SINUNDAN SIYA NG tingin ni Daviana nang humakbang na patungo ng kusina. Sumidhi pa ang pagkakonsensya niya na tumanggi siya ngayon. Hindi na doon mapalagay si Daviana. Tumayo na siya upang sumunod sa kanya. Magkaibigan naman sila ni Rohi, pero sa tingin ni Daviana ay hindi pa panahon para malaman iyon ng ama at ina. Dumating ang kanilang pagkain. Pinagsaluhan nila iyon ni Rohi ng tahimik. Sobrang guilty na siya.“Pasensya ka na, