Dasha's Point Of View."Today is the last day of trial for People vs. Valdez. Closing arguments from the counsel," saad ng Judge.Nakita kong tumayo si Prosecutor Hernandez at nagsalita. "You honor, Samuel Valdez's life ended on February 09 20**, without legal justification, when the accused stabbed him on the chest..."Hindi ko na marinig ng maayos ang sinasabi ni Prosecutor Hernandez ng makita kong umilaw ang cellphone ni Papa at nabasa ko ang chat doon.Manang Belen : Sir, nawawala po si Dawn. Hinalughog na po namin ang buong mansyon para hanapin siya pero wala po... pagkatapos po ng hearing, pumunta na po kayo rito ni Ma'am Valencia.Nanlaki ang mga mata ko sa nabasa, napasinghap ako at napalingon sa akin si Elias."Hey, are you okay? Why are you shaking, Dasha?" bulong niya sa aking tainga ngunit nanatili ang tingin ko kay Papa na nakatingin din sa kaniyang cellphone at binabasa ang chat, kitang-kita ko ang gulat sa kaniyang mga mata.Si Dawn. . . Si Dawn nawawala!"P-Papa. . . S
Dasha's Point Of View.Tahimik lang akong umiiyak sa loob ng selda, wala akong pakialam sa mga taong kasama ko rito. Ilang milyong beses ko ng pinagdadasal na sana mahanap nila si Dawn...Lord, kahit ako na lang po ang magdusa, huwag na po ang anak ko.Hinding-hindi ko kakayanin kapag may nangyaring masama sa kaniya dahil alam kong dahil iyon sa akin.Napatigil ako sa pag-iisip noong lumapit ang isang pulis sa labas ng kulungan at tinawag ako."Tumatawag ulit si Atty. Macini," wika niya at inabot sa akin ang cellphone, kaagad ko namang kinuha iyon."Elias? Kamusta? Nahanap niyo ba si Dawn?" naiiyak kong tanong, mahihpit ang kapit ko sa cellphone dahil sa labis kong pag-aalala.Narinig ko ang malalim niyang paghinga. "Yes, Dasha. She's safe now, sa parke siya ng subdivision nakita ng mga pulis, iniimbestigahan na iyon dahil impossibleng makapunta siya roon ng siya lang."Napaiyak ako sa narinig, salamat naman at ligtas na siya!"Mabuti naman ay ligtas na siya, wala na siyang sugat o ka
Dasha's Point Of View.Sobrang bilis ng mga pangyayari, ni-hindi ko magawang magsalita at magtanong. Tanging tahimik lang ang ginawa ko.Sobrang daming tumatakbo isip ko.Guilty. Natalo ang kaso ang aking kaso na ako naman ang biktima at nasaktan.Si Angela na hanggang ngayon ay hindi pa rin nagigising.Ang anak ko na hindi ko na muling maalagaan pa.Si Papa at Lola na kakakilala ko lang, ang akala ko ay magagawa ko ng magsaya noong nakilala sila ngunit pinagkainit naman sa akin ng mundo na makasama sila.At si Elias. . . Alam kong ginawa niya lahat ng makakaya niya para ipagpaban ang kaso ko.Tahimik lang akong umiiyak, hindi ko na alam ang gagawin ko. Napakadaya ng hustisya, ako ang sinaktan. Bakit ako ang nakulong at patuloy na nagdudusa ngayon dito?"Hoy, bagong salta! Tigilan mo nga ang pag-iyak mo, ang sakit sa tainga eh!"Hindi ako lumingon sa nagsalita noong narinig ko iyon, natatakot ako. Natatakot ako dahil hindi naman ako dapat nandito, nilipat nila ako ng bagong kulungan.
