Isa itong pulang papel na nakatupi para maging hugis puso. Hindi ito mukhang espesyal. Ngunit para ibigay ng batang ito ang maliit na pulang puso sa kanya, malamang ay mayroon siyang ibig sabihin rito. Tahimik na nag-isip si Jeremy, pero nang tinaas niya ang kanyang tingin, nakita niya ang batang babae na nakatayo sa tabi ng pintuan at nakasilip. Kumurap ang kanyang masiglang mga mata na para bang naghihintay siya na may matagpuan si Jeremy. Nang binaliktad ni Jeremy ang maliit na puso, nakita niya ang ilang salita na bahagyang magulo ang pagkakasulat sa papel. [Daddy, magiging mabait si Lilian.] Nang makita niya ang pangungusap na ito, pakiramdam ni Jeremy ay nararapat talaga siyang mamatay. Iniisip ng kanyang munting prinsesa na hindi siya pinapansin ng kanyang ama dahil hindi siya mabuti, kaya sinabi niya na magiging mabait siya at umaasa na tatanggapin siya ni Jeremy. Tahimik na nabalot ng sakit ang puso ni Jeremy. Tingnan niya ang pulang puso sa kanyang palad sabay
Nagmadaling pumasok si Jackson, nakita niya ang napunit na papel sa kamay ni Lilian, at unti-unting naintindihan ang nangyari. Ngunit pinapagalitan pa rin ng gusto si Lilian. "Lilian, gusto lang nilang makipaglaro sa'yo. Hindi nila ginustong sirain ang painting mo. Bakit mo binu-bully ang mga kaklase mo?" Mas lalong umiyak ang batang lalaki. Teacher, nakakatakot si Lilian! Gusto ko lang naman maging magkaibigan kami!" "Naririnig mo ba sila? Lilian, wala silang masamang intensyon." Nagpatuloy ang guro na patahanin ang mga batang lalaki. Nang makita ni Jackson si Lilian na nakatingin sa umiiyak na batang lalaki, pakiramdam niya ay hindi ganoon kasimple ang nangyari. "Teacher, hindi mambu-bully ng iba ang kapatid ko. Natignan niyo na ba ang surveillance para makita kung anong nangyari?" Alam ng guro na magkapatid sina Jackson at Lilian pero hindi niya inaasahan na magsasabi ng ganitong bagay si Jackson na isa lamang bata. Napahinto siya sandali bago seryosong nagsabi, "Kuya
"Lilian!" Tumakbo si Fabian papunta sa kotse, pero mabilis na umandar ang kotse papalayo sa kanya. Lumingon sa paligid si Fabian at nagpasyang pahintuin ang isang lalaki na sumakay sa isang scooter. Sinuotan niya ng helmet ang ulo ni Jackson sabay binuhat siya papunta sa scooter. "Kumapit ka!" Tumango si Jackson at mahigpit na niyakap ang baywang ni Fabian. Tinignan ni Fabian ang kotse na humaharurot papalayo gamit ng kanyang matatalim na mga mata at mabilis itong hinabol. Ngunit halatang nakapaghanda ang mga taong iyon at nakalayo sila kay Fabian na nakasunod sa likuran ng kotse. Kailangang ihinto ni Fabian ang motor. Tinignan niya ang maingay na sangang daan at sinuntok ang upuan. "Bw*sit!" Nakatapos nang maaga si Madeline sa trabaho sa araw na iyon at nais niyang sunduin ang dalawang bata mula sa paaralan bago dumating si Jeremy. Ngunit pagkarating niya sa kindergarten, sinabi sa kanya na nasundo na sina Jackson at Lilian. Nag-aalala si Madeline na baka may binabal
Pero maliban kay Ryan, sino pa ba ang gagawa nito? "Sorry, hindi ko nabantayan nang maayos si Lilian." Seryosong humingi ng tawad si Fabian. Hindi rin siya sinisi ni Madeline dahil alam niyang mabait si Fabian kay Lilian. Sa sandaling ito ay tumunog ang phone ni Madeline. Galing sa isang hindi kilalang numero ang tawag. Sinagot niya ito nang walang pag-aalinlangan. Diretsong nagsalita ang tao sa kabilang linya. "Ikaw ba si Eveline? Nasa'kin ang anak mo ngayon. Kung ayaw mong masaktan ang anak mo, humanda ka na magpadala ng 20 million sa account ko. Sasabihin ko sa'yo mamaya ang nakatakdang oras." Naisip ni Madeline na baka isa itong kaso ng kidnap for ransom at nananatili siyang kalmado. "Narinig mo ba, Eveline?" Akala ng lalaki ay hindi siya narinig ni Madeline kaya naiinip siyang nagsalita. "Hindi ka ba naniniwala na nasa kamay ko ang anak mo? Kung ganon, ipapakausap ko siya sa nanay niya ngayon." Nang matapos ang mga salita ng kidnapper, parang napaso ang puso ni Mad
