Ika-anim na Kabanata: Fear

“TO THE ONE WHO EMBRACED BY THE MOONLIT”

Takot.

Isang salita lamang na siyang maaring ikamatay o ika-buhay natin. Bawat indibidwal ay may iba’t ibang paraan kung paano kahaharapin ang salitang ito— may iilan na pinipiling takbuhan ito at mayroon din namang handang yakapin at kaharapin ang takot. Pero bakit nga ba kailangan pang kaharapin kung maari namang takbuhan?

Unti-unting ginalaw ni Willow ang kanyang daliri, senyales na nagkakaroon na siya ng malay hanggang sa naibuka na niya ang kanyang mga mata. Nasilaw siya sa puting kulay ng kwarto. Sumalubong sa kanya ang ingay ng ibang tao na siyang bumibisita sa ibang pasyente na kasama niya sa kwarto. Inilibot niya ang kanyang paningin sa sariling katawan at hindi na siya na gulat pa nang makitang naka-benda ang kanyang kanang kamay.

Inaasahan na niya ito dahil sa nangyari pero ang isipin na hindi niya na magagamit ang kanyang kanang kamay na siyang prominente niyang ginagamit sa pagsusulat at pagpipinta.

Naramdaman niya ang emosyon na pilit niyang iniiwasan. Takot. Ayaw niya ng ganitong pakiramdam. Walang may gusto ng ganitong pakiramdam. Iba’t ibang senaryo na ang kanyang nalilikha sa kanyang utak dahilan kung bakit mas lalo siyang kinakabahan at bumilis ang pagtibok ng kanyang puso at paghinga— Paano kung panghabang-buhay na niya hindi magamit ang kanyang kanang kamay? Hindi na ba siya makakapagsulat? Paano ang pagpipinta niya? Ano na lamang ang sasabihin ng kanyang pamilya lalo na ng kanynag mga magulang sa kanya? Gusto niyang ipakita na tama ang desisyon niyang mag bakasayon at manirahan nang naaayon sa kanyang gusto— pero mukhang tama nga ang magulang niya.

Hindi niya pa kayang mag desisyon para sa kanyang sarili.

Lumandas ang luha sa kanyang pisngi. Hindi niya maramdaman ang kanyang kanang braso’t kamay. Natatakot siya sa maaaring posibilidad na mangyari. Kung hindi na niya magagamit pa ang kanyang kaliwang braso, siguro nga dapat ay tuluyan na siyang nahulog sa bangin, iyan ang eksakto niyang nararamdaman.

“Willow!”

Napatingin si Willow sa tumawag sa kanya na walang iba kung hindi si Atlas na nakasaklay. Nagmamadali itong lumapit sa kanya. Kung sa ibang pagkakataon ay baka nag-alala na siya kahit papano sa lalaki nang makitang nakasaklay itong nag mamadlaing lumapit sa kanya pero sa oras na iyon ay tanging sarili niya lamang ang kanyang iniisip.

Wala naman sigurong mali roon lalo na at mag-isa lamang siya at walang ibang mag-aalala sa kanya kung hindi ang kanyang sarili lamang.

“Willow, kumusta ang pakiramdam mo? May masakit ba sayo? Ang braso mo? Sabihin mo lang sa akin kung may nararamdaman kang kakaiba,” sunod-sunod na sabi ni Atlas. Nangungusap ang kanyang mga mata na nakatingin sa dalaga ngunit iniwas lamang ni Willow ang kanyang paningin. Ayaw niyang sisihin si Atlas sa nangyari dahil biktima lamang din ito pero hindi niya maiwasang kahit papaano ay sisihin ito sa nangyari.

‘I can’t face him. Ayoko munang maalala ang nangyari.’

Walang na tanggap na sagot si Atlas sa kanya. Dahan-dahan itong tumango habang may tipid na ngiti sa labi. Ramdam niyang ayaw siyang kausapin ni Willow kaya ibibigay niya ang gusto nito. Sinisisi niya ang kanyang sarili sa nangyari. Tama lamang na ganoon ang maramdaman ng dalaga sa kanya lalo na at hind sila malalagay sa ganoong sitwasyon kung hindi niya ito hinabol.

“Sige… tatawagin ko na lang muna ‘yung doktor. Babalik ako kaagad,” at nag lakad na nga siya paalis kahit na nahihirapan sa kanyang saklay.

Doon lamang na pagmasdan ni Willow ang binata at biglang nakaramdam ng konsensya para sa kaunting naramdamang paninisi rito. Kitang-kita niya na nahihirapan itong maglakad pero pinipilit pa rin na puntahan ang doktor.

Ilang araw pa ang lumipas na nanalagi si Willow at Atlas sa hospital upang tuluyang maibalik ang kanilang lakas. Sumailalim rin si Willow sa iba’t ibang test upang malaman kung wala mayroon internal injury siyang natamo mula sa acksidente. Tapos na si Atlas sumailalim sa mga test bago pa tuluyang magising si Willow matapos ang dalawang araw nitong pagtulog. Maayos ang resulta na siyang ikinahinga ni Atlas ng maluwag.

