Ang pinakahuling bagay na inasahan ni Madeline ay ang biglaang paglitaw ni Ryan sa kanyang harapan. Malinaw niyang sinabi na mayroong siyang gagawin. Iyon ang dahilan kung bakit nagtawag siya ng drivernpara ihatid sila, kaya bakit siya nandito ngayon? Ngumiti ang mga labi ni Ryan habang pinanood niyang mamutla ang mukha mukha ni Madeline. "Nagulat ka, no?" Ngumiti siya. "Nagulat rin ako. Sinong mag-aakala na napakatalino mo pala?" "Ryan!" Hindi pinansin ni Jeremy ang mga sugat niya at tumakbo para tumayo sa harapan ni Madeline, tiniis niya ang sakit ng kanyang mga sugat habang prinotektahan niya siya sa kanyang likuran. Nakatutok ang kanyang matatalas na mga mata kay Ryan. "Labanan mo ko bilang isang tunay na lalaki. Wag mo kong bantaan gamit ng kaligtasan ng asawa ko. "Asawa mo?" Suminghal si Ryan, ang kanyang tono ay mapangutya. "Nakalimutan mo na siguro, Jeremy Whitman, pero asawa ko si Eveline Montgomery. Higit isang taon ko na siyang asawa." Aaminin ni Madeline na no
Humakbang si Jeremy para pigilan siya, pero inubos ng matinding sakit mula sa sugat sa kanyang binti ang natitira niyang lakas. Hindi ito isang sugat na madaling gumaling at dumugo na naman ito. Minantsahan nito ang mga patong ng bandage ng kulay pula. Napatalon ng puso ni Madeline sa kanyang nakita. "Jeremy!" Naramdaman niya ang kagustuhan niyang tumakbo papunta sa kanya pero hinigpitan ni Ryan ang kanyang hawak sa kanyang balikat. "Hindi mo ba naiintindihan? Habang lalo kang lumapit sa kanya, mas matinding sakit ang daranasin niya," tahimik na banta ni Ryan sa tainga ni Madeline. Hinigpitan ni Madeline ang kanyang mga kamao at kinagat ang kanyang labi. "Hindi ka makakatakas, Ryan. Makukulong ka!" Ngumiti lang si Ryan. "Kung ganon, sisiguraduhin ko lang na makuha ko ang layunin ko bago ako mahuli." Tinitigan nang masama ni Madeline ang natutuwang tingin ni Ryan. Hindi pa siya nakaramdam ng ganitong kawalan ng pag-asa. "Wag kang sumama sa kanya, Linnie." Halos magmakaawa
Napatunayan ng kanyang sagot ang hinala ni Madeline. Sumugod siya sa kanya sa galit. "Mayroon pa bang natitirang kahit na kaunting konsensya sa loob mo, Ryan? Natutuwa ka ba kapag pinapahirapan mo ang mga tao sa paligid ko? Ano bang ginawa ko para magalit ka sa'kin?""Sinong may sabing galit ako sa'yo? Ang totoo, gustong-gusto kita." Dahan-dahang tumayo si Ryan, ang kanyang matangkad na anyo at matinding aura ay tumore sa maliit na anyo ni Madeline. "Ang tanging pagkakamali mo lang ay ang mahulog ka para kay Jeremy Whitman." Hinubad niya ang kanyang salamin, mas nabakas ang kadiliman sa kanyang mga mata. "Ang saklap siguro na mawala sayo ang taong pinakamahalaga para sa'yo, ha? Sisihin mo ang Whitman family." Whitman family? Hindi ito maintindihan ni Madeline. Gusto pa niyang may malaman tungkol dito, pero mukhang walang balak si Ryan na magpaliwanag pa. Ngumiti siya at tinignan ang matalim na kinang sa mga mata ni Madeline. Ang gusto lang niyang gawin ngayon ay ang burahin
Imbis na isang palabas, pinakita sa screen si Eloise na naglalakad sa isang mataong daan. “Mom.” Tinignan ni Madeline si Eloise na mag-isa at kinaayawan ang katotohanan na hindi niya kayang hilahin ang kanyang ina papunta sa kanyang tabi. "Sinusundan ng mga tao ko ang nanay mo kaya maipapangako ko sa'yo na magiging ayos lang siya. Pero, kapag ginalit mo ko ulit, ipapaalala ko sa'yo kung ano ang pakiramdam ng mawalan ng mahal sa buhay." Hinigpitan ni Ryan ang hawak niya habang nagbanta siya. Nagsalubong ang kilay ni Madeline sa tumitinding sakit sa kanyang baba, unti-unting dumidilim ang kanyang paningin habang tinitigan niya ang display. Pinanood ni Ryan na dumilim ang ilaw sa mga mata ni Madeline at kuntento siyang ngumiti. "May sasabihin ka ba, hmm?" "Wag mong saktan ang mga magulang ko." Kailangang magkompromiso ni Madeline, ang determinadong kinang sa kanyang mga mata ay napilitang mamatay sa ilalim ng mga kinikilos ni Ryan. "Nangangako ako na hindi na ko makikipagkit
