Chapter 006

DHALIA’S POV

Ang bilis ng pangyayari.  

Tatlong linggo pa lang ang nakalilipas mula nang alukin ako ni Sir Henri ng kasal, ipakilala ako sa magulang niya, hingin ang basbas ni Inay, at dahil sa hindi inaasahang pagkakataon, inanunsyo niya sa buong kumpanya ang nalalapit naming kasal.  

At ngayon, narito ako, nakatayo sa harap ng isang malaking salamin, suot ang puting wedding gown na espesyal niyang ipinagawa para sa akin. Simple lang ito, walang masyadong dekorasyon, ngunit ang bawat detalye ay sumisigaw ng pagiging elegante. Ang palda nitong mahaba at bumabagsak sa sahig ay parang alon ng ulap sa paligid ko. Nakapuyod ang buhok ko, at ramdam kong bumagay sa akin ang maingat na inilapat na makeup.  

Para akong ibang tao.  

Para akong isang babaeng tunay na ikakasal.  

"Prayer reveal naman diyan, Dhalia," biro ni Rea habang inaayos ang belo ko. "Kaya ka pala natitiis si Sir Henri, ha? May something pala sa inyo!"  

Napatawa ako at umiling. "Ikaw talaga."  

"Teka, kinakabahan ka ba?" tanong niya.  

"Oo," amin ko. "Pakisampal nga ako, baka nananaginip lang ako."  

"Hay naku, hindi na kita sasampalin," natatawang sagot niya, saka marahang tinapik ang likod ko. "Pero alam mo, Dhalia, hindi lang dapat kaba ang nararamdaman mo. Dapat excited ka rin, kasi girl, lahat ng kamag-anak ni Sir Henri narito ngayon. Diyos ko, Dhalia! Puro ulam, walang patapon!"  

Napailing ako sa biro niya, pero totoo naman ang sinabi niya. Ang pamilya ni Henri, pati na ang ilan sa pinakamakapangyarihang negosyante sa bansa, ay nasa loob ng simbahan ngayon.  

"Pero seryoso, congrats sa inyo," dagdag niya. "At finally, makakatikim ka na rin ng—"  

"Rea!" Pinandilatan ko siya, pero nakangisi lang siya nang maloko.  

Nagbibiro lang siya, pero hindi ko maiwasang mapaisip. Hindi ba’t kasal lang ang napagkasunduan namin ni Henri? Wala naman sa usapan ang…ang ibang bagay… di ba? Ano kayang plano niya rito?  

Bago pa ako tuluyang lamunin ng sariling isip, dumating na ang organizer. "Handa na po kayo, Ma’am Dhalia? Magsisimula na tayo."  

Huminga ako nang malalim. Ito na.  

Pagbukas ng engrandeng pinto ng simbahan, agad akong binalot ng kaba.  

Sa loob, napakaraming mata ang nakatutok sa akin. May mga mukhang masaya, may mga nagtataka, at may ilan ding halatang hindi natutuwa.  

Pero ang lahat ng iyon ay nawala sa isipan ko nang matuon ang tingin ko sa isang lalaki. Ang lalaking naghihintay sa akin sa altar.  

Si Sir Henri.  

Ang lalaking hindi ko inakalang magiging asawa ko.  

Napakagwapo niya sa suot niyang puting suit, parang isang prinsipe sa isang fairy tale. Matangkad, makisig, at kahit mula rito ay kitang-kita ko kung paano niya ako tinititigan.  

"Dhalia," mahina ngunit puno ng emosyon ang tinig ni Inay nang alalayan niya ako. "Sana ay hindi ka sasaktan ng batang iyon. Pero nakikita kong nasa mabuti kang kamay."  

Namuo ang luha sa mga mata ko, pero pinilit kong pigilan. Hindi ko aakalaing ikakasal ako nang ganito kabilis. Hindi ko rin inakala na maririnig ko kay Inay ang ganoong mga salita, na nakikita niyang magiging maayos ako sa piling ni Henri.  

