”Tulungan ako?” “Hindi, hindi tulong,” Kaagad na iwinasto ni Shirley ang kanyang sarili, “Gagawin ko ang tungkulin ko. Wag kang mag-alala.” Tapos tumango si Carter at habang natutuwa, pinagmasdan niya ang bugso ng damdamin sa mukha ni Shirley bago dahan-dahang tumayo. Ang matangkad at manipis niyang katawan ay dumaan kay Shirley nang may elegante at marangal na aura. Tapos huminto siya. Kaagad na tumayo si Shirley at nakikita lamang ang likod ni Carter. “Pagkatapos ng gawaing ito, baka maisipan kong hayaan kang maging asawa ko,” Walang bahalang binulong ni Carter. Pagkatapos niyang sabihin ito, naglakad siya patungo sa pinto. Napanganga kaunti si Shirley sa gulat at natulala siya saglit. Habang tuliro, tinitigan niya ang likod ni Carter nang maglakad ito palayo. Ang hugis ng katawan nito ay nag-iwan ng malinaw at di malilimutang bakas sa kanyang mata. Kahit na pampalubag-loob lang ito at kahit na kasinungalingan lang ang binabato sa kanya nito, masaya pa rin niyang titi
Pakiramdam ni Jeremy parang nanikip ang puso niya nang marinig niya ang sagot ni Madeline. Nang walang-alinlangan, binuhat niya si Madeline. Tumawag siya ng isang cab sa tabi ng kalsada at tumungo sa pinakamalapit na ospital. Tumakbo si Jeremy hanggang sa marating niya ang pinto ng emergency room. Nang lumiwanag ang pulang ilaw, wala siyang magawa kundi ang manatili sa pasilyong walang laman habang hindi mapakali. Alam niyang walang sakit sa puso si Madeline kaya paanong bigla itong sumakit? ‘Dahil ba sa tumatakbo kami?’ ‘Di ko dapat hinila si Linnie nang ganun.’ ‘Di ko dapat ginawa yun.’ Sinimulang saktan ni Jeremy ang kanyang sarili. Biglang bumukas ang pinto ng emergency room at isang batang nars ang nagmamadaling lumabas. Gustong patigilin ni Jeremy ang nars para magtanong tungkol sa kalagayan ni Madeline, ngunit nag-aalala siya na baka makasagabal siya sa trabaho nito. Di nagtagal pag-alis ng nars, dalawang mukhang propesyonal at matandang doktor na mukhang ser
Tumango ang doktor at inabot ang mga report kay Madeline. “Ms. Montgomery, ang atake mo sa puso kagabi ay nakakapagtaka. Nagsagawa kami ng ilang pagsusuri sa’yo at wala kaming nahanap na kahit anong sakit na may kinalaman sa puso. Kaya ang sakit na naramdaman mo ay walang kaugnayan sa heart disease.” Hindi sigurado si Madeline kung naunawaan niya. “Um, doc, bakit pala sumasakit ang puso ko? Atsaka, pakiramdam ko di ako makahinga sa huli.” Kumunot ang noo ng doktor sa pagtataka nang magpaliwanag ito, “Sa totoo lang Ms. Montgomery, hindi rin namin alam kung anong problema. Ayon sa report, walang problema sa katawan mo. Ang tanging nakakapagtaka ay ang blood test mo.” “Blood test?” “Tama. Mayroong isang hindi malamang component sa dugo mo, at hindi ito masuri ng hospital equipment namin. Tingin ko ang hindi kilalang component na ito ang nagdudulot ng sakit ng puso at hirap sa paghinga mo kagabi.” Mukhang malinaw ang paliwanag ng doktor, ngunit pakiramdam ni Madeline parang nak
Dinampot ni Jeremy ang mga punit na papel, ngunit napansin niyang malaki ang sira nito, kaya kailangan ng madaming oras para mabuo ang mga piraso. Ang magagawa lang niya ay ibalot sa panyo ang mga piraso. Tapos bumalik siya sa tabi ni Madeline habang nagpapanggap na walang nangyari pagkatapos niyang pumunta ng banyo. “Jeremy, ayos ka lang ba? Sinipon ka ba?” Tanong ni Madeline habang nababahala nang hawakan niya ang kamay ni Jeremy. Hinawakan ni Jeremy ang kamay ni Madeline at nagkaugnay ang daliri nila. “Balak ko pang alagaan ka nang maigi buong buhay ko, kaya bakit ko hahayaang may mangyari?” Ngumiti siya nang marahan ngunit nagsimula siyang makaramdam na ang mga punit na papel sa bulsa niya ay mabigat sa kanyang isipan. Pagbalik ng hotel, habang naliligo si Madeline, umupo si Jeremy ng sofa at sinamantala ang pagkakataon para kaagad na ayusin ang piraso ng papel. Buti na lang hindi masyadong maliit ang piraso ng papel kaya nagawa pa rin itong ayusin ni Jeremy nang hindi
