Parang gusto ko na lang umatras habang naglalakad papunta sa opisina ni Dad. Nakasunod lang si Gin sa likod ko pero hindi siya nagsasalita.
Nang makarating na ako sa tapat ng pintuan at humugot muna ako ng malalim na hininga bago ito binuksan.Halos marinig na ang lakas ng tibok ng puso ko nang makita si Dad na tahimik na nakatayo sa tapat ng desk habang may tinitingnan doon. When I enter, tumigil siya sa ginagawa pero hindi pa rin ako nililingon. Saka lang siya lumingon sa akin nang tumikhim ako.Lumipat ang tingin niya kay Gin na nasa likod ko saka ito sinenyasan na lumabas. Napalunok na lamang ako nang kaming dalawa na lang ang naiwan sa loob.He crossed his arms over his chest. “Having fun?”Muli akong napalunok sa lamig ng tono ng pananalita niya.“For what?” Sinikap kong hindi mabulol kahit pa halos bumigay na ang tuhod ko sa kaba.He snickers. Pinagmasdan ko lang ang galaw niya nang maglalad ito pabalik sa swive“Nauuhaw ka ba?”Walang gana akong tumingin kay Gin nang itanong niya ‘yon. Kalaunan ay umiling din ako saka binalik ang tingin sa panonood.Ilang araw na ba akong nakakulong dito? Almost a week? It felt like a year. All I did for the past days were to eat, take a bath, sleep, and repeat.Napapansin ko na rin na patagal nang patagal ay pawala ako nang pawala ng gana. There’s no sunlight, I’m becoming pale. Wala akong balita sa labas. Kung meron man, tungkol lang sa misyon. But about Ryven and my friends, none. “Nagugutom ka ba? Padadalhan kita ng pagkain.”Muli akong umiling. Wala akong gana, wala akong gana sa lahat. Gin was just visiting here. Walang mga araw na hindi siya bumibisita. Pero ayan lang naman ang kadalasan niyang mga tanong. Wala rin siyang dalang kahit ano maliban sa pagkain at tubig sa tuwing papasok siya rito. At kung lalabas naman ay ilolock nila ang pinto at mag-isa na naman ako.“Matutulog na ako,”
Ngiting-ngiti ako nang makalabas sa sasakyan. As I have expected, narito ulit kami ni Gin sa lugar na minsan na naming napuntahan noong pareho kaming stress sa misyon. Ang mga palayan at puno ay gano’n pa rin. Sariwa rin ang hangin, medyo mainit nga lang dahil bandang hapon na nang pumunta kami.Pero agad ding nawala ang ngiti ko nang makita ang tingin sa akin ni Gin. Naningkit ang mga mata niya na animo’y may gagawin akong kung ano.“What?” mataray na tanong ko sa kaniya.“Don’t dare to escape, okay?”Napabuga ako ng hininga sa napaka-bossy nitong tono. Wala talagang tiwala e, paano ako makakatas kung bantay sarado niya ako? Tsaka open na open ‘tong lugar, wala akong mapagtataguan! Umirap na lang ako. “You’re just being paranoid.”“I am just careful,” pagtama niya. Muli akong umirap.Nauna na lang akong maglakad sa pilapil at naramdaman ko naman agad na sumunod siya. Nang makatawid ay dumiretso ako sa ilalim ng puno at umupo roon. Sumandal ako sa kahoy habang nakakrus ang mga braso
Hindi na ako mapakali ngayong nandito na ako sa kwarto. Yes, pinabalik na ako sa kwarto ko pero wala pa ring nagbago. Nakakulong pa rin ako at mas dumoble ang bantay sa ibaba ng bintana ng kwarto ko.I don’t know how can I open this box. Hanggang sa maya-maya lang ay may narinig akong kumatok. Hinintay ko na lang na pumasok si Gin dahil sinabi din nitong dadalhan niya ako ng pagkain.Tinago ko muna sa ilalim ng unan ang kahon saka siya patay malisyang hinarap. Buhat nito ang isang tray ng pagkain.“Kumain ka na,” he said. Inilapag niya iyon sa table saka iniatras ang upuan para makaupo ako.Sinunod ko naman siya na parang bata saka inumpisahang lantakan ang pagkain.Nagmamadali pa ako dahil gusto ko nang tingnan ang laman ng box kaya naman agaran iyong napansin ni Gin.“May lakad ka?” he asked sarcastically.Seriously, sino pa ba ang boss dito?Umirap na lang ako saka pinagpatuloy ang pagkain ng normal. Nang matapos ay tinulungan ko na siya sa pagligpit para mas mabilis at nang makita
