May stoplight sa unahan. Itinigil ni Aristotle ang sasakyan habang ito ay pula at nakatingin sa labas ng bintana, ang kanyang mga mata ay nakatitig sa daloy ng trapiko.“Walang importante. Ang karaniwang kargada ng toro na hindi nagkukulang sa inis sa akin.”Siya ay nagkaroon ng medyo mahirap na relasyon kay Mark mula noong siya ay bata. Mas partikular, pagkatapos niyang tatlo.Sa lahat ng mga taon na ito, ang ama at anak ng mga Tremont ay konektado lamang sa pamamagitan ng isang manipis na sinulid, na nabuo mula sa malalayong mga tawag sa telepono at wala nang iba pa. Kahit na sila ay nasiyahan sa isang malapit na samahan bago ang insidente, ang katotohanan na ito ay maluwag na pinananatili sa napakatagal na panahon ay maaari lamang mapabilis ang pagkasira nito.Bawat hamon, kaguluhan, at unos na nararanasan ni Aristotle sa buhay, kinailangan ng binata na mag-isa na magtiis sa loob ng labinsiyam na mahabang taon. Iyon na iyon; ang naging dahilan ng matatag na pangako ni Mark bilan
May kung anong nakakahawa sa ngiti ni Cynthia na nagpanginig sa labi ni Aristotle. “Please, tinitiis ko lang ang ingay mo kasi ikaw. Kung literal na kahit sino pa ito—well, sisiguraduhin kong hindi sila tutungo kapag nandiyan ako. Halika.”Bumalik sila sa Tremont Estate, at mula doon, sumakay si Cynthia sa kanyang sasakyan at umalis.Tumayo si Aristotle sa may pintuan. Pinagmasdan niya ang paglalaho ng sasakyan sa malayo bago bumalik sa loob ng bahay.Hindi lang siya ang madla, gayunpaman, dahil ang isa pang pigura ay nakasilip mula sa bintana sa itaas, nanonood."Kumain na ba siya ng tanghalian, Agnes?" tanong ni Aristotle sa kanyang kasambahay.Walang magawang sulyap si Agnes sa direksyon ng kwarto sa itaas.“Uh, wala siya. Ipinaalam sa akin ni Miss Leigh na masama ang pakiramdam niya ngayon, at hindi siya nakakakuha ng gana. Talaga, ang tanging pagkain niya ngayon hanggang ngayon ay… well, isang mangkok ng oatmeal na hindi niya naubos,” sagot ng babae. “Um… Mukha siyang maputl
Nagpakawala ng pagsang-ayon si Agnes at bumalik sa kusina, bumalik na ang isip niya sa kanyang mga tungkulin.Noon, biglang bumaba ng hagdan si Raven mula sa unang palapag. Ang kanyang katawan, na nanghihina, ay tila mas nabuhayan ng loob sa anumang sakit na sumasalot sa kanya. Maging ang kanyang lakad ay nagbigay ng impresyon na ang paglalakad mismo ay napakahirap para sa kanya kung hindi niya tulungan ang sarili sa pamamagitan ng handrail.“Ares! Saan ka pupunta?" tawag niya.Huminto si Aristotle sa kalagitnaan ng pagpapalit ng sapatos. “Hapunan. May problema ba? Kung talagang may sakit ka, uutusan ko ang isang tao na ipadala ka sa ospital ngayon din."Binalot ng takot ang kanyang mga mata. "Hindi, ayokong pumunta sa ospital. Alam mong hindi ito magagamot, Ares. Hindi ito makakatulong, at ako ay natigil nang ganito magpakailanman. Kaya lang... Dinala mo ako sa isang lugar na napakaalien sa akin, at ang pagiging mag-isa ay nagbibigay sa akin ng pagkabalisa, alam mo ba? Kailangan m
Simula ng insidenteng iyon, naging responsibilidad ni Aristotle ang pang-araw-araw na gastusin ni Raven. Lalo na itong naging matibay dahil sa mga pinsalang natamo niya, dahil pinigilan siya ng mga ito kaya hindi na niya maipagpatuloy ang kanyang part-time na trabaho para mabuhay. Ang pagkuha sa kanya sa ilalim ng kanyang pakpak ay ang pinakamaliit na magagawa niya.Dahil pansamantalang nawalan siya ng kakayahang pangalagaan ang sarili, inanyayahan siya nitong lumipat sa kanyang marangyang mansyon sa France. Pagkatapos ay dumating ang oras para umuwi si Aristotle, at dinala rin niya siya.Totoo, kung mayroon siyang ibang pagpipilian, hindi rin niya ito pipiliin—nasanay na si Aristotle na mag-isa. Ang pagkakaroon ng karagdagang miyembro sa kanyang tabi ay nakaramdam ng awkward.Nagsimula si Raven Leigh bilang kanyang kababayan, ngunit sa murang edad, nagpakasal ang kanyang ina sa isang lalaking Pranses. Hindi nagtagal, dinala niya ang batang Raven sa ibang bansa. Isang araw ay namata