Nang makita niyang papalapit ang mukha ni Ryan, biglang napuno ng mga larawan ni Jeremy ang isipan ni Madeline. Naaalala niya pa kung paano siya nangako sa kanya noon, "Wag kang mag-aalala sa'kin, Jeremy. Aalagaan ko ang sarili ko." Pero anong ginagawa niya ngayon? Hahayaan niya ba si Ryan na gawin ang gusto niya, pagkatapos ay hayaang mabaliw niya si Jeremy?" Hindi pwede. Hindi siya magiging isang puppet na kayang paglaruan ni Ryan kahit na kailan niya gusto. Sa makiling oras na ilang segundo, lumitaw sa isipan ni Madeline ang maraming kaisipan. Nang makita niyang dadampi na ang mga labi ni Ryan sa kanya, humakbang siya paatras.Bumukas ang mga mata ni Ryan habang nagdilim ang kanyang tingin. Magwawala sana siya nang may kumatok sa pintuan ng study. Tok, tok "Ako to." Narinig ang boses ni Adam mula sa labas. Bumitaw si Ryan at tinitigan nang kakaiba si Madeline bago tumalikod para buksan ang pinto. Mabilis na dinampot ni Madeline ang kanyang damit na nasa lapag
Kumuha ng panyo si Ryan at pinunasan ang labi ni Madeline nang mukhang malambing. "Wag kang palaging nakasimangot. Ngumiti ka naman kahit minsan." Di alam ni Madeline kung dapat ba siyang ngumiti ngunit mukhang pursigido si Ryan na makita ito sa mukha niya sa mga oras na ito. Pinilit niyang ngumiti at nginitian nang bahagya si Ryan. Natuwa si Ryan. "Ayan. Ngayon mas mukha ka nang asawa ko sa pakikinig mo sa akin." "Ryan, dalhin mo ako para makita si一" "Eveline." Biglang pumasok ng kwarto si Sean. Tumingala si Madeline at nagulat na makita si Eloise na nakasunod dito. "Mom?!" Nanood siya nang ngitian ni Eloise si Ryan. "Wag kang mag-alala Eveline. Umuwi kagabi ang mom mo matapos siya hanapin ng mga tauhan ni Mr. Jones. Nakatulog ka nang maaga kagabi kaya di na kita ginising," Paliwanag ni Sean kay Madeline. Lumalabas na nakauwi na pala si Eloise kagabi at sadyang inaasar lang siya ni Ryan kanina. Tinignan ni Ryan sa mata si Madeline at ngumiti. "Mag-usap muna kayo. M
Hinila pabalik ni Ryan si Madeline, kahit na hindi siya interesado sa gustong ipakita sa kanya ni Ryan. Ang gusto lang niyang malaman ay kung ligtas ba si Sean at Eloise. Ngunit mukhang walang balak si Ryan na bumitaw. Ikinabit niya ang kanyang phone sa display ng kotse at isang eksena ang nagsimulang mailantad sa harapan niya… Silang tatlo ay nakita sa display habang pinag-uusapan ang kanilang planong tumakas nitong nakaraan sa kwarto. Malinaw ang video at maging ang kanilang boses. Pakiramdam ni Madeline nilamig ang kailaliman ng kanyang puso nang kumalat ang lamig sa kanyang katawan. Lumingon siya at tumingin sa kampanteng lalaki at nagtanong nang di makapaniwala, "Naglagay ka ng camera sa kwarto ko?" Ngumisi si Ryan nang walang bahala at tinitigan ang natatakot na tingin si Madeline. "Makikita sa ebidensya na di ka natuto sa mga pagkakamali mo." Di inasahan ni Madeline na mamanmanan ni Ryan ang bawat galaw niya, maging ang mga ginagawa niya sa loob ng kwarto! Kinilabu
"Nagmamakaawa ka na sa akin ngayon?" Maligayang nagtanong si Ryan. "Higit isang beses ko nang pinaalala sa'yo na wag mong susubukan ang kaya kong gawin diba? Di ako si Jeremy Whitman at di ko hahayaang gawin mo ang kahit anong gusto mo. Makinig ka sa akin at ipinapangako kong pananatilihin kong ligtas ang mga magulang mo." Tumango si Madeline nang manlabo ang paningin niya. "Okay! Nauunawaan ko, talaga. Tumawag ka lang ng ambulansya Ryan, please! Nagmamakaawa ako sa'yo, pakiusap!" Nagmakaawa si Madeline at malapit na siyang lumuhod. Ngumiti si Ryan nang matuwa siyang nakikitang lumuluha si Madeline nang abutin niya ito para haplusin ang kilay nito na basa sa ulan. Ang mata niya ay nagsimulang maging malambing. "Makinig ka sa akin Eveline, at maipapangako ko sa'yo ma tutuparin ko ang bawat hiling mo." Tumango si Madeline nang mabilis habang lumuluha. "Makikinig ako! Pakikinggan ko ang kahit anong sasabihin mo Ryan! Talagang gagawin ko yun! Di ma ako magsasabi ng mga maling bag