I still managed to get dressed despite of this heavy feeling. Tila sumama yata ang pakiramdam ko nang makita ang nasa loob ng box pero isa lang ang kailangan ko ngayon.Kasagutan.Gabi na nang makakilos ako ng maayos. Humugot muna ako ng isang malalim na hininga bago malakas na hinampas ang pinto.“Open this goddamn door!”Noong una ay wala pang pumapansin pero dahil tuloy-tuloy ang paghampas ko na wala nang pakialam kahit pa mamula ang mga kamay ko ay may isa ring tauhan ang nagbukas.“Ano pong kailangan n’yo, lady Fev?”Hindi na ako nagsayang pa ng oras. Mabilis akong lumabas dahilan para mataranta siya at hinarang ako.“Hindi po kayo pwedeng lumabas, lady Fev.”“I know! But I need to talk to Dad!” Pilit akong naglakad paabante pero hinaharang pa rin ako ng tauhang ito!“But lady Fev, your dad strictly-”“He’s strictly prohibiting me to go outside! Yes, I already know that rule, hindi mo na kailangan pang ulit-ulitin!” putol ko sa sasabihin niya dahilan para matigilan ito.“Umalis k
Sa sobrang taranta ko ay hindi ko na naisip kung saan ako pupunta. Hindi ako pwedeng pumunta kay Ryven dahil paniguradong madadamay siya at madali rin nila akong mahahanap doon.Damn, I miss him so much!Pero hindi pa pwede. Mahirap pa ang sitwasyon namin ngayon at ayoko siyang idamay. Tama na ang minsang muntik na rin siyang makulong.Hinayaan ko na lang ang paa kong maglakad sa kung saang direksyon. I don’t know. Hindi rin ako pwede magcheck-in sa mga hotel dahil paniguradong hahanapin din ako roon. I need to go somewhere na hindi nila maiisip.But where?!Napaupo na lang ako sa gilid ng kalsada. Seriously? Ni hindi ko na-imagine ang sitwasyon kong ‘to ngayon. I am completely fragile.Tinakpan ko na lang ang ng mga palad ko ang mukha ko. Why is it so hard? Napakasimple lang naman ng gusto ko pero bakit ako napunta sa ganitong sitwasyon?I harshly comb my hair using my fingers. Ni hindi ko alam kung saan ako pupunta. Nakalayo na ako sa subdivision namin kaya sigurado akong hindi na n
It was like a deja vu. Nagising muli ako sa kwarto ni Ryven na napakasakit ng ulo. Maluwang din ang suot kong damit kaya alam kong damit niya ito.But this room si different. Hindi ko masyadong matandaan kung paano kami nakapunta rito, basta ang alam ko lang ay mahaba ang naging biyahe namin. Pagabi na nga nang magising ako.Maya-maya ay narinig ko ang pagbukas ng pintuan kaya naman muli akong pumikit at nagkunwaring tulog. Hanggang sa umangat ang hinihigaan ko dahil sa pag-upo niya.“Wake up.”I guessed he said that in a straight face.Nanatili akong nakapikit kahit na tinatapik niya na ang braso ko.“Wake up, Fevianna.”Ni hindi ko mabakasan ang ka-sweetan nito at para bang ginigising niya lang ang isang katulong!Hindi pa rin ako dumidilat hanggang sa narinig ko na lang ang pagbuntong-hininga niya.“Indeed, mas mahirap ngang gisingin ang taong gising.”I mentally swallowed the lump of my throat. There’s still bitterness on his voice.“I know you are awake. There’s no point in prete