Nilabas ni Cynthia ang kanyang dila kay Jackson bago tumalikod para humigop ng alak, hinayaan ang tamis nito na kumalat sa kanyang dila. Na-in love siya dito sa unang lasa. "Mm, ang sarap!"Bahagyang kumunot ang mga labi ni Aristotle. "Huwag uminom ng marami."Isinaalang-alang siya ni Tiffany at pinag-isipan ang tanong niya saglit, bago tuluyang nagtanong, "So... Nakipagtali ka na sa isang babae?"Nanggaling iyon ng wala sa oras. Kinailangan ni Aristotle na umatras ng kaunti pagkatapos ng kanyang unang pagkalito. “Ano? Hindi. Siyempre hindi. Bakit mo tinanong?" sagot niya. "Natatakot ako na ang aking abalang buhay ay hindi nagbigay sa akin ng luho ng oras upang maghanap ng isa."Kusang gumalaw ang dila ni Cynthia. "Pero nagdala ka na ng babae pauwi," sabi niya. "Paanong hindi iyon?"Si Aristotle ay tila walang magawa. “Hindi, mali ang pagkakaintindi mo. Schoolmate lang siya. Medyo higit pa sa isang kakilala, ngunit hindi gaanong. Pansamantala lang ang pananatili niya."Isang maha
Napangiwi si Cynthia sa tabi ni Papa Jackson, nanginginig na parang kuting. “Pero Nanay! Kakabalik lang ni Ares after so many years! Ang tagal na nating hindi nagkakasama, normal lang kung nagiging lil' ang mga pangyayari, alam mo ba, awkward? Kakaiba? Hindi sanay sa isa't isa? Pero I’m sure that given time, babalik lang tayo sa normal!” protesta niya. “At saka, ano ang mangyayari kung hindi niya ako magustuhan? Ano ang dapat kong gawin, kung gayon? Hindi ito ang uri ng bagay na dapat kong kontrolin, tama ba? Paano kung palagi niya akong nakikita bilang kanyang nakababatang kapatid na babae habang lumalaki?"Si Jackson, sa kaibahan ng kanyang asawa, ay naging mas zen tungkol sa mga bagay na ito. “Halika na. Ipahinga mo ang puso mo, Tiffie. Hayaan ang mga bata na galugarin at bumuo ng kanilang buhay pag-ibig sa kanilang sariling bilis, okay? Kaming mga magulang ay walang negosyo na idikit ang aming mga kamay sa kanilang negosyo. Besides, Aristotle said it already—Rey is just a schoolma
Halatang sinasadya na doon mapunta ang usapan. Kailangang pukawin ni Raven ang guilt sa loob ni Aristotle, pagkatapos ng lahat.Walang magawa ang lalaki at tahimik na tinanggal ang kamay nito mula sa kanya. "Ni minsan hindi kita naisip na ganyan, okay? Alam kong hindi ito para sa pera—di bale. Marahil ay hindi natin dapat pag-usapan ang isang bagay na malayo sa hinaharap, "sabi niya. “Matutulog na ako. Kailangang bumangon ng maaga bukas."Alam ni Raven na ang pinakamahalagang bagay sa kanya ay ang kumpanyang kanyang mamanahin. “Samahan mo ako bukas! Alam kong may mga bagay akong matutulungan ka. Kakabalik mo lang, kaya logical lang na baka kulang ka sa manpower. Makakatulong ako diyan!" nagboluntaryo siya. “Bonus point? Hindi mo ako kailangang bayaran kahit isang sentimo."Totoo, natamaan niya ang ulo—kailangan ni Aristotle ng human resources. Ngunit siyempre, ang sakit na konstitusyon ni Raven ay nagpabaliw sa kanya sa pagsasaalang-alang sa kanya para sa trabaho. "Sa palagay ko, da
Nakangiting sinalubong ni Raven ang assembly. “Salamat sa paghatid sa akin.”Si Melissa ay nabighani ng mga de-latang kagandahang-loob. Nginuya niya ang kanyang gum na may bagong hangin ng paghamak at bumuga ng malaking bula. “Puh-lease. Ang tanging mga tao na maaaring sumali sa kumpanyang ito ay ang tunay na pakikitungo sa mga kasanayan upang suportahan ang mga ito, tao, karapat-dapat silang narito. Walang ‘taken in’,” she stated sharply. “Basahin mo ang kwarto, bagong gal. Hindi mo ba nakikita na sinusubukan naming mag-host ng panloob na pagpupulong dito? Ang mga tagalabas na hindi bahagi ng grupo, narito ang pintuan."Si Raven, na naramdaman ang matinding poot ni Melissa, ay sinubukang pigilan ang lumalaganap na kamalayan sa sarili sa loob niya habang naglalakad siya palabas ng opisina.Sinundot ni Melanie ang kanyang anak sa likod ng kanyang ulo. "Ano iyon? Kaklase iyon ng iyong pinsan na kinaiinisan mo lang. Pakiusap, magpakita man lang ng disenteng pagtanggap.”Hindi naramdam