Tinanggihan ni Aristotle ang alok ni Jackson na buhatin ang kanyang mga maleta para sa kanya. "Ayos lang, kaya ko naman ang sarili ko. Talaga, puno lang ito ng mga regalo para sa inyong lahat, at hindi gaanong mabigat ang mga ito. By the way, Pa West? Hindi ka nagbago kahit kaunti—mukhang tumalon ka lang sa huling alaala ko na nakita kita. Nasaan sina Tiffany at Cindy?"Tahimik na inamin ni Jackson na, dahil ang bata ay tumanda na ngayon sa isang ganap na matanda, hindi niya dapat ipilit na tulungan siya sa mga bagay na nararapat niyang gawin nang mag-isa. "Well, hinihintay ka nila sa loob," sa halip ay sabi niya. "Tumingin sa iyo! Nakauwi ka na ngayon. At malapit na ring umuwi si Lil’ P... God, by next month, kayong tatlo ay opisyal na muling magsasama."Walang salita na ngumiti si Aristotle at pumasok sa loob ng villa.Ilang segundo lang iyon, ngunit habang nakatingin si Jackson sa likod ng binata, sa halip ay nakita ng kanyang mga mata si Mark Tremont. Si Aristotle ay may labis n
Sa isang iglap, namumula ang pisngi ni Cynthia at napayuko siya sa gulat. Ang kanyang puso, tulad ng isang baliw na pera, ay tumangging manatili sa loob ng hawla na tinawag niya sa kanyang dibdib.Lumaki, lahat ay palaging tinutukso sina Cynthia at Aristotle bilang isang uri ng isang tunay na pares. Noon, wala itong ibig sabihin sa kanya; isa lamang siyang inosenteng bata na walang ideya kung ano talaga ang ibig sabihin ng mga matatanda. Siyempre, si Aristotle ay palaging mabait, mapagmalasakit na kuya sa kanyang buhay, kaya dahan-dahan niyang tinanggap ang ugnayang ibinahagi nila at nabigyang-katwiran ito bilang ang paraan ng kanilang pakikipag-ugnayan.Tungkol naman sa mungkahi ng matatanda, inamin ni Cynthia na nag-ugat na rin ito sa kanyang isipan. Pagkatapos lamang niyang lumaki nang ang mga alaala ng mga panunukso ay biglang nagparamdam sa kanya ng napaka-malay sa sarili.Ito ay hindi maikakaila. Si Aristotle Tremont ay nag-mature sa isang multa, binata—pagdidiin sa "multa". N
Ito ay salamat sa hindi kilalang, walang mukha na si "Rey"—na kahit papaano ay nagkaroon ng espasyo sa kanyang isipan—na naging mabalisa ang pagtulog ni Cynthia nang gabing iyon.Nang maglaon ay dumating ang kanyang mapayapang pagkakatulog, ngunit sa pagsapit ng umaga, marahas na ginising siya mula sa kanyang pagkakatulog sa pamamagitan ng pagkakadapa ni Tiffany, na naging dahilan upang maalis sa kanyang higaan ang groggy na dalaga.“Urgh, Moooom?! Ano ngayon?" humagulgol siya. “Geez, ikaw ba talaga ang tunay kong ina? Hindi mo kayang pumunta sa isang araw nang hindi ako sinusundo sa ilang mga paraan, hindi ba? I swear, nagmumukha lang akong kahindik-hindik dahil sa iyong trigger-happy hands!!”Itinuring ni Tiffany ang dowdy state ng kanyang half-asleep na anak, ang kanyang maluwag, baggy nightshirt, at ang magulong mane na tinawag niyang "buhok". Kung hindi dahil sa kanyang magandang hitsura, ayaw pang aminin ni Tiffany na anak niya si Cynthia.“Buweno, bumangon ka at ipadala iton
Pakiramdam ni Cynthia ay parang lalabas na ang kanyang puso mula sa kanyang lalamunan, ngunit sa halip ay ibinaon niya ang takot na iyon sa isang galit na galit. “Okay, okay! Ikaw na mismo ang bahala sa pie habang ako... ako... eh, titingnan ko kung kailangan ng tubig ang mga bulaklak!"Isang anino ng hindi kapansin-pansing emosyon ang biglang tumawid sa mga mata ni Aristotle. “Sige,” sagot niya. “Say, Cindy... Lumaki ka na, di ba? Mas matangkad. Mas matanda."Cynthia, failing to ponder more deeply about his remark, without sparing him a look, “I mean, duh? Ilang taon na ba? May growth spurt ka sa sarili mo, alam mo. At ngayon hindi ko na maabot ang mukha mo... Anyway, e-enough chit-chat! Magsaya ka!"Nakatakas siya sa bakuran at tuluyang nagpakawala ng hiningang kanina pa niya pinipigilan.Inaakala niyang tama ang katutubong karunungan: ang kalikasan ng isang relasyon ay nagbabago kapag ang mga tao ay hiwalay sa isa't isa nang napakatagal. Kahit na ang isang bono na nagsimula bila
