Adon's POV"I'm going to drive today. Parang I’m out of practice na," sabi ko kay Hugo habang pababa kami sa elevator ng Gustav Building papunta sa basement parking. Iba ang vibe ng araw na 'to, parang masarap mag-drive kahit sandali lang."Did Mrs. Gustav beat you again last night?" Hugo asked, and I chuckled. Medyo naging inside joke na namin ito dahil halos palagi akong natatalo ni Aubrey sa mga racing games na nilalaro namin online."Yeah, she did. All the time," I admitted with a smile. "Aubrey is really good sa mga racing games. May thing siya for racing, and I'm planning to bring her to Monaco para mapanood niya yung F1 Grand Prix soon.""She would love that," Hugo agreed, nodding. Alam ko magiging special ‘yun para kay Aubrey, especially since na-enjoy niya talaga ang racing. Alam ko rin na magiging magandang opportunity ito para sa aming dalawa. Step up na rin ito sa relationship namin, a sign na seryoso ako sa kanya.Habang naglalakad kami papunta sa kotse, sinubukan kong hi
Adon's POVAs I drove away from the basement, my thoughts drifted back to the moments I shared with Aubrey. Hindi ko maikakaila na she was constantly on my mind. Every time I thought about her, there was this warmth that spread through my chest—a feeling I hadn’t experienced before. It was strange yet comforting at the same time, as if her presence alone made everything in my life more meaningful.The sun was beginning to set as I maneuvered through the city streets. The sky was awash with hues of orange and pink, creating a breathtaking backdrop against the towering buildings. For the first time in years, I allowed myself to slow down and take in the beauty of the moment. My life had always been a relentless pursuit of success and power, but now, it felt different. Things had changed ever since Aubrey became a part of it.Pagdating ko sa building, I parked my car and headed straight to the elevator. My day was far from over, and I knew there were pressing matters at the office that r
Pag-alis ko ng opisina, my thoughts were still focused on everything that had happened today. The unexpected confrontation with Trisha, the issue with Monteros, and the brief but meaningful call with Aubrey—everything seemed to be swirling in my mind. I needed to clear my head, so I decided to take the long route home, driving through the quieter parts of the city where the lights were dimmer, and the streets were less crowded.Habang nagmamaneho, I couldn’t help but replay the conversation I had with Trisha. Her desperate attempt to win me back was almost laughable, pero it also made me realize something—how far I’ve come since the days when I thought I needed someone like her in my life. Noon, Trisha was everything I thought I wanted: beautiful, sophisticated, and ambitious. But now, her presence only reminded me of a time in my life that I wanted to forget—one filled with superficial connections and empty promises.Aubrey was different. She was real, honest, and completely unpreten
