Marahil ang pinagbabatayan ng katwiran ni Marcos ay ang edad ni Maria. Matanda na siya, posibleng mamatay na siya bago pa makabalik ang mag-asawa sa kanilang sariling bansa, kaya napahamak siya na mamatay sa ibang bansa.Ito ay isang medyo malupit na pag-asa na nakiusap na isaalang-alang. Kaya naman, sa bandang huli, nangatuwiran si Mark na mas mabuting manatili siya sa likuran kasama si Henry bilang mga tagabantay ng Tremont Estate.Noong una, nag-aalala si Mark na baka maiiyak si Smore sa mga unang araw niya kasama ang pamilya ni Jackson, kaya naging routine na niya ang pag-video call sa bata mula nang makarating siya sa Switzerland. Hindi nagtagal ang ugali na iyon, dahil hindi nagtagal ay napagtanto ni Mark ang buong lawak ng kawalang-interes ng kanyang anak—hindi naisip ng brat na kausapin siya o si Arianne sa kanilang mga tawag, lalo pa't magalit sa pagka-miss sa kanila!Lumipas ang oras. Kahit kailan sa pinakamaliit na imahinasyon ni Mark ay hindi niya akalain na mananatili s
Tinanggihan ni Aristotle ang alok ni Jackson na buhatin ang kanyang mga maleta para sa kanya. "Ayos lang, kaya ko naman ang sarili ko. Talaga, puno lang ito ng mga regalo para sa inyong lahat, at hindi gaanong mabigat ang mga ito. By the way, Pa West? Hindi ka nagbago kahit kaunti—mukhang tumalon ka lang sa huling alaala ko na nakita kita. Nasaan sina Tiffany at Cindy?"Tahimik na inamin ni Jackson na, dahil ang bata ay tumanda na ngayon sa isang ganap na matanda, hindi niya dapat ipilit na tulungan siya sa mga bagay na nararapat niyang gawin nang mag-isa. "Well, hinihintay ka nila sa loob," sa halip ay sabi niya. "Tumingin sa iyo! Nakauwi ka na ngayon. At malapit na ring umuwi si Lil’ P... God, by next month, kayong tatlo ay opisyal na muling magsasama."Walang salita na ngumiti si Aristotle at pumasok sa loob ng villa.Ilang segundo lang iyon, ngunit habang nakatingin si Jackson sa likod ng binata, sa halip ay nakita ng kanyang mga mata si Mark Tremont. Si Aristotle ay may labis n
Sa isang iglap, namumula ang pisngi ni Cynthia at napayuko siya sa gulat. Ang kanyang puso, tulad ng isang baliw na pera, ay tumangging manatili sa loob ng hawla na tinawag niya sa kanyang dibdib.Lumaki, lahat ay palaging tinutukso sina Cynthia at Aristotle bilang isang uri ng isang tunay na pares. Noon, wala itong ibig sabihin sa kanya; isa lamang siyang inosenteng bata na walang ideya kung ano talaga ang ibig sabihin ng mga matatanda. Siyempre, si Aristotle ay palaging mabait, mapagmalasakit na kuya sa kanyang buhay, kaya dahan-dahan niyang tinanggap ang ugnayang ibinahagi nila at nabigyang-katwiran ito bilang ang paraan ng kanilang pakikipag-ugnayan.Tungkol naman sa mungkahi ng matatanda, inamin ni Cynthia na nag-ugat na rin ito sa kanyang isipan. Pagkatapos lamang niyang lumaki nang ang mga alaala ng mga panunukso ay biglang nagparamdam sa kanya ng napaka-malay sa sarili.Ito ay hindi maikakaila. Si Aristotle Tremont ay nag-mature sa isang multa, binata—pagdidiin sa "multa". N