Dasha's Point Of View.Isang linggo na akong nakakulong, ang hirap, bawat araw ay mas lalong humihirap. Hindi pa rin ako sanay, araw-araw namang bumibisita sa akin sina Papa at Lola, pinapakita ko sa kanilang maayos lang ako para hindi sila mag-alala.Alam kong marami rin siyang inaalala bukod sa akin, dadagdag pa ba ako?Tapos si Elias. . . hanggang ngayon ay hindi pa rin siya nagpaparamdam sa akin. Sa tuwing lumalapit ang pulis sa akin at may dala itong cellphone, akala ko tumatawag siya. Pero hindi, wala talaga siyang paramdam simula noong araw na makulong ako. Siguro dahil balik na kami sa dati, hindi niya na naman ako client dahil tapos na ang kaso ko. Baka wala na ulit siyang pakialam sa akin."Nalulungkot ka na naman diyan," narinig kong saad ni Marilyn. "Makakalabas ka rin naman."Sa loob ng isang linggo, silang dalawa ni Jamela ang nakakasama ko. Maayos naman sila, kaso si Marilyn ay talagang madalas nagtataray sa akin."Nawawalan na nga ako ng pag-asa," sagot ko, nakatingin
Dasha's Point Of View.Mabilis kong pinunasan ang aking mga luha, nanatili ako sa aking kinauupuan at hindi gumagalaw, nakatingin lang ako sa kaniya, nagtataka kung bakit nandito siya."E-Elias. . . Anong ginagawa mo rito?"Hindi ko inalis ang tingin ko sa kaniya, nakausot siya ng itim na blazer at pants, magulo ang buhok niya at malalim ang ibaba ng kaniyang mga mata. Bakit parang stress na stress siya at ilang araw ng walang maayos na tulog?"I'm visiting you," sagot niya bago hinatak ang upuan na ginamit ni Tita Selena, prente siyang umupo, hindi inaalis ang tingin sa akin. "I saw Samuel's mother outside, did she do something bad to you?"Marahan akong umilang. "W-Wala."Gumalaw ang kaniyang panga. "You can lie to yourself but not to me, Dasha. What did she do?"Sandali akong nanahimik at pinagmasdan siya, bakit ba umaakto na naman siyang may pakialam? Tapos na naman ang kaso ko.Hindi ko pinansin ang sinabi niya. "Bakit. . . Bakit ka ba nandito? Tapos na naman ang kaso ko, hindi m
Dasha's Point Of View.Mabilis ko siyang mahigpit na niyakap noong pinalabas ako ng pulis, ramdam na ramdam ko ang pagkamiss niya sa akin dahil sa higpit ng aking yakap.Napaiyak na lamang ako sa tuwa, bumitaw ako sa pagkakayakap at tinignan siya. "Salamat naman at maayos ka na, alalang-alala ako sa'yo. Hindi naman kita mabisita dahil alam mo naman ang sitwasyon ko," sabi ko at pinunasan ang aking luha, pansin ko rin ang pag-iyak niya. Pansin ko ang bendang nasa ulo niya. "S-Sigurado ka bang ayos ka na?"Ngumiti siya sa akin. "Ayos na ako, noong isang araw pa ako nagising. Dapat nga kahapon pa ako bibisita pero hindi naman pumayag sina Dad," sabi niya, hindi pa rin binibitawan ang mga kamay ko. "May business trip sila ngayon kaya nakatas ako. Pero ayos lang talaga ako, napaka-OA lang nila.""Ang kulit mo talaga, dapat nagpapagaling ka pa sa hospital eh. Mabibisita mo naman ako palagi dahil. . . . nakakulong na talaga ako."Pansin ko ang lungkot at galit sa mga mata niya ng marinig iyo
Dasha's Point Of View."The Judge accepted the new evidence, you're having a new trial," pagpapatuloy niya habang ako ay nakatanga lang sa kaniya.Paanong nangyari iyon?"Hindi kita maintindihan. . . hindi ba't mababa ang tyansang manalo ako sa kaso?" sambit ko. "Saan mo nakuha ang mga ebidensyang iyan?""A woman talked to me in private, we decided to meet in person, and she gave me this envelope," sagot niya kasabay ng paggalaw ng kaniyang adams apple. "Despirado na ako, Dasha. . . Noong sinabi niya sa akin na may alam siya kung paano ka mapapalaya, agad akong nakipagkita. Kahit wala akong kasiguraduhan kung sino ba talaga siya."Umarko ang ang kilay. "T-Teka. . . Babae? Sino naman? Kilala ko ba?""She didn't give me her name, ayaw niyang madamay sa kasong ito pero isa lang ang iniisip ko, matindi ang galit niya sa pamilya ni Samuel at gusto niyang makatulong sa'yo."Natahimik ako pagkatapos kong marinig iyon. Sino naman kaya siya? Wala akong tao na iniisip ngayon na maaring tumulon