Kinuha niya ang hairdryer at tinulungan si Madeline magpatuyo ng buhok. Habang natutuwa siyang inaalagaan siya ni Jeremy, nagsimulang isipin ni Madeline ang mga nangyari nitong nakaraan, at nagtaka siya dito. Noon pa siyang kumakain at umiinom ng kapareho ng mga Gray. Kung may sadyang naglagay ng lason sa kanyang pagkain, edi sino ito? Higit pa rito, paano nito nakuha ang lason? Nag-isip si Madeline ngunit kaagad niyang binalewala ang naisip niyang ito. Sa puntong ito, hindi pa rin siya sigurado kung ano bang nangyayari sa kanya, kaya di dapat niya takutin ang sarili niya. Nang matuyo ang buhok niya, napagpasyahan ni Madeline at Jeremy na kumain bago sila magpunta ng airport. Sobrang lamig ng taglamig sa St. Piaf. Kahit nakasuot sila ng coat, hindi pa rin nila matiis ang matinding lamig ng taglamig. Mahigpit na hawak ni Jeremy ang kamay ni Madeline, kaya nararamdaman niya ang nanginginig na kamay nito. “Linnie, maghintay ka muna sa convenience store sa harap. Sasabihin
Nang makita ni Madeline si Shirley sa harapan niya, napagtanto niyang hindi nagkataong nakasalubong niya ito. Ang lahat ng ito ay sinasadya. Isang malamig na hangin ang umihip nang biglaan at kaagad naramdaman ni Madeline na giniginaw ang katawan niya. Di lang yan, nagsimula ding sumakit ang puso niya. Nang makita ni Shirley na nakasimangot si Madeline, ngumiti ito nang bahagya. “Tatawagin ko itong AXT69. Ito ang pinakabagong anti-toxoid test reagent. Nagdagdag ako ng ilang sangkap na magpapahirap sa mga tao nang higit pa sa orihinal na sangkap.” Nang sabihin niya ito, lumapit siya kay Madeline. “Tulad ngayon, nakakaramdam ka ng matinding sakit sa puso mo. Bukod sa nahihirapan kang huminga, mararamdaman mo rin na parang nakalubog sa malamig na tubig ang katawan mo. Bawat bahagi ng balat mo ay makakaramdam ng lamig na parang hinihiwa ng kutsilyo.” Pagkatapos marinig ang sinabi ni Shirley, tuluyang naunawaan ni Madeline. Hindi na niya ito kinumpirma pa. Ngayon, siguradong-s
Kaagad niyang inalis ang kanyang coat at inilapag ito kay Madeline. Ngunit mukhang hindi umiigi ang pakiramdam ni Madeline. “Linnie, anong nangyari sa’yo? Saan ang masakit sa’yo?” “Jeremy, walang kwenta kahit gaano pa karaming coat ang ibigay mo sa kanya. Mararamdaman pa rin niya ang lamig, at mamimilipit pa rin siya ng sobra sa sakit na hindi siya makakahinga ng maayos.” Biglang itinaas ni Jeremy ang kanyang tingin. Ang malamig niyang mata ay nakatutok nang diretso kay Shirley. “Anong sinabi mo? Anong ibig-sabihin mo?” Umihip nang matagal si Shirley sa kanyang sigarilyo. “Jeremy, ang talino mo pero di mo pa rin matukoy kung anong nangyayari sa asawa mo?” Nanlaki ang mata ni Jeremy at nakita niya ang anti-toxoid test reagent sa kamay ni Shirley. “Talagang ikaw yun. Shirley Brown, anong binabalak mo?” “Wala. Gusto ko lang mag-eksperimento.” Tumawa nang bahagya si Shirley. “Para sa kapakanan mo, ituring mo na lang ito bilang regalo para sa pagsasama natin. Sa susunod maar
Malamig na nagtanong si Jeremy. Pagkatapos niyang makakuha ng sagot mula sa taong nasa kabilang linya, naglakad siya diretso sa pinto. "Hintayin mo ko. Pupunta ako diyan kaagad!" Sabi niya nang may pautos na tono pero kaagad na nagbago ang kanyang ekspresyon pagkatapos ibaba ang tawag. Tumalikod si Jeremy at malumanay na tinignan ang natutulog na si Madeline bago binuksan ang pinto para umalis. Nang makalabas siya ng hotel, napansin ni Jeremy na umuulan ng niyebe ngayon. Samantala, si Shirley, na nakasuot ng pulang coat, ay nakatayo at naninigarilyo sa ilalim ng isang puno hindi malayo sa pintuan. Nagmadaling naglakad si Jeremy. Kalmadong lumingon si Shirley nang marinig niya ang nagmamadaling mga yabag sa likuran niya. "Ang bilis mo talaga. Totoo nga na may mahalagang posisyon si Eveline sa puso mo. Pinapatunayan nito na hindi mali ang pinili kong target." Ngumiti siya at naglakas papunta kay Jeremy habang naninigarilyo. Bumagsak ang niyebe sa balikat ng kanyang pulang c