Ito ay salamat sa hindi kilalang, walang mukha na si "Rey"—na kahit papaano ay nagkaroon ng espasyo sa kanyang isipan—na naging mabalisa ang pagtulog ni Cynthia nang gabing iyon.Nang maglaon ay dumating ang kanyang mapayapang pagkakatulog, ngunit sa pagsapit ng umaga, marahas na ginising siya mula sa kanyang pagkakatulog sa pamamagitan ng pagkakadapa ni Tiffany, na naging dahilan upang maalis sa kanyang higaan ang groggy na dalaga.“Urgh, Moooom?! Ano ngayon?" humagulgol siya. “Geez, ikaw ba talaga ang tunay kong ina? Hindi mo kayang pumunta sa isang araw nang hindi ako sinusundo sa ilang mga paraan, hindi ba? I swear, nagmumukha lang akong kahindik-hindik dahil sa iyong trigger-happy hands!!”Itinuring ni Tiffany ang dowdy state ng kanyang half-asleep na anak, ang kanyang maluwag, baggy nightshirt, at ang magulong mane na tinawag niyang "buhok". Kung hindi dahil sa kanyang magandang hitsura, ayaw pang aminin ni Tiffany na anak niya si Cynthia.“Buweno, bumangon ka at ipadala iton
Pakiramdam ni Cynthia ay parang lalabas na ang kanyang puso mula sa kanyang lalamunan, ngunit sa halip ay ibinaon niya ang takot na iyon sa isang galit na galit. “Okay, okay! Ikaw na mismo ang bahala sa pie habang ako... ako... eh, titingnan ko kung kailangan ng tubig ang mga bulaklak!"Isang anino ng hindi kapansin-pansing emosyon ang biglang tumawid sa mga mata ni Aristotle. “Sige,” sagot niya. “Say, Cindy... Lumaki ka na, di ba? Mas matangkad. Mas matanda."Cynthia, failing to ponder more deeply about his remark, without sparing him a look, “I mean, duh? Ilang taon na ba? May growth spurt ka sa sarili mo, alam mo. At ngayon hindi ko na maabot ang mukha mo... Anyway, e-enough chit-chat! Magsaya ka!"Nakatakas siya sa bakuran at tuluyang nagpakawala ng hiningang kanina pa niya pinipigilan.Inaakala niyang tama ang katutubong karunungan: ang kalikasan ng isang relasyon ay nagbabago kapag ang mga tao ay hiwalay sa isa't isa nang napakatagal. Kahit na ang isang bono na nagsimula bila
May stoplight sa unahan. Itinigil ni Aristotle ang sasakyan habang ito ay pula at nakatingin sa labas ng bintana, ang kanyang mga mata ay nakatitig sa daloy ng trapiko.“Walang importante. Ang karaniwang kargada ng toro na hindi nagkukulang sa inis sa akin.”Siya ay nagkaroon ng medyo mahirap na relasyon kay Mark mula noong siya ay bata. Mas partikular, pagkatapos niyang tatlo.Sa lahat ng mga taon na ito, ang ama at anak ng mga Tremont ay konektado lamang sa pamamagitan ng isang manipis na sinulid, na nabuo mula sa malalayong mga tawag sa telepono at wala nang iba pa. Kahit na sila ay nasiyahan sa isang malapit na samahan bago ang insidente, ang katotohanan na ito ay maluwag na pinananatili sa napakatagal na panahon ay maaari lamang mapabilis ang pagkasira nito.Bawat hamon, kaguluhan, at unos na nararanasan ni Aristotle sa buhay, kinailangan ng binata na mag-isa na magtiis sa loob ng labinsiyam na mahabang taon. Iyon na iyon; ang naging dahilan ng matatag na pangako ni Mark bilan
May kung anong nakakahawa sa ngiti ni Cynthia na nagpanginig sa labi ni Aristotle. “Please, tinitiis ko lang ang ingay mo kasi ikaw. Kung literal na kahit sino pa ito—well, sisiguraduhin kong hindi sila tutungo kapag nandiyan ako. Halika.”Bumalik sila sa Tremont Estate, at mula doon, sumakay si Cynthia sa kanyang sasakyan at umalis.Tumayo si Aristotle sa may pintuan. Pinagmasdan niya ang paglalaho ng sasakyan sa malayo bago bumalik sa loob ng bahay.Hindi lang siya ang madla, gayunpaman, dahil ang isa pang pigura ay nakasilip mula sa bintana sa itaas, nanonood."Kumain na ba siya ng tanghalian, Agnes?" tanong ni Aristotle sa kanyang kasambahay.Walang magawang sulyap si Agnes sa direksyon ng kwarto sa itaas.“Uh, wala siya. Ipinaalam sa akin ni Miss Leigh na masama ang pakiramdam niya ngayon, at hindi siya nakakakuha ng gana. Talaga, ang tanging pagkain niya ngayon hanggang ngayon ay… well, isang mangkok ng oatmeal na hindi niya naubos,” sagot ng babae. “Um… Mukha siyang maputl
