Sa daan pauwi, habang nagmamaneho si Charlie, si Claire, na nakaupo sa tabi niya, ay sabik na sabik pa rin, at hindi niya makontrol ang pananabik niya.Sumabog nang sobra ang sirkulo ng mga kaibigan niya ngayong araw. Napakaraming tao ang nag-like at nag-comment sa kanyang litrato. Lahat sila ay naiinggit nang sobra sa kanya dahil sobrang swerte niya at nagkaroon siya ng pagkakataon na kumain kasama ang pinakasikat na babaeng artista, si Quinn Golding.Patuloy na yumuyuko si Claire habang pinaglalaruan niya ang kanyang cellphone. Hindi talaga mailarawan ang ekspresyon ng pananabik niya sa kanyang mukha.Pagkatapos sagutin ang mga comments na iniwan ng ilang kaibigan niya, tumingin si Claire kay Charlie na may paghanga sa kanyang mukha bago sinabi, “Mahal, ngayon ko lang nalaman na sobrang galing mo talaga. Hindi ko inaasahan na kahit ang isang malaki at sikat na artista tulad ni Quinn ay pinapahalagahan ang kakayahan mo sa Feng Shui. Akala ko na marunong ka lang manloko ng mga tao,
Sumagot nang hindi mapalagay si Charlie, “Nana, sobrang tatag na ng relasyon namin ng hipag mo. Hindi ka pwedeng maging kabit na makikialam sa relasyon namin nang gano’n lang!”“Ako ang kabit na nakikialam sa relasyon niyo?!” Galit na sumagot si Quinn, “Charlie Wade! Ginawa na akong fiancé mo ng mga magulang ko noong nasa apat o limang taon pa lang ako! Pero, tatlo o apat na taon pa lang kayong kasal ng asawa mo!”“At saka, kahit na napakaraming taon kang nawala, hindi kita kinalimutan at palagi kong tinutupad ang marriage contract natin! Bukod dito, palagi kong niloloko ang sarili ko sa loob ng napakaraming taon. Kahit gaano karaming mabuting lalaki ang makilala, palagi kong sinasabi sa sarili ko na may fiancé na ako at siguradong mahahanap ko siya balang araw. Ngayong nahanap na kita, nangahas ka talagang tawagin akong kabit na nakikialam sa relasyon niyo?!”Mas lalong nagalit at nainis si Quinn sa sandaling ito.Ayaw niyang maging ganito kay Charlie. Sa totoo lang, nang sinabi n
Ayaw ni Charlie na sabihin ang totoo kay Claire na makikipagkita siya kay Quinn para sa sakit niya, kaya sinabi niya sa kanya na kailangan ni Liam ng tulong niya tungkol sa negosyo.Hindi ito masyadong inisip ni Claire at sinabihan siya na huwag umuwi nang gabing-gabi bago siya pumunta sa itaas para maligo.Sinimulan ni Charlie ang kotse at nagmaneho pabalik sa Shangri-La Hotel.Samantala, nasa luxury suite si Quinn, balisang hinihintay ang pagdating ni Charlie.Ang kwarto niya sa Shangri-La ay ang Presidential Suite, na dating inookupahan nina Donald at Sean noong bumisita sila sa siyudad.Ito ang pinaka mahal, pinaka marangya, at pinaka malawak na kwarto sa Shangri-La na may lawak na daang-daang metro kuwadrado.Pero, si Quinn lang ang residente sa malawak na presidential suite na ito habang ang kanyang assistant, si Dorothy, ay nanatili sa tabi ng kwarto niya.Nang pinindot ni Charlie ang doorbell sa kanyang kwarto, si Quinn, na may suot na satin nightgown, ay pumunta nang na