Aubrey's POVTwo months later, finally na-open na ang ANELE Fashion, ang aking kumpanya. Grabe ang tulong ni Adon sa akin—mula sa financial consultant, advisers, lawyers, accountants, at marami pang iba. Sobrang saya ko na makita ang mga pinaghirapan namin na maging reality.Nakabili kami ng malaking warehouse at pina-renovate ito para maging mas functional. Kumuha din kami ng mga vans at service vehicles para sa logistics, at syempre, mga makinarya, kagamitan, furniture, at fixtures na kakailanganin para sa production. Mga suppliers naman namin ng textiles ay galing pa sa India, China, Indonesia, Italy, at Germany. Nag-hire kami ng workers, designers, financial advisers, production managers, at iba pa para mabuo ang organisasyon ng kumpanya.Ang best friend ko na si Camella ay sobrang laking tulong din. Siya ang right hand ko at siya na rin ang Marketing Manager ng kumpanya.“Finally, nagawa na natin ang dream natin!” tili ni Camella habang tumatalon sa tuwa, sabay yakap sa akin.“Ala
Aubrey's POVAfter successfully resolving the issue with our supplier, bumalik kami ni Adon sa regular na trabaho. Pero kahit naayos na ang problema, hindi pa rin ako mapakali. Ramdam ko pa rin ang bigat ng mga pangyayari, lalo na't naaalala ko pa rin ang huling pag-uusap namin ni Grandpa. Hindi ko maiwasang isipin ang mga banta niya, at kung gaano kalayo ang kaya niyang gawin para kontrolin ang buhay ko.One afternoon, habang nasa opisina ako ng ANELE Fashion, may natanggap akong tawag mula kay Mom. Medyo matagal na kaming hindi nagkausap, kaya agad ko itong sinagot."Hi, Mom! Kamusta ka na?" tanong ko, pilit na tinatago ang pag-aalala sa tono ko."Aubrey, anak, we need to talk," sagot niya, and I could sense the urgency in her voice. "Can we meet for lunch?""Sige, Mom. I'll finish up here and meet you in an hour," sabi ko, although medyo kinabahan ako sa tono ng boses niya. Hindi ko alam kung ano ang dahilan, pero naramdaman kong may kinalaman ito kay Grandpa.We met at a small, co
Adon's POVTiningnan ko ang oras sa wall clock—alas dose y media na, at wala pa ring sign na makakauwi si Aubrey. Hindi ko mapigilan ang sarili kong maglakad pabalik-balik sa loob ng kwarto, habang paminsan-minsan ay sinisilip ko ang labas ng bintana. Ang init ng ulo ko ay parang hindi ko na kayang kontrolin. Kailangan ko nang tigilan ang kakahintay. Mabubaliw ako sa pagtingin sa orasan, bawat segundo na dumaan ay parang isang taon. Nagdesisyon akong bumalik sa kama at magpanggap na hindi ako nag-aalala. Humiga ako, sumiksik sa ilalim ng kumot, at nag-clap ng dalawang beses para patayin ang ilaw. Ngunit kahit nakapikit na ang mga mata ko, hindi ko maiwasang mag-isip ng mga posibleng senaryo. Paano kung may nangyari sa kanya? Baka naabutan siya ng dilim sa daan, o kaya naubusan siya ng gas sa isang madilim na kalsada. Ang mga kalokohang ito ay naglalaro sa isip ko, at lalong nagpapataas ng kaba ko. Hindi ko na kayang lokohin ang sarili ko. Bigla akong bumangon mula sa kama, sumuot n
Pagkatapos ng dinner date namin ni Aubrey, naglakad kami sa ilalim ng malamig na gabi. Ang hangin sa New York ay medyo malamig para sa oras ng taon, ngunit ito ay nagbigay ng pakiramdam ng kasiyahan at kapanatagan. Ang mga ilaw ng cityscape ay sumasalamin sa aming pag-uusap at bawat hakbang namin sa sidewalk.Pumunta kami sa isang maliit na café malapit sa restaurant para sa dessert. Ang café ay cozy at intimate, na nagbibigay ng magandang pagkakataon para sa mas personal na pag-uusap. Habang umuupo kami sa isang maliit na table, sinubukan kong obserbahan si Aubrey—ang paraan ng kanyang pagngiti, ang ligaya sa kanyang mga mata. Ang lahat ng ito ay nagbibigay sa akin ng pakiramdam na ang lahat ng pag-aalala ko ay wala na, at natutuwa akong makita siyang masaya."Alam mo, Adon," sabi niya habang umiinom ng espresso martini, "sa kabila ng lahat ng mga pagsubok at stress, parang ang saya saya ko na kasama ka.""Ganun din ako, Aubrey," sagot ko, hinawakan ang kanyang kamay sa ibabaw ng mes
