Ika-apat na Kabanata: Annoyance

“To the one who smiles through pain.”

Panibagong araw, panibagong pag-asa para kay Willow na masulit ang hininging oras. Sinubukan niya na huwag nang alalahanin pa ang nangyari kagabi. Minabuti niyang gawin ang ganyang routine, ang mag hilamos ng mukha, ayusin ang pinaghigaan sa maliit na kwarto sa loob ng kanyang Coaster, at ang buksan ang bintana—

“Good morni— hey!”

Bigla na lang sumulpot ang lalaki kagabi at ginulat si Willow na kakagising lang. Para kay Willow, gulatin mo na ang lasing, huwag lang ang bagong gising kung ayaw makakita ng daliring naiipit.

“Bakit mo inipit ang mga daliri ko?” sabi ng lalaki na para bang kataka-taka pa ito. Pinanatili namna ni Willow ang kawalan ng emosyon sa kanyang mukha.

“Bakit hindi pa naputol?”

“Sadista.”

“May sinasabi ka?” Matatalim na tingin ang ipinukol ni Willow ngunit hindi na tinag ang lalaki. Naka-parada pa rin sa kanyang mukha ang ngiting kay ganda na animoy aakyat ng ligaw lalo nasa kanilang posisyon; Si Willow na medyo may kataasan dahil nasa loob ng kanyang Coaster at ang lalaking nasa labas. Alam na laam ni Wllow ang mga ganitong klase ng ngiti. Ito ang tipo ng ngiti na kababaliwan ng mga babae at binabae. Para ito isang modelo ng toothpaste at kasalukuyan silang nasa shooting ng bagong commercial.

“Wala. Gusto ko lang mag pakilala, ako si Atlas—”

“Okay, Atlas. Pwede ka na umalis.” Malamig na ni niya. Hindi nais ni Willow na maging bastos pero ang lalaki ay isang paalala lamang ng mga nakita niya kagabi at ang maalala ang mga kaganapan na iyon ay hindi maganda. Hindi niya gustong maalala pa iyon. 

Tuluyan na ngang sinarado muli ni Willow ang bintana at hinawi pabalik ang kurtina upang hindi na makita pa ang bulto ni Atlas. Nakakaramdam man ng konsensya sa pinakitang asal, ngunit nanaig pa rin ang kagustuhan na unahin naman muna nag sarili. Hindi naman iyon masama, di’ba?

Kung sa ordinaryong araw katulad na lamang ng mga araw na nasa kanilang mansyon namamalagi si Willow ay baka imbes na paalisin si Atlas dahil sa mga nasaksikhan niya kagabi ay aalukin niya pa itong kumain dahil iyon ang naituro sa kanyang asal. Mananaig ang kanyang pagbibigay galang at pakikisama at isasantabi ang pagkailang na nararamdaman. Aakto na lamang siya na walang maalala para maisalba ang hapag.

Nag luto na si Willow ng pritong itlog at sinangag. Pinilit niyang huwag alalahanin ang engkwentro na nangyari kani-kanina lang at sa pangalawang pagkakataon ay nagwagi siya na hindi ito sumagi sa kanyang isipan. Mag a-A las otso pa lamang ng umaga kaya nag hahanda na si Willow upang mamasyal. Dala-dala niya sa kanyang hindi kalakihang hiking bag ang isang blankong kuwaderno, canvas, at kagamitan sa pagpipinta. Nagdala na rin siya ng extra’ng kasuotan baka kasaling maisipan niyang maligo sa ilog or sapa na madaraanan sa kabundukan. Handang-handa na siya para sa mahabang araw na kanyang kahaharapin ngayon, naka-itim na leggings, brown hiking shoes, at white top. Hindi kaseksihan ang suot pero kitang-kita pa rin ang kanyang magandang hubog ng katawan. Sinuot niya rin ang kanyang cap at pinlusot dito ang naka-ponytail na buhok.

Paglabas niya pa lamang ng kanyang Coaster, ang kanyang abot-langit na ngiti ay agad na napawi nang bumungad sa kanya ang mukhang hindi pa umaalis mula kanina sa kanyang pwesto na si Atlas. Mas lalo tuloy lumakas ang bulong ng kanyang konsensya.

Naka-sando lamang ng puti si atlas kaya naman kitang-kita ang batak na batak at hulmado nitong mga braso. Bumabakad din sa suot nito ang kanyang kakisigan na hindi naman magawang hindi pansinin ni Willow lalo na at bigla niyang naalala ang maiinit na eksena kagabi.

