sinabi ko at napatingin ako sa kabilang sofa, sa kanang bahagi kung saan kami umuupo ni Kenji. Muntik pang mawalan nang lakas ang tuhod ko.

Takeru…

We both stared at each other’s eyes for a moment.

Why is he here?

"Hey, Takeru, okay na ba ‘to?"

Napatingin ako sa pinanggalingan ng boses at nakita ko ang isang omega. That omega… that omega is the one he’s going to marry.

Masakit, oo, pero pinili ko na lamang na magpakita na parang wala na lamang sa ‘kin ‘yun. Ano pa nga ba ang magagawa ko? Wala. He has his choices and he choose to leave me.

"Kenji, ano na?" tanong ko nang ibalik ko sa kaniya ang tingin ko. "Magugustuhan ba n’ya ‘to?" tanong ko ulit.

Hindi ko alam kung mage-gets ban i Kenji ang sinabi ko pero sana, oo. Pinilit ko rin na huwag manginig at mag-crack ang boses ko kahit na gustong gusto ko nang umiyak. Gusto ko na ipakita sa kaniya na kaya ko, na okay lang ako. At least, kahit doon man lang hindi na s’ya mag-alala at hindi na ma-guilty sa pag-iwan n’ya sa ‘kin.

Ramdam na ramdam ko ang tingin ni Takeru sa ‘kin pero pinili ko na hindi siya tingnan. I could smell his sweet sandalwood pheormones and I chose to ignore it. I can feel my whole body wanting him, lusting over him, but no, I should restrain myself. At least I still have my pride with me.

Kenji claps his hands. "Wow! Mukha ban a aayawan ka ng isang ‘yon? Kahit nga bonded ka na sa ibang alpha e tinanggap ka pa rin n’ya. Mahal na mahal ka noon kaya huwag kang mag-alala," Kenji says, smiling. He stood up and patted my shoulder. "Take that off, we’re going to buy it."

Isinara ko na lang ang dressing room at naupo na lang ako bigla. Naramdaman ko naman ang pagtulo ng luha ko. Naramdaman ko pa na nag-panic ang kasama ko sa loob kaya naman nag—hush sign na lang ako sa kaniya.

I don’t want him to know that I’m not okay.

Nang lumabas ako ay narinig ko naman si Rayle na nagsalita, "Kelan ang operation mo, Aoi?"

I looked at him, confused. "Huh?"

Kasumi snorted. "Akala mo hindi namin malalaman? When is your gland removal operation?"

I felt a sting in my heart when Kasumi asked me that. Gland removal operation, I did not consider that option. I glanced at Takeru, and when I saw his face, he looked shocked. He looked like he was going to burst in anger but held himself.

I looked away, smiled at my friends. "Two months from now."

"Great, finally, you consider this option. At least your shackles will be removed. You deserve to be happy, Aoi." Kasumi patted my shoulder.

I smiled.

Everyone deserves to be happy.