Si Jeremy, na hawak ang pagkain, ay kalmadong binuka ang kanyang bibig at nagtanong. “Saan ba gaganapin ang kasal ni Mr. Carter bukas?” Walang alinlangan na sumagot ang katulong, “Gaganapin ito sa Royal Palace ng St. Piaf. Hindi ba ito nakasulat sa wedding invitation niyo Mr. Whitman?” “Syempre, nakasulat. Gusto ko lang makumpirma ito,” mabilis na sagot ni Jeremy na may makatwiran na sagot. Walang anumang pagdududa ang katulong, at sa halip, sinabi pa nito, “Mr. Whitman, napakaingat mo. Pero seryoso ang natamo mong sugat sa iyong hita. Kapag pumunta ka sa kasal bukas, kailangan mo pa ring mag-ingat.” “Salamat sa iyong paalala. Mag-iinat ako.” Magalang na pinasalamatan ni Jeremy ang katulong. Nung napansin niya na ang katulong na ito ay nakatingin sa kanya ng puno ng tuwa, walang kibo siyang umiwas ng tingin. “Narinig ko na si Mr. Carter ay naikasal na ilang buwan na ang nakalipas, kaya bakit siya magpapakasal muli ngayon?” Nang marinig ito ng katulong, bahagyang nagbago a
‘Linnie.’Tinawag ni Jeremy ang pangalan ni Madeline sa kanyang puso, dahil sa natatakot siya na baka mailang ang kasalukuyang Madeline kapag sinabi niya ito ng harap-harapan. Pagkatapos ayusin ang kanyang sarili, malumanay na ngumiti si Jeremy at sinabi, “Miss Montgomery, nagkita tayong muli.” Nagkatinginan sila Jeremy at Madeline at saka muling tinignan ang sugatan nitong hita.“Mr. Whitman, sugatan ka, kaya bakit hindi ka nagpapahinga sa iyong kwarto?” Nakaramdam ng init ang puso ni Jeremy. “Nag-aalala ka ba para sa akin, Miss Montgomery?” Pagkatapos niyang sabihin ito, naging seryoso ang ekspresyon ni Madeline. “Mr. Whitman, mukhang mahilig kang magbiro, pero hindi ito nakakatawa para sa akin. Sugatan ka, pero naglalakad ka sa halip na sinusunod ang payo ng doktor na magpahinga. Nahihirapan tuloy akong magustuhan ka ng ganito.” Malamig ang pakikitungo sa kanya ni Madeline, at may bahid pa nga ito ng tapang. Saka siya nagpatuloy sa pagsasalita. “Mr. Whitman, kung umas
hindi alam ni Jeremy kung namamalikmata lang ba siya. Bakit parang pakiramdam niya ay nagseselos si Madeline nung mga sandaling yun? Nang marinig ng katulong ang sinabi ni Madeline, medyo namula ang pisngi nito sa hiya. “Mr. Whitman, kumain ka na lang para sa kapakanan ng sarili mong katawan,” muling pagpupumilit ng katulong, habang kinukurap ang malaki at makinam nitong mga mata. Tinignan ni Jeremy si Madeline at kinuha ang tasa mula sa kamay ng katulong. “Salamat, ako na ang bahala.”“Mr. Whitman, hindi mo kailangan na maging magalang sa akin. Tungkulin ko na alagaan kayo, sabi ng katulong na may nahihiyang ekspresyon at pagkatapos ay tumayo para harapin si Madeline. “Miss Montgomery, huwag kayong mag-alala. Aalagaan ko ng mabuti si Mr. Whitman. Narinig ko na pupunta kayo sa hotel kasama si Mr. Carter para kumain, kaya hindi ko na po kayo aabalahin pa.” Para bang pinapaalis na ng katulong si Madeline mula sa tono ng pananalita nito. Tumango at ngumiti si Madeline. “Kun
Tumingala si Madeline at nakita ang isang matangkad na lalake na nakasuot ng limited edition na sportswear na may tote bag na nakasabit ng pahalang sa malapad nitong mga balikat. Mukha itong kakatapos lang na mag-ehersisyo. Mukhang nasa edad bente pataas ang lalakeng ito. Ang kanyang itsura ay depenido at matikas, at napakakisig niya. Gayunpaman, ang makisig na lalakeng ito ay mukha rin isang maluhong bata. Lahat lahat, mukha itong isang palalo na matigas ang ulo. Muling sinilip ni Madeline ang lalake at napagtanto niya na ang ekspresyon ng mga mata ng lalakeng ito ay katulad ng kay Carter. Mukhang ito ang pinsan ni Carter. Pagkalipas ng mga ilang sandali, naglakad papalapit kay Madeline ang lalake, kumurba ang mga kanto ng labi nito at naging isang mayabong na ngiti, at ipinakilala ang kanyang sarili, na tulad ng inaasahan. “Kamusta, magiging cousin-in-law. Ito ang unang beses na nagkita tayo. Ako nga pala ang pinsan ni Carter, si Jim.” Jim Gray.Napansin ni Madeline na
Tinignan ni Madeline ang tanawin sa gabi sa may bintana ng kotse, saka niya nilingon si Carter, na masama ang ekspresyon ng mukha. “Carter, ang lalakeng nagngangalang Jim na yun ay kanina ka pa pinupuntirya sa may hapagkainan kanina. May alitan ba kayong dalawa?” Kahit na masama ang loob ni Carter sa mga sandaling iyon, pinigilan niya ang kanyang galit at tumugon ng may malumanay na boses, “Pinsan ko siya, at balak din niyang kunin ang karapatan para sa royal inheritance.” “Kaya naman pala palagi ka niyang pinag-iinitan, lalo na ang nanay niya.” “Ang babaeng yun.” pagalit na suminghal si Carter, at pagkatapos ay ang kanyang tingin ay kuminam at tumitig sa mukha ni Madeline. Nagdududa na napakurap si Madeline. “Carter, anong problema?” “Eveline, kailangan mong makinig sa akin. Bukas, kailangan mong gawin ang lahat ng sasabihin ko sayo.” Pagpupumilit ni Carter; seryoso ang kanyang ekspresyon. Masunuring tumango si Madeline. “Syempre. Gagawin ko ang anumang sabihin mo.”