Para sa isang pamilya na may net worth na daang-daang bilyong dolyar tulad ng pamilya Golding, siguradong kaya nilang bilhin ang kalahati ng entertainment industry kung gusto nila.Nagbuntong hininga si Charlie at sinabi, “Okay, prinsesa, bilisan mo na at umupo ka sa sofa, susuriin ko ang pulso mo.”Tinitigan siya ni Quinn sa pagkamangha at tinanong, “Marunong ka talagang manggamot ng tao, hindi ba?”Sumagot si Charlie, “Syempre! Sa tingin mo ba ay nagbibiro ako?”Ngumuso si Quinn. “Akala ko na sinusubukan mong pumunta sa kwarto ko sa kalagitnaan ng gabi para pagsamantalahan ako gamit ang palusot na gagamutin mo ako…”“Ako…” Pinaikot ni Charlie ang kanyang mga mata dahil hindi siya makapaniwala, tila ba gusto niyang umubo ng dugo sa sobrang gulat. “Sasabihin ko lang, hindi ako gano’n kasama!”Tumingin nang blangko si Quinn sa kanya at sinabi, “May sasabihin ako sayo, huwag kang mangahas na akalain na ako ang uri ng babae na lumalandi kung saan-saan! Hanggang ngayon, hindi pa ako
Nang maramdaman niya na tuluyan nang nawala ang sakit sa kanyang katawan, tinitigan ni Quinn si Charlie sa hindi paniniwala at tinanong, “Sa tradisyonal na Chinese medicine, ang pagbabasa ng pulso ay isang diagnosis lang, hindi ito gamot. Pero, paano ako gumaling kahit na ang ginawa mo lang ay basahin ang pulso ko?”Sinabi nang payak ni Charlie, “May acupressure sa pulso ng tao na dedikado sa paggamot ng stomach discomfort. Akala mo na binabasa ko ang pulso mo, pero minamasahe ko talaga ang acupressure point mo.”Sinabi ni Quinn sa pagkamangha, “Seryoso? Gumagana ba talaga ito?”Tumango si Charlie at sinabi, “Katulad nito ang pagmasahe mo sa gilid ng ulo mo kapag sumasakit ang ulo mo. Medyo mahiwaga lan ang technique ko kaya mabilis at maganda ang resulta nito.”Hindi maiwasang sabihin ni Quinn, “Charlie, ang galing mo talaga! Sobrang dami ko nang pinuntahan na doktor at sinubukan ko na ang napakaraming medisina, pero, hindi ko ito magamot nang mahigit isang buwan. Kahit ganito, is
Habang ginagamot ni Charlie si Quinn, katatapos lang panoorin ni Nanako ang kanyang mentor, si Kazuki, na matulog. Humarap siya nang maingat kay Hiroshi at sinabi, “Tanaka-san, mangyaring manatili ka dito at alagaan mo ang master ko para sa akin. Kailangan kong magpahinga. Kung hindi, marahil ay hindi ako makapasok sa semifinals, lalo na ang talunin si Aurora.”Para kay Nanako, kahit na pinayuhan siya nang mahigpit ni Kazuki na sambahin si Charlie bilang master niya, hindi siya handa na gawin ito.Sa opinyon niya, nasugatan nang ganito ang kanyang mentor gamit ang isang atake ni Charlie. Kahit sino ang tama o mali sa bagay na ito, hindi niya kayang iwan ang kanyang mentor sa sandaling ito at sambahin si Charlie bilang master niya.Bukod dito, sa kaloob-looban niya, naramdaman niya na malaki ang posibilidad na hindi siya kukunin ni Charlie bilang disipulo niya, ito ay dahil mayaman si Charlie, at kinamumuhian niya nang sobra ang mga Japanese. Hindi niya alam kung anong magagawa niya
Sa isang marangyang Mercedes-Benz sedan, nasa likod ng manibela si Jrio katabi ang tahimik na si Nanako habang paalis sila sa hospital.Sa sandaling nilabas niya ang kotse sa gate ng hospital, hindi maiwasang itanong ni Nanako, “Kobayashi-san, sino ba itong miracle doctor na sinabi mo? Maaari mo bang sabihin sa akin ngayon na?”Tumango si Jiro. “Nanako-san, Anthony Simmons ang pangalan ng doktor. Isa siyang kilalang doktor sa tradisyonal na Chinese medicine sa buong Oskia. Siya ang gumamot sa isang paraplegic na pasyente kailan lang, ang ganitong disability ay sinasabing imposibleng magamot sa kasaysayan ng medisina.”Palaging sobrang lusog at maayos ang katawan ni Nanako, kaya hindi siya nagbigay atensyon sa nangyayari sa mundo ng medisina, at syempre, wala siyang alam kay Anthony.Pero, naintriga siya sa sandaling binanggit siya ni Jiro, at biglang napuno ng pag-asa ang puso niya.Kaya, nagmamadali niyang tinanong, “Kobayashi-san, maaari ko bang malaman kung saan ko makikita ang
