Pagkatapos punahin nang paulit-ulit ni Quinn, nahiya nang kaunti si Charlie, at mas lalo siyang hindi naging komportable sa puso niya.Kaya, umubo siya nang kaunti at humingi ng tawad, “Nana, ako talaga ang responsable para sa bagay na ito. Talagang gusto kong humingi ng tawad sa iyo at kay Tito Golding…”“Humingi ng tawad?” Galit na sinabi ni Quinn, “Dahil gusto mong humingi ng tawad, kahit na hindi mo ituring na nakatatanda ang ama ko, dapat humingi ka nang tawad sa ama ko nang harap-harapan dahil napakaraming taon ka na niyang hinahanap! Hindi! Tumanggi ka pang hayaan akong sabihin sa ama ko na nahanap na kita. Ano ang ibig sabihin mo dito?!”Tumingin si Charlie sa galit na ekspresyon sa mukha ni Quinn at sinabi niya nang seryoso, “Nana, isipin mo ito. Sampung taon akong nakatira sa Aurous Hill Welfare Institute, at pumunta si Tito Golding sa Aurous Hill nang ilang beses para hanapin ako sa panahong iyon. Pero, hindi niya pa rin ako nahanap. Bakit? Siguradong may tao na ayaw akon
Kaya, pagkatapos marinig na naghihirap si Yule sa pancreatic cancer at lumalala na ang pisikal na kondisyon niya, nagpasya siya agad na kailangan niyang iligtas ang kanyang buhay.Kaya, sinabi niya agad kay Quinn, “Bakit hindi natin ito gawin, kung gano’n? Pagkatapos nating pag-usapan ang endorsement contract, pwede kang mauna muna sa Eastcliff. Palihim akong pupunta at bibisitahin si Tito Golding sa loob ng ilang araw. Kapag dumating ang oras, may sarili na akong gamot para gamutin ang sakit niya.Nagulantang si Quinn at tinanong, “Anong klaseng gamot ang mayroon ka na kayang gamutin ang terminal illness ng aking ama? Sinabi ng mga doktor sa buong mundo na hindi na gagaling ang kanyang terminal illness…”Seryosong sumagot si Charlie, “Hindi madali para sa akin na sabihin sa iyo ang kahit ano sa ngayon. Pero, huwag kang mag-alala. Dahil sinabi ko na ito, siguradong tutuparin ko ang pangako ko!”May elixir si Charlie.Ang medisinang ginawa niya sa unang pagkakataon, kaya nitong pag
Guminhawa nang kaunti ang damdamin ni Quinn nang marinig niya ang pagsang-ayon ni Charlie.Sa wakas ay tumigil na siyang umiyak at maingat na pinunasan ang natitirang luha sa kanyang mukha gamit ang kanyang mga daliri. Pagkatapos, tinawanan niya ang sarili niya habang sinabi, “Ahh! Kuya Charlie, ginawang tanga ko ang sarili ko sa harap mo. Sa totoo lang, napakaraming taon na kong hindi umiiyak. Bilang resulta, pagkatapos magkasakit ng ama ko, para bang bumalik ako sa pagkabata ko. Hindi ko mapigilang dumaloy mga luha ko minsan. Wala na talaga akong pag-asa.”Ngumiti nang kaunti si Charlie bago niya pinagaan ang damdamin niya, “Huwag mo itong isipin. Natural lang para sa lahat na magkaroon ng emosyon at pagnanasa. Kung tatawa ang isang tao, iiyak rin ang isang tao. Kung magiging masaya ang isang tao, magiging malungkot din ang isang tao. Kaya, hindi naman sa wala kang pag-asa.”Tumagno nang malambot si Quinn habang tinanong, “Kuya Charlie, umiiyak ka pa rin ba hanggang ngayon?”Ngum
