Nasaan ka, Adrian? Naliligo ako ng mainit para mawala sa isip ko ang mga bagay-bagay, ngunit hindi ito gumagana. Binalot ko ng tuwalya ang katawan ko at bumalik sa kwarto ko. I check my phone, pero walang messages from Adrian.Pumunta ako sa kwarto ng mga bata para gisingin sila, "Bell, sweety. Kailangan mo nang gumising," bulong ko, at umikot-ikot siya. "Gumising ka sweetiepie." Hinalikan ko ang ulo niya nang imulat niya ang kanyang mga mata.Ngumiti siya, "Magandang umaga, Mommy" Humikab siya at umupo sa kama, kinusot ang kanyang mga mata."Magandang umaga, princess," sabi ko at pumunta sa kama ni Ashton. Pinasadahan ko ng daliri ko ang buhok niya, "Gising na, buddy," sabi ko habang patuloy kong sinusuklay ang mga daliri ko sa buhok niya. Umupo siya at gumapang sa kandungan ko, niyakap ako."Papasok na ba tayo sa school?" dismayadong tanong niya."Ni, baby. Nilipat na ni daddy si y sa ibang school." Sabi ko habang naglalakad kaming tatlo papuntang banyo para mag toothbrush."Na
Ashley... Tumayo ako sa harap ng elevator. Kinasusuklaman ko ang lahat ng ito; Kinasusuklaman ko silang lahat. Ang lahat ng mga doktor na nakaupo sa tapat ko ay nagsabi sa akin na wala na silang magagawa. Walang paraan. Ang agham ay dapat na makahanap ng mga lunas at tumulong sa mga tao, ngunit hindi para lahat. Nandoon ang mga ospital at doktor na higit sa patas na sahod dahil gusto nila akong tulungan. Umupo ako sa tapat ng mesa kaninang umaga habang nagsasalita si Doctor Anthea. Isang babae sa kanyang late twenties, halos wala sa medikal na paaralan, walang mga anak, at nakatuon sa isa sa mga nangungunang surgeon sa puso sa ospital. Ang pinakamalaking bagay sa kanya ay ang kanyang utang sa unibersidad, na kakailanganin ng kaunting oras upang mabayaran sa kanyang propesyon. Pero alam niya ang nararamdaman ko.Ngumiti siya sa akin na para bang gusto niya akong pakalmahin, "Alam ko kung ano ang nararamdaman mo," nakangiting sabi ng doktor. Sinadya ba iyon para maging simpatiya? nai
Tumingin ako sa aking relo; alas dose na, at nag-book ako ng day-off. Walang laman ang mga aparador sa bahay, kaya dumiretso ako sa supermarket. Anong ginagawa ni Adrian ngayon? Dapat na akong magumpisa ng plano para sabihin kay Adrian at sa iba pa kung anong nangyayari sa akin pero kailangan ko munang sabihin sa magulang ko Kakaiba man kung paano ang isang sakit ay maaaring maghangad sa iyo ng mga yakap ng iyong magulang kahit na ikaw ay isang matandang babae. Pumunta ako sa kotse at nag drive papunta sa park. I need to clear my head bago pumunta sa parents ko. Buti na lang nasa States pa sila. Bumaba ako ng kotse at pumunta sa isang bench.Iniisip ko kung paano ko sasabihin kay Adrian. Hindi ko kayang lumipat ng bansa kasama siya, lalo na ngayon na sinabihan ako ng mga doctor na magpapa-chemo ako linggu-linggo. Tumingala ako sa maliwanag na bughaw na kalangitan at iniisip kung ano ang nagawa ko upang marapat sa parusang ito. Mauunawaan ba ng aking mga anak kung bakit hindi ko sila m
Ashley… Natapos kong gumawa ng cookies para sa mga bata at sinisigurado kong nakalagay sila sa mas mataas na cabinet, para hindi nila ito maabot."Mommy, pwede po ba?" Narinig ko si Ashton sa tabi ko, and I roll my eyes. Binuksan ko ang kahon at binigay ang isa sa kanya at ang isa kay Bella, na kakasali lang namin. "Salamat, Mommy, masarap sila," sabi ni Ashton, at tahimik na sumang-ayon si Bella.Pagkatapos nilang kumuha ng cookies ay bumalik na silang dalawa sa kanilang kwarto para magkulay. Umupo ako sa couch at binuksan ang tv para manood kay From. Pagkatapos ng ilang episode, kinuha ko ang phone ko at tinext si Adrian.Anong oras ka babalik?Ashley. Hindi agad siya nagrereply, so I assume na nasa meeting pa siya. Nanood ako ng Tv hanggang sa tumunog ang phone ko, akala ko si Adrian. Kinuha ko ito nang hindi tinitingnan ang caller ID."Hello?" Sabi ko, pero walang tugon mula sa kabilang panig. Sinubukan kong muli ngunit wala pa ring tugon. Hinila ko ang telepono para tingn
