One

Jarred

"Hah!" Singhap na sabi ko na napabalikwas ng bangon. Muli ko na naman napanaginipan ang tungkol sa dalawang magakasintahang sinawing palad ang kanilang marubdob na pagmamahalan sa mga naunang panahon.

Parati ko nang napanaginipan ang tungkol doon. At ewan kung bakit ganito ang pakiramdam ko sa tuwing napapanaginipan ko iyon. Parang ako talaga kasi si Eric John. Ramdam ko ang tila napakalaking koneksiyon ko sa buhay ng mga ito.

Feeling ko pa nga, sa tuwing nananaginip ako ng ganoon ay parang pati puso ko at katawan ay nagreresponse sa reaksiyon ng tauhan sa panaginip na iyon.

Tiningnan ko saglit ang orasang nakadisplay sa upper left wall ng kwarto ko.

It was late six in the morning. Time to wake up on my bed.

'Hay! Lunes na naman. Oras na naman para pumasok sa school.'

Reklamo ng sarili kong isip. Pagkatapos ay isang maikling sandali upang mag inat dahil parang nakusot masyado ang mga buto dahil sa nakabaluktot na ayos ng pagkakahiga ko sa kama buong gabi.

Sobrang maginaw ng gabing iyon.

Siguro ay dala lang iyon ng panaka-nakang pag -ulan.

Usually, 'pag ganitong umuulan, masarap matulog pa.

Kaya lang ay Monday ngayon at pagagalitan ako ng Mommy at Daddy ko kapag nag-absent ako.

Minadali kong niligpit ang aking higaan at tumungo ng banyo. Sa aking paglabas sa kusina ay nadatnan ko ang aking Mommy na bising-bisi sa pagluluto ng agahan namin.

"O gising ka na pala?" bungad ni Mom nang mapansin ako. Nagmano muna ako bago tumuloy sa lababo.

Hinanap ko saglit ang toothbrush ko.

"Bilisan mo riyan at magtimpla ka na lang ng kape mo." Narinig kong wika ni Mom sa akin habang patuloy lang ito sa pagpiprito ng isdang bangus at sunny side up na itlog na may kasamang pork tocino.

Matapos kong makapag sepilyo ay tumungo na ako sa aming maikling mesa at pumuwesto.

Makikita sa ibabaw ng mesa ang sari-saring mga prutas tulad ng saging, papaya at pinya at iba pa na pawang inani galing pa sa kanilang Fruit Plantation ng aming pamilya.

Araw-araw ay kumpleto lagi sa prutas ang aming mesa.

Kumuha ako ng tasa, sinalinan ito ng tubig at magtimpla ng aking kape.

Wala kaming katulong dahil ayaw na nina Dad at Mom. Anang mga ito ay malaki na din ako at pinapractise nila akong maging responsableng lalaki.

Dahil mainit pa din ang kape, pinili ko munang magML.

Nasa Epic I na din ako kung di lang minalas sa kakampi.

Matapos makapagkape ay agad na din akong naligo.

Nang ganap na tuyuin ang sarili ay di ko naiwasang sulyapan ang sarili sa isang mahabang salamin na nasa loob ko.

Isang lalaking nagtataglay ng 5'6 na tangkad, maputi at makinis na balat na parang imported gayong di naman anak ng Fil-Am, at taglay ang gintong boses na namana pa sa Mommy Cherry Ann at sa dating sikat na bandista, Mr. Ian Fidel Villagracia na lalong nagpabango ng pangalan ko sa pinapasukang unibersidad.

Dala ng kapilyuhan, inilock ko ang pinto at hinagod ang sarili sa mahabang salamin.

Matapos tanggalin ang tuwalyang bukod tanging nagtatakip sa aking kahubaran, hinagod ko ng tingin ang sarili. Mula ulo pababa sa aking six pack abs at sa aking mahaba at matabang ano.

Hindi ko naiwasang humanga sa sarili.

Katatapos ko lang mag edad dise nuebe nakaraang araw.

But I look so adorable and damn, so hot!