Adon's POV Kinabukasan, maaga akong nagising. I couldn’t help but glance over at Aubrey, still peacefully sleeping beside me. Ang gaan sa pakiramdam na makita siyang ganito, walang iniintindi, walang stress—just pure serenity. I brushed a stray lock of hair away from her face and planted a soft kiss on her forehead before carefully getting out of bed.I headed straight to the shower, letting the warm water wash away the remnants of sleep. Today was going to be a tough one. The meeting with Monteros was just hours away, and I needed to be at my best. There was no room for mistakes, especially now na malapit na kami sa closing ng deal na ‘to. This could make or break our plans for expansion.As I dressed up, I couldn’t shake off the feeling of unease. Monteros had a reputation for being ruthless when it came to negotiations. They wouldn’t hesitate to take advantage of any sign of weakness. But I was prepared. I knew their tactics, and I wasn’t about to let them get the upper hand.Buma
Aubrey's POVAfter 5 years...Pumasok ako sa sementeryo mag-isa. Mabagal kong tinahak ang daan habang hawak ang mga bulaklak sa kamay ko. Huminto ako at tumayo sa harap ng isang libingan.“Hello, Grandpa,” yumuko ako at inilagay ang mga bulaklak sa libingan niya, “sorry, hindi ko nasama ang death anniversary mo kahapon. Bilang isang businessman, alam mo kung bakit, at sigurado akong naiintindihan mo.”Abala ako sa isang business engagement na hindi ko matanggihan. Oo, nagma-manage pa rin ako ng kumpanya, pero ngayon kasama na si Adon.Pinagsama namin ang dalawang kumpanya, Gustav at Mañas, nang ikasal kami. Nag-liquidate kami ng ilang assets at nag-invest ng mas marami sa robotic company namin. Genius si Adon sa pag-papatakbo ng grupo ng mga kumpanya namin. May mga brilliant ideas siya na nagiging malaking tagumpay.“Si Sebby ay pitong taong gulang na,” ngumiti ako habang iniisip ang anak namin.“Napaka-handsome at smart niya, pero medyo makulit.”Naalala ko nung isinara ni Sebby ang
Adon's POV“Saan si Aubrey?” tanong ko sa tatay ko, si Kristov Gustav, na nakaupo malapit sa lugar kung saan ako nakatayo, sa tabi ng pulang at gintong floral wedding arch.Tinaas niya ang kilay niya, tapos tiningnan ang oras sa wristwatch niya. “Siguro papunta na siya dito. Sabi ko sa iyo, ten minutes pa, huwag kang mag-alala, darating siya,” sabi niya, tapos nagbigay ng okay sign.“Oo, darating siya,” bulong ko sa sarili ko. Nanginginig ang mga kamay ko, hindi ko mapanatili ang mga ito na hindi gumagalaw. Binawasan ko ng kaunti ang pagkakakabit ng bowtie ko. Masikip ito sa paghinga ko.Sobrang kinakabahan, excited, at overwhelmed ako sa saya. Ang pag-aasawa kay Aubrey ang pinakainaasahan ko sa ngayon. Siya ang pag-ibig ng buhay ko, ang lahat sa akin, ang mundo ko.Nagdaos kami ng kasal sa simbahan, sa gitnang bahagi ng New York. Ito ang pinapangarap naming magpakasal sa simbahan ngayon, para sa isang solemne na sakramento. Puno ng dekorasyon ang simbahan, karamihan sa mga pulang ros