“Oh— bakit ka namumula?” Sa pagkakataong iyon ay gusto nang saktan ni Willow ang lalaki ngunit sobrang pagpipigil ang knayang ginawa. Hindi siya sadista katulad lamang ng sinabi ni Atlas kanina kaya namna ayaw niyang patunayan ang paratang nito kahit na karapat-dapat lamang siyang hampasin. Sino ba naman kasing tao ang lalapit pa rin sa nakasaksi sa maiinit na eksena na ipinamalas na parang walang nangyari?

“Aalis ako. Kung may kailangan ka, sabihin mo na.” Wika ni Willow sa malamig na boses. Hindi dapat mahalata ni Atlas na apejtado pa rin siya sa nasaksihan kagabi kahit na halata naman talaga.

“Ah… ganoon ba? Sige, mamayang gabi na lang.” Kumamot si Atlas sa kanyang batok, tumingin sa ibaba, at kinagat ang labi na para bang nahihiya. Kung ibang babae iyon na nagkakagusto kay Atlas ay baka natuwa pa na malaman na may tiyansang magkita muli sila ng lalaki mamayang gabi. Ngunit nagpantig ang tainga ni Willow sa narinig.

What does he mean? Do we have to meet later? Can’t he read the atmosphere?

Bigla na lamang siya nakaramdam ng pangangailang na umalis sa lugar pero masyadong maganda ang lugar para hindi libutin. Ang ganitong klase ng kapaligiran ay rapat lamang na maipinta at maisulat ngunit hindi niya pa iyon nagagawa.

“For what? Hindi mo ba pwedeng sabihin na ngayon ang gusto mong sabihin? Can’t you see that I’m a busy person? Ngayon o mamayang gabi ay walang pinagkaiba dahil magiging abala pa rin ako.” You can do this, Willow! bulong ng kanyang isipan. Sobrang bilis ng pagkabog ng kanyang dibdib dahil ang mga ganitong klase ng salita ay kahit kailanman ay hindi niya pa nabibitawan kanino man. May takot man nang mabitawan ang mga katagang ito ngunit may parte rin sa kanya na nakahinga ng maluwag sa kabila ng mga nagkakarerang kabayo na bumabayo sa kanyang dibdib.

“Tungkol ito sa nakita mo—”

“Whatever I saw that night, I erased it from my memory. You don’t have to worry if I would spread it. At kung ipakakalat ko naman, wala naman maniniwala sa akin lalo na at wala akong kakilala rito at isang dayo lamang. If that’s the only thing you are concerned about, may I go now?” Sinabi niya iyon nang nakatingin ng diretso sa magagandang mata nito na animoy nag babago ng kulay. Malalim ito kung tumingin. Hindi man ito magsalita ngunit sa pagtitig lamang sa mayayamang emosyong ng kanyang mga mata ay para na rin siyang sumisilip sa kaloob-looban nito.

Ramdam niyang mabuting tao si Atlas, at ganoon rin naman siya. Ngunit alam niya ang mga kinahahantungan ng mga mabubuting tao. Sila ang mga madalas na napagsasamantalahan at sa loob ng panahon na kanyang hinihinram ngayon ay mag papaksarili muna siya.

Sarili muna bago ang iba.

“Gusto ko pa rin humingi ng tawad sa nasaksihan mo kagabi. Alam ko na hindi siya maganda lalo na at sa isang hindi sekluded na lugar namin iyon na gawa. I won’t justify what we did. Gusto ko lang humingi ng pasensya sa abala.” Ngumiti ito kahit na hindi naman ganoon ang sinasabi ng kanyang mga mata. “Hindi na kita guguluhin. Pasensya na ulit.” Tumango ito at sumaludo pa bago dahan-dahang tumalikod sa maglakad papalayo.

Tumalikod na rin si Willow at nagsimulang maglakad. Gusto niyang lingunin ang lalaki pero para saan pa? Dapat maging masaya siya at mukhang hindi niya na kailangang iwan pa ang lugar dahil mukhang hindi naman na siya gagambalain ni Atlas. Sa huli, tumingin na lamang siya sa positibo upang maisalba pa ang kanyang araw.

Wala pang isang oras nang maakyat ni Willow ang Mt. Mercedez at marating ang isang talon. Ang bundok ay isa sa kabiyak ng kabilang bundok na pinangalanang Mt. Laz. Tulad lamang ng mga probinsya, may mga kwento-kwento ring nag papasalin-salin sa mga taga-rito patungkol sa magkasintahang si Laz at Mercedes. Ang bundok na kanyang nilalakbay ang hindi masyadong hindi katulad sa kabiyak nitong bundok na sikat sa mga turista na napapadpad sa Laz Mercedes at sikat sa mga hikers dahil na rin sa magandang tanawin kapag narating ang summit.