Nagpakawala ng pagsang-ayon si Agnes at bumalik sa kusina, bumalik na ang isip niya sa kanyang mga tungkulin.Noon, biglang bumaba ng hagdan si Raven mula sa unang palapag. Ang kanyang katawan, na nanghihina, ay tila mas nabuhayan ng loob sa anumang sakit na sumasalot sa kanya. Maging ang kanyang lakad ay nagbigay ng impresyon na ang paglalakad mismo ay napakahirap para sa kanya kung hindi niya tulungan ang sarili sa pamamagitan ng handrail.“Ares! Saan ka pupunta?" tawag niya.Huminto si Aristotle sa kalagitnaan ng pagpapalit ng sapatos. “Hapunan. May problema ba? Kung talagang may sakit ka, uutusan ko ang isang tao na ipadala ka sa ospital ngayon din."Binalot ng takot ang kanyang mga mata. "Hindi, ayokong pumunta sa ospital. Alam mong hindi ito magagamot, Ares. Hindi ito makakatulong, at ako ay natigil nang ganito magpakailanman. Kaya lang... Dinala mo ako sa isang lugar na napakaalien sa akin, at ang pagiging mag-isa ay nagbibigay sa akin ng pagkabalisa, alam mo ba? Kailangan m
Matagal nang hindi narinig ni Arianne ang pangalang iyon, ilang segundo siyang napaatras sa pagkataranta bago tuluyang naalala ang kanyang mukha.Shelly-Ann Leigh... Siguradong ginugol niya ang lahat ng mga taon sa mental na institusyon, tama ba? Alam ng Diyos kung ang buhok ng babae ay kulay-abo na at puti na sa kabuuan.Kapag ang isang tao ay malapit nang mamatay, ang isang tao ay maaaring tumayo upang patawarin ang lahat ng kasaysayan sa pagitan nila—kahit ang mga madilim, kahit na ang ledger ay punong-puno—para sa kabutihan. Kaya, sagot ni Arianne, “I’ll go with you. Kahit anong mangyari, nanay mo pa rin siya."Hindi inaasahan ni Mark ang sagot na iyon mula sa kanya. Sa gulat niya ay napayuko siya at nag-iwan ng halik sa labi nito. “Alam kong pinili ko ang tamang babae bilang asawa ko. Akala ko hindi ka papayag na samahan ko siya sa mga huling araw niya…”Walang sinagot si Arianne. Hindi siya masyadong makulit na susubukan niyang manalo sa isang babae na ang mga araw ay bilang
Ngumisi si Arianne. “Nakakaawa ka naman, parang isang basang sisiw. Hindi ako ganoon ka-tanga para galitin ang ina ng lalaking gusto ko kung ako ikaw, girl. Lalo na hindi ako magsasabi ng kahit anong kasing baba ng IQ niyan. Hayaan mo akong maging tapat sa iyo: walang sinumang may apelyido na Leigh ang makahihigit sa akin—nabigo lang ang huling sumubok. At Nabigo siya ng matindi. Nakakasiguro ako na iiwan mo kami sa loob ng tatlong araw. Kapag mali ako, pwede kang manatili dito magpakailanman. Gusto mong makipagpustahan? Hinahamon kita."Iniwan niya ang kanyang pananakot na nakabitin at ibinalik ang kanyang wheelchair, naiwan ang hinamak na dalaga.Ang galit ay lumabas kay Raven habang ang mga alon ng lindol sa kanyang buong katawan. Malapit na siyang mag-hyperventilation, ngunit bago pa man ito naging imposible, lumapit siya at pinilit ang sarili na kumalma. She had a feeling na kahit na himatayin siya doon at pagkatapos, walang makakadiskubre sa kanya, hindi ba?Ngayong bumalik si
