Chapter 5: Joined Forces

“Hintayin ninyo ako rito, nakalimutan ko ’yong hairpin ko,” sabi ko. Hindi ko na sila hinintay na sumang-ayon pa at mabilis akong bumaba ng van.

Kasalukuyan akong naglalakad papasok sa Underworld nang biglang mag-ring ang cellphone ko. Pinindot ko muna ang elevator’s button bago tiningnan kung sino ang tumatawag.

Unknown Number is calling…

“Sino kaya ’to?” kunot-noong tanong ko, at ipinasok na muli ang aking cellphone sa bulsa.

Nang makababa ang elevator papunta sa Underworld ay halos takbuhin ko na distansya nito papunta sa aming office.

“Midnight Blade! Midnight Blade!” a voice from behind shouted.

Nilingon ko siya at nakita ko ang pamilyar na outfit nito. “Yna, bakit?”

Nang makalapit siya sa akin, halos mapigtal ang litid ko sa lakas ng pagsampal niya. Lumingon ang ulo ko sa kabilang direksyon at agad naramdaman ang hapdi nito sa aking pisngi. Napahawak ako roon at masama siyang tiningnan.

“How dare you?!”

“How dare you!” she shouted while emphasizing each words, at dinuro-duro pa ako. “Inagaw mo na nga sa akin ang pagiging leader ng Fencer, pati ba naman si Night Bullet ay papatusin mo na rin?!”

Napanganga ako at sarcastic na tumawa. “Napakababa rin talaga ng pagkatao mo, ano? You slapped me because of a boy? Oh come on, Yna…” natatawang sabi ko, at pumalakpak pa dahil sa amazement. Ilang sandali lamang ay sumeryoso na ang mukha ko at tiningnan siya nang masama. Nilapit ko ang aking mukha sa kanyang tainga. “Hindi ka pa rin nagbabago, you’re still the second best.”

Matapos ’yon ay tinalikuran ko na siya at pumasok na sa aming office. Agad ko namang namataan ang naiwan kong hairpin sa ibabaw ng envelope na pinaglalagyan ng mission namin.

Akmang aalis na ako nang makuha ko ang aking kailangan nang maagaw ng isang papel na bahagyang nakalabas ang pansin ko. Nilapitan ko uli ’yon at kinuha mula sa loob ng envelope.

“We traveled the sea far and wide. At one time, two of my sailors were standing on opposite sides of the ship. One was looking at the West and the other one on East. And at the same time, they could see each other clearly. How can that be possible?” pagbasa ko sa nakasulat sa papel.

Kasama ba talaga ’to sa envelope na ’to? Bakit hindi ko ’to nakita kanina? At ano’ng ipinahihiwatig ng riddle na ’to? Is it possible na ang magiging sagot ng riddle na ’to ay ’yong exact location ng bala?

When I was about to go, I stopped when my phone rang. Nang tingnan ko ’yon ay nakita kong ’yong unknown number na naman ang tumatawag sa akin. Dahil sa inis ay padabog kong sinagot ang tawag niya.

“Ano ba?! Nakakaabala ka na, e!”

“Napakaganda mo pa rin talagang bumati, Zaffrie. Hindi ka pa rin nagbabago, still a hot tempered brat,” tumatawang sambit ng malagong na boses mula sa kabilang linya.

“Sino ka ba? Kanina ka pa tumatawag e ayoko ngang sagutin.”

“Why did you answered my call, then?” pang-aasar niya, at narinig ko muli ang tawa niya. “Kidding aside… I want to tell you na nandito na ako sa Underworld ngayon. Magkikita na uli tayo, mahal kong kapatid.”

Awtomatikong nanlaki ang aking mga mata dahil sa sinabi niya. “Jill?”

“Ako nga, ate.”

“Kailan ka pa pumasok dito? Nasaan ka ngayon?” sunod-sunod kong tanong.

“Pumunta ka sa East wing at lakarin mo ’yon hanggang makarating ka sa gitna ng East at West wing,” utos niya, kaya dali-dali akong lumabas ng office at naglakad patungo sa East wing.