"Mmm..." Naghum siya pero inabot niya ang dibdib ko at kupit sa kamay niya. "I missed you so much while I was away," hinalikan niya ang leeg ko at kinurot ang utong ko, napaungol ako sa kanya. Ramdam ko ang pagngisi niya sa batok ko. "Im going to make you feel so good..." panimula niya, ngunit pinigilan ko siya sa pamamagitan ng pagsuntok sa kanyang dibdib. Tinanggal niya ang mga kamay niya sa shirt ko."Adrian," ang boses ko ay paos, at naririnig ko ang aking pagnanasa, "Kailangan nating mag-usap, at ang mga bata ay nasa itaas.""Hindi ba't iyon ang paraan ng pagdating nila sa mundong ito?" Tanong niya, may nakakalokong ngiti sa labi. Hindi ko maiwasang mapangiti."Oo, ngunit hindi ngayon, ginoo; kailangan nating mag-usap, at ang mga bata ay kailangang kumain," sabi ko, humiwalay, at narinig ko siyang umuungol. Hindi ko alam kung paano ko sasabihin sa kanya habang papunta ako sa kusina at tinawag ang mga bata, sinasabing handa na ang pagkain."Mmm... masarap," sabi ni Bella habang
Ashley…Tonya! Anong ginagawa niya dito? Sa bahay ko? Ang babaeng pinakaayaw ko ay nakatayo sa harap ko, at inaabot ang bawat onsa ng katawan ko para pigilan ang sarili ko sa pagpunit sa ulo niya. Sinusubukan kong kontrolin ang aking marahas na pag-iisip at ituwid ang aking sarili."Anong kailangan mo?" Tanong ko sa kanya, sinusubukang maging kalmado."Kailangan ko si Adrian," ngumiti siya sa akin. Sinamaan ko siya ng tingin, at tumingin din siya sa akin. Lumipat ang mga mata niya sa likod ko, at lumawak ang ngiti niya. "Hey, baby," nilampasan niya ako at tinapik ang balikat ko, at pumasok sa loob ng bahay ko nang walang pahintulot ko. Pagtalikod ko, nakatayo si Adrian kasama ang mga bata sa tabi niya habang naglalakad si Tonya sa kanya. Ang mga mata ni Adrian ay pumuputok sa kanya."Anong ginagawa mo rito?" galit na tanong niya."Namiss kita," narinig kong sabi niya, at pinulupot niya ang mga braso niya sa leeg niya. Tumitig ako, naghihintay ng reaksyon ni Adrian, pero hindi. Tum
Shit!"Ashley," nagsimulang magsalita si Adrian, pero pinigilan ko siya."Pag-usapan natin mamaya," sabi ko at tumingin sa mga bata. Nang lingunin ko siya, bumuntong hininga siya at tumango, saka walang imik na lumabas ng pinto."May gusto ka ba?" Tanong ko sa kanila, at umiling silang dalawa."Sige, kung may gusto ka, dun muna ako sa kwarto ko, okay?" sabi ko, at tumango naman sila. Tumango ako pabalik at lumabas ng kwarto. Pagpasok ko sa kwarto ko, may kausap si Adrian sa phone."Mabuti iyon, Harry," sabi niya nang makita niya ako, agad siyang umiwas ng tingin. Ramdam ko ang tensyon sa paligid namin. "Mag-iingat ka ha?" patuloy siya sa pakikipag-usap sa telepono, at naiintingihan ko ang pakiramdam na sinusubukan niya akong iwasan. Inikot ko ang mata ko at umupo sa kama habang patuloy siyang nakikipag-usap kay Harry."Adrian, kailangan nating mag-usap," sabi ko. Tumingin siya sa akin at nagtaas ng kamay, nakaturo sa phone niya. Tinitigan ko siya ng masama, at umiwas siya ng ting
Halos dalawang oras na ang nakalipas simula nung umalis si Adrian, hindi ko na napigilan ang mga luha ko. Bakit ako umiiyak ng ganito? Bakit hindi ko siya mapagkakatiwalaan? Nagkamali siya na piliin ulit si Tonya kaysa sa akin, hindi sa akin! Habang nag-iisip ako ng higit pa at higit pa, ang aking galit ay patuloy na lumalaki. Nagpasya ako kung ano ang nangyayari sa pagitan nila ni Tonya, pagkatapos ay hindi ko na siya makakasama. Sasabihin ko sa kanya ang totoo at hihilingin ko sa kanya na pumunta doon para sa aming mga anak kapag nawala ako, ngunit wala kaming anumang uri ng relasyon maliban sa isang ina at ama. Masakit isipin na hindi ko siya makakasama sa mga huling araw ko, ngunit hindi ko kakayanin kung aalis siya sa likuran ko; mas masahol pa iyon kaysa hindi siya kasama.Hihingi ako ng pabor sa magulang ko para masigurado kong hindi na papasok sa bahay niya si Tonya. Ayokong palakihin niya ang mga anak ko at gawing mommy sa kanila kapag wala na ako. Hindi ko hahayaang mangyari