I know I am okay. But there are really times na bigla na lang akong aatakihin ng lungkot lalo pa at naalala ko na naman ang sitwasyon ko.Hindi pa rin nila alam na narito ako kay Ryven. Hindi ko rin alam kung anong lugar ‘to, basta ang alam ko ay malayo kami sa lugar namin. Sapat na para hindi kami kaagad mahanap.Sa ilang araw ko na ring pamamalagi rito ay masyado na akong feel at home. Minsan nga naiisip kong para lang kaming mag-asawa dahil nakatira sa iisang bubongKumuha ako ng tubig sa ref at sinalinan ang dalawang baso habang pinapanood kung pa’no gumawa ng brownies si Ryven.Sabi niya ipagbebake niya raw ako eh. Sino ba naman ako para tumanggi, ‘di ba?“Nasaan pala tayo? Bakit hindi tayo do’n sa dati mong condo?” I asked. Apat na araw na rin ata akong narito at hindi pa lumalabas para makita ang paligid. Siya lang ang lumalabas para bilhin ang mga kailangang bilhin pati na rin ang mga damit ko dahil ewan ko ba, napapraning ako na baka may makakita sa akin sa labas. Wala rin na
I was still sleepy when I felt a soft lips pressed against mine.Dahan-dahan kong minulat ang mata ko at bumungad kaagad ang ngiting-ngiting si Ryven.“Good morning,” he whisper.Muli kong pinikit ang mga mata ko at mas sumiksik pa sa dibdib niya. Inaantok pa ako.“Fev, ‘di ba mags-scuba diving tayo?”Awtomatiko rin akong napamulat nang sabihin niya ‘yon. Ginapangan na rin ako ng excitement kaya mabilis akong bumangon.“Tara na,” I said. Wala pang hilamos at kung ano.Mahina naman siyang tumawa habang umiiling.“Let’s eat first.”Bandang alas-diyes na nang lumusong kami sa tubig. Pareho naman kaming marunong lumangoy kaya walang kaso kung saan kami mapadpad. Sinusuot ko ang snorkel ko nang bigla na lang lumitaw si Ryven sa harapan ko.Halos mapasigaw pa ako sa gulat dahil kakikita ko lang na malayo siya sa akin kanina! “Ano ba!”Tumawa lang siya at kalaunan ay may ibinigay sa akin. Agad ding nanlaki ang mga mata ko nang makita ang baril!“What the! Itago mo nga ‘yan!” Nilibot ko ang
“Ahhh!”Hawak-hawak ko ang balakang ko nang pwersahan akong mapaupo sa sahig. Pang-ilang araw na naming training dito pero parang wala pa ring nagbabago sa akin. Gano’n pa rin ako... Mahina.“Tayo!” sigaw ni Selena.Agad ko ring inayos ang sarili ko at muli siyang hinarap. Ngayon ay matalim siyang nakatitig sa mga mata ko na tila ba may hinahanap ito roon.“Show me your wrath!”Mariin ko siyang tiningnan at naghanda na sa susunod na pag atake pero nalalabanan niya iyon lahat.“Kulang pa iyan!” muling sigaw niya at tila ba mas galit pa siya sa akin ngayon.Muli akong sumubok pero wala talaga, sadyang mas malakas siya sa akin at wala na akong magagawa roon!Huminto muna ako at ipinatong ang mga kamay sa tuhod ko habang hinihingal. She's just watching me at tila ba disappointed ito sa mga nagiging kilos ko.“Is that all you’ve got, Fevianna?” she asked, irritated.“Pagod na ak—”“Do I gav
I have a bad feeling about this. Bakit ganito ang nararamdaman ko? Hindi na dapat talaga ako sumama, e!And to that woman, Selena! Bakit kung makatingin siya sa akin ay iba? Para bang handa ako nitong sakmalin anumang oras o kaya naman may binabalak siyang hindi maganda sa akin.I should be careful.Nagpapahinga na kami ngayon sa kaniya-kaniya naming kwarto. Thank God I’m alone now. Ang tanging sinabi lang sakin ni Matthew ay mas mapapalakas ako rito. And I think the person he was talking about na makakatulong sa akin ay si Selena. But what's with her presence?She’s a filipino residing here in England kaya nakakaintindi pa rin siya ng tagalog although mas na-aadapt niya na ang slang dito. And I need to get ready dahil magsisimula na bukas ang training namin. Malakas ang pakiramdam kong iba kung magtrain si Selena, sa presensya niya pa lang ay natitinag na ako, paano pa kaya kung nasa mismong training na kami?Gawa na rin ng sobrang pagod