Para hindi masayang ang oras ko, habang naglalakad ay iniisip ko na rin ang maaaring maging sagot sa riddle na kasama ng envelope.

We traveled the sea far and wide…

Nakakainis naman kasi at napakaraming arte nitong si Jill. Pwede namang dito na lang siya sa North makipagkita para malapit lang dito sa office.

Hindi ko na sinayang ang oras at tinakbo ko na lang ’yon mula North wing hanggang East wing. Nang nasa bukana na ako ng East wing ay muling nag-ring ang cellphone ko na agad ko namang sinagot.

“Nasaan ka na–”

“Nasa likuran mo na ako…”

Agad akong lumingon sa likod at nakita ko ang silhouette ng isang lalaki na naglalakad papunta rito sa bukana ng East wing.

At one time, two of my sailors were standing on opposite sides of the ship. One was looking at the West and the other one on East…

“Matagal kong hinintay na mamukhaan at makilala mo ako, ate,” ani Jill nang makalapit.

Dahil malapit na siya sa akin ay naaninag ko na rin ang mukha niya. Ibang-iba na ang itsura niya ngayon kumpara sa madungis at mukhang napabayaang bata.

And at the same time, they could see each other.

“Because we’re facing to each other!” pasigaw kong sambit, at napatalon pa ako sa tuwa.

Nang tingnan ko si Jill ay nakita kong nakakunot na ang noo niya at mukhang nawiwirduhan sa ginagawa ko.

“Mag-uusap tayo pagtapos ng mission namin,” sabi ko, at tumakbo na palayo sa kanya. We have missions to complete at alam ko na kung nasaan ang bala.

🗡️

Napailing na lang ako at napahilamos sa mukha dahil sa frustration. Dahil sa inis ay iniwan ko sila roon at mag-isang tinahak ang kasalungat na direksyon ng palasyo– ang gubat.

The Cazburn’s Royal Mansion is located at the East while the forest is at the opposite of it– at the West. It means that the golden bullet was hidden inside the forest.

“Momshie, bakit mo kami iniwan doon?” hinihingal na tanong ni Cath, nang makahabol sila sa akin. Narito na kami ngayon sa bukana ng gubat.

“Ano’ng ginagawa natin dito? Hindi ba’t nasa loob ng mansion ang bala?” tanong ni Frizza, habang nililibot ang tingin sa paligid.

I gestured my hand kaya napatahimik sila. Naglakad-lakad ako sa harap niya habang naka-crossed arms.

“Ganito ang gagawin natin…”

Nagkumpulan kami at sinabi ko sa kanila ang plano. Kailangan kasi na ako lang mag-isa ang maghahanap ng bala habang sila ay magbabantay at magpoprotekta sa akin kahit ano ang mangyari. I know that there are groups who are against our mission.

Nang maayos na ang plano ay isinuot ko na ang dala kong backpack at naglakad na papasok ng gubat. Madilim ngunit mabilis namang nag-adjust ang paningin ko dahil sanay na ako sa ganito.

Habang naglalakad sa kawalan at kadiliman, tunog lamang ng bawat hakbang ko at mga natatapakang tuyong dahon ang aking naririnig. Ilang minuto rin ang itinagal ng paglalakad ko hanggang matanaw ko ang isang di-kataasang tore mula sa ’di kalayuan.

“Baka ito na ang lugar kung saan nakatago ang bala na hinahanap namin,” mahinang bigkas ko.

Dahan-dahan kong nilakad ang daan patungo roon ngunit nang malapit na ako sa area ay agad akong huminto. May mga armadong lalaking nagbabantay roon at hindi bababa sa sampu ang bilang niyon, siguro ay nasa labing-limang kalalakihan ito. Paano ko ito kakayanin nang mag-isa?

Kinuha ko ang aking bag at hinalungkat ang mga gamit na maaari kong gamitin na panlaban sa mga armadong lalaki, ngunit laking dismaya nang makita kong lubid at isang dagger lang ang laman n’on. Nang ibaba ko ang aking tingin sa bewang ko ay nakita ko naman doon ang espada na palagi kong ginagamit. Pwede na ’to!

