LUMIPAS ANG ilang araw na hindi sila nagpapansinang dalawa, kapag may libreng oras si Coreen ay sa hospital niya ito inuubos para makapiling ang kapatid niya. Ginagawa niya ang trabaho niya bilang katulong nito pero hangga't maaari ay ayaw niya itong nakikita. Ramdam ni Coreen ang bawat titig ni Royce sa kaniya pero pinilit niya iyong huwag pansinin.Immature man pero ano bang magagawa niya kung sa tuwing titignan niya ito ay bumabalik ang sakit at damdamin na inuutos nitong pigilan niya?Coreen found herself crying every single night, but she's thankful na nanatiling bakal ang nasa pagitan nilang dalawa.Ngunit isang araw nang maalimpungatan siya at makitang salamin ang pader at ang hindi niya inasahan ay ang nakaupong si Royce sa kama na matamang nakatingin sa kaniya. Nanlaki ang mga mata ni Coreen at agad na nagtalukbong. Sigurado siyang nakita nito ang namumugto pa niyang mga mata.Ano na lang ang iniisip nito? Na patay na patay siya dito at umiiyak pa siya sa pagtulog?Impit siya
"Touch you where?"Coreen whimpered pathetically. Talagang gusto nitong sabihin niya ang mga salita? Talagang gusto siya nitong lunurin sa kahihiyan."Where, woman? Say it."Pinipigilan ni Coreen na isara ang mga hita at bumaluktot na lamang sa isang tabi ngunit hindi rin niya mapigilan ang sariling nararamdaman. She wants it, damn it. She wants him to touch her there."M-my p*ssy." She finally said and gave in to her own desires."It wasn't so hard now, was it?" Royce stepped closer to her and she can almost feel his heat that made her whole body tremble with need.Royce traced her face, neck and the middle of her mounds teasingly and Coreen almost screamed when he suddenly cupped her. Mabuti na lamang at agad niyang natakpan ang bibig dahil muntik na siyang impit na mapahiyaw. Halos mamaluktot siya at tumirik ang mga mata nang simulan siya nitong laruin doon. Nakadagdag sa kiliting nararamdaman ang suot nitong leather gloves.Mabagal sa umpisa ang ginagawa ni Royce, paikot, pataas,
"Let's go." Aya ni Royce at muling naunang bumaba mula sa sasakyan.Nagtataka man ay bumaba na rin siya at nakita niya kung paano ito dire-diretso lang na pumasok sa loob. Dahil sa hindi hamak na mas maliit siya ay hinabol niya ito papasok. Nadagdagan ang pagkamangha ni Coreen nang makita ang mga waiter, waitress at chefs na nakatayo sa malayo sa kanila at nakahanay nang makapasok sa restaurant na kadalasan ay dinadaanan lang niya."Sit and don't just stand there, woman."Tumalima siya at naupo sa kaharap na upuan ni Royce. Kunot-noong tinignan isa-isa ni Coreen ang mga putaheng nakahain sa mesa at nakilala ang mga paboritong pagkain ni Royce. Pinanuod niya nang magsimula itong kumain pero siya ay hindi magawang kumain sa kabila ng gutom dahil sa labis na pagtataka."U-uhm, kanino itong restaurant at bakit umalis ang mga customers? Bakit nakahanda na kaagad ang mga putaheng gusto mo?" Hindi na niya natiis pa at sunod-sunod niyang tanong."A friend of mine owns this. Now eat." He said
Napasinghap siya nang mahina nang marinig ang mga yabag na papalapit sa kaniya at mabilis na tumakbo palayo at muling naupo sa upuan niya. Umarte siyang kumakain pa ng dessert kahit pa ang puso niya ay daig ang takbo ng tren sa bilis ng tibok nito, at kahit pa bahagya siyang nanginginig at namamawis sa labis na kaba."Let's go." Rinig niyang sabi ni Royce at hindi na siya hinintay pa bago naunang lumabas ng pinto.Marahang tumayo si Coreen at bago pa siya makahakbang pasunod kay Royce ay natigilan siya nang may magsalita mula sa likuran niya."Hope you enjoyed the meal, Coreen," she gulped and turned around to see Uriah with a dangerous smile on his face. Gone was the gentle facade he showed earlier. Isang tanda na mukhang nalaman nito ang ginawa niya. "See you next time."Dahil sa takot at kaba ay hindi na siya sumagot at mabilis na lumabas pasunod kay Royce. Nang sa wakas ay makalabas, sumakay siya sa kotse na nakahawak sa tiyan. Pakiramdam niya ay maisusuka niya ang lahat ng kinain
