Kabanata 3

Isabella’s POV

Lumapit ako kay Rosa, handa akong sampalin siya ng isa pang beses. Nagmadali agad si Vincent, pinigilan niya ang kamay ko. “Anong ginagawa mo?”

“Kasalanan ko, Vincent. May karapatan si Mrs. Falcone na magalit sa akin. Una, sinabihan kitang samahan ako sa pregnancy check-up, tapos lumipat ako dito.” Umarte na namang inosente si Rosa. “Kasalanan ko itong lahat. Dapat na siguro akong umalis. Hindi na dapat talaga ako pumunta dito.”

Sige, umalis ka. Sumagi sa isip ko ang ideyang ito.

Nagulat ako, si Vincent—na pinipigilan akong sampalin si Rosa—ay nagsalita. “Sangayon ako. Dapat ka umalis, Rosa. Hindi ko pipiliting paalisin ang asawa ko.”

Natulala ako. Matapos ang lahat, inaasahan ko na sisigawan niya ako, na palalayasin niya ko.

Nabigla din si Rosa, pero sa sumunod na sandali, nagawa niyang lumuha, nagmamakaawa siya, “Aray, masakit ang tiyan ko. Galit ba sa akin ang baby ko?”

Muli, pinanood ko ang seryosong ekspresyon ni Vincent na nanghina. Lumambot siya—para sa kanya. Lumapit ang kamay niya sa kanyang sikmura, na parang ang bagay na ito ang pinakamaselang bagay sa mundo. Kumulo ang dugo ko.

Hindi maganda ang pakiramdam ko sa tuwing nakikita ko na lumalambot siya kapag umaarte si Rosa na siya ang biktima.

“Vincent,” sambit ko ng galit, “Huwag mo sabihin na naniniwala ka sa kanya?”

Pero hindi niya ako tinignan. Ang atensyon niya ay nakafocus kay Rosa. “Nagdurusa siya.” Sambit niya, mahinhin ang kanyang boses, na parang ang mga salitang iyon ay para lamang sa kanya. “Huwag na natin itong palalain.”

Kaya, nanatili si Rosa. Napunta sa kanya ang kuwarto ko, at pinalipat ako sa first floor, sa maliit na kuwarto sa tabi ng yaya.

Sinubukan akong siguruhin ni Vincent, sinabi niya, “Hanggang sa kumalma lang ang tiyan niya. Sisiguraduhin ko na makakabalik ka din agad sa kuwarto mo.”

Muli na naman akong sinabihan na maghintay.

Pero ang hindi napansin ni Vincent ay ayaw ko na sa baby ko.

Ang baby na isilang sa mundo ng walang ama sa kanyang tabi, walang pamilya para mahalin siya at alagaan—walang rason para dumating ang ganitong buhay sa mundo.

Hindi na kailangan na may isa pang magdusa sa bahay na ito.

…

Matapos ang madramang paglipat sa araw na iyon, tumira na dito si Rosa, pero hindi ko siya nakita. Parang walang nagbago.

Habang ineenjoy niya siguro ang bago niyang lugar, nakafocus ako kung paano kokontakin ang mundo sa labas. Hindi pa din ibinabalik ni Vincent ang phone ko.

Sinubukan ko pa makipagkasunduan kay Rosa, sinabi ko sa kanya na kapag tinulungan niya ako, iiwanan ko na ang lugar na ito at hindi babalik—ibig sabihin kanya na si Vincent ng buo.

Pero tinignan niya ako ng may pagkamuhi.

“Sa tingin mo ba gusto ko si Vincent? Diyos ko, Isabella, aaminin ko—minsan hanga ako sa iyo. Ang hangganan ng ginagawa mo, ang inosente mong pag-arte… halos naaawa ako sa iyo.”

Mali ang tingin ko kay Rosa. Ang akala ko gusto niyang mapasakanya lamang si Vincent, na tutulungan niya ako maglaho. Pero mali ako. Hindi si Vincent ang habol niya—ang gusto niya ay kontrol. Para sa kanya, palabas lang kami, palabas na puwede niya imanipula para sa ikatutuwa niya.

Higit pa sa inaasahan ko ang pagpaplano niya. Nandidiri ako ng husto sa kanya.

Araw-araw, umuuwi si Vincent, kinakamusta ang baby ni Rosa, umaarte siya na parang perpektong ama, nakikipaglaro sa batang hindi naman kanya.

Pero pagdating sa akin, kakatok siya sa kuwarto ko, makikitang nasa kama ako, at tahimik na isasarado ang pinto ulit. Hindi niya kinausap ang baby namin. Hindi siya naglaan ng oras para dito.

Hindi maikukumpara ang kuwarto ko sa kuwarto ng yaya. Sobrang liit nito at kama lang ang kasya dito. Wala man lang lugar para maupo.

