Pasensya na kung may makita po kayong mga typos dito. Hehe. Pinagsasabay ko po kasi ang pagsusulat at pag-aaral. Enjoy reading!
HAPPY“Claire, relax!” I hissed, laughing as I tried to calm her down. But her enthusiasm was infectious, and soon I was laughing along with her, feeling the weight of my struggles lifting, even just for a moment. “Anong relax?” she said, shaking my shoulders playfully. “Girl, you’re going to work there! Sa building na iyon! Sa company na iyon! Do you realize how huge this is?” I nodded, my smile softening. “I do. And I’m scared, Claire. What if I mess up? What if I’m not good enough?” Her expression grew serious, and she grabbed my hands, her grip firm. “Amalia Suarez, listen to me. You’ve worked harder than anyone I know. You’ve balanced school, and work. Kung kaya mong gawin lahat ng iyon, kaya mo rin ‘to. You deserve this opportunity, okay?” I swallowed the lump in my throat, her words sinking in. “Okay,” I whispered. “No,” she said, shaking her head. “Hindi lang ‘okay.’ Sabihin mo, ‘I’ve got this.’” I hesitated, then nodded again, more firmly this time. “I’ve got this.” She
CHALLENGEI had to prove that I was worthy of his attention, that I could handle the pressure. My schedule had become a blur of school, work, and preparation. I barely had time to breathe, but I thrived in the chaos. It was the only way to survive, and I was determined to succeed.But as the days passed, I couldn’t shake the feeling that Mr. Cojuangco was watching me more closely, his expectations silently weighing on me. Every move I made seemed to be scrutinized, and though he didn’t say much, there was a quiet intensity in his gaze that kept me on edge.Despite the mounting pressure, something about the challenge drove me to push harder. This wasn’t just about surviving; it was about proving that I could thrive in this world that seemed so far out of my reach. I knew there were risks, that I might stumble, but I was no longer afraid of failure. I had to keep moving forward, step by step, even when doubt threatened to overwhelm me.I wasn’t sure what Mr. Cojuangco truly wanted, but
GREAT WORKTumingin siya mula sa laptop niya, at tumama sa akin ang kanyang matalim na tingin. “Ms. Suarez. Have you reviewed the project details?”“Yes, sir,” sagot ko agad, lumapit nang kaunti. “I’ve outlined a preliminary plan based on the documents provided. If I may—”“Let me see it,” putol niya, iniabot ang kamay para kunin ang folder.Nilunok ko ang kaba ko at iniabot ang folder. Habang binubuklat niya ang mga pahina, naramdaman ko ang pawis sa mga palad ko. Sobrang kalmado niya, pero ramdam mo ang tensyon sa kwarto. Pagkatapos ng ilang sandali, isinara niya ang folder at tumingin sa akin.“Not bad,” sabi niya, ang tono niya ay neutral. “But not good enough.”Parang bumagsak ang mundo ko. “I can revise it, sir—”“You will,” putol niya ulit, sabay sandal sa kanyang upuan. “This project requires precision and adaptability. I’ll expect daily updates. And from now on, you’ll be reporting directly to me.”Nag-iwan ng bigat sa hangin ang mga salita niya. Reporting directly to him? Na
APARTMENTSandali akong tumahimik bago ako tumingin sa kanya, ang determinasyon muling bumalik sa akin. “Yes, sir. I accept.”Tumango siya, tila kuntento sa sagot ko. “Good. We’ll discuss the specifics on Monday. For now, take the weekend off—you’ve earned it.”Tumayo ako, bitbit ang kabado ngunit masayang damdamin. “Thank you, sir. I won’t let you down.”“See that you don’t,” sagot niya, ngunit may bahagyang ngiti sa gilid ng kanyang labi bago ako lumabas ng opisina.Dahil sa binigay na weekend off ay ginawa ko ang hindi ko inaasahan: ang maghanap ng sariling apartment. Hindi ko alam kung saan ko kinuha ang lakas upang gawin ito at noong sabado ay nakahanap naman ako ng simpleng apartment na kasya na para sa akin. Maliit, ngunit may sariling CR at kusina pati na rin ang maliit na sala. Noon ko pa ito naiisip ngunit ngayon lang ako naglakas ng loob dahil may sapat na akong pera. Medyo malapit din ito sa aking paaralan at isang jeep naman ang papunta sa kumpanya ni Sir Cojuangco.I’ve