Nagulat man ay hindi na siya na-sorpresa sa sinabi nito. Oo, alam niya ang posibilidad na bilhin nito ang pagkababae niya ngunit hindi pa rin niya napaghandaan ang sarili ngunit isa lang ang sigurado niya."Ayoko." Pagkuwan ay mariin niyang sagot.Sa unang pagkakataon mula nang magsimula ang deal nila ay tumanggi siya. Mula sa maliit na halaga ay tinanggap niya, ngunit sa pagkakataong iyon ay hindi niya magagawa ang gusto nito."Ayaw? Ah, alam mo pala ang salitang iyan," tumawang sabi ni Royce habang pinupunasan ang labi. She saw his jaw tightened with annoyance, maybe? "Suit yourself. Hindi naman ako ang may kailangan ng pera." Pakibit-balikat niyang dagdag at tumayo habang umiinom ng tubig.Nag-isip sandali si Coreen, oo nga at tutol siya ngunit ayaw niyang magpatalo sa binata. Dahil nainsulto siya sa pagtawa nito at mga salita. "Sa isang kondisyon." Panimula niya."Kondisyon? Sweet, you think you're in the right place to ask for a condition? Okay, let's hear it.""Papayag ako pero
Mabilis pa sa alas-kwatro na muli niyang isinara ang secret door at sinigurong nasa dating pwesto ang pagkakalagay ng frame na nagmimistulang susi nito at mabilis na lumabas ng kwarto. Isinara niya nang maigi ang pinto at tumakbo palabas sa sala.Muli niyang itinapon ang laman ng garbage bag sa sahig at pinilit na kinalma ang sarili dahil daig pa niya ang nakipaghabulan sa kabayo sa bilis ng tibok ng puso niya at bilis ng paghinga niya. Muntik na! Muntik na siyang mahuli nito and God knows kung ano ang gagawin nito sa kaniya! He can use the gun or knife on her without blinking for sure.She kept her face calm as she pretended to clean the mess and that's when she saw him stepped inside."What the f*ck are you doing here, woman?" Royce's snapped angrily at her and she did flinch at his angry tone.Pero pinanatili niyang kalmado ang hitsura niya at hinarap ito, at pilit na binahiran ng inis ang mukha. "Ano? Iniwan mong bukas iyang pinto mo kaya akala ko ay pinapalinis mo itong lugar mo,
Hindi nakatulog si Coreen ng gabing iyon sa pag-aalala. Ilang beses ba niyang naisipang pumunta sa kabilang side para tingnan si Royce? Ilang beses na ba niyang kinagat ang daliri sa pag-iisip ng mga posibleng mangyari rito na halos nagsugat na ito? Sinubukan nga ni Coreen na buksan ang pinto ngunit naka-lock naman ito mula sa labas. Kaya naman walang nagawa si Coreen kundi ang ihampas ang kanyang mga kamay sa pinto dahil sa frustration. She even tried calling out his name many times but all she can hear is her echo. Para siyang mag-isa sa malaking puting mansyon na iyon. Pinag-isipan pa niya kung tatawag siya sa 911, ngunit naalala niya ang lihim sa silid ni Royce. Magdamag siyang paikot-ikot sa bahay, nakatitig sa dingding na para bang ito ay magbubukas nang mag-isa, nakahampas ang kanyang mga kamay sa pinto o sa dingding. Walang magawa kundi patuloy lamang sa pagtawag sa pangalan ni Royce hanggang sa manawa. Para na nga siyang mababaliw. Bago pa niya mamalayan, sumikat na pal
"Magandang umaga!" Masayang bati ni Coreen sabay bukas ng pinto ng kwarto ni Rica, ngunit napalitan ng pag-aalala ang kanyang ngiti nang makita niyang inaalo ng kanyang Tita Clarice ang isang umiiyak na si Rica. "Anong nangyari?" Nag-aalalang tanong niya at lumagpas sa Tita niya para dahan-dahang hawakan ang mukha ng kapatid gamit ang naka-gloves na mga kamay. "Nasaktan ka ba, baby?" Muli niyang tanong nang nanatiling tahimik si Rica at patuloy lang sa pagsinghot nang mahina. Naramdaman ni Coreen ang paghawak sa kaliwang balikat niya at tumalikod para harapin ang Tita niya para makita itong nakangiti. "Wala namang problema, Coreen. Ayos lang si Rica. Naiiyak lang siya dahil narinig niyang nag-uusap ang mga nurse." Imbes na gumaan ang loob ay lalo siyang nabahala at awtmatikong nagpaka-Ate. "Ano ho ang mga sinasabi nila? May sinasabi ba sila tungkol kay Rica?" Bahagyang natawa si Tita Clarice at hinawakan siya sa kamay. "Hindi, hindi, hindi. Hindi siya ang pinag-uusapan nila.
