Tanong niya pabalik nang may makahulugang tono. Ayaw ni Madeline na sayangin ang kanyang oras na suriin ang lalaki kaya nilampasan niya siya. Nang makalagpas siya sa kanyang balikat ay hinablot ni Ryan ang kanyang braso. Nagpumiglas si Madeline pero mas malakas si Ryan. Habang nakikipaglaban si Madeline sa kanyang hawak, hinawakan ni Ryan ang kanyang balikat at diniin siya sa pader. "Ano bang gusto mo?!" Tinitigan nang masama ni Madeline si Ryan. "Ayaw kitang saktan," sagot ni Ryan, nakatitig siya sa nagpupumiglas na si Madeline nang may misteryosong tingin sa kanyang mga mata. Bigla siyang nagtanong, "Gusto mo bang mabuhay si Jeremy, Eveline?"Nag-iba ang ekspresyon ni Madeline. "Anong ibig mong sabihin?" Kalmado si Ryan. "Alam mo na siguro ngayon na hindi pa tuluyang magaling si Jeremy." “...” Kinilabutan si Madeline sa kasiguraduhan ng boses ni Ryan. Sinundan niya siguro siya, kung hindi ay hindi siya magiging ganito kasigurado. "Napakataas ng posibilidad na m
Walang takot na hinarap ni Madeline ang kanyang galit na tingin. "Hindi ba sabi mo hindi mo ko sasaktan? Hayaan mo kong saktan ka!" "..." Walang masabi si Ryan. "Hindi ano si Jeremy Whitman, Eveline. Tanggihan mo ko ngayon at itinatapon mo ang natatanging paraan para gamitin si Jeremy. Mag-isip kang mabuti bago ka magpasya." Bumitaw si Ryan at tumalikod. Paglampas niya kay Madeline ay nagpayo siya, "May tatlong araw ka para hanapin ako at hindi mo na mahahanap si Adam Brown. Dalawang taon na lang ang natitira kay Jeremy."Chupse. Pakiramdam ni Madeline ay may tumaga sa kanyang puso. Dalawang taon. Hindi nagtangka si Madeline na isipin ang ideya na mawawala si Jeremy sa kanya pagkatapos ng dalawang taon. Nang bibigay na si Madeline sa sakit, narinig niya ang boses ni Madeline mula sa sulok ng elevator. "Ang lakas ng loob mong puntahan si Linnie." "Si Eveline pa rin ang legal kong asawa ayon sa marriage certificate namin. Anong masama kung puntahan ko siya?" Seryosong sago
Isa itong pulang papel na nakatupi para maging hugis puso. Hindi ito mukhang espesyal. Ngunit para ibigay ng batang ito ang maliit na pulang puso sa kanya, malamang ay mayroon siyang ibig sabihin rito. Tahimik na nag-isip si Jeremy, pero nang tinaas niya ang kanyang tingin, nakita niya ang batang babae na nakatayo sa tabi ng pintuan at nakasilip. Kumurap ang kanyang masiglang mga mata na para bang naghihintay siya na may matagpuan si Jeremy. Nang binaliktad ni Jeremy ang maliit na puso, nakita niya ang ilang salita na bahagyang magulo ang pagkakasulat sa papel. [Daddy, magiging mabait si Lilian.] Nang makita niya ang pangungusap na ito, pakiramdam ni Jeremy ay nararapat talaga siyang mamatay. Iniisip ng kanyang munting prinsesa na hindi siya pinapansin ng kanyang ama dahil hindi siya mabuti, kaya sinabi niya na magiging mabait siya at umaasa na tatanggapin siya ni Jeremy. Tahimik na nabalot ng sakit ang puso ni Jeremy. Tingnan niya ang pulang puso sa kanyang palad sabay
Nagmadaling pumasok si Jackson, nakita niya ang napunit na papel sa kamay ni Lilian, at unti-unting naintindihan ang nangyari. Ngunit pinapagalitan pa rin ng gusto si Lilian. "Lilian, gusto lang nilang makipaglaro sa'yo. Hindi nila ginustong sirain ang painting mo. Bakit mo binu-bully ang mga kaklase mo?" Mas lalong umiyak ang batang lalaki. Teacher, nakakatakot si Lilian! Gusto ko lang naman maging magkaibigan kami!" "Naririnig mo ba sila? Lilian, wala silang masamang intensyon." Nagpatuloy ang guro na patahanin ang mga batang lalaki. Nang makita ni Jackson si Lilian na nakatingin sa umiiyak na batang lalaki, pakiramdam niya ay hindi ganoon kasimple ang nangyari. "Teacher, hindi mambu-bully ng iba ang kapatid ko. Natignan niyo na ba ang surveillance para makita kung anong nangyari?" Alam ng guro na magkapatid sina Jackson at Lilian pero hindi niya inaasahan na magsasabi ng ganitong bagay si Jackson na isa lamang bata. Napahinto siya sandali bago seryosong nagsabi, "Kuya