LEFT“Miranda, hindi ko na kayang maging alila mo,” sagot ko, binabagtas ang bawat salitang may matinding lakas ng loob. “Mahal ko ang sarili ko, at alam kong hindi ko na kayang magpatuloy sa ganitong buhay. Hindi ko na kayang maghintay ng pabor mula sa’yo, at hindi ko na kayang magtiis na parang wala akong halaga. And I’ve serve you for years! Ang utang na loob na sinasabi mo ay matagal ng bayad!”“Teka lang,” sabi ni Miranda, tila hindi makapaniwala sa narinig. “Sino ka ba para magsalita ng ganyan? Ako ang nagbigay sa’yo ng lahat—ng tahanan, ng pagkain, ng trabaho!”“Hindi ko na kailangan ang lahat ng ‘yon kung ang kapalit ay maging sunod-sunuran sa’yo. Hindi ko na kayang mabulag ng mga bagay na akala ko ay magpapaligayang sa’kin,” sagot ko. “Ngayon, tapos na ako. Hindi na ako maghihintay na may magpatawad sa’kin o magbigay ng dahilan upang magpatuloy. Aalis ako at wala ka ng magagawa roon.”Nagkatinginan kami, at sa mga sandaling iyon, naramdaman ko ang bigat ng kanyang mga mata, p
NEW LIFEMinsan, sa bawat pagsubok, kailangan mong magtiwala sa iyong lakas at magpatuloy. Ang bawat hakbang ko ay nagsisilbing isang paalala na hindi ako natatakot maghanap ng landas na para sa akin. Maghahanap ako ng paraan para magtagumpay—hindi para magpasakop, kundi para makamtan ang mga bagay na karapat-dapat sa amin. Magsisimula ako, at balang araw, babalik ako, hindi bilang isang alipin kundi bilang isang anak na may karapatan.Habang nag-aayos ako ng aking mga gamit sa apartment, nararamdaman ko ang kaba sa aking dibdib, ngunit higit sa lahat, may kasabay na pag-asa. Ang kwarto ko, bagamat simple, ay nagsisilbing saksi sa bawat hakbang na ginagawa ko. Puno ng mga gamit na tinipid ko para sa sarili ko, bawat piraso ay simbolo ng mga sakripisyo at desisyon na ginawa ko para magbago. Iniisip ko kung paano ko sisimulan ang bagong buhay na ito, na magtatagumpay at magpapalaya sa akin mula sa lahat ng pagkakulong na dulot ng nakaraan.Mabilis akong tumingin sa orasan at nagmamadali
NEW“Fine. I get it. But don’t say I didn’t try, Amalia.” Sabay nginitian akong may kaunting pangungutya bago siya naglakad palayo.Habang pinagmamasdan ko siya, napansin kong hindi ko na kailangang patagilid o magbigay ng paliwanag. Hindi na ako magpapadala sa mga manipulative na salita ni Adrian. Tumango ako sa sarili ko at nagpatuloy sa paglalakad, mas determinado at mas handa sa mga susunod na hakbang na tatahakin ko.Sa kabila ng mga alok at panghihikayat ng iba, alam kong ang tanging paraan upang makamit ang tagumpay ay hindi sa pamamagitan ng iba, kundi sa sarili ko.Habang si Adrian ay naglalakad palayo, naramdaman ko ang bigat na unti-unting nawawala sa aking mga balikat. Hindi ko na kailangan pang manguna sa mga pakikipag-ayos na hindi ko naman kayang ipagpatuloy. Bawat hakbang ko ay parang isang pagtakas mula sa mga nakaraan at mga tao na ang layunin lang ay magtakda ng mga hadlang sa aking pag-abot ng mga pangarap.Habang ako’y patuloy na naglalakad, naisip ko na hindi mad
WE MEET AGAINMatapos iyon ay agad din naman akong bumalik sa opisina. I stayed inside the office of Mr. Cojuanco Hapon na nang makita ko si Dylan Cojuangco sa unang pagkakataon nang malinaw. Nasa loob ako ng opisina ni Sir Alexander, naghahatid ng file, nang tumambad siya sa entrance ng executive floor. Matangkad, naka-dark suit na parang masyadong casual para sa estado niya, pero bagay na bagay sa kanya. Magulo ang buhok niya, at may bahagyang balbas sa mukha na nagbigay sa kanya ng rugged charm. Ang expression niya? Isang malinaw na kawalang interes, na para bang wala siyang pakialam sa mundo.Pero kahit ganito ang itsura niya, hindi maikakaila ang dating niya. Parang may sariling gravity ang presensya niya, at kahit hindi ko gusto, pakiramdam ko ay nahahatak ako papunta sa kanya. May halong yabang ang kumpiyansang dala niya, at hindi ko maikakaila na ito ang dahilan kung bakit biglang kumulo ang sikmura ko. Ang malamig na aura niya ay parang nagsasabing hindi siya madaling lapita