Namula ang mukha niya bago tumingin sa lalaking nakaupo sa tabi niya at nagtama ang mga mata nila. Sandaling nag-usap at nagkaintindihan ang mga ito bago niya ibinalik ang tingin sa Tita niya at pinisil pabalik ang kamay nito. Ang kamay na na mula pa noon ay inaalalayan na sila at hindi sila binitiwan, kahit na ngayon ay siya na lamang ang hahawakan nito. "Huwag mo akong alalahanin, tiyang. Pasensya na kung pinag-alala kita at salamat dahil hindi mo ako iniwan sa panahong kailangan ko ng masasandalan. Magiging ayos na ho ako ngayon. Wala man si Rica ay nasa puso ko siya habang nabubuhay ako." Maluha-luha silang ngumiti sila sa isa't isa bago kumain. "Anong plano mo ngayon, Coreen?" Pagkuwan ay tanong ng tiyahin niya. "Babalik na ho ako sa trabaho ngayon. Sabay na kaming babalik ni Royce." Nangingimi niyang tugon dahil iiwanan niya itong mag-isa. Maiiwan na itong mag-isa ngayon at mabigat iyon sa dibdib ni Coreen pero gusto rin niyang makasama si Royce. Kinaway-kaway ng Tita
"I'm sorry sa mga nasabi ko kanina." Inaantok niyang sabi pagkatapos ng mainit ba tagpo sa pagitan nilang dalawa. Natagpuan niya ang sarili niyang nakahiga sa braso nito na may kumot na nakatakip sa kahubdan nila. Walang reaksyon si Royce sa kanyang pag-amin bagkus ay hinila siya ng kaunti palapit. Hindi sumagot at hindi rin siya itinulak nito palayo. Kahit paano, mas okay si Coreen sa reaksyon nito. Pagkatapos ng kanilang pagniniig, humiga siya sa tabi nito habang ibinalik naman nito ang sarili sa loob ng pantalong suot matapos na hinubad ang ginamit na condom na may ebidensya pa ng kanyang pagkabirhen at milagrong ginawa nila bago itinali ito at itinapon sa basurahan. Pareho silang nakatitig sa kisame na walang sinasabi bago ito nagpasya na tuluyang basagin ito. "Ayos lang," sagot ni Royce sabay buntong hininga. "Hindi naman kasi ito ang unang beses na narinig ko iyon." Napalunok si Coreen doon. Oo nga naman, isang gwapong lalaki si Royce. Marahil ay marami na itong napaibig o
Mariin siyang tinitigan ni Royce sa mga mata pababa sa hubad niyang katawan bago nagpakawala ng matigas na pag-iling na nagpakulot sa kanyang mga daliri sa paa. "I am not doing this with you. Not... like this. Not at that state." Kung ibang sitwasyon 'to at hindi siya desperadang makalimot kahit sandali, maiintindihan ni Coreen ang reaksyon ni Royce at matutuwa pa siya na hindi nito sasamantalahin ang kalungkutan niya. Pero hindi. Dahil ang kailangan niya ay isang lalaking magpapalimot sa kaniya. "O dahil ayaw mo? Bakit hindi mo na lang aminin na duwag ka at takot mahawakan? You are a goddamn coward, Royce. Or should I call you... Magnus?"Halos umusok ang ilong nito sa sinabi niya. She's provoking him pero kailangan ito ni Coreen. Kailangan niyang maramdaman ang isang uri ng koneksyon. Kailangan niyang makalimot. Kailangan niya ng distraction. At si Royce ang nasa harapan niya. Aalis na sana si Royce pero pinigilan siya ni Coreen sa pamamagitan ng pagyakap sa bewang nito. At