Dasha's Point Of View.Gusto kong yakapin siya ng mahigpit pagkatapos niyang sabihin iyon, pero pinigilan ko ang aking sarili ng maalalang hindi naman kami ganoon kalapit sa isa't isa."M-Makakalabas na ako?" naiiyak kong tanong at tumango naman siya. "S-Salamat, Elias. Maraming salamat sa'yo!""You're welcome," ang tanging sagot niya.Napalingon naman ako sa aking likuran ng marinig ko ang pagtawag sa akin nila Papa, humahagos sila habang lumalapit sa akin, bakas ang saya sa kanilang mga mukha.Kaagad nila akong niyakap dahilan upang mas lalo akong napaiyak."Thank God! You're finally free!" masayang saad ni Lola Valencia.Ngumiti naman sa akin si Papa. "I know Dawn can't wait to see you."Napangiti ako ng marinig ang pangalan ng aking anak, halos isang buwan na rin pala ang lumipas simula noong huli ko siyang makita. Noong opisyal akong nakulong ay hindi ko na ulit siya pinapunta pa rito, hindi ko talaga kayang magsinungaling sa kaniya."Keep your head down," rinig kong saad ni Elia
Elias's Point Of View.Napalingon naman kaagad ako kay Jazz at napansing nakaawang ang labi niya habang nakatingin kay Ethan, kapansin-pansin din ang pamumula ng kaniyang mga mata dahil sa pag-iyak."Daddy," narinig kong pagtawag ulit sa akin ni Ethan kaya naman lumingon ako sa kaniya at malakas na napabuntong hininga. Naglakad siya papunta sa akin at tinignan ako. "Did you cry, Dad?" tanong niya ng makalapit, siguro'y napansin ang pamumula ng mga mata ko.Yumuko ako at binuhat siya pinaupo sa sofa. "N-No, hindi naman mahilig umiyak si Dad, hindi ba?" sabi ko at ngumiti, nakita ko naman ang pagngiti niya at ang bahagyang pagsilip kay Jazz na ngayon ay nakatulala lang."Who is he, Daddy?" tanong sa akin ni Ethan ngunit nanatili naman ang tingin ko kay Jazz, hinahanap ang permission na sabihin na sa bata ang totoo at mukha namang naintindihan niya ang pinaparating ko dahil tumango siya.Malakas akong bumuntong hininga bago muling kausapin si Ethan. "Ethan... Look at me," pagtawag ko sa
Elias's Point Of View.Hindi ako nagsalita at maging siya, pero parehas kaming umiiyak—ako tahimik lang ngunit siya ay malakas na para bang nilalabas niya na lahat ng sakit na nararamdaman niya sa pamamagitan ng pag-iyak.It hurts seeing him like this. Lalo na dahil alam kong hindi naman siya ganito, kahit maikling panahon ko pa lang siya nakikila at nakakasama, alam kong ayaw niyang magpakita ng kahinaan sa mga tao. Kaya nga palagi siyang masaya—iyong parang walang problema, iyong parang hindi siniseryoso ang lahat ng mga bagay. Pero ang totoo, alam kong tinatago niya lang ang pagiging mahina niya sa pamamagitan ng pagiging pagiging mapagbiro niya.Kung hindi niya pa nga na kuwento sa aking namatayan siya ng anak, hindi ko iisipin na mayroon siyang problema o nakakaramdam siya ng problema na parang tanga lang dahil alam ko naman sa sarili ko walang tao sa mundo ang hindi man lang nakakaramdam ng lungkot.At ngayon, pakiramdam ko ay dobleng sakit ang nararamdaman niya dahil sa nalaman