Si Melissa ang tipo na palaging nagtutulak sa mga bagay na maging maligaya hangga't makatwiran. Tumalon siya sa kanyang mga paa at itinaas ang kanyang tasa, “Yo, everyone! Mag-toast tayo dahil magiging cousin-in-law ko na si Cindy!"Ang mga tao ay masigasig na sumagot sa kanilang mga tasa sa hangin at isang dagundong—maliban kay Raven, na nanatiling nakaupo. “Mayroon akong sickly constitution. hindi ako makainom. Ako ay humihingi ng paumanhin."Napaka-mechanical ng kanyang ngiti, masyadong mapula ang kanyang mukha. May kung anong kumislap sa mga mata ni Arianne bago siya sumagot, "Oo naman."Matapos mawala ang pagsasaya, inihatid ni Arianne ang kanyang wheelchair patungo sa courtyard. Ang panlabas na anyo ng Tremont Estate ay tila nagyelo sa oras, kung kaya't ang pagpunta rito ay nagparamdam sa kanya na... ligtas.Siyempre, iyon ay sa kabila ng pagpanaw nina Henry at Mary. Sa huli, lumipas ang oras at nagbago ang mga bagay, dumarating at umalis ang mga karakter at bagay, at lahat n
Hinawakan ni Arianne sa kamay ang dalawang dilag at ngumiti. "Salamat! Sus, para sa akin… para kayong dalawa ay tumanda sa isang kisap-mata! Ang ganda niyong dalawa! Cindy, nasaan ang kapatid mo? Hindi pa umuuwi si Plato?"Sa pagbanggit sa pangalan ng kanyang mahal na kapatid ay napa-pout si Cynthia. “Sabi niya uuwi siya kalahating buwan na ang nakalipas—yun ang sabi niya. Sino ang nakakaalam kung ano talaga ang kanyang ginagawa, bagaman? Anyway, who cares about that no-good. Palagi naman siyang ganito. Ah, medyo mainit ang panahon. Dapat siguro pumasok na tayo sa loob."Tumango si Arianne at binigyan ng maikling, hindi mapakali na tingin kay Aristotle. Ni minsan ay parang gusto niya itong kausapin... Hindi kaya binibilang ng bata ang kanyang mga hinaing sa kanyang isipan? Si Mark at Arianne ay nanatili sa Switzerland nang napakatagal; Mahirap siguro ang buhay para sa kanya nang mag-isa.Hanggang sa makarating siya sa sala ng mapansin niya si Raven. "Millie, ito ba ang iyong nakabab
Napatigil ang buong pagkatao ni Aristotle.Labing-siyam na taon niyang hinintay ang balitang ito. Sa paglipas ng panahon, unti-unting namatay ang mga apoy, lalong namamanhid ang puso, hanggang sa mismong pag-iisip ay wala na itong pinagkaiba sa panaginip na tubo. Ngunit ngayon, nakarating sa kanya ang balitang nagkatotoo at nagdulot sa kanya ng agos ng damdamin.Pagkaraan ng ilang sandali, sa wakas ay bumulong siya, "Kailan... Kailan sila babalik?"Isinara ni Jackson ang distansya sa pagitan nila at binigyan ang binata ng magaan, nakakaaliw na tapik sa mga balikat. “Not so soon, I bet; hindi kapag kakagising lang ng nanay mo at nangangailangan ng oras para gumaling. Labinsiyam na taon siyang natutulog, alam mo ba. So maybe after she’s recuperated enough for a while…” sagot niya. “Labinsiyam na taon na nating hinintay ito, di ba? Ano ang naghihintay para sa kaunti pa lamang kumpara doon? Ang pinakamahalagang bagay na dapat mong gawin ay ang pamahalaan ang kumpanya sa abot ng iyong ka
Hindi pa kailanman nagkaroon ng karelasyon si Cynthia kaya hindi niya alam kung ano ang pag-ibig. Gayunpaman, isang bagay ang sigurado. Gustung-gusto niya ang pakiramdam na kasama si Aristotle at kung paano siya pinrotektahan nito mula noong mga bata pa sila. Kahit na si Aristotle ay naging medyo dominante at "makulit", hindi siya nabigla sa kanya. Sa halip, nakaramdam pa siya ng kaunting paggalaw, na nakakamangha.Hindi alam kung paano sila napadpad sa kama, na magkasabay ang kanilang mga hininga. Bukod sa huling hakbang, nagawa na nila ang halos lahat ng maaaring gawin.Nang malapit na silang tumama sa huling hakbang, biglang huminto si Aristotle at tinulungang hilahin ang mga saplot sa ibabaw ni Cynthia. "Matulog na tayo, good night."Naliligaw pa rin si Cynthia kanina. Hindi niya alam kung bakit biglang huminto si Aristotle, at hindi rin siya nagkaroon ng lakas ng loob na tanungin siya. Matagal na siyang nagpumiglas bago niya nakumbinsi ang sarili na sumabay sa agos...Kinabuka