Ang bahay at kompanyang iniwan ni Papa para sa akin, ngunit napunta sa kamay ng madastra kong si Miranda.Balita ko'y nagkakaproblema na sila ngayon. Ang kompanya’y walang namamahala dahil wala akong lugar doon—ang tunay na tagapagmana. Dahil sa ginawa ni Dylan, hindi na rin nila naangkin ang buong kontrol. Ang kompanya ay naghihintay na lamang sa akin, at ang kailangan ko na lang gawin ay kunin ang mga papeles upang maayos ang lahat.Nasa bahay silang mag-ina ngayon—ang bahay na ipinagkait sa akin noon. Bagamat hindi ko sila paaalisin agad, nais kong iparamdam sa kanila ang halaga ng lahat ng ito. Kailangan nilang matutunan ang kanilang pagkakamali. Ngunit higit sa lahat, nais kong mabawi ang mga bagay na may sentimental na halaga para sa akin—ang mga alaala ni Papa na nakapaloob sa bahay na iyon.Lalo na ang kanyang mga painting.Ang mga iyon ang pinakamatibay na alaala ko sa kanya. Kasama ng kanyang mga gamit, gusto kong ibalik ang lahat ng iyon sa tamang lugar—sa akin. Hindi para s
As he lay there, spent and satisfied, I couldn't help but feel a sense of power and satisfaction. I had taken control, dominating Dylan in a way that neither of them had expected. "You're incredible," he whispered, his voice hoarse. "I never knew I could feel this way." I smiled, my heart filled with a mixture of desire and triumph. "This is just the beginning, Dylan. There's so much more I want to show you." Ang linggong iyon ay puno ng mga bagong simula at masayang sandali na magkasama kami. Ngunit ang isang gabi ay tumatak nang husto—ang hapunan kasama ang ama ni Dylan sa kanilang engrandeng bahay. Ito ang unang beses kong makapasok sa ganoong kagilas-gilas na lugar, at sobra akong kinakabahan! Habang naglalakad kami papasok sa malalaking double doors, hindi ko mapigilang mamangha sa laki at karangyaan ng bahay. Ang mataas na kisame, eleganteng mga chandelier, at napaka-gandang kasangkapan ay parang eksena sa isang pelikula. Hinigpitan ko ang hawak ko sa kamay ni Dylan, tila nag
Sumiksik ako sa kanyang dibdib, dinig na dinig ang tibok ng kanyang puso. Ang tunog na iyon ay nagbibigay sa akin ng seguridad, ng paniniwala na magiging maayos ang lahat."Handa akong harapin ang mundo kasama ka, Dylan," sabi ko, puno ng determinasyon. "Hindi na ako matatakot. Hindi na ako tatakbo. Para sa'yo, para kay Mateo, at para sa ating kinabukasan."Ngumiti siya, ang ngiting nagdala ng liwanag sa buong kwarto. "That’s all I ever wanted to hear from you, my love.""I want to give you everything you've ever wanted," he continued, his voice thick with emotion. "I want to be the one to make it right."Before I could respond, Dylan's lips were on mine, and the world around us seemed to fade away. The kiss was gentle at first, a tender exploration of their unspoken desires. But as our lips parted slightly, the passion ignited.I responded eagerly, my hands reaching up to thread through his hair, pulling him closer. I could taste the hint of cinnamon from his, and it only fueled my d
Naningkit ang mga mata ko. "What did you do, Dylan?" usisa ko, pilit na hinahanap ang kasagutan sa kanyang mukha.Tumawa siya nang mahina, ngunit seryoso ang sunod niyang sinabi. "I just found out that you are rich..."Nanlaki ang mga mata ko. "Huh? What are you talking about?"Tumingin siya sa akin nang diretso, ang mga mata niya’y puno ng sinseridad. "Remember when I spent years looking for you?"Tumango ako. "Yes... and?""Instead of finding you at first, I found something else," sagot niya, tila may mabigat na sasabihin. "I discovered that your stepmother, Miranda, and her daughter abused you. They took everything—your company, your house—everything that was rightfully yours. Ginamit nila ang lahat ng iyon para sa pansarili nilang kapakanan.""What?!" halos sigaw ko, ang boses ko’y nanginginig sa galit at pagkabigla.Hinila niya ako palapit at niyakap nang mahigpit, pinipigilan ang panginginig ng aking katawan. "Yes, Amalia. They’re yours. Lahat ng inagaw nila sa'yo, ibinalik ko n
"I'm sorry, I guess I can't hug your boyfriend, Claire," biro ko, pilit na sinasabayan ang pagiging seryoso ni Dylan."Hmph," ungol ni Dylan habang nakakunot ang noo. "There's no need for that.""Relax, Mr. Husband," sagot ko, pinisil ang kamay niya sa aking bewang. "Julian is like a brother to me, and you know that."Ngunit hindi pa rin mapigil ang pagbuntong-hininga ni Dylan. "Still, I'd rather not take chances," sagot niya na may bahid ng paglalambing, ngunit halata rin ang pagiging seryoso.“Wow, Dylan,” sabat ni Claire habang umiiling. “Looks like Amalia’s stuck with a jealous husband.”“I prefer protective,” sagot niya nang mabilis, na tila ipinamamalas ang kanyang pagmamay-ari sa akin.Napailing na lang ako habang natatawa, ngunit sa loob-loob ko, masaya ako. Ang possessiveness ni Dylan ay hindi nakakainis, kundi nakakapagbigay ng pakiramdam ng seguridad—isang bagay na matagal kong hinanap sa buhay ko."Dylan, this is Claire and her boyfriend, Julian," sabi ko, na dinidiinan an