“Are you all set?”Nalipat ang tingin ko sa repleksyon ni Gin sa salamin nang bigla na lang itong pumasok ng kwarto habang inaayusan ko ang sarili ko.I put on my lipstick before I stood up and turn to look at him.“Let's go,” I answered, blankly.Ngayon na ang alis namin at nagdesisyon akong baguhin ang lahat-lahat sa akin.I wore a skin-toned backless crop top and black high waist jeans. Naka-pony tail din ako kaya naman lantad na lantad ang balat ko sa likod.Hindi rin makatingin ng diretso sa akin si Gin na tila ba naiilang ito pero wala na akong pakialam. Inayos ko na lang ang mga gamit ko bago ito binigay sa kaniya. Pero bago pa ako lumabas ng kwarto ay pinagmasdan ko muna ang sarili sa salamin.I smirk as I saw my reflection on the mirror. Who would've thought that I actually became the bitch I didn't what to be?I put on my stilettos and compose myself. Bumagay ang suot ko sa pulang-pulang mga labi ko. A
I swear to myself that this will be my last tears. Sawang-sawa na akong makaramdam ng sakit. Sa sunod-sunod na sakit na nalalaman ko ay unti-unti ako nitong minamanhid. And this is what I want...To be numb.Magdamag ko na atang naibuhos lahat ng luha ko dahil kinabukasan ay tila wala na akong maramdaman na kahit ano. Blangko na ang lahat-lahat sa akin. I can't trust anyone anymore, even myself.Or rather... I don't know myself... anymore.Umiling ako saka dumiretso na lang ng banyo para maligo. After doing my morning ritual ay lumabas na rin ako ng kwarto at naabutan pa si Gin na mukhang papunta ng kwarto ko.He stopped for a while when he saw me but later on continue to saunter towards me.“I have something to tell you,” he said.Hindi ako sumagot. Nanatili lang akong nakatayo sa harapan niya habang hinihintay ang susunod nitong sasabihin.“We’re going in England,” he added that immediately fixed my
Wala akong ibang ginawa kundi ang umiyak lang nang umiyak. Luckily, I was alone since Gin gave me time for myself. Hinayaan ko lang ang sarili kong maging mahina at mugtong-mugto na ang mga mata.I can’t even remember if I ate dinner. I just let myself be tired of crying until I fell asleep.Nagising na lang ako dahil sa sunod-sunod na katok sa pintuan.“Are you awake? I brought you food,” rinig ko ang mahinahong boses ni Gin mula sa labas.I was just staring at the ceiling for a few minutes until I heaved a deep sigh.“Come in,” I utter.Maya-maya lang din ay pumasok siyang may dalang tray ng pagkain. He first look at me as if observing me and my next move. “Kumusta ka?” With that question, I froze. Hindi ko alam na sa simpleng tanong lamang na ‘yon ay mahihirapan akong sagutin. I didn’t mean to make its meaning doubled but I just can’t distinguish what kind of question he wanna ask.Kumusta ako physically? Emotionally? Mentally? No. I am not okay, but this will gonna be okay... s