Aubrey's POVLove makes you crazy. It causes strong infatuation and obsessive thinking about what he's doing, where he is, and who he's with. It gives you too much stress, especially if you're prevented from being with him.Ganun ang naramdaman ni Mom. Parang bumalik siya sa nakaraan, twenty-five years ago, na naglalaban para sa kanyang pag-ibig kay Gareth Danes, at ako naman ay ang mas batang version ng Grandpa, na pumipigil sa kanya na makasama ang kanyang lover.Nasa kwarto kami ni Adon. Ang guwapo niya, may dark hair na basang-basa mula sa shower, at nakatayo sa harap ko na may puting towel sa kanyang hips. Napatingin ako sa v-line niya, medyo nakaka-distract."Akala ko magiging masaya ang reunion na ito," sabi niya, sabay kunot noo, "eh, parang okay naman, maliban sa iyo.""Paano mo gusto akong mag-react? Tumalon sa saya? Grabe, sa 25 taon ng buhay ko, akala ko patay na ang tatay ko.""Kaya nga dapat ipagdiwang. Buhay siya, at dapat kang magpasalamat sa bagay na iyon," sabi niya,
Aubrey's POVAng tatay ko ay buhay at malakas!Isang malamig na panginginig ang dumaloy sa akin. Parang kakaibang pakiramdam na makita ang sarili kong tatay na nakatayo sa harap ko, nang akala ko ay natutulog na siya ng mahigit sa anim na talampakan sa ilalim ng lupa.Kakaiba.Totoo rin ang sinasabi ng private investigator. Pinag-utos ni Grandpa na patayin ang tatay ko.May isang lalaki na tinatawag na Gaston na hinikitan ang preno ng kotse. Si Grandpa ang responsable sa aksidenteng nagdulot ng pagkamatay ng mga lalaki sa loob ng kotse.Si Grandpa ay isang demonyo!Totoo nga ang mga chismis na narinig ko noong libing na siya ay pumatay ng tao. Hindi ko makapaniwala na ang dugo na dumadaloy sa akin ay nagagawa ng ganitong kasamaan. Ang ginawa niya ay hindi mapapatawad!Muli akong nagalit sa kanya, higit pa kaysa sa kahit sino sa buhay ko. Pero wala na kaming magagawa. Patay na siya.Nabigla at nagalit ako. Ang hirap pigilan ang nararamdaman ko. Nanginig ang mga kamay ko.Na-shock din s
Adon's POV"Nadinig mo ba 'yun? Sinabi niyang mama!" Masayang-masaya si Aubrey sa pag-usad ni Sebastian, na ngayon ay anim na buwang gulang na. Nakaupo siya sa loob ng crib, suot lang ang kanyang diaper, at hawak ang isang asul na rattle. Lumaki ang kanyang mga mata habang nakatitig kay Aubrey na masiglang-masigla. Siguro iniisip niya kung ano ang nangyayari."Hm... ang nadinig ko, dada," sabi ko, sinasabi ang talagang narinig ko."Talaga?" napakunot ang noo niya, pagkatapos ay binalingan si Sebastian, "sige na Seb, sabihin mo ma-ma... ma-ma..."Tumili si Seb at kinain ang rattle, hindi pinansin si Aubrey. Pagkatapos ay sumigaw siya, "da-da. Da-da.""Sabi ko sa'yo," natatawa kong sabi habang tinutukso si Aubrey, at napasimangot siya."Hindi patas 'yun, Seb. Mas madalas tayo magkasama," kinuha niya ang aming baby at niyakap ito.Mula nang mamatay ang lolo ni Aubrey, naging abala siya sa pag-aasikaso ng lahat. Mula sa libing, sa pangangalaga ng negosyo ng mga Mañas, sa pagdadala kay Seb
Aubrey's POVLumipas ang tatlong araw mula nang pumanaw si Lolo. Parang isang malakas na alon ang bumalot sa akin ng kalungkutan, na paulit-ulit na bumabagsak sa bawat oras na naaalala ko siya. Walang tigil ang dating ng mga bisita sa mansion, mga kamag-anak, at mga kaibigan na nais makiramay. Si Mama, na kahit pa matagal nang sanay sa mga pagsubok, ay hindi maitago ang lungkot sa kanyang mga mata.Hindi ko rin alam kung saan ko hinuhugot ang lakas ko. Siguro dahil may kailangan akong gawin—ang magpakatatag para kay Sebastian at kay Mama. Minsan, iniisip ko kung paano kinaya ni Adon lahat ng ito. Walang pag-aalinlangan, laging nandiyan siya para sa amin, hindi ko man sabihin. Nangyari ang libing ni Lolo nang may dignidad at tahimik. Marami ang dumalo, pero parang ako lang ang naroon sa mga oras na iyon. Halos hindi ko narinig ang mga dasal o ang mga bulong ng pakikiramay mula sa mga bisita. Ang naririnig ko lang ay ang mga huling salitang binitiwan ni Lolo—ang hiling niyang alagaan k