Nang nakatayo si Madeline, tinignan niya ang kanyang paligid. Wala na sa loob ng study room si Carter. Iniwan siya nito sa sopa ng mag-isa. Nakatayo lang si Madeline doon na para bang may iniisip ng mga ilang sandali. Naalala niya ang tatlong bagay na sinabi sa kanya ni Carter kanina lang. Mas mukha itong utos kaysa sa panuto. Pagkalipas ng ilang sandali, umalis na ng study room si Madeline. Nung dumaan siya sa may kwarto na kung saan si Jeremy, walang malay niyang binagalan ang kanyang paglalakad. Nagkataon, bukas ang pinto ng guest room. Nakita ni Madeline ang family doctor ni la Carter na pinapalitan ang bendahe ng sugat ni Jeremy, at ang katulong na nakatoka sa pag-aalaga kay Jeremy na masyadong malapit dito.Tumigil si Madeline at sinilip ang eksena ng kalmado. “Dr. Lane, magaling na ba ang sugat ni Mr. Whitman? Meron bang komplikasyon?” tanong ng katulong, nag-aalala tungkol sa sugat ni Jeremy. Tumawa ang doktor nung narinig ito. “Ngayong araw lang na ito nasugat
‘Ganito pala ang pakiramdam ng umibig sa unang pagkakataon.’Masayang sabi ng katulong sa loob ng kanyang puso. “Miss Montgomery, huwag kayong mag-alala. Hanggang sa tuluyang gumaling si Mr. Whitman, gagawin ko ang lahat ng aking makakaya para alagaan siya sa mga oras na yun!” Malakas ang loob ng katulong. Nang sabihin niya ito, hindi niya nakalimutan na tignan ng ilang beses si Jeremy habang medyo nahihiya. Napansin ni Jeremy ang tingin sa kanyang ng katulong at alam niya na gusto siya ng katulong, pero ayaw niya na iba ang isipin ni Madeline, kahit na wala siya sa kanyang sarili ngayon. “Miss, ang bait mo naman. Ang totoo, hindi na mahalaga ang sugat ko. Hindi mo na ako kailangan alagaan. Matanda na ako, at kaya ko nang alagaan ang sarili ko. Hindi mo na kailangan pang alalahanin ang tungkol sa akin.” Nung narinig ito ang katulong, unti unting naglaho ang hiya at pamumula ng kanyang mukha. Tinignan niya si Jeremy at hindi siya makapaniwala. “Mr. Whitman, sinasabi niyo
Nakikita ni Madeline na muhang masama ang loob ng katulong sa kanya, pero pinakitaan pa rin siya ng katulong ng isang palakaibigan na ngiti ng mapayapa. “Anong gusto mong malaman?”“Gusto kong malaman kung matagal na ba kayong magkakilala nila Mr. Whitman?” direktang tanong ng katulong. Ngumiti si Madeline. “Bakit mo ito natanong?” “Ah, wala lang po. Pakiramdam ko pon kasi ay kakaiba ang tingin niyo kay Mr. Whitman.” Mukhang may kakaibang pahiwatig sa mga salita ng katulong. Saka nagpatuloy ang katulong sa pagsasalita, “Miss Montgomery, ikakasal ka na bukas kay Mr. Carter.” Tumango si Madeline. “Alam ko.”Bigla ring ngumiti ang katulong. “Kaya, pakiusap bigyan mo naman ng tiyansa ang iba, Miss Montgomery. Huwag kang makipagmabutihan sa ibang lalake bukod kay Mr. Carter. Napakaganda mo. Mabilis na mahuhulog sa iyo ang mga lalake.”Ito ay talagang walang galang at may malakas na bahid ng pagseselos. Pero, hindi nagalit si Madeline. Maingat lang siyang ngumiti. “Nakipagmabu