Magkahalo ang nararamdaman ni Quinn, at tumingin siya sa mga mata ni Charlie habang galit na tinanong, “Hindi ka ba natatakot na sasabihin ko sa kanya na ako ang nararapat na fiancée mo at siya ang sabit sa relasyon natin?”Medyo nahiya si Charlie at sinabi, “Iyon ang dahilan kung bakit may isa pa akong hiling.”Suminghal si Quinn bago niya sinabi nang galit, “Gusto mong itago ang relasyon sa pagitan nating dalawa sa asawa mo, tama?”Sumagot si Charlie, “Akala niya na isa akong ulila at wala siyang alam sa totoo kong pagkakakilanlan o pamilya. Ayokong malaman niya ito.”Tinanong ni Quinn dahil hindi niya maintindihan, “Asawa mo siya. Hindi mo man lang ba sasabihin sa kanya ang tunay mong pagkakakilanlan? Balak mo bang itago lang ito sa kanya?”Sumagot si Charlie, “Hindi naman sa ayokong sabihin ito sa kanya dahil gusto ko itong itago sa kanya. Pero, hindi pa tama ang oras. Kakausapin ko siya tungkol dito pagdating ng tamang oras.”Ginalaw ni Quinn ang kanyang ilong at sinabi, “Gu
Nagulantang si Charlie sa mga sinabi ni Quinn.Pakakasalan ang isang divorcee? Siya ba ang tinutukoy niya?!Masyadong makulit ang batang Golding na ito, tama? Pasalitang kasunduan lang ito sa pagitan ng mga magulang nila noong bata pa sila. Ano na ang panahon ngayon? Sinong seseryosohin pa rin ang ganitong bagay?Bata siya, maganda, malamig, at mayabang. Mukhang siya ang uri ng babae na siguradong may sariling ideya at plano. Kaya, bakit konserbatibo ang pag-iisip niya?Habang iniisip niya ito, hindi maiwasang sabihin ni Charlie, “Nana, hindi mo dapat masyadong seryosohin ang lahat ng nangyari sa pagitan natin noong bata pa tayo. Hindi mo dapat ito masyadong pag-isipan at baka mapalampas mo ang sarili mong kasiyahan!”Sumagot nang tapat si Quinn, “Charlie! Masamang lalaki ka talaga na walang konsensya. Mahigit sampung taon na kitang hinihintay, at sinasabihan mo talaga ako na huwag itong seryosohin? Naniniwala ka ba na magsasagawa ako ng press conference bukas para i-anunsyo sa pu
Sa sandaling dumating siya sa pinto ng opisina, nakasalubong niya ang kanyang kababata, si Stephanie, na kalalabas lang sa opisina. Nang makita niya si Charlie, sinabi niya nang masaya, “Kuya Charlie, bakit nandito ka?”Ngumiti nang bahagya si Charlie at sinabi, “Pumunta ako para hanapin si Mrs. Lewis tungkol sa ilang bagay. Nandito ba siya?”“Oo, nandito siya.” Ngumiti si Stephanie bago siya lumapit at hinawakan ang braso ni Charlie habang sinabi niya nang malambing, “Kuya Charlie, medyo matagal kang hindi pumunta sa bahay ampunan. Na-miss kita!”Ngumiti si Charlie at sinabi, “Bakit hindi mo ako tawagan kung na-miss mo ako?”“Natatakot ako na abala ka!” Sumagot si Stephani sa mahina at matamis na boses. “Ayokong abalahin ka sa ginagawa mo!”Sumagot si Charlie, “Okay. Ililibre kita sa hapunan balang araw. Maging abala ka muna. Papasok ako at hahanapin si Mrs. Lewis.”Sumagot si Stephanie, “Okay, “Kuya Charlie. Hanapin mo muna si Mrs. Lewis. Pupunta ako sa kusina at titingnan kung
Biglang nagbago ang ekspresyon sa mukha ni Mrs. Lewis dahil sa tanong ni Charlie!Bigla siyang nataranta!Hinding-hindi niya inaasahan na itatanong ni Charlie sa kanya ito.Kaya, nataranta siya at sinabi, “Ito… ito… kailanman ay hindi ko pa naririnig ang tungkol dito. Kung may pumunta talaga dito para hanapin ka, siguradong hindi namin itatago ang kahit ano. Sa tingin mo ba ay may hindi pagkakaintindihan tungkol dito?”Umiling si Charlie at sinabi, “Hindi, hindi maaaring hindi lang kami nagkakaintindihan. Sa kailaliman ng puso ko, hindi ko rin matatanggap ang paliwanag na hindi ito pagkakaintindihan.”Habang nagsasalita siya, mayroong banal na ekspresyon si Charlie sa kanyang mukha habang tinanong, “Mrs. Lewis, pinuntahan kita hindi dahil gusto kong sisihin ang kahit sino. Dahil, kahit ano pa ito, ikaw ang nagligtas sa buhay ko at nagpalaki sa akin nang sampung taon. Kahit na may tinatago ka sa akin, hinding-hindi kita kamumuhian.”Nahiya nang sobra si Mrs. Lewis nang marinig niy