Ang lahat ng kuwarto sa mansyon ay inangkin na ni Rosa—ang isa para sa baby, isa para sa sayawan, isa para sa mga computer niya at libro, isa para sa mga damit, at isa para tambakan.

Halos siya na ang kasama ni Vincent sa bahay, natutulog sila sa parehong kuwarto. Ang sabi niya tulong ito sa pagdadalantao niya. Pero anong malay ko sa nangyayari habang nakasarado ang mga pinto nila?

Ngayon, nagulat ako dahil kumatok si Vincent sa pinto ko. Nag-alinlangan siya bago nagsalita, “Isabella, kumusta ka? Gusto mo pa din ba mawala ang baby?”

“Puwede ka magtiwala sa akin, mahinhin niyang sinabi. “Mahal kita. Poprotektahan kita.’

Ito ang unang beses na sinabi ni Vincent na mahal niya ako. Pero sa totoo lang, hindi ko malaman kung sinsero ba siya—o minamanipula lang niya ako para hindi mawala ang baby.

Ipinikit ko ang aking mga mata, tinibayan ko ang loob ko at sinabi, “Itutuloy ko ang panganganak.”

“Kung…”

“Kung ano?”

“Kung… ibabalik mo ang phone ko. Alam mo na wala akong kausap dito sa bahay. Nalulungkot ako, at hindi iyon mabuti para sa baby.”

Niyakap ako ni Vincent, ramdam ang saya sa boses niya. “Ibibigay ko sa iyo ang lahat. Basta panatilihin mong masaya ang baby natin, okay?”

…

Ibinalik niya ang phone ko. Nakahinga na din ako sawakas ng maluwag, dahil may paraan na ako para kontakin ang kahit na sinong gusto ko.

Walang nakakaalam na inampon ako ng pamilya ko—ang pamilya kung saan pamilya si Vincent.

Para sa tunay kong mga magulang, natagpuan ko sila dalawang taon na ang nakararaan. Pero noon, mahal na mahal ko si Vincent, kasal pa din ako sa kanya. Hindi puwedeng umalis na lang ako bigla.

Malungkot sila dahil hindi ako sumama sa kanila, pero iniwanan nila ako ng numero, sinabi nila sa akin:

“Isabella, kung hindi ka masaya, o kaya namimiss kami, tawagan mo ang numerong ito. Pupuntahan ka namin.”

Hindi ko inaasahan na tatawagan ko ang numerong iyon, pero heto ako. Sila na lang ang pag-asa ko.

Mabuti ang trato ng pamilyang umampon sa akin, pero para sa kanila, mas mahalaga ang pagpapanatiling masaya kay Vincent kaysa pagtulong sa akin.

…

Noong walong buwan na siyang nagdadalantao, sinabi ni Rosa na gusto niyang pumunta ng California, sa may malapit sa beach, para sa huling dalawang buwan niyang pagdadalantao.

Plano ni Vincent na manatili lang dito, pero muli, bumigay siya sa gusto ni Rosa, lalo na at nangako siyang tutulong siya sa kanyang baby.

Bago sila umalis, pumunta si Vincent sa kuwarto ko para sa huling pagkakataon. “Babalik ako bago ka manganak. Puwede mo ba akong hintayin?”

“Alam ko na sumosobra na ako,” patuloy niya. “Pero pangako babawi ako sa iyo. Isabella, pakiusap magtiwala ka sa akin. Mahal kita.”

Anuman ang sinabi niya, ngumiti lang ako at tumango.

Pagkatapos, tinawag siya ni Rosa at tumalikod na si Vincent para umalis.

Pero sa pagkakataong ito, napansin niyang mali sa akin. Napakatahimik ko.

Niyakap niya ako ng mahigpit, halos masakal ako. “Sabihin mo lang, Isabella. Isang salita lang, at hindi ako aalis.”

Hinayaan ko siyang yakapin ako, pero sa loob-loob ko—wala na akong nararamdaman sa yakap niya, wala na sa kanyang mga salita.

“Umalis ka na, Vincent,” bulong ko. “Kung mananatili ka, hindi na ikaw ang lalaking pinakasalan ko.”

Hindi pa din kumilos si Vincent, pero wala ako sa mood makipaglaro sa kanya.

“Sige. Paalisin mo ang putang iyon at mga gamit niya mansyon natin?”

Pinanood ko si Vincent na kumurap, nagulat siya sa talim ko magsalita. Pero hindi ko hinintay na sumagot siya. Sa halip, ngumisi ako. “Iyon ang gusto ko. Kung hindi mo ito magagawa, huwag ka na magsalita. Sawa na ako sa mga pangako mong napapako.”

Matapos iyon, tumalikod ako at dumiretso sa banyo.