"Lilian!" Tumakbo si Fabian papunta sa kotse, pero mabilis na umandar ang kotse papalayo sa kanya. Lumingon sa paligid si Fabian at nagpasyang pahintuin ang isang lalaki na sumakay sa isang scooter. Sinuotan niya ng helmet ang ulo ni Jackson sabay binuhat siya papunta sa scooter. "Kumapit ka!" Tumango si Jackson at mahigpit na niyakap ang baywang ni Fabian. Tinignan ni Fabian ang kotse na humaharurot papalayo gamit ng kanyang matatalim na mga mata at mabilis itong hinabol. Ngunit halatang nakapaghanda ang mga taong iyon at nakalayo sila kay Fabian na nakasunod sa likuran ng kotse. Kailangang ihinto ni Fabian ang motor. Tinignan niya ang maingay na sangang daan at sinuntok ang upuan. "Bw*sit!" Nakatapos nang maaga si Madeline sa trabaho sa araw na iyon at nais niyang sunduin ang dalawang bata mula sa paaralan bago dumating si Jeremy. Ngunit pagkarating niya sa kindergarten, sinabi sa kanya na nasundo na sina Jackson at Lilian. Nag-aalala si Madeline na baka may binabal
Pero maliban kay Ryan, sino pa ba ang gagawa nito? "Sorry, hindi ko nabantayan nang maayos si Lilian." Seryosong humingi ng tawad si Fabian. Hindi rin siya sinisi ni Madeline dahil alam niyang mabait si Fabian kay Lilian. Sa sandaling ito ay tumunog ang phone ni Madeline. Galing sa isang hindi kilalang numero ang tawag. Sinagot niya ito nang walang pag-aalinlangan. Diretsong nagsalita ang tao sa kabilang linya. "Ikaw ba si Eveline? Nasa'kin ang anak mo ngayon. Kung ayaw mong masaktan ang anak mo, humanda ka na magpadala ng 20 million sa account ko. Sasabihin ko sa'yo mamaya ang nakatakdang oras." Naisip ni Madeline na baka isa itong kaso ng kidnap for ransom at nananatili siyang kalmado. "Narinig mo ba, Eveline?" Akala ng lalaki ay hindi siya narinig ni Madeline kaya naiinip siyang nagsalita. "Hindi ka ba naniniwala na nasa kamay ko ang anak mo? Kung ganon, ipapakausap ko siya sa nanay niya ngayon." Nang matapos ang mga salita ng kidnapper, parang napaso ang puso ni Mad
Noong una, akala ni Madeline ay isa itong tawag mula sa mga kidnapper, pero isang boses ng babae ang narinig mula sa kabilang linya ng phone. "Eveline, nag-aalala ka ba na baka hindi mo mahanap ang pipe mong anak?" Biglang huminto ang mga hakbang ni Madeline at nagtanong nang may malamig na boses, "Sino ka?" "Hindi mo kailangang malaman kung sino ako. Kailangan mo lang malaman na malapit nang makita ng pipe mong anak ang mga magulang mo. Hmph," ngumisi and babae sabay binaba ang tawag nang wala nang iba pang sinabi. Sumakay si Jeremy sa kotse at nakita si Madeline na nakatayo sa malayo at mukhang nakatulala. Bumaba siya ng kotse at lumapit sa kanyang muli. "Linnie, dito ka muna sa bahay kasama ni Jack. Uuwi nang ligtas si Lilian." Biglang nahimasmasan si Madeline at hinawakan ang kamay ni Jeremy. "Jeremy." "Wag kang mag-alala." Naintindihan ni Jeremy ang pag-aalala sa mga mata ni Madeline. Malambing niya siyang pinatahan at tinignan ang kanyang kaakit-akit na mga mata. "Mag
Nang makita niya si Madeline na paparating, bumaba si Ryan mula sa kotse at binuksan ang pintuan ng kotse para sa kanya. "Sumakay ka sa kotse." Sa sandaling ito ay nag-aalala si Madeline para kay Lilian at hindi niya gustong maabala kay Ryan. "Sa tingin mo ba talaga sasama ako sa'yo?" "Gusto mo ba ang reagent na kayang magtanggal ng lason mula sa katawan ni Jeremy?" Tinaas ni Madeline ang kanyang mga mata na puno ng pagdududa at tinitigang maigi ang kalmadong lalaki. "Sakay." "Hindi ako sasakay sa kotse mo." Desididong tumanggi si Madeline. "Kahit nasa sa'yo nga ang gamit, hindi mo yun ibibigay sa'kin nang ganoon kadali. Hindi na kita pagkakatiwalaan." Malamig na tumalikod si Madeline. "Kung sumuko ka ngayon, ibig sabihin ay gusto mong makita si Jeremy na mamatay sa harapan mo gamit ng dalawa mong mga mata. Alam mo ba kung anong magiging itsura ng taong natamaan ng lason na to?"Nerve cramps, naaagnas na balat… Walang makakakilala sa kanila sa huli. Magdudusa sila nang m