Narinig ni Cynthia ang sinabi ni Aristotle, ngunit hindi tumigil ang kanyang mga kamay sa ginagawa nila. Napakagulo ng ulo niya. “Wala... hindi na kailangan. Magagawa ko na ang mga ito ngayon. Sige na matulog ka na muna. Nga pala, saan ako matutulog ngayong gabi? Napakaraming kwarto dito, hihilingin ko kay Agnes na tulungan akong maglinis."Lumapit si Aristotle sa kanya at nag-squat. Hinawakan niya ang braso niya gamit ang isang kamay habang ang isa naman ay isinara ang bagahe. "Dito ka na lang matulog at itigil mo na ang pag-aayos."Naghinala si Cynthia na baka nagkamali siya ng narinig. Napatulala siyang napatingin sa malaking kama sa likuran niya at biglang naramdaman ang pag-aapoy ng palad niya na hawak niya. “Y… Nagbibiro ka, di ba, Ares? Bagama't madalas kaming natutulog sa isa't isa noong mga bata pa kami, lahat kami ay malalaki na ngayon, kaya hindi ba iyon ay medyo hindi naaangkop?"Sinabi ni Aristotle na may tuwid na mukha, "Hindi ako nagbibiro."Bahagyang nataranta si Cy
Alam ni Melissa na hinalikan ni Aristotle si Cynthia, kaya alam niya kung ano ang nangyayari. Hence, she very naturally boasted, “Siyempre, engaged na sila sa isa’t isa since they were born. Kung nagkataon, pareho ang naramdaman nilang dalawa sa isa't isa sa kanilang paglaki, kaya hindi ba ito magpapaganda? From the way I see it, hindi na gagaling ang sakit mo sa buong buhay mo at malamang na maghihintay silang dalawa hanggang sa makapagtapos si Cindy bago sila ikasal. Kaya, mas mabuting bumalik ka sa France nang maaga hangga't maaari. Huwag kang mag-alala, nailigtas mo na ang buhay ni Aristotle noon, para hindi siya maging maramot sa iyo sa pananalapi."Gustong pigilan ni Raven ang kalungkutan na nasa puso niya, ngunit ayaw sundin ng kanyang emosyon ang kanyang kalooban. Kaya naman, pilit niyang pinilit na makawala sa pagkakahawak ni Melissa. Saglit na nagulat si Melissa. "Baliw ka ba?"Pagkatapos noon, bumalik sa katinuan si Raven at huminga ng malalim. “I’m sorry... medyo masama a
‘Hindi ka ba nag-aalala?’ Galit na galit si Melissa kaya natawa siya. "Ako lang ba ang nag-aalala sa wala? Akala ko ba mahal mo ang kapatid ko? Ang lalaking pinapangarap mo araw-araw ay bumalik mula sa France ngunit may dalang babae, ngunit hindi ka naman nag-aalala? Isantabi muna natin sandali ang intensyon ng iyong mga magulang. May lakas ng loob ka bang sabihin na hindi mo siya mahal? Tinutulungan lang kita dahil matalik kong kaibigan, kaya hindi ka ba masyadong maluwag, na para bang tinutulungan kita nang walang dahilan?"Umiling si Cynthia at hininaan ang volume habang sinasabi, “He... might have confessed to me. Kami rin… ginawa na rin namin iyon. Kaya, sa tingin ko hindi niya nararamdaman iyon kay Raven. It's purely because she saved his life once. Nagtitiwala ako na kakayanin ni Ares nang maayos ang sitwasyon."Nanlaki ang mga mata ni Melissa. "Ano? Ilang araw lang siyang bumalik, nag-sex na kayong dalawa? Ganun kabilis?! Hindi ko alam ito, ngunit talagang nakuha mo ito sa iy