Habang may nalilitong hitsura sa kanyang mukha, tinanong ni Nanako, “Kobayashi-san, may problema ka ba sa Dr. Simmons na ito?”“Ah, hindi, hindi.” Nagmamadaling kumaway si Jiro at sinabi nang seryoso, “Hindi ko pa nakikilala ang Dr. Simmons na ito. Siya nga pala, sa totoo lang, bago mamatay ang kapatid ko, ginalit niya dati ang doktor na ito, kaya natatakot ako na may galit siya sa pamilya namin. Para hindi ito makaapekto sa desisyon niya kapag hiniling mo sa kanya na gamutin si Yamamoto-san, mas mabuti kung hindi mo sasabihin ang pangalan ko. Tawagin mo na lang akong Tanaka-san.”“Okay, sige.” Tumango si Nanako. Nanguna siya, pumasok sa pinto, kumatok, at tinanong, “Excuse me, nandito ba si Dr. Simmons?”Nasorpresa ang staff nang makita niya ang maganda at eleganteng babae na nakatayo sa pinto. Sinabi niya nang magalang, “Hello, pasensya na pero sarado na ang clinic ngayon, at hindi na aaliwin ni Dr. Simmons ang kahit sinong pasyente para ngayong araw. Mangyaring bumalik kayo bukas
Tulad ng sinabi ni Vera, sa buong buhay niya, hindi niya kayang maghiganti kay Fleur gamit ang lakas niya, pero kaya niyang harapin si Fleur gamit ang matinding tapang. Marahil ay ang pinakamagandang paraan para harapin niya si Fleur ngayon ay huwag mapansin ni Fleur na malapit siya sa kanya.Kaya, medyo naimpluwensyahan din si Charlie sa kanya at sinabi, “Kung gano’n, hindi na natin kailangan kumuha ng tao para palihim na maglagay ng mga monitoring equipment. Sasamahan kita dito at hihintayin si Fleur. Gusto kong makita kung sino ba talaga ang Fleur na ito!”Tinanong ni Vera sa sorpresa, “Young Master, sasamahan mo talaga ako?”Tumango si Charlie. “Oo.”Sinabi nang seryoso ni Vera, “Parang maglalakad tayo sa isang lubid sa bangin. Nakamamatay ang isang kamalian.”Tumawa si Charlie at sinabi, “Kung hindi ka takot, bakit ako matatakot?”Ngumiti nang bahagya si Vera, at puno ng katapatan ang kanyang mga mata habang sinabi, “Kuntento ako sa mga sinabi mo, Young Master, pero hindi ak
Hindi inaasahan ni Charlie na si Vera, na mukhang mahina at walang masyadong karanasan, ay may ganitong tapang. Malinaw na alam niya na hindi nila kayang tapatan ni Fleur. Sa sandaling magkita sila, halos sigurado na mamamatay sila.Dahil, dati, sinabi ni Ruby sa kanila na nabuksan na ni Fleur ang kanyang elixir field, mahigit isang daang taon na ang nakalipas, at ang ibig sabihin ay mas malakas na siya noong isang daang taon na ang nakalipas kaysa sa kasalukuyang lakas ni Charlie.Pero kahit gano’n, handa si Vera na kunin ang panganib.“Alam mo na wala tayong pag-asa na mabuhay laban kay Fleur. Sigurado ka ba na gusto mong kunin ang panganib dito?” Tinanong nang seryoso ni Charlie.Tumango nang seryoso si Vera, nakatingin kay Charlie nang disidido habang sinabi, “Sa mahigit tatlong daang taon, iniwasan ko siya. Naging maingat ako sa punto na hindi na ako tumatapak sa kahit anong lugar na may kaugnayan sa kanya sa halos buong buhay ko. Pero ngayon, kahit alam ko na marahil ay pupun