“Opo!” Tumango si Mrs. Lewis bago siya umiyak at sinabi, “Dati, hindi ako naka-istasyon sa Aurous Hill, sa Raventon ako nagtatrabaho. Isang gabi, nagpadala ng tauhan ang steward ng pamilya Wade, si Mr. Thompson, na kunin ako sa Raventon at dalhin ako sa Aurous Hill. Pagkatapos, inaayos niya na kasama ang ibang tao sa pamilya Wade na kunin ang bahay ampunan na ito. Makalipas ang ilang araw, pinalitan namin ng mga miyembro ng pamilya Wade ang lahat ng staff sa bahay ampunan. Pagkatapos maayos ang lahat, nahanap kita ayon sa utos ni Mr. Thompson at dinala ka sa bahay ampunan na ito…”Nagulat nang sobra si Charlie!Ito lang ang nag-iisang bagay na narinig niya simula pa noong bata siya na nagpagulat nang sobra sa kanya!Pumasok siya sa bahay ampunan sa edad na walong taon at tumira siya dito sa loob ng sampung taon. Pero, ngayon niya lang nalaman na ang lahat ng empleyado sa bahay ampunan ay mga tao mula sa pamilya Wade?!Maaari bang nabuhay siya nang ignorante sa buong pagkabata niya
Tulad ng sinabi ni Vera, sa buong buhay niya, hindi niya kayang maghiganti kay Fleur gamit ang lakas niya, pero kaya niyang harapin si Fleur gamit ang matinding tapang. Marahil ay ang pinakamagandang paraan para harapin niya si Fleur ngayon ay huwag mapansin ni Fleur na malapit siya sa kanya.Kaya, medyo naimpluwensyahan din si Charlie sa kanya at sinabi, “Kung gano’n, hindi na natin kailangan kumuha ng tao para palihim na maglagay ng mga monitoring equipment. Sasamahan kita dito at hihintayin si Fleur. Gusto kong makita kung sino ba talaga ang Fleur na ito!”Tinanong ni Vera sa sorpresa, “Young Master, sasamahan mo talaga ako?”Tumango si Charlie. “Oo.”Sinabi nang seryoso ni Vera, “Parang maglalakad tayo sa isang lubid sa bangin. Nakamamatay ang isang kamalian.”Tumawa si Charlie at sinabi, “Kung hindi ka takot, bakit ako matatakot?”Ngumiti nang bahagya si Vera, at puno ng katapatan ang kanyang mga mata habang sinabi, “Kuntento ako sa mga sinabi mo, Young Master, pero hindi ak
Hindi inaasahan ni Charlie na si Vera, na mukhang mahina at walang masyadong karanasan, ay may ganitong tapang. Malinaw na alam niya na hindi nila kayang tapatan ni Fleur. Sa sandaling magkita sila, halos sigurado na mamamatay sila.Dahil, dati, sinabi ni Ruby sa kanila na nabuksan na ni Fleur ang kanyang elixir field, mahigit isang daang taon na ang nakalipas, at ang ibig sabihin ay mas malakas na siya noong isang daang taon na ang nakalipas kaysa sa kasalukuyang lakas ni Charlie.Pero kahit gano’n, handa si Vera na kunin ang panganib.“Alam mo na wala tayong pag-asa na mabuhay laban kay Fleur. Sigurado ka ba na gusto mong kunin ang panganib dito?” Tinanong nang seryoso ni Charlie.Tumango nang seryoso si Vera, nakatingin kay Charlie nang disidido habang sinabi, “Sa mahigit tatlong daang taon, iniwasan ko siya. Naging maingat ako sa punto na hindi na ako tumatapak sa kahit anong lugar na may kaugnayan sa kanya sa halos buong buhay ko. Pero ngayon, kahit alam ko na marahil ay pupun