Noong una, akala ni Madeline ay isa itong tawag mula sa mga kidnapper, pero isang boses ng babae ang narinig mula sa kabilang linya ng phone. "Eveline, nag-aalala ka ba na baka hindi mo mahanap ang pipe mong anak?" Biglang huminto ang mga hakbang ni Madeline at nagtanong nang may malamig na boses, "Sino ka?" "Hindi mo kailangang malaman kung sino ako. Kailangan mo lang malaman na malapit nang makita ng pipe mong anak ang mga magulang mo. Hmph," ngumisi and babae sabay binaba ang tawag nang wala nang iba pang sinabi. Sumakay si Jeremy sa kotse at nakita si Madeline na nakatayo sa malayo at mukhang nakatulala. Bumaba siya ng kotse at lumapit sa kanyang muli. "Linnie, dito ka muna sa bahay kasama ni Jack. Uuwi nang ligtas si Lilian." Biglang nahimasmasan si Madeline at hinawakan ang kamay ni Jeremy. "Jeremy." "Wag kang mag-alala." Naintindihan ni Jeremy ang pag-aalala sa mga mata ni Madeline. Malambing niya siyang pinatahan at tinignan ang kanyang kaakit-akit na mga mata. "Mag
Nang makita niya si Madeline na paparating, bumaba si Ryan mula sa kotse at binuksan ang pintuan ng kotse para sa kanya. "Sumakay ka sa kotse." Sa sandaling ito ay nag-aalala si Madeline para kay Lilian at hindi niya gustong maabala kay Ryan. "Sa tingin mo ba talaga sasama ako sa'yo?" "Gusto mo ba ang reagent na kayang magtanggal ng lason mula sa katawan ni Jeremy?" Tinaas ni Madeline ang kanyang mga mata na puno ng pagdududa at tinitigang maigi ang kalmadong lalaki. "Sakay." "Hindi ako sasakay sa kotse mo." Desididong tumanggi si Madeline. "Kahit nasa sa'yo nga ang gamit, hindi mo yun ibibigay sa'kin nang ganoon kadali. Hindi na kita pagkakatiwalaan." Malamig na tumalikod si Madeline. "Kung sumuko ka ngayon, ibig sabihin ay gusto mong makita si Jeremy na mamatay sa harapan mo gamit ng dalawa mong mga mata. Alam mo ba kung anong magiging itsura ng taong natamaan ng lason na to?"Nerve cramps, naaagnas na balat… Walang makakakilala sa kanila sa huli. Magdudusa sila nang m
Kasabay nang marinig ang kanyang boses, mabilis niyang sinugod ang lalaki na para bang isang espada. Kahit na malaki ang lalaki, mahina lang siya. Nang makita niyang sumugod si Jeremy, binato niya ang bag na hawak niya at tumakbo. Kasabay nito ay tumawag siya. "Nahanap nila ako! Kunin mo ang batang yan, dali! Kung hindi gumana, patayin mo ang hostage!" 'Patayin ang hostage!' Narinig ni Jeremy ang tatlong salitang iyon. Paano niya ito matitiis? Tumalon siya at sinipa nang malakas ang likod ng lalaki. Sumigaw ang lalaki at bumagsak sa lapag. Ngunit mabilis siyang bumangon muli at nagbalak na tumakbo nang isang tao ang biglang lumitaw sa kanyang harapan. Sa sandaling hindi siya makailag, sinipa siya sa dibdib ng taong nasa kanyang harapan. Pagkatapos ay bumagsak siya papunta kay Jeremy. Gusto niyang tumayo muli ngunit parang nabali ang mga buto niya sa dibdib. Namumutla ang kanyang mukha sa sakit. Hindi niya maituwid ang kayang sarili. Gulat na tinignan ni Jeremy si Fabian
Malamig na tumingin sa mukha ni Fabian ang maalam na mga mata ni Jeremy. "Fabian, alam mo ba kung bakit ako nagkaganito?" Nang marinig ni Fabian na sabihin ito ni Jeremy, punong-puno siya ng galit. Tinignan niya si Jeremy, napansin niya ang kanyang kulay abong buhok at kulay amber na mga mata. Mayroon ngang malaking pagbabago mula sa nakaraang Jeremy. Hindi niya ito maintindihan, pero narinig niya si Jeremy na nagsalita nang may naiinis na tono, "Ang mabuti mong kapatid na si Lana ang gumamit ng isang uri ng lason para magkaganito ako." "Ano?" Nagulat si Fabian. "Hindi ba gustong-gusto ka niya? Paano niya magagawa ang ganitong bagay sa'yo?" "Heh," ngumisi si Jeremy, "Ang ganung klaseng babae, sa tingin mo ba gusto niya talaga ako? Sa mundong ito, si Linnie lang ang tunay na nagpapahalaga sa'kin." "..." Walang masabi si Fabian. Mas lalo siyang nandiri sa kung bakit siya nagkaroon ng kapatid na kagaya ni Lana. Saglit na nanahimik ang paligid sa kotse. Pagkatapos ng ilang sa