Kabanata 4

Isabella’s POV

Matapos umalis ang flight, nakaramdam din ako sawakas ng ginhawa. Ang kailangan ko na lang gawin ngayon ay hintayin dumating ang tunay kong mga magulang para sunduin ako.

Labing dalawang oras na lang, at magiging malaya na ako mula sa mga kasinungalingan ni Vincent. Sa sobrang saya ko at kumain pa ako ng isa pang piraso ng steak noong dinner.

Matapos ko makausap ang tunay kong mga magulang, sinabi ko sa kanila na napalilibutan ni Vincent ang mansyon ng halos tatlumpung mga guwardiya.

Natawa ang ama ko mula sa kabilang linya. “Tatlumpu? Huwag mo iyon alalahanin. Ang ama mo ay mayrong libo-libo.”

“Magrelax ka lang at hintayin kami, okay?” sambit niya.

Hindi ko alam kung nagmamalabis siya, pero sapat ng alam ko na papunta sila para sunduin ako.

Pagkatapos ng dinner, habang nagbabasa ako sa living room, dumating ang nanay ni Rosa, kasunod ng mga magulang ni Vincent at mga magulang ko na umampon sa akin.

Tinignan nila ako na parang ako ang masamang tao.

Inihampas ng nanay ni Vincent ang divorce papers sa lamesa. “Pirmahan mo ito. Siguraduhin mong mawawala ang bastardong anak na nasa sinapupunan mo. Ikinahihiya ka ng pamilya Falcone.”

Idinagdag pa ng nanay ni Rosa, “Kung ako lang ang masusunod, malalaman ng bawat pamilya sa New York ang ginawa ng babaeng ito.”

“Ibang klase talaga ang babaeng pinalaki ng pamilya Caruso,” ngisi niya.

Namutla ang ama kong umampon sa akin. Tumayo siya, lumapit sa akin, at sinampal ako ng malakas. “Ang reputasyon ko, at ng nanay mo—ang buong pamilya Caruso ay napahiya dahil sa iyo!”

Tapos na ako sa lahat ng drama nila. Kinuha ko ang divorce papers sa sahig at bago pumirma, sinabi ko, “Kung anak ko ang dinadala ni Vincent at hindi si Rosa, magsisisi ba kayong lahat kapag nalaman ninyo ang totoo?”

Bago ko pa marinig ang sagot nila, pumirma na ako.

Pero hindi ko inaasahan na gusto agad ng nanay ni Vincent na ipaabort ang sanggol.

Tumanggi ako ng walang alinlangan. Inosente ang bata. Kahit na gusto kong wala na akong kinalaman kay Vincent, parte ko pa din ang batang ito.

Tinignan niya ako na parang dumi lang sa ilalim ng sapatos niya, ramdam ang panghahamak sa boses niya. “Sa tingin mo ba hahayaan kitang isilang ang bastaradong anak na dinadala mo at hayaan ka umalis ng ganoon na lang sa mansyon ng pamilya Falcone?”

Sumarado ang mga kamao ko, bumaon ang kuko ko sa aking palad habang nakipagtitigan ako sa kanya ng hindi nasisindak. “Hindi ko kailangan ang pahintulot mo,” malakas kong sinabi. “Akin ang baby na ito, at walang kahit na sino—lalo na ikaw—ang madedesisyon ng tadhana niya.”

Mapanglait na ngumiti ang nanay ni Vincent. “Ang babaw mo mag-isip. Sa tingin mo ba talaga kaya mo kalabanin ang pamilya Falcone at umalis ng ganoon na lang?”

Suminghal ang nanay ni Rosa, nagkrus ang kanyang mga bisig. “Hayaan mo palakihin niya ang bata. Hindi naman ito mabubuhay ng matagal para gumawa ng problema.”

Naramdaman ko na namutla ako. Malakas ang tibok ng puso ko sa aking dibdib. “Anong ibig mong sabihin?” gusto kong malaman.

Lumapit ang nanay ni Vincent, nakakahilo ang tapang ng pabango niya, mahina ang boses niya pero napakasama. “Ang ibig ko sabihin, darling, nangyayari ang mga aksidente araw-araw. Ang mga babaeng katulad mo… nadudulas sila, bumabagsak at nawawalan ng mga bagay-bagay.”

Napaatras ako bigla, pero nanginig ang katawan ko sa galit. Humarap ako sa ama ko na umampon sa akin, umaasa na magsisisi siya kahit na kaunti, pero ang nakita ko lang ay pagkabigo—pagkabigo nila sa akin, hindi pagkabigo ko sa kanila.

“Okay ka lang talaga sa mga bagay na ito?” tanong ko, halos pabulong. “Sa pananakot nilang patayin ang apo mo?”

Umiwas siya ng tingin.

Galit na lumapit ang nanay ni Vincent, sinampal ako ng malakas at sinabunutan ako, matindi ang kapit niya. “Huwag mo aksayahin ang oras namin. Kahit ang sarili mong pamilya ay ayaw kang bawiin. Kaya, magdesisyon ka—ikaw o ang anak mo ang mamatay ngayon.”

Nanginig ang mga labi ko sa matinding kapit niya, pero hindi ako nagpatalo. “Hindi ako mamimili.”

Nagdilim ang mukha niya ng maglabas siya ng baril, idinikit niya ito sa akin. “Mamimili ka na ba ngayon?”

“Sinabi ko na sa iyo—hindi ako mamimili.” Steady ang boses ko, habang kumokontra ng matindi ang titig ko.

Huminga siya ng malalim at galit na tinawag ang mga guwardiya. “Dalhin ang putang ito sa ospital. Hindi ko gusto na magkaroon ng dugo sa mga kamay ko ngayon.”

Nahirapan ako sa kanila, pero minaliit ko ang lakas ko laban sa tatlong maskuladong mga guwardiya. Ang isa sa kanila ay sinipa ako sa binti, dahilan para mapaluhod ako.

Walang silbi ang lumaban ako, hindi nagtagal, natalo ako ng pagod.

Malapit na akong bumigay, lumabo ang paningin ko habang walang effort akong binubuhat ng mga guwardiya at dinala ako sa sasakyan.

Makalipas ang ilang sandali, nakarating kami sa ospital.

Noong turukan ako ng nurse sa leeg ng amnesiac, tumulo ang luha ko.

Bakit sobrang sakit na bitiwan ang batang ito? Ang akala ko handa na ako. Ang akala ko naihanda ko na ang sarili ko para sa mga sandaling ito.

Noong nagsimula umepekto ang gamot, nakita ko ang tunay kong mga magulang na pumasok—kung saan pinigilan sila sa labas ng ipasok ako sa operating room.