Dasha's Point Of View.Kamusta na kaya si Elias?Hindi ko alam ang dahilan kung bakit hindi ako makatulog nang maayos kagabi at tanging nasa isip ko lang ay si Elias, hindi ko alam kung ano bang dahilan pero hindi ko maiwasang isipin kung kamusta na ba siya."Paano kung pinakasalan niya na iyong babae niya?" tanong ko kay Benjamin, mukha akong ate na nagrereklamo sa kaniyang kapatid. Wala akong nagawa kundi ang ikuwento sa kaniya ang sitwasyon namin ni Elias dahil para hindi naman siya clueless, tanghalian na namin ngayon at matagal-tagal na rin noong hindi ko nakakasama sina Mama pero nakakatuwang magkakasama pa rin silang kumain, kapag nagtatanim naman kami ay nagkakausap pa rin naman kaming lahat, at sa tuwing nangyayari iyon ay napapatunayan kong siya nga talaga si Mama."Alam mo sa sarili mong hindi mangyayari iyan," sagot niya naman at parang bored na bored siya.Naningkit naman ang mga mata ko habang nakatingin sa kaniya. "Hindi mo pa siguro nararanasang magkagusto sa babae 'no
Elias's Point Of View.Hindi ako nakagalaw pagkatapos marinig iyon, tinignan kong mabuti ang mukha niya kung nagbibiro ba siya pero wala akong ibang makita sa mga mata niya kundi ang sakit at lungkot."You're... You're what?" halos pabulong kong saad, hindi ko alam kung narinig ko bang mabuti ang kaniyang sinabi."I'm infertile! Wala akong kakayahang magkaanak, hindi mo ba naiintindihan ang mga sinasabi ko? I'm fucking infertile and I hate myself because of that!" malakas niyang sigaw sa akin, mabilis ang paghinga niya at parang kinakapos na, hinahayaan niya lang din na tumulo ang mga luha sa kaniyang mga mata na para bang nasasaktan talaga siya."So... Parehas nating hindi anak si Ethan?" seryosong tanong ko at noong makita ko ang isang beses niyang pagtango ay parang naramdaman kong nawasak ang puso ko, napayuko na lamang ako at hindi kaagad nakapagsalita. Hindi ko alam kung paano irerehistro sa isipan ko ang nalaman, buong puso kong minahal si Ethan bilang anak ko at ngayong malal
Elias's Point Of View."What the fuck are you saying?!" malakas kong sigaw pagkabukas ko ng pintuan, narinig ko ang pagtili niya na parang nagulat siya sa biglang pagpasok ko. Nakita ko pang nahulog ang cellphone niya sa gulat ngunit hindi niya iyon dinampot dahil nakatingin lang siya sa akin, gulat na gulat na para bang nakakita siya ng isang multo.Nakita ko ang panginginig ng kaniyang mga kamay. "E-Elias... Nakauwi ka na pala. Kumain ka na ba? B-Baka nagugutom ka... Ipagluluto kita," wika niya.Marahas akong umilang bago naglakad papalapit sa kaniya. "Narinig ko ang sinabi mo sa kausap mo... What the fuck, Bianca. Anong ibig sabihin mong sabihin?" mariin kong sabi, pinipilit kong hindi sumabog sa galit kahit na gustong-gusto ko na siyang sigawan ngayon.Nabasa ko ang takot sa kaniyang mga mata pero umilang siya sa akin at nagawa pang ngumiti. "I-I don't know what you're talking about, Elias... Baka pagod ka lang, kulang ka sa tulog, hindi ba?" napalunok siya. "Sa tingin ko dapat a
Dasha's Point Of View.Halos hindi na ako makapaghintay na malaman kung ano ang sasabihin sa akin ni Benjamin, ilang beses ko siyang sinenyasan habang nagtatanim kami ngunit hindi naman niya ako pinansin kaya sumuko na lang ako at naghintay na sumapit ang tanghalian para makausap siya."Oh ano na? Sabihin mo na sa akin, hindi na ako makapaghintay," saad ko at umupo sa lamesa kung saan siya kumakain, kahit nagugutom na ako ay hindi ko iyon pinapansin dahil sabik na sabik na akong malaman kung paano makakakaalis sa lugar na ito. "Pwede naman kasing sabihin mo sa akin kagabi, napakaarte mo. Hindi na nga ako makatulog kagabi dahil sa kakaisip doon."Narinig ko ang malakas niyang pagbuntong hininga na para bang nauubusan na siya ng pasensya, magsasalita na sana ako pero naunahan niya ako."Nalaman kong magkakaroon ng maintenance ang mga CCTV cameras ngayong linggo," seryosong bulong niya at natigilan naman ako sa narinig. "At makakasama sa maintenance iyong mga mga CCTV na nasa labas, kaya