Hinayaan ito ni Coreen na ihatid siya hanggang sa dining table, hinayaan niyang maglagay ng mga pagkain sa plato niya hanggang sa mapuno ito ng mga pagkain. Inangat niya ang mabigat na mga kamay para hawakan ang kutsara at tinidor at nagsimulang kumain. Nagsimula mang kumain ay wala siyang nalasahan. Tanging pagnguya at paglunok lamang ang ginawa ni Coreen. Lahat ng mga ito ay tila papel de lihang dumaraan sa lalamunan niya pero ginawa niya para sa tiyahin niya. Kumain siya nang kumain hanggang sa hindi na niya kaya para hindi masayang ang effort nito at para hindi mag-alala. "Ate, tikman mo 'to, oh!" Napalingon ang mga mata niya sa kaliwa nang makita si Rica na nakangiti nang napakatingkad habang inaabot sa kanya ang isang pirasong karne mula sa sariling plato. Awtomatikong napangiti si Coreen at nang kakagat na siya ay nawala ang imahe ni Rica kasabay ng kanyang ngiti. Tinakpan niya ang bibig niya at napayuko nang maramdaman ang pamilyar na pakiramdam. Kaagad siyang tumayo at tu
Tila nagpanting ang kaniyang mga tenga kaya naman marahan niyang iniling ang ulo bago iniikot ang mga mata sa paligid, para bang nabigla pa kung ano ang ginagawa niya roon. Nagtataka kung paano siyang napunta roon at kung saan siya galing. Nakita ni Coreen ang mga larawan na mga alaala ng kanyang kapatid na babae na nakasabit sa dingding, at ang kanilang mga masasayang sandali ay lumutang sa kanyang harapan kaya naglaho ang galit, at pagpatay na layunin na naramdaman niya kanina at napahawak siya sa dibdib niya. Papatay na sana siya ng tao. Malapit na siyang maging mamamatay-tao!Bumaligtad ang sikmura niya at dali-daling tumakbo palabas at sumuka. Pinunasan niya ang kanyang bibig pagkuwan gamit ang likod ng kanyang kamay at nagsimulang umalis para bumalik sa tabi ng kapatid nang pigilan siya ni Royce. "Huwag mo akong hawakan." Malamig na sabi niya rito habang nanlilisik ang tingin sa kamay nitong nakahawak sa braso niya. Binitawan naman nito ang braso niya at tila napaso. "Gagawi
Ang mga luha ay natuyo na, ang lakas ay tuluyang naglaho, ang mga emosyon ay nawala. Walang pakiramdam. Walang maramdaman sa sandaling iyon habang nakasalampak siya sa sahig ng ospital, at nakatitig lang siya sa bangkay ng kanyang kapatid. Ang dating kaibig-ibig na ngiti nito at pagtawa na maaaring alisin ang kanyang stress sa isang linggo at kay sarap pakinggan ay wala na. Ang matamis na boses na paulit-ulit niyang inuulit sa kanyang isipan bilang pinagmumulan ng kanyang lakas ay wala na. Ang mga kwento nito na nagpapatawa sa kanya palagi ay hindi na niya maririnig pang muli. Wala na silang lahat. Wala na sa kanyang kapatid ang mga pangarap, kinabukasan, ang kabataan.Nawalang parang isang bula, inagaw sa isang iglap. Hindi napigilan ni Coreen na magtanong sa Diyos. Bakit? Bakit ngayon? Bakit nito kukunin si Rica ngayong sa wakas ay nagkaroon na ito ng pagkakataong gumaling? Bakit habang bata pa ito at may mga pangarap pa? Ang daming tanong ni Coreen kung bakit pero walang makuhan