Bukod dito, kung may mangyayari, mahihirapan siyang protektahan si Vera.Mukhang alam na ni Vera ang iniisip ni Charlie. Ngumiti siya at naunang magsalita at sinabi, “Darling, huwag kang mag-alala. Bihira lang magkaroon ng malakas na hangin sa Yorkshire Hill, at mas bihira pa dito sa taas. Bukod dito, sobrang ganda ng panahon ngayon. Isang gabi lang tayo mananatili, kaya walang kahit anong malakas na hangin. Kahit na mayroon, hindi ito abot sa atin.”Hindi inaasahan ni Charlie na may ganitong hilaw na ideya si Vera, kaya sinabi niya, “Sige, Darling, bumaba muna tayo sa bundok at pag-usapan ito sa daan.”“Okay!” Tumango nang kuntento si Vera, kinabit ang kanyang braso sa braso ni Charlie, at sinabi nang malambing, “Kung gano’n, kailangan nating magmadali. Natatakot ako na kung mahuhuli tayo, wala nang matitira na maayos na lugar!”Habang pababa ang dalawa sa bundok at nang silang dalawa na lang sa paligid, nagsalita si Charlie, “Miss Lavor, seryoso ka ba sa sinabi mo?”Sumagot nang
Hindi maiwasan ni Vera na ngumiti nang kaunti nang makita niya ang seryosong ekspresyon ni Charlie, at sinabi niya, “Young Master, kahit na kayang patayin ng mga close-defense missile si Mr. Jothurn, marahil ay hindi nila mapatay si Fleur. Bukod dito, si Fleur lang ang nakakaalam kung saan nag-cultivate si Master Marcius Stark. Young Master, mangyaring magtiis ka pa nang kaunti at huwag mong tapusin ang buhay ni Fleur dito.”Tumawa nang masaya si Charlie, “Sinasabi ko lang ang mga pakiramdam ko. Kahit na may makakapagdala ng mga close-defense missile dito, hindi ko magagamit ang mga ito dito.”Tumango nang bahagya si Vera at sinabi, “Young Master, walang mga camera dito. Mangyaring hintayin mo ako saglit. Magbibigay galang ako sa mga ninuno ng mga Lavor.”Tumango sa maginoong paraan si Charlie at sinabi, “Hihintayin kita dito.”Ngumiti si Vera na parang humihingi siya ng tawad, pagkatapos ay naglakad sa malapit na gubat ng mga pine.Makalipas ang limang minuto, naglakad si Vera pa
Ngumiti si Charlie at sinabi, “Huwag kang mag-alala, hindi ako padalus-dalos na tao. Alam ko ang mga limitasyon ko.”Huminga nang maluwag si Vera, “Mabuti naman…”Pagkatapos nilang umakyat sa unang undok, inakyat nila ang bundok na parang likod ng isang pagong. Dahil ito ang ruta sa pangalawang bundok, marami pa rin ang mga tao dito tulad sa unang bundok.Ipinakilala ni Vera kay Charlie, “Parang likod ng isang pagong ang bundok na ito. Tinatawag itong Mount Turtle Back. Isa itong bihirang kayamanan na lupa dito. Noong isang lokal na pinuno ang lolo ko, nagsikap siya na piliin ang bundok na ito bilang ancestral tomb ng pamilya namin.”Tinanong nang mausisa ni Charlie, “Ang buong bundok ba na ito ang ancestral tomb ng pamilya ng lolo mo?”Tumango si Vera at sinabi, “Tama. Maganda ang Feng Shui dito, parang isang dragon na nakapalibot sa bundok. Itinuturing ito na sobrang swerte. Ang pagpili sa lugar na para paglagyan ng ancestral tomb ay kayang biyayaan ang mga susunod na henerasyon
Nang bumalik si Vera sa Stoneridge makalipas ang mahigit tatlong daang taon, hindi na ito kagaya ng dati. Kahit na nandoon pa rin ang Ensel Bay, nabago na nang sobra ang hitsura nito dahil sa ilang siglo na pag-unlad kumpara sa nakaraang tatlong daang taon.Habang nakatayo sa malagong mga kalye ng Stoneridge, hindi tugma sa memorya ni Vera ang kasalukuyang eksena. Buti na lang, hindi malaki ang mga pagbabago sa bundok. Sa kabila ng ilang rurok na medyo minina, hindi nagbago masyado ang kabuuang tanawin.Pagkatapos itong makita ni Vera, natukoy niya na ang libingan ng kanyang ama ay matatagpuan sa hilagang-silangan ng kasalukuyang bayan ng Stoneridge, sa likod ng medyo mininang rurok at ang bundok na parang isang shell pagong.Iniwan nina Charlie at Vera ang kotse sa bayan at nagsuot ng magkaparehong sapatos na maagang inihanda ni Vera. Pagkatapos ay umakyat sila papunta sa mga bundok.Habang umaalis sila, tahimik na pinagana ni Charlie ang kanyang mental cultivation method, itinago