"Amalia, I will love you every single day of my life. I will love you through every fear and doubt. I’m never letting you go again."At sa sandaling iyon, alam kong tama ang naging desisyon ko. Hindi ko na hahayaang hadlangan ng takot ang kaligayahan namin. Wala nang atrasan. Handa na akong harapin ang lahat, kasama si Dylan—ang lalaking mahal ko, ang ama ni Mateo, at ang taong handang itaya ang lahat para sa amin.Sa simpleng opisina ng municipal hall, nakatayo kami sa harap ng officiant. Suot ko ang isang puting damit na hiniram ko kay Claire, at si Dylan naman ay naka-tuxedo. Hawak niya ang kamay ko, mahigpit ngunit puno ng pagmamahal. Mabilis ang pangyayari. Kahapon madaming ginawa si Dylan. Madami siyang tinawagan sa biglaang desisyon namin. Inubos namin ang araw na iyon para sa gagawin namin. While me, I called Claire to inform them to attend to as my family, as my witness. She was so shock at nagalit pa nga dahil sa hindi na siya naging updated sa aking buhay. Sa aking love lif
Nakatitig lang ako sa kanya, tila walang sapat na salita upang sagutin ang bigat ng kanyang damdamin. Ang bawat katagang sinabi niya ay parang palaso na tumama sa puso ko—sugat na matagal nang nakakubli, ngunit ngayon ay muling sumibol ang kirot."I never meant to disappear, Dylan," mahina kong tugon, halos pabulong. "Pero sa panahon na iyon, hindi ko alam kung paano haharapin ang lahat. Lahat ng sakit, lahat ng pagkawala. Mateo was the only thing that kept me going."Napayuko ako, pilit na ikinukubli ang mga luha na pilit na gustong lumaya. "I thought… I thought it would be easier to leave you. To let you go. Pero mali ako. Every day, I missed you. Every day, I wished you were there to see Mateo’s first smile, his first laugh, his first step."Hindi ko napigilan ang pag-agos ng luha ko. "Iyon ang pinakamasakit, Dylan. Na sa bawat milestone ng anak natin, wala ka. Pero ako rin ang dahilan kung bakit ka wala roon. And for that, I’m sorry."Bigla niyang hinawakan ang kamay ko, mahigpit
"Oh, Dylan," I panted, my hands gripping the sheets. "I need you inside me."He looked up at me, his eyes dark with desire. "Not yet, my love. I want to taste every inch of you first."With that, he dove back in, his tongue probing deeper, his fingers working in perfect rhythm. My body trembled as waves of pleasure washed over me. I was on the brink of orgasm, but Dylan seemed to sense this and pulled back, denying my release."Please, Dylan," I begged, my voice hoarse. "I can't take much more."He smiled, a devilish glint in his eyes. "I want to hear you beg for it."My cheeks flushed with a mixture of embarrassment and arousal. I had never been one to openly express my desires, but Dylan was drawing out a side of me I never knew existed. "I want you, Dylan," I whispered, my voice gaining strength. "I need your cock inside me. Please, fuck me."His eyes widened at my boldness, and he stood up, his hard cock straining against his pants. He quickly shed his clothes, revealing his muscu
But now, as we stood face to face, there was a glimmer of hope that perhaps the wounds could be healed.Dylan's lips curved into a slight smile, a hint of nervousness and anticipation playing across his features. He wanted this moment to be perfect, to make up for all the lost time. Slowly, he reached out, his hand gently caressing my cheek, sending shivers down my spine. It was a simple touch, but it conveyed a world of emotion.My heart raced faster, and I found myself leaning into his touch, closing my eyes briefly to savor the sensation. When I opened them again, I saw the question in his eyes—a silent plea for forgiveness and a chance to start anew. Without a word, I nodded, my eyes glistening with unshed tears.Nang magtagpo ang aming mga labi, ito'y malambot at maingat sa simula, tila tinatantiya kung tatanggapin ko ang kanyang pag-amin ng pagsisisi at pagmamahal. Ngunit habang tumatagal, ang halik niya'y naging mas malalim, mas totoo—punong-puno ng emosyon, para bang ito na an