Dasha's Point Of View."Anong meron sa inyo ng nagbabantay sa atin? Bakit palagi kayong magkasama?" tanong sa akin bigla ni Emma habang kinukuha namin ang mga hinog na kamatis at nilalagay sa isang basket, nakita ko ang pagsilay ng kaniyang nanunuksong ngisi. "Gusto niyo ba ang isa't isa?"Parang gusto kong itapon sa kaniya ang hawak kong kamatis ngayon dahil sa narinig. "A-Anong sinasabi mo?" hindi makapaniwalang ani ko. "Mas matanda ako roon! Para na ngang kapatid ko lang siya, nakakadiri naman. Paano mo iyan naisip?" dagdag ko, nanatili ang kunot sa noo.Nakita ko naman ang pag-awang sa kaniyang labi na para bang hindi siya makapaniwala sa sinabi ko. "Mas matanda siya sa'yo?""Oo ah, malapit na ako magtrenta," sabi ko. "23 pa lang siya, bakit? Ikaw ba ilang taon ka na?"Nakita kong parang naguluhan siya. "Ilang taon na ba ako? Hindi ko alam... Sa tingin mo ilang taon na ako?"Hindi ko maiwasang makaramdam ng awa sa kaniya habang nakatingin sa akin na para bang alam ko ang sagot sa
Dasha's Point Of View."Paano ka nga pala napasok sa ganitong trabaho?" tanong ko sa kaniya, isang tanghali at nandito ulit kami sa canteen habang kumakain. Sa ilang araw na lumilipas ay wala pa naman akong napapansin na dahilan para hindi siya pagkatiwalaan.Mabait naman siya, ayaw niya lang iyong ipakita sa akin pero nararamdaman ko sa kaniyang pananalita na ayaw niya ring pinapahirapan ang mga taong nandito.Nakita ko naman ang pag-iwas niya ng tingin sa akin kaya muli akong nagsalita, naiintindihan ang kaniyang naging reaksyon."Ayos lang naman kahit hindi mo sagutin," sabi ko at bumuntong hininga bago simulang kumain, siguro ay nagtataka na iyon sina Emma kung bakit sa lamesa ako ni Benjamin kumakain pero kailangan kong makuha ang tiwala niya.Nanahimik kami pagkatapos noon kaya naman hindi na ako nag-abala pang magsalita at nagpokus na lamang sa pagkain. Kahit yata sawang-sawa na ako sa prinitong isdang, wala pa rin akong magawa kundi ang kainin ito. Naiinggit tuloy ako sa tuwin
Dasha's Point Of View.Nakita ko na mas lalong kumunot ang noo niya dahil sa narinig. "Tumakas? Tatakas ka? At bakit naman kita hahayaang gawin niyo?" seryosong ani niya.Bumuntong hininga naman ako. "Tatakas ako, pagkatapos ay sasabihin ko sa awtoridad ang mga kalokohang ginagawa ni Selena," sagot ko ngunit nanatiling hindi pa rin siya kombinsido."Sinabi ko na kanina, hindi ba? Hinding-hindi ka makakatakas sa lugar na 'to. Hindi mo matatakasan si Dr. Reyes," giit niya."May plano ako, pero hindi ko magagawa iyon ng walang tulong ng kahit kanino," sabi ko. "Kapag nakalabas na ako, makakalaya na lahat ng nandito. Diba ang sabi mo ay naawa ka sa mga taong iyon? Kaya tulungan mo akong makalabas at mapakulong si Selena at lahat ng taong kasama niya."Nanahimik siya sandali, sa tingin ko'y iniisip nang mabuti ang mga pinagsasabi ko. "Ipapakulong mo si Selena at ang mga kasabwat niya? Bakit ako papayag sa plano mong tumakas kung may posibilidad na makulong ako dahil nagtatrabaho ako sa kan