Aubrey's POVBumalik kami ni Adon sa mansyon ng mga Gustav habang ang Mommy ko ay nasa mansyon ng mga Mañas kasama si Lolo. May hardin siya ng mga gulay at dalawang aso na nagbibigay aliw sa kanya.Engaged na kami ni Adon, pero pinili naming ipagpaliban ang kasal hanggang sa ipanganak ang baby namin. Isang gabi habang nagdidinner kami, pinag-uusapan namin ang pangalan ng aming baby boy.“Milton, Earl, Blake, Tony, Donald,” mungkahi ko.“Hindi… hindi… hindi…” patuloy na shaking ng ulo ni Adon. “Panglalaki na pangalan. Parang Caleb, Hardin, Zion, Enrique…”“Hindi pwede! Para silang mga karakter sa romance fiction,” saka ko naisip, “paano kung Sebastian, mula sa isang martir na Santo? Ano sa tingin mo?”“Gusto ko si Sebastian. Bagay na bagay sa Gustav.”“Sebastian Gustav. Wow,” punung-puno ako ng saya at bigla akong napasigaw, “Ouch!”“Okay ka lang?”“Kick na naman siya, sobrang lakas.”“Oh. Masakit ba kapag sinasakal ka niya?”“Medyo,” inuyin ko ang ilong ko, “pero ayos lang. Masaya ako
Aubrey's POVAng puso ko ay tila tumatalon ng mabilis nang makita ko si Adon sa Sweetdreamer café, nakaupo sa isang padded chair, at umiinom ng kape. Huminto ako at tiningnan siya ng saglit. “Relax ka lang, Aubrey,” sabi ko sa sarili ko. Pero hindi ko mapigilang tingnan ang gwapong mukha niya at magandang katawan. Grabe, sobrang hot niya. Namiss ko siya ng sobra. Ngayon, magkasama kaming muli.Pinipigilan kong umiyak nang sabihin niyang mahal niya ako. Matagal ko nang inaasahan ang pagkumpuni ng kanyang nararamdaman para sa akin, kaya't sobrang naiinis ako nung binigyan niya ako ng diborsyo. Naging paranoid ako, nag-iisip ng mga hindi makatwirang dahilan na gusto lang niyang umalis sa kasal namin.Nasa sofa kami sa Sweetdreamer Café, nagliligaya at nagmamahalan. Hindi kami makasawa sa isa’t isa.“Lumabas tayo dito at pumunta sa penthouse,” sabi niya habang hinahalikan ang leeg ko at dinidilaan ang likod ng tainga ko. Grabe, talaga namang nakakagana.“May meeting ako sa isang oras. Ka
Adon's POVSa wakas. Pumayag na si Aubrey na magkita kami.Nasa gitna ako ng isang board meeting nang dumating ang text message niya. Gusto niyang magkita kami. Agad-agad.Iniwan ko ang lahat at agad na umalis ng meeting. Sobrang excited akong makita siya na hindi ko mapigilan ang kasiyahan ko.“Kailangan kong makipagkita kay Aubrey para mag-kape. Hindi ko sigurado kung makakabalik pa ako. Mas mabuti pa, i-cancel mo na lahat ng appointments ko for the rest of the day,” sabi ko kay William, ang executive secretary ko.“Pero sir, may meeting po kayo with the CNN executives ng alas-dos ng hapon.”Isa pang meeting tungkol sa media at ang pinakabagong robotic invention namin. Patuloy itong dumarating dahil curious ang mundo sa futuristic project namin.“I-move mo na lang sa bukas.”“Noted, sir,” mabilis na sagot ni William.Agad akong umalis ng opisina at dumaan muna sa florist para kumuha ng bouquet. Paborito niya—peach roses.Dumating ako sa Sweet Dreamer café at umorder ng kape para sa