Bukod dito, kung may mangyayari, mahihirapan siyang protektahan si Vera.Mukhang alam na ni Vera ang iniisip ni Charlie. Ngumiti siya at naunang magsalita at sinabi, “Darling, huwag kang mag-alala. Bihira lang magkaroon ng malakas na hangin sa Yorkshire Hill, at mas bihira pa dito sa taas. Bukod dito, sobrang ganda ng panahon ngayon. Isang gabi lang tayo mananatili, kaya walang kahit anong malakas na hangin. Kahit na mayroon, hindi ito abot sa atin.”Hindi inaasahan ni Charlie na may ganitong hilaw na ideya si Vera, kaya sinabi niya, “Sige, Darling, bumaba muna tayo sa bundok at pag-usapan ito sa daan.”“Okay!” Tumango nang kuntento si Vera, kinabit ang kanyang braso sa braso ni Charlie, at sinabi nang malambing, “Kung gano’n, kailangan nating magmadali. Natatakot ako na kung mahuhuli tayo, wala nang matitira na maayos na lugar!”Habang pababa ang dalawa sa bundok at nang silang dalawa na lang sa paligid, nagsalita si Charlie, “Miss Lavor, seryoso ka ba sa sinabi mo?”Sumagot nang
Hindi maiwasan ni Vera na ngumiti nang kaunti nang makita niya ang seryosong ekspresyon ni Charlie, at sinabi niya, “Young Master, kahit na kayang patayin ng mga close-defense missile si Mr. Jothurn, marahil ay hindi nila mapatay si Fleur. Bukod dito, si Fleur lang ang nakakaalam kung saan nag-cultivate si Master Marcius Stark. Young Master, mangyaring magtiis ka pa nang kaunti at huwag mong tapusin ang buhay ni Fleur dito.”Tumawa nang masaya si Charlie, “Sinasabi ko lang ang mga pakiramdam ko. Kahit na may makakapagdala ng mga close-defense missile dito, hindi ko magagamit ang mga ito dito.”Tumango nang bahagya si Vera at sinabi, “Young Master, walang mga camera dito. Mangyaring hintayin mo ako saglit. Magbibigay galang ako sa mga ninuno ng mga Lavor.”Tumango sa maginoong paraan si Charlie at sinabi, “Hihintayin kita dito.”Ngumiti si Vera na parang humihingi siya ng tawad, pagkatapos ay naglakad sa malapit na gubat ng mga pine.Makalipas ang limang minuto, naglakad si Vera pa
Ngumiti si Charlie at sinabi, “Huwag kang mag-alala, hindi ako padalus-dalos na tao. Alam ko ang mga limitasyon ko.”Huminga nang maluwag si Vera, “Mabuti naman…”Pagkatapos nilang umakyat sa unang undok, inakyat nila ang bundok na parang likod ng isang pagong. Dahil ito ang ruta sa pangalawang bundok, marami pa rin ang mga tao dito tulad sa unang bundok.Ipinakilala ni Vera kay Charlie, “Parang likod ng isang pagong ang bundok na ito. Tinatawag itong Mount Turtle Back. Isa itong bihirang kayamanan na lupa dito. Noong isang lokal na pinuno ang lolo ko, nagsikap siya na piliin ang bundok na ito bilang ancestral tomb ng pamilya namin.”Tinanong nang mausisa ni Charlie, “Ang buong bundok ba na ito ang ancestral tomb ng pamilya ng lolo mo?”Tumango si Vera at sinabi, “Tama. Maganda ang Feng Shui dito, parang isang dragon na nakapalibot sa bundok. Itinuturing ito na sobrang swerte. Ang pagpili sa lugar na para paglagyan ng ancestral tomb ay kayang biyayaan ang mga susunod na henerasyon
Nang bumalik si Vera sa Stoneridge makalipas ang mahigit tatlong daang taon, hindi na ito kagaya ng dati. Kahit na nandoon pa rin ang Ensel Bay, nabago na nang sobra ang hitsura nito dahil sa ilang siglo na pag-unlad kumpara sa nakaraang tatlong daang taon.Habang nakatayo sa malagong mga kalye ng Stoneridge, hindi tugma sa memorya ni Vera ang kasalukuyang eksena. Buti na lang, hindi malaki ang mga pagbabago sa bundok. Sa kabila ng ilang rurok na medyo minina, hindi nagbago masyado ang kabuuang tanawin.Pagkatapos itong makita ni Vera, natukoy niya na ang libingan ng kanyang ama ay matatagpuan sa hilagang-silangan ng kasalukuyang bayan ng Stoneridge, sa likod ng medyo mininang rurok at ang bundok na parang isang shell pagong.Iniwan nina Charlie at Vera ang kotse sa bayan at nagsuot ng magkaparehong sapatos na maagang inihanda ni Vera. Pagkatapos ay umakyat sila papunta sa mga bundok.Habang umaalis sila, tahimik na pinagana ni Charlie ang kanyang mental cultivation method, itinago