Tears are still streaming down my face when I hurriedly hopped inside of Gin’s car. “Lady Fev—”“Let’s go.”He didn’t question anymore when he saw my reaction. Muli niyang pinaandar ang sasakyan at mas malumanay na lang ngayon ang patakbo niya.Later on, he grope something in front and gave me the tissue. I hesitated first from accepting it but this is not the time to higher my pride. Kinuha ko ‘yon at naging tahimik na kami sa buong biyahe habang hinahayaan niya akong ilabas lahat ng luha ko. I am even sobbing but he’s just acting like he can’t hear me so that I can have a privacy.I feel like crying is not enough to ease my madness. I felt like I am enduring the problem of a whole nation. Sobrang bigat sa pakiramdam!I don’t know where he’s taking me but it was like we’re going up a mountain. Hinayaan ko na lang siya dahil sa ngayon ay wala pa akong ganang makipag-usap.Until later on, we stopped at the edge
I slowly open my eyes when I heard the door open. Where am I? This is not my room and this is also not familiar to me.My vision is still blurry since I just woke up but when the person went near me, I slowly distinguish who it is.“Lady Fev...”His concerned eyes darted at me. Soon after, he touched my forehead with the back of his palm. “I brought soup and medicine. You should eat first,” he offered.This scene is familiar.I tried to rose up but I felt my head hurts. Inalalayan niya ako sa pag-upo hanggang sa mapasandal ako sa headboard.Later on, he just volunteered to give me a hand for me to eat. Hindi na ako tumanggi pa dahil sa nararamdamang gutom at hilo.Hinipan niya muna ito bago isinubo sa akin at habang kumakain ay wala akong ibang maisip kundi ang nangyari kahapon. Unti-unting bumabalik ang lahat ng sinabi ni Matthew na hindi ko alam kung dapat ko bang paniwalaan.“Your medicine
Hindi ko alam kung saan ako pupunta. I just want to disappear from this world.I don’t even care even though I’m walking at the middle of the road, hearing the different kinds of horns. Why can’t they just kill me so this will end already?“Hoy! Magpapakamatay ka ba?!”I heard someone shout at me but I didn’t turn to look whoever it is. Nagpatuloy lang ako sa paglalakad hanggang sa matunton ko ang puro punong lugar. I went under the tree and let myself rest there. Napakatahimik... Napakapeaceful. I sat on the ground and leaned against the tree. Pinapakinggan ko lang ang tunog ng pagsayaw ng mga dahon kapag nahahanginan ito. I’m aftaid at the darkness but it’s a surprise that I found it calming now.When I open my eyes, There was no moon either stars. Until I suddenly feel a small liquid streaming down my face. I thought it’s my tears but I couldn’t cry anymore added that it’s cold. Later on, they simultaneously fall a
I waited. I waited for it to hit me but damn this car! It stopped!Patuloy pa rin sa pagtulo ang luha ko nang tumayo at pinaghahampas ang harap ng sasakyan.“Just fucking kill me!” I continue to hit it even though I’m already hurting my own hands. “Kill me now!”“Fev!”“Kill me!”“Fevianna!”I was stopped when I heard that familiar voice. It was dark already but when he got near me, that was the time I almost lost my energy. But he managed to hold me still and that’s when I didn’t waste a time and wrapped my arms around him.“Ryven!” I sobbed just by smelling his scent again. I missed him so much. I missed this man.“Fev, sorry... I-I’m really really sorry from what I did,” he said as he tightened our hugs and kissed the side of my head.I wasn't able to answer since I just want to feel his warmth. I feel like home inside of his embrace. Ngayong halos maubos na ang lakas ko ay unti-