Napangiti ako at muling tumingin kay Henri.  

At sa sandaling magtagpo ang mga mata namin, parang nawala ang lahat ng kaba ko.  

Nang nasa altar na ako, naramdaman kong bahagyang hinigpitan ni Henri ang hawak sa kamay ko.  

"Kabado ka ba?" tanong niya.  

Hindi ako sumagot.  

Ang totoo, hindi ko alam ang sagot.  

Hindi ko alam kung anong dapat kong maramdaman sa kasal na ito.  

Pero sa paraan ng paghawak niya sa akin—mahigpit ngunit maingat, parang gusto niyang ipaalala na narito lang siya—hindi ko maiwasang mapalagay.  

Sinimulan na ng pari ang seremonya, at mabilis na lumipas ang oras. Hindi ko na namalayan ang karamihan sa mga sinasabi niya—parang lumulutang ako sa panaginip na hindi ko alam kung gusto kong magising o hindi. Basta’t tahimik akong nakinig at sumagot kung kinakailangan.  

Hanggang sa umabot kami sa pinakamahalagang bahagi.  

Tiningnan kami ng pari, saka nagtanong kay Henri.  

“Henri Yanno Garciaz, tinatanggap mo ba si Dhalia Augustine Madrigal bilang iyong tunay at lehitimong asawa? Ipinapangako mo bang mamahalin, igagalang, at ipaglalaban siya, sa hirap at ginhawa, sa sakit at kalusugan, habang kayo'y nabubuhay?"  

Napatigil ang mundo ko.  

Ang tanong na iyon… Hindi ba dapat kasali sa kasunduan namin na walang emosyon?  

Pero nang bumaling ako kay Henri, halos hindi ako makahinga.  

Walang pag-aalinlangan sa mata niya, walang bakas ng alinman kundi isang matatag at matigas na desisyon.  

Napakaseryoso ng anyo niya nang dahan-dahan siyang tumango.  

"Oo. Tinatanggap ko."

Parang may kung anong bumagsak sa dibdib ko.  

Lalo na nang mapadako sa akin ang tingin ng pari.  

"Dhalia Augustine Madrigal, tinatanggap mo ba si Henri Yanno Garciaz bilang iyong tunay at lehitimong asawa? Ipinapangako mo bang mamahalin, igagalang, at ipaglalaban siya, sa hirap at ginhawa, sa sakit at kalusugan, habang kayo'y nabubuhay?"

Napalunok ako.  

Ano bang dapat kong isagot?  

Pero nang bumalik ang tingin ko kay Henri, biglang lumambot ang ekspresyon niya. May kakaibang init sa mata niyang para bang sinasabing nandito lang ako.

At hindi ko alam kung bakit, pero kahit sa isang kasal na batay lamang sa kasunduan…  

Narinig ko ang sariling tinig, mahina ngunit matatag.  

"Oo. Tinatanggap ko."

At sa huli, nang sabihin ng pari ang mga huling salita—

’You may now kiss the bride.’ 

Biglang nanigas ang katawan ko.  

T-teka lang. 

Hindi ako handa rito!  

Pero bago pa ako makapagprotesta, hinawakan na ni Henri ang kamay ko at marahang hinaplos ang pisngi ko.  

"Dhalia," bulong niya, at bago ko pa maintindihan ang sumunod na nangyari—  

Naramdaman ko na lang ang labi niya sa akin.  

Malambot. Mainit. At higit sa lahat, may kakaibang init na dumaloy sa katawan ko.  

Nanlaki ang mga mata ko, pero hindi ko rin nagawang umatras.  

Hindi ko alam kung ilang segundo kaming ganoon. Pero sa sandaling bumitaw siya, parang may nawala sa akin.  

Hindi ko alam kung paano ako titingin sa kanya pagkatapos nito.  

Hindi ko rin alam kung paano ako hihinga ng maayos.  

Pero isa lang ang sigurado ko….  

Ito ang unang halik ko.