Bumalik ang mga mata niya sa mag-asawa nang makitang lumuhod ang Tiyo niya sa harap ng Tita niya habang umiiyak. Nanlaki ang mata niya sa sobrang gulat at kinailangang gusutin ang mga mata. Ilang beses na niyang nasaksihang mag-away ang mga ito, ngunit kailanman ay hindi niya ito nakitang nagmakaawa at lumuluha. At hindi sigurado si Coreen kung ano ang mararamdaman o iisipin.May emosyon naman pala ang tiyuhin niya at marunong humingi ng tawad. "Mahal kita, Clarice. Nakikiusap ako." Pagmamakaawa ng Tiyo niya habang hawak ang mga binti ng Tita niya. Nakikita niya na maging ang Tita Clarice niya nagulat sa tinuran ng asawa, at unti-unting lumalambot. Hindi, hindi, Tita. Hindi dapat ganoon kabilis. Huwag kang bumigay kaagad. Huwag kang padadala basta. Payo niya sa tiyahin sa kaniyang isipan. "Hindi." Maya-maya pa ay sinabi ng Tita niya at nakahinga siya nang maluwag. "Hindi na ako babalik doon."At tila ba iyon ang senyales at mitya ng huling pasensya nito. Tumigil ito sa pag-i
Nakarating sila sa kanilang bahay na may medyo tensyon sa pagitan nila. Ito ay halos mula sa panig ni Coreen dahil tumatango si Royce kasabay ng musika. Tila walang ideya sa mga bagay na tumatakbo sa isipan niya o nagpapatay-malisya. Bababa na sana siya nang pigilan siya nito. "Hintayin mo ako." Nauna itong bumaba at umikot para pagbuksan siya ng pinto. Parang gusot na papel ang mukha ni Coreen nang mga sandaling iyon. Masisisi mo ba siya? Ginagawa nito ang mga bagay na hindi naman nito ginagawa noon at hindi niya makuha kung pinapaasa ba siya nito. "Salamat." Pasasalamat niya kahit nalilito siya, at kahit pa may humaplos sa puso niya dahil sa ginawa nito. Naglakad na siya papunta sa pinto at hindi niya maiwasang mapasigaw sa gulat nang sumalubong sa kanya ang mga party poppers. "Maligayang kaarawan!" Sabay na sigaw ng Tita niya at Rica. Natawa siya at hinalikan silang dalawa sa pisngi. "Salamat." Pasasalamat niya ngunit pagkatapos ay nagtaka. "'Di ba nag-celebrate na tayo?
Nagpatuloy ang mga araw sa pagtatrabaho niya kay Royce at pag-aalala sa kanyang pamilya ngunit totoo sa sinabi ni Royce, may mga tauhan nito na nagbabantay sa bahay nila ayon sa kanyang Auntie. Nang tanungin siya ng Tita niya kung bakit ay hindi siya nakahanap ng tamang sagot at sa halip ay sinabi niya na para sa Tiyo niya ito kung sakaling masaktan sila. Hapon na at kasalukuyan siyang nagtatahi ng pang-itaas na napunit mula noong araw na siya ay kinidnap. Paborito niya kasi iyon kaya hindi niya basta-basta maitapon at may sentimental value na rin ito sa kaniya. Napahinto siya nang makitang pumasok sa right wing si Zyke. "Hi," Nag-aalangan niyang bati. Huling pagkikita nila ay nainis niya ito sa pagsasabi at pagbbintang ng kung ano-ano. "I'm sorry sa mga nasabi ko." Pagpapakumbaba niya. Isinara ni Zyke ang pinto at nagkibit balikat bago pabagsak na humiga sa sofa. "Nah. Wala kang alam at kasalanan din naman namin," tugon nitong nakangiti sa kanya kaya ngumiti rin siya pabalik. T