Napailing na lang ako at walang nagawa kundi kunin ang aking dagger at espada. Sa kaliwang kamay ay hawak ko ang aking dagger at sa kabila naman ay ang aking espada.

Ipinosisyon ko na ang aking sarili para sa magaganap na labanan. Tumingala muna ako sa madilim na kalangitan at saka kumaripas ng takbo patungo sa mga kalaban. Please guide and protect me throughout this mission.

“Miss, bawal–” hindi na naituloy ng lalaki ang sinasabi niya nang pinaglandas ko ang talim ng dagger ko sa kanyang leeg. Agad naman bumulwak ang masaganang dugo roon na nasundan ng pagpapaputok ng kanilang mga armalites.

Dahil mas marami sila, puro sangga lamang gamit ang aking mga sandata ang ginagawa ko at kapag nakahanap ako ng tiyempo ay saka ako umaatake. May ilang dumadaplis na bala sa akin pero hindi ko na inalintana ang sakit.

Nang maubusaan sila ng bala, hindi na ako nag-aksaya pa ng panahon at tumakbo nang napakabilis. Pinagaan ko ang aking katawan at tumalon, dahilan upang magpaikot-ikot ako sa ere. Bago ako tuluyang bumagsak sa lupa, itinarak ko ang aking dagger sa ulo ng isang lalaki at hiniwa gamit ng espada ko ang isa pang lalaki.

Bumagsak ako sa lupa at nakitang walo pa ang natitirang mga lalaki. Naglabas sila ng espada at sabay-sabay na sumugod na kinaroroonan ko. Hindi ko naiwasang mapangisi at pumamewang habang hinihintay silang makalapit sa akin.

 Dalawa ang unang sumugod, inindayugan ako ng hiwa ng isa ngunit agad ko itong nasalag gamit ang dagger. I used that opportunity to use my other hand, carrying a dagger, and slit his throat. A peck of his blood splattered on my face. Pinunasan ko ’yon gamit ang likod ng aking kamay at ramdam ko ang pagkalat nito sa aking mukha. I really like how smelly their bloods are.

Hindi ko pa natatapos ang pagpupunas niyon nang makarinig ako ng putok ng baril. Nang lingunin ko ang pinanggalingan n’on, nakita ko ang dahan-dahang pagbagsak ng lalaking may hawak na espada na ngayon ay nababahiran na ng dugo. Kasabay ng pagbagsak niya sa lupa ay ang pagkirot ng likod ko. Hinawakan ko ’yon at nakita ang masaganang dugo sa aking palad.

Akmang hahanapin ko pa sana kung sino ang nagligtas sa akin nang may tumalon mula sa itaas ng puno at nalaglag sa aking tabi… It’s Zio! Ano’ng ginagawa niya rito?

Nagtalikuran kami habang hawak-hawak pa rin ang aming mga sandata, ngunit hindi na ’tulad kanina na malakas at maliksi pa ako.

“What are you doing on here? You shouldn’t be interfering with our mission,” inis kong tanong.

“Can you just be grateful that I saved your life earlier?” inis din niyang tanong sa akin, at pinaputukan ang mga lalaking akmang susugod sa amin. “Just focus on your mission without getting stabbed again.” Tuluyan siyang tumakbo pasugod sa mga kalaban habang unti-unti itong inuubos.

Habang abala siya sa pag-ubos ng mga kalaban, sinusubukan ko pa ring lumaban ngunit malalim ang sugat na nakuha ko kaya sa bawat paggalaw ko’y gumuguhit ang sakit sa aking likod.

Nang muli kong lingunin si Zio, agad na nanlaki ang aking mga mata nang makitang may tumatakbong lalaki patungo sa kanya at mukhang hindi niya ito nararamdaman.

Mabilis kong dinampot ang dagger na nahulog ko kanina at ibinato ’yon sa kinaroroonan ng lalaki. Agad namang tumarak ang dagger sa ulo nito bago niya pa masaksak si Zio… at bumagsak sa lupa.

“Headshot!”