Ang bundok ng Mercedes ay malungkot tignan kumpara sa bundok ng Laz na siyang buhay na buhay. Pinili ni Willow na pumunta rito at hindi sa Mt. Laz ay dahil maaaring ma-solo niya ang lugar at makahanap ng kapayapaan dahil hindi naman ito gusto puntahan ng mga hikers maliban na lamang sa mga professional moutain climber. Bukod pa roon, iba nag hatak ng bundok na ito sa kanya, na para bang bumubulong ito na samahan siya dahil malungkot ito.

Sa gilid ng talon ay inayos na ni Willow ang kanyang kagamitan sa pagpipinta. Hindi na siya mag sasayang pa ng oras. Aminado si Willow na hindi siya ganoon kagaling sa pagpipinta katulad ng kanyang mga kuya pero masasabi namang, pwede na.

Sa bawat sayaw ng kanyang kamay ay gumagawa ito ng musika na siyang humahawa upang magkakulay ang bawat galaw at pahid ng kanyang brush sa puting canvas. Nakatapat siya sa Talon na siyang sobrang tahimik. Ramdam niya ang bigat na hangin ng paligid ngunit ang tunog ng pag-agos ng tubig ang siyang nag papakalma sa kanya.

Sa bawat pahid niya ng kanyang brush, ibinibigay nito ang kalakip ng emosyon. Madiin kung matindi ang nararamdaman at banayad kung magaan. Nasasalamin sa kanyang obra na ang bawat emosyon sa isang sining ay mahalaga dahil katumbas nito ang iba’t ibang kulay na siyang nagpapaganda sa isang bagay.

Matapos ang tatlong oras na walang hintong pagpipinta ay sa wakas, tapos na rin ang kanyang obra! Kung titignan ang kapaligiran, walang kaaya-aya rito at ang tanging nagbibigay buhay lamang sa lugar kahit papaano ay ang lugar, pero taliwas ito sa nasa ipininta ni Willow.

Ang kaninang blankong canvas ay punong-puno na ng makukulay na pinta. Walang katao-tao sa lugar bukod kay Willow, pero hindi iyon ang ipinapkita ng kanyang pinta. Ang painting ay binubuo ng mga puno, talon, mga ibon sa himpapawid, at mga nag sasayahang tao. Sa reylidad ay maihahambing lamang sa tatlong kulay ang lugar; puti, itim, at abo, isama mo na rin ang mga madidilim na kulay. Ngunit sa kanyang obra, ito ay nag-uumapaw ng iba’t ibang uri ng kulay.

Hindi na nagawa pang maligo ni Willow sa lugar dahil mas pinili niyang namnamin ang simoy ng hangin at ang kapaligiran na siyang umaliwas. A las kuwatro na nang makababa siya mula sa Mt. Mercedes at hindi pa siya tuluyang nakalalapit sa kanyang Coaster ay naaninag niya na ang nakasandal na si Atlas sa kanyang Coaster, nakayuko at mukhang malalim ang iniisip.

Ano na naman kaya ang kaillangan niya? Akala ko ba hindi na niya ako guguluhin?

“Why are you—”

“What did you do to my tree?” tanong niya sa malamig na boses. Para bang sa isang iglap, ibang katauhan ng lalaki ang nasasaksihan ni Willow. Hindi niya mabasa o makapa ang iniisip nito. Para bang pinapaulanan siya nito ng yelo dahil sa lamig ng mga titig. Matangkad siya ngunit nanliliit ang kanyang pakiramdam ngayong palapit nang palapit si Atlas sa kanya.

“What are you talking about?” Halo-halo na ang nasa isip ni Willow. Iminuwestra ni Atlas ang gilid ng kalsada sa ‘di kalayuan kung saan may mga nasagasaang halaman. Doon lamang naalala ni Willow na mayroon nga siyang hindi sinasadyang na tabing na mga halaman. Hindi niya ito pinansin dahil akala niya ay halamang ligaw lamang ito.

“O-oh… I thought—”

“You thought what? A wild plant? Hindi mo ba alam na gumamela tree iyon?” inis na wika ni Atlas. Napapapikit na lamang ito, kino-kontrol ang emosyon.

“I-i’m sorry… papalitan ko—” Sa isang iglap ay tumiklop si Willow.

“Papalitan? Hindi mo mapapalitan ang butong itinanim ko roon!”

“Anong gusto mong gawin ko? Sabihin mo lang dahil iyon lang ang magagawa ko. Hindi ko kayang ibalik ang halaman mo.” Nakararamdam na rin ng inis si Willow dahil maliit pa lang naman ang halaman at hindi pa isang ganap na puno ngunit kung mag react ay para bang pinatay niya ang alaga nitong puno simula pagkabata.

“You won’t like it.”

Sa puntong iyon, nakapag desisyon na si Willow na tuluyang umalis sa lugar. Ngunit kahit anong layo mo pa, babalak at babalak ka pa rin dahil iyon ang nakasulat…

At sana nabago niyo.