“Sa kalaunan, naisip ko rin na sa halip na tumakbo palagi, mas mabuti na iwan ko ang singsing kay Fleur para hindi na niya ako habulin at hayaan akong mabuhay nang payapa. Pero pagkatapos itong pag-isipan ulit, si Fleur ang pumatay sa aking ama. Kung magkokompromiso ako at magmamakaawa sa kanya, anong kaibahan namin ni Sanguine, na nagpapasok sa Qing dynasty? Magiging traydor kaming dalawa, kung gano’n.”Pagkatapos itong sabihin, sinabi ni Vera, “Pagkatapos maintindihan ang lahat ng ito, nagpasya ako na kahit gaano pa ito kahirap, dapat ay mabuhay ako. Kahit gaano pa ito kahirap, hindi ako pwedeng magkompromiso at sumuko kay Fleur. Basta’t mabubuhay ako, siguradong mabubuhay ako nang mas matagal kay Fleur. Sa sandaling iyon, ako ang mananalo sa huli.”Sinabi nang matatag ni Charlie, “Huwag kang mag-alala, siguradong mas tatagal ang buhay mo kaysa sa kanya.”Tumango nang tapat si Vera at sinabi, “Sigurado ako na mas tatagal ang buhay mo sa akin, Young Master. Pagkatapos kong mamatay,
Sa tuwing binabanggit si Sanguine, nagngangalit si Vera sa galit. Nang binanggit niya na walang nabuhay sa apat na tito at sa mga supling nila, napaiyak si Vera.Hindi inaasahan ni Charlie na sobrang lagim ng nangyari sa pamilya ng lolo ni Vera, at hindi niya maiwasan na bumuntong hininga habang sinabi, “Sa panahon na iyon, ang mga buhay ay kasing liit ng mga damo at dahon. Maraming pamilya na tumagal ng daang-daang taon o kahit libo-libong taon ang naputol sa panahon na iyon.”Kinuyom ni Vera ang mga kamao niya at nagngalit, sinasabi, “Ang lahat ng ito ay dahil sa traydor na iyon, si Sanguine!”Nang sinabi ang mga ito, nagpakita siya ng isang mabangis na ugali na bihira niyang ipinapakita, at sinabi nang mabagal, “Naging tapat ang mga Lavor sa maraming henerasyon! Ibinuhos ng mga ninuno ko ang lahat para pagsilbihan ang bansa, at sumali pa sa militar ang aking ama, nilabanan ang Qing Dynasty sa kalahati ng buhay niya, hindi nakalimutan na suportahan ang Oskia. Pero, hindi lang pina
Tumango nang marahan si Charlie, “Okay, salamat sa pagsisikap mo.”-Nang dumating ang eroplano ni Fleur sa Melbourne, nakaalis na sa Aurous Airport ang eroplano na sinakyan nina Charlie at Vera, papunta sa malayong Londel na mahigit isang libong kilometro ang layo.Habang lumilipad ang eroplano sa kanluran, nawala na ang dating sigla at kulit ni Vera. Sumandal siya panandalian sa balikat ni Charlie, at pagkatapos ay para bang nawalan ng focus ang kanyang mga mata habang nakatingin sa labas ng bintana.Nakikita ni Charlie na may mali sa kanya, at naiintindihan niya nang mabuti ang kalagayan niya ngayon. Dahil, sa mundong ito, walang sino man ang mas angkop na mangulila sa tahanan kaysa kay Vera.Isa siyang dalaga na mahigit tatlong daang taon nang hindi nakakauwi, at sa wakas ay pauwi na siya. Ang kahit sino ay makakaramdam ng magkahalong mga emosyon.Makalipas ang mahigit dalawang oras, dumating ang eroplano sa Londel Airport. Nang bumaba si Vera sa eroplano, medyo nanghina nang