“Sa kalaunan, naisip ko rin na sa halip na tumakbo palagi, mas mabuti na iwan ko ang singsing kay Fleur para hindi na niya ako habulin at hayaan akong mabuhay nang payapa. Pero pagkatapos itong pag-isipan ulit, si Fleur ang pumatay sa aking ama. Kung magkokompromiso ako at magmamakaawa sa kanya, anong kaibahan namin ni Sanguine, na nagpapasok sa Qing dynasty? Magiging traydor kaming dalawa, kung gano’n.”Pagkatapos itong sabihin, sinabi ni Vera, “Pagkatapos maintindihan ang lahat ng ito, nagpasya ako na kahit gaano pa ito kahirap, dapat ay mabuhay ako. Kahit gaano pa ito kahirap, hindi ako pwedeng magkompromiso at sumuko kay Fleur. Basta’t mabubuhay ako, siguradong mabubuhay ako nang mas matagal kay Fleur. Sa sandaling iyon, ako ang mananalo sa huli.”Sinabi nang matatag ni Charlie, “Huwag kang mag-alala, siguradong mas tatagal ang buhay mo kaysa sa kanya.”Tumango nang tapat si Vera at sinabi, “Sigurado ako na mas tatagal ang buhay mo sa akin, Young Master. Pagkatapos kong mamatay,
Sa tuwing binabanggit si Sanguine, nagngangalit si Vera sa galit. Nang binanggit niya na walang nabuhay sa apat na tito at sa mga supling nila, napaiyak si Vera.Hindi inaasahan ni Charlie na sobrang lagim ng nangyari sa pamilya ng lolo ni Vera, at hindi niya maiwasan na bumuntong hininga habang sinabi, “Sa panahon na iyon, ang mga buhay ay kasing liit ng mga damo at dahon. Maraming pamilya na tumagal ng daang-daang taon o kahit libo-libong taon ang naputol sa panahon na iyon.”Kinuyom ni Vera ang mga kamao niya at nagngalit, sinasabi, “Ang lahat ng ito ay dahil sa traydor na iyon, si Sanguine!”Nang sinabi ang mga ito, nagpakita siya ng isang mabangis na ugali na bihira niyang ipinapakita, at sinabi nang mabagal, “Naging tapat ang mga Lavor sa maraming henerasyon! Ibinuhos ng mga ninuno ko ang lahat para pagsilbihan ang bansa, at sumali pa sa militar ang aking ama, nilabanan ang Qing Dynasty sa kalahati ng buhay niya, hindi nakalimutan na suportahan ang Oskia. Pero, hindi lang pina
Tumango nang marahan si Charlie, “Okay, salamat sa pagsisikap mo.”-Nang dumating ang eroplano ni Fleur sa Melbourne, nakaalis na sa Aurous Airport ang eroplano na sinakyan nina Charlie at Vera, papunta sa malayong Londel na mahigit isang libong kilometro ang layo.Habang lumilipad ang eroplano sa kanluran, nawala na ang dating sigla at kulit ni Vera. Sumandal siya panandalian sa balikat ni Charlie, at pagkatapos ay para bang nawalan ng focus ang kanyang mga mata habang nakatingin sa labas ng bintana.Nakikita ni Charlie na may mali sa kanya, at naiintindihan niya nang mabuti ang kalagayan niya ngayon. Dahil, sa mundong ito, walang sino man ang mas angkop na mangulila sa tahanan kaysa kay Vera.Isa siyang dalaga na mahigit tatlong daang taon nang hindi nakakauwi, at sa wakas ay pauwi na siya. Ang kahit sino ay makakaramdam ng magkahalong mga emosyon.Makalipas ang mahigit dalawang oras, dumating ang eroplano sa Londel Airport. Nang bumaba si Vera sa eroplano, medyo nanghina nang