May stoplight sa unahan. Itinigil ni Aristotle ang sasakyan habang ito ay pula at nakatingin sa labas ng bintana, ang kanyang mga mata ay nakatitig sa daloy ng trapiko.“Walang importante. Ang karaniwang kargada ng toro na hindi nagkukulang sa inis sa akin.”Siya ay nagkaroon ng medyo mahirap na relasyon kay Mark mula noong siya ay bata. Mas partikular, pagkatapos niyang tatlo.Sa lahat ng mga taon na ito, ang ama at anak ng mga Tremont ay konektado lamang sa pamamagitan ng isang manipis na sinulid, na nabuo mula sa malalayong mga tawag sa telepono at wala nang iba pa. Kahit na sila ay nasiyahan sa isang malapit na samahan bago ang insidente, ang katotohanan na ito ay maluwag na pinananatili sa napakatagal na panahon ay maaari lamang mapabilis ang pagkasira nito.Bawat hamon, kaguluhan, at unos na nararanasan ni Aristotle sa buhay, kinailangan ng binata na mag-isa na magtiis sa loob ng labinsiyam na mahabang taon. Iyon na iyon; ang naging dahilan ng matatag na pangako ni Mark bilan
May kung anong nakakahawa sa ngiti ni Cynthia na nagpanginig sa labi ni Aristotle. “Please, tinitiis ko lang ang ingay mo kasi ikaw. Kung literal na kahit sino pa ito—well, sisiguraduhin kong hindi sila tutungo kapag nandiyan ako. Halika.”Bumalik sila sa Tremont Estate, at mula doon, sumakay si Cynthia sa kanyang sasakyan at umalis.Tumayo si Aristotle sa may pintuan. Pinagmasdan niya ang paglalaho ng sasakyan sa malayo bago bumalik sa loob ng bahay.Hindi lang siya ang madla, gayunpaman, dahil ang isa pang pigura ay nakasilip mula sa bintana sa itaas, nanonood."Kumain na ba siya ng tanghalian, Agnes?" tanong ni Aristotle sa kanyang kasambahay.Walang magawang sulyap si Agnes sa direksyon ng kwarto sa itaas.“Uh, wala siya. Ipinaalam sa akin ni Miss Leigh na masama ang pakiramdam niya ngayon, at hindi siya nakakakuha ng gana. Talaga, ang tanging pagkain niya ngayon hanggang ngayon ay… well, isang mangkok ng oatmeal na hindi niya naubos,” sagot ng babae. “Um… Mukha siyang maputl
Nagpakawala ng pagsang-ayon si Agnes at bumalik sa kusina, bumalik na ang isip niya sa kanyang mga tungkulin.Noon, biglang bumaba ng hagdan si Raven mula sa unang palapag. Ang kanyang katawan, na nanghihina, ay tila mas nabuhayan ng loob sa anumang sakit na sumasalot sa kanya. Maging ang kanyang lakad ay nagbigay ng impresyon na ang paglalakad mismo ay napakahirap para sa kanya kung hindi niya tulungan ang sarili sa pamamagitan ng handrail.“Ares! Saan ka pupunta?" tawag niya.Huminto si Aristotle sa kalagitnaan ng pagpapalit ng sapatos. “Hapunan. May problema ba? Kung talagang may sakit ka, uutusan ko ang isang tao na ipadala ka sa ospital ngayon din."Binalot ng takot ang kanyang mga mata. "Hindi, ayokong pumunta sa ospital. Alam mong hindi ito magagamot, Ares. Hindi ito makakatulong, at ako ay natigil nang ganito magpakailanman. Kaya lang... Dinala mo ako sa isang lugar na napakaalien sa akin, at ang pagiging mag-isa ay nagbibigay sa akin ng pagkabalisa, alam mo ba? Kailangan m
Simula ng insidenteng iyon, naging responsibilidad ni Aristotle ang pang-araw-araw na gastusin ni Raven. Lalo na itong naging matibay dahil sa mga pinsalang natamo niya, dahil pinigilan siya ng mga ito kaya hindi na niya maipagpatuloy ang kanyang part-time na trabaho para mabuhay. Ang pagkuha sa kanya sa ilalim ng kanyang pakpak ay ang pinakamaliit na magagawa niya.Dahil pansamantalang nawalan siya ng kakayahang pangalagaan ang sarili, inanyayahan siya nitong lumipat sa kanyang marangyang mansyon sa France. Pagkatapos ay dumating ang oras para umuwi si Aristotle, at dinala rin niya siya.Totoo, kung mayroon siyang ibang pagpipilian, hindi rin niya ito pipiliin—nasanay na si Aristotle na mag-isa. Ang pagkakaroon ng karagdagang miyembro sa kanyang tabi ay nakaramdam ng awkward.Nagsimula si Raven Leigh bilang kanyang kababayan, ngunit sa murang edad, nagpakasal ang kanyang ina sa isang lalaking Pranses. Hindi nagtagal, dinala niya ang batang Raven sa ibang bansa. Isang araw ay namata