Alam kong sinumang babaeng makita ako ngayon ay manlalamig ang tuhod na babagsak sa aking paanan o di kaya ay mabibigla sa taglay kong kagandahang lalaki.

Kagandahan? mali yata naisip ko. Kakisigan I mean.

Sa muling pagtik!tak!tik!tak! ng malakas na orasan na nakasabit sa wall ng aking kwarto ay naabisuhan ko ang sariling magmadali na.

Hindi pwedeng malate ako sa klase ngayon.

Tiyak na nag-aabang na naman ang mga kapwa ko Doctor in the future sa labas o sa loob man ng university.

Ilang sandali pa ay papasok na ako ng school lulan ng kotseng minamaneho ng aming pogi at mabuting drayber na si Mang Diego.

_________

MJ KRISELA

Malapit lang ang school ko sa amin. Sa tantiya ko ay mga ilang metro lang ay bahay na namin agad.

Hindi ko na kaylangang magsakay dahil malapit lang naman.

'Tipid tipid din 'pag may time', Sabi ng isip kong napapangiti.

Malayo pa ako ay tanaw ko na ang maraming kabataan na excited sa unang araw ng pasukan.

Noon ay araw ng lunes, at lahat ng mag-aaral ng St. Luke University ng Las Piñas ay makikitang abala sa iba't ibang sulok.

May mga naroong naguumpukan sa isang tabi habang panay ang daldal. May iba namang nandoon lang at nakamasid sa iba pang kasama.

Tumuloy na siya papasok sa gate bago pa man siya tamaring pumasok.

'Haha.Di joke lang.Siyempre papasok talaga siya, no matter what.'

Para sa future o ito, kaya kahit tinatamad ako ay no choice pa din kundi ang pilitin ang sarili.

I was a girl of a dream. Bata pa lang ay pangarap ko nang maging titser sa isang sikat na unibersidad.

Bale ang kursong balak ko talaga noon ay BS in Secondary Education.

Ewan kung anong hangin ang umihip sa akin at ang napili kong kurso ay kursong Tourism.

Hindi naman ligwak ang personality ko pagdating sa pagiging tour guide, or kahit sa pagiging flight attendant. Pasok na pasok din ang personality check ko sa pagiging cruise crew, if so ever na doon ko babagsak after ng graduate.

Pero 'wag naman sana! Sino bang nakakaalam kung takot ako sa current?

Excuse me, current di kuryent! Toinks. Nagbattle of the wise yata ang magkabilaang utak ko.

I was a second year now and was about to chasing my journey for far and more.

Sa tingin ko nga ay masyadong nagiging exciting ang bawat paglakad ng araw, as if may paa na ito ngayon.

And I was near to our school room, and about to enter the door when suddenly...

"Aghhh!" angil ko nang tumama ang tuhod ko sa semento.

Lumikha iyon ng konting gasgas na mayamaya ay pinagmulan ng kirot.

Kumalat din sa ground ang mga books na bitbit ko, not mentioned before.

Hindi ko kasi napansing I was also carrying a books with me, as always. Haha!

Tumingin ako sa paligid upang alamin kung may nakakakita ba sa aking pagkalinsad.

Just a moment to saw Naomi and her happy tripper friends... o mas tamang sabihing trouble makers? No! Wrong term used!

Mas bagay sa kanila ang mga eskandalosa o di kayay KSP, kulang sa pisikal na pagpapala I mean.

Natawa ako sa sariling meaning ko sa KSP.

Imagine niyo naman kasi, si Naomi, 4 ft tall, with a curly black hair, may 'di katangusang ilong, at taglay ang kulay ng pagiging sunog... ah este, kayumanggi what mean.

Nakangiti lang ako habang nag-uumpisa nang tumayo.

Nasa siko ko na ang mga libro at taas noong sinulyapan lang sila.

Then only I realized na may balat ng saging sa

semento na maaring dahilan kung bakit ako nadulas.

Kinimkim ko na lang ang inis ko. Isang mapaklang ngiti ang ihinahabilin ko sa kanila the moment I passed along thier way.

'May araw din kayo!' piping sabi ng utak ko. 'Wait for it, lalo ka na Naomi Baltazar."

Masayang nagtatawanan ito kasama pa ang tatlo nitong kakulay ng balat, este kakapalang ng mukha.

Medyo maputi si Claire at Prinzel. Pero si Georgia at Naomi, Hmmm... same color with same bitch looks!

Ewan ko ba kung bakit laging ako ang trip ng mga ito.

Sa dinami-dami ng mga colleagues ko, ako talaga ang punterya ng mga ito.

A cause of insecurities?

Wait! Wala naman yatang ikakaiinggit ang mga ito sa akin dahil hindi naman ako excellent achiever sa buong block at department nila in Tourism?

Hindi din ako mayaman, di rin sikat?

Maliban sa katotohananang...

I am just a simple girl who just simply admire-

Noon ako nakarinig ng tila kambing na tilian ng apat na kontrabida sa buhay ko dahil sa pagkakita sa isang sikat na personalidad.

Sinundan naman iyon ng iba pang mga girls na akala mo ay made-deadbul na sa sobrang kilig.

Humaging ang maitim at mahabang buhok ko sa aking ilong habang unti-unting nililingon ang pinagmumulan ng ingay ng mga parang pulutong na bubuyog.

______

Jarred

Sumabog ang tila bombang pabango ko sa bawat daraanan. Pero hindi ako nakaDowny Mistique ha? O kahit anong Downy parfume collection.

Sa bawat maraanan ko ay tila lumutang sa ulap ang mga girls na nakalanghap ng pambihirang cologne ko.

A perfume that never die!

Tapos ay susundan ng pagsipol.

Ipinilig ko ang sarili isip para magising sa sariling imaginasyon.

Joke lang siyempre ang lahat kanina.

Nagbida lang ako temporarily.

Pero ang mga tilihan ng campus girls kanina pa ay totoo iyon siyempre.

Real time updates 'yon.

Hope sana all ay sa akin nga ang mga adorations at pangangarap na iyon.

Pero back in reality, 'yung kasunod ko ang pinagpapantasyahan ng madlang people.

Met Lance Jericho Ballesteros.

The pride of Political Science Department and the Campus Basketball Captain.

Wearing a black tinted eyeglasses, a long white sleeves hidden by a tuxedo, topped by a blue well-designed neck tie, he was really sight capturing! An human eye-catcher!

Ang lahat ay tila humanga sa isang diyos!

Except him off course!

Kahit magsatila Bernardo Carpio pa 'yang si Lance, who cares! Basta ako, I finally found someone!

Charr! Hehe. Wala pa pala. Pero baka next days makita ko na ang someone ko.

Sinong nakakaalam? baka nasa paligid lang?

Kumakanta-kanta? Nagrerebyu-rebyuhan? Kumakain ng sandwiches? Nagso-softrdrinks kaya? May katext ngayon?

Natawa ako sa mga posibleng maging acquaintance ko.

O pwede din naman yung...

Tila may palasong tumama sa puso ko nang may biglang lumingon sa akin at nagtama ang aming mga mata.

Napa-slow motion pa ang paghagis at pagwagayway ng mahaba at maitim nitong buhok.

"No! Kupido, don't get me wrong! Siya na ba talaga? For real?'

Nagmukha tuloy akong baduy sa sariling mga iniisip.

Pa'no ko nalaman ang tungkol kay Cupido? Sa pana? Kay Bernardo Carpio?

Ever since, hindi ko naisip na magawi sa library noong high school pa ako.

Then how come that I know about the story of Valentine?

Teka, but English ang subtitle? Tagalog ako, so dapat magpakatagalog ako.

Nawala na sa isip ko ang babae dahil pumasok na ito ng room nito.

Napabuga naman ako ng hangin dahil sa panghihinayang.

De bale, sooner or later ay magkakasalubong din ang landas naming dalawa.

Magkakamayan kami, magpapakilala sa isa't isa at magkakaroon ng mutual understanding.

Mai-inlove kami sa isa't isa, magkakaroon ng memories at magpapakasal.

Wait! Tama ba ang naisip ko ngayon lang?

Kasal? Sumubra yata ang pag-narrate ko ng love story namin in coming soon. Hehe.

Masyado pa akong bata para sa bagay tungkol

sa pagpapakasal.

I am just twenty years old, at wala pa sa hinagap ko ang kahit na anong commitment sa buhay.

Kahit ang mga nauna kong realationship, hindi talaga ako seryuso. Parang ano ba, mingle mingle lang...

Kaya nga akong laging mingle e, este single pala.

Di kasi ako masyadong focus sa relationship, pero hindi naman ako fuckboi.

Millenial era na e, go lang sa trends. Hustong in lang sa mga gimik at played night life.

How lucky I was! Galing talaga ng computer age ano?

Pati isip ng mga tao nasa cellphone na lang?

Except me, na mas nakafocus sa music world.

Taglay ang tenor na boses na namana pa sa Dad kong fandom ng Air supply at One Direction. Pati na din ang Westlife at The Beatles.

Nang ganap nang nakapasok si Jericho sa loob ng campus ay saka pa lamang nawala ang mga tiling nakakabingi sa pandinig ko.

___________

Lance Jericho

Nagkasya na lamang sa mga titig at paghanga ang mga babae sa nararaanan ko bukod pa sa mga kaklase ko na tila inaabangan ang pagpasok ko.

Sino ba ako?

A man with a 6 ft tall, wearing a a long white sleeves hidden by a tuxedo, topped by a blue well-designed neck tie, blessed with a white skin tone, possessed an adoring masculine posture, masked with a black eyeglasses which added more 'heat' to my uncommon figure.

Isa lang naman ako sa mga may 'stunning' personality sa buong university campus at sa aming Department.

But it doesn't sound important. What counts is... heto na ako, was about to enter the St. Luke University.

Ready na ba ang lahat ng girls diyan? Ready na bang mafall sa akin? Hehe.

Hindi naman sa pagmamayabang, and sorry to tell you this, pero di na din mabilang mga babaeng nalink sa akin for about 5 years since highschool pa simula ng nakilala ako hindi lang sa buong campus kundi sa buong Las Piñas.

Once, I was a young Lance of Mr. Rodrigo Ballesteros, a former Governor of Las Piñas. The one who made an great contribution to the success of the leading productive and wealthiest province.

Also, I am the second man to my Mom, Estrella Vicente Ballesteros, an ophthalmologist.

Dalawa lang kaming magkapatid at ako ang bunso.

Kaya laging nai-spoiled. Haha.

About my brother? His name is Mark Harry. He was just married last January to his beloved maiden, Ms. Angelica Morata. Ang may-ari ng Morata Corporation.

Is my brother was lucky in marrying that wowan?

I don't think so! Maybe yes, but half no.

Morata was known to be productive and successful businessmen kin.

But being belong to thier family was quite hard, so far.

But that's not my thing.

Back to where I am, papasok na ako sa room ng bigla kong makasalubong ang isa sa kinakabadtripan ko.

His name is Jarred Lloyd Villagracia.

Anak ito ni Mr. Ian Fidel Villagracia, the previous fame vocalist at isa sa sikat na banda na namayagpag noong mga kapanahunan nito.

Ang banda ng Ponder!

Tsk! Ponder was nothing out there anymore! Kumbaga sa celebrity, they lost their sparks.

Nalaos na ang mga career!

Samantala ako, nagsisimula pa lamang!

I was made for the court of St. Luke University varsity team!

Iyon ang lagi kong isinasaksak sa isip ko when I was just playing my role of being a common basketball player.

I keep practicing, until one day my coach found my potential.

Isinali ako ng aming coach sa isang competition. Seeking for all Most Valuable Player pagdating sa bola.

Luckily, I was one of the selected. And Jarred, too!

Bagay na ikinakainis ko! Isa na akong captain ball pero parang masasapawan na ako nito.

Ayaw na ayaw ko sa lahat ay nasasapawan ako. I did everything para maging the best!

I practiced and practiced until I had came on this stage!

Palagi na akong isinasali sa lahat ng competitive schools sa buong Luzon at Visayas.

Bakit ako magpapatalo sa isang baguhan at wala pang masyadong kaalaman sa basketball tournament?