‘Mabuti… kung sakaling napruhan ako ay hindi ko na lamang alam ang mangyayari sa ama at mga kapatid ko’

Aminado si Atlas na pabigla-bigla siya ngunit may mga pagkakataon na hindi niya ito mapigilan na siyang labis na pinagsisihan niya ngayon.

“Doc, how’s the result?” kalmadong tanong ni Willow kahit na nag susumigaw na kanyang kalooban.

“Misis, according to the result of your CT scan, your brain is not injured,” sabi ng doktor. May ngiti itong pasalit-salit ang tingin sa dalawa, inaasar ang inaanak na si Atlas. Nginisihan lamang ng binata ang doktor at saka sinubuan si Willow ng mansanas na hiniwa niya sa maliliit na piraso. Masama itong tumingin sa kanya dahil sa biglaang subo pero sinuklian niya lamang ito ng kasing tamis na ngiti ng mansanas.

“Doc… c-can… can I still paint?” tukoy ni Willow s akanyang kannag kamay.

Ngumiti ang doktor, “Yes, Misis. You don’t have to worry about your arm. Ilang linggo ay gagalingan na rin ang braso mo. Luckily, it was not a serious injury, kaya naman magagawa mo rin kaagad ang mga nakagawian mo.” Kitang-kita sa mukha ni atlas ang ginhawa sa magandang balita ng doktor.

“Wala na po bang ibang nakaligtaan na i-check sa misis ko?” kunot-noong tumingin si Willow sa binata pero tanging pag-aalala lamang sa mga mata ang mababakas dito.

‘What trick is trying to pull now? Is he trying to empty my patience?’

“Huwag kang mag-alala, Atlas, at maayos naman ang misis mo. Alagaan mo rin ang sarili mo. Huwag mo nang pag-alalahanin pa ang pamilya mo.” Sumeryoso ang mukha ni Atlas ngunit sa kabila ng ekspresyon ay pilit pa rin itong ngumiti. 

“Makakaasa ka ninong.”

“O siya, sige, at kailangan na ako sa kabilang ward. Both of you can go home now. Please, take your time to rest.” At umalis na nga ang doktor.

Paglabas nito, ang kaninang tahimik na kwarto ay biglang umingay at nag simulang usisain ng mga tao si Atlas. Na pag-alaman ni Willow na halos ng mga tao rito sa kwarto—pasyente at bisita ng mga ito, ay magkakakilala na dahil hindi naman kalakihan ang Laz Mercedes.

“Atlas, may asawa ka na?” usisa ng isang ale na lumapit pa talaga sa binata. Mahinang tumaw ana lamang si Atlas sabay kamot sa ulo. Nagtama ang mata nina Willow at Atlas. Napalunok na lamang ang binata ng sariling laway dahil sa nakakamatay na tingin ni Atlas.

“H-hindi po— Willow! Saan ka pupunta?” umalis nasa kama si Willow at nauna nang lumabas ng hospital. Sigurado siyang hindi siya maabutan ni Atlas dahil sa lagay nito. Oo, ngayon wala muna siyang konsensya dahil baka mawalan siya ng pasensya kung nagkataon.

Bayad na ang kanilang bills kaya naman dire-diretso na lang siya lumabas ng hospital. Ang mga tao na nakakasalubong ay hindi alam kung pipigilan siya o hindi. Ang nakakatakot na awra ang pumipigil sa mga tao na pigilan siya, at wala rin naman silang karapatan para gawin itp lalo na at hindi naman na siya pasyente ng hospital.

“Willow, hintayin mo ako!” rinig niya ang sigaw ni Atlas pero nihindi niya makuhang lumingon. Ptauloy lamang ito sa pagsunod sa kanya kaya naman mas binilian niya ang paglalakad at pumunta sa maraming tao para mailigaw niya ito.

Nang maramdaman ni WIllow na wala nang sumusunod sa kanya ay inilibot niya ang kanyang paningin sa paligid. Mukhang nasa gitna siya ng palengke ng bayan. Sigurado siyang may terminal rito ng tricycle. Agad siyang sumakay sa isa nang marating ang terminal.

“Saan ka, iha?” tanong ng driver ngunit nitingin ay hindi niya ibinigay kaya naman nag maneho na lamang ang driver at hindi na rin kumibo si Willow dahil iyon lamang ang tanging gusto niya sa oras na iyon. Ang makalayo sa binata. Hindi na niya nagugustuhan ang pakiramdam kapag malapit pa ito sa kanya. Para bang ang ikli-ikli ng pasensya niya kapag ito ang usapan.

“Manong, dito na lamang po.” Huminto si Willow sa tapat ng dalampasigan. Walang kabahayan sa paligid at halos kaparehas nito ang pinanalagian niya.

‘I didn’t expect to come back here in Laz Mercedes this instance…’

Hindi niya alam kung magandang pangyayari ba ito o hindi. Ang gusto niya lang naman ay tahimik na bakasyon.

‘Maybe… it's too much to ask.’

Naglakad-lakad siya sa dalampasigan, dinadama ang simoy ng hangin na h*******k sa kanyang balat. Sinisipa niya ang pinong buhangin na inaanod ng mga alon patama sa kanyang mga paa. May sumilay na ngiti sa kanyang mga labi.

Kay ganda nga namang pagmasdan ang malapit na papalubog na Haring Araw. Sa wakas at makakapagpahinga na ito.

‘I envy him,’ wika niya sa kanyang isipan. ‘Not all the stars have the sanction to orbit on its interest.’

Umupo siya sa dalampasigan, balewale kung m****a ng tubig-dagat. Baka dahil dito ay maaari siyang mahimasmasan na hindi niya talaga kayang mag-isa— na siguro nga dapa na lang niyang ihinto ang kahibangan na ito na wala namang magandang naidulot sa kanya kung hindi pasakit.

“Unti-unti nang napapawi ang Alab ni Haring Araw,” hindi tinignan ni Willow ang nag salita. Nahihirapang umupo rin si Atlas sa dalampasigan, hindi kalayuan kay Willow ngunit sapat na upang magkarinigan.

Katahimikan ang namayani sa kanila. Walang nang ganang itaboy pa ni Willow ang lalaki kaya hinyaan niya na lamang ito sa kung ano man ang gusto nito. Sigurado siyang bukas na bukas ay aalis na rin siya at uuwi nasa kanila.

Tanging ang hampas ng alon sa dalampasigan, simoy ng hangin, at huni ng mga ibon ang maririnig sa paligid. Hindi niya akalain na ang katahimikan kasama si Atlas ay magiging ganito kagaan sa loob. Para bang matapos ang malagim na bagyo, ay siyang pag-ihip ng katahimikan.

“Para sayo, ano ang hindi mo pagsasawaan tignan? Ang Sinag ng Buwan o ang Alab ng Araw?” ‘What kind of question is that?’ gusto niyang ngumisi ng nakaloloko ngunit pati ang mga muscle niya sa mukha ay pagod.

Ano nga ba ang hindi niya pagsasawaan? Ang parehong ideya ay nagbibigay ng kakaibang pakiramdam sa kanya. Hindi niya alam kung ano ang isasagot.

Nang maramdaman ni Atlas na mukhang walang balak sumagot si Willow ay siya na ang naunang sumagot sa sariling tanong.

“Hindi maganda ang karanasan ko sa tuwing madilim… kaya naman kahit masakit titigan at mukhang imposible itong mangyari, ang Alab ng Araw ang pipiliin ko. Handa akong magtiis...”

Tiis?

Hindi lahat kayang magtiis sa sakit. Hindi ba pagiging martir ang tawag doon? Balak niya bang magpatayo ng rebulto at maging santo?

Hindi na rin nagtaka si Willow dahil bagay din sa personalidad niya ang napili. Sa hospital pa lamang, hindi lamang si Willow ang inaasikaso ni Atlas, ganoon din ang ibang pasyente na walang bantay at sa kanya naibilin ng mga kamag-anak nito habang binilin na lalabas muna ang mga ito upang kumuha ng pera. Mapagbigay ang binata, maaasahan. At binansagan pa ng mga kakakilala na walking sunshine.

Muling namutawi ang katahimikan sa kanilang pagitan. Dahan-dahang na po-proseso ni Willow ang kanyang emosyon at ang mga gumugulo sa kanyang isipan.

‘What happened wasn’t fault of Atlas. Hindi tama ang pagbintangan ang siyang biktima rin. Maaaring may pagkukulang siya, at ganoon din ako, pero it is not entirely his fault.’ unti-unting nakukumbinsi ni Willow ang kanyang sarili.

Masyado bang mabilis niyang mapatawad si Atlas? Mapatawad para saan? Sa aksidente na hindi kasalanan ni Atlas? Aminado si Willow na may pagkakamali rin siya.

‘I do not want to be unfair with Atlas.’

“The moonlit… that’s what I choose. It’s just… its light. It embraces me in my darkest time. It heals my invisible pain with its timeless beauty.”

Halos mag-iisang oras na matapos lumubog ang araw. Nakikinita na ni Atlas kung ano ang ibig sabihin ni Willow sa kanyang sagot.

“Tama ka… para bang pinapawi ng Buwan ang pagod sa buong araw.”

Pakiramdam nila ay ngumingiti sa kanila ang Buwan kaya hindi nila maiwasan na ngumiti. Nagkatanginan silang pareho at para bang sa pamamagitan lamang ng kanilang mga nagungusap na mga mata ay naipahayag na nila ang nais na iparating. Pero iba pa rin ang pakiramdma kapag sa mismong mga labi nang galing ang mga katagang…

“I’m sorry,” sabay nilang sabi.

“It’s my fault / I do not blame you,” sa pagkakataong ito, pareho na silang natawa. Sa wakas, natutunan nilang magpakumbaba.

Hindi masusulosyunan ang problema kung ang isa lamang ang mag papakumbaba dahil ang komunikasyon ay nasa dalawa o higit pang indibidwal.

Matatapos ang kanilang gabi na bukas ang komunikasyon— isang esensyal na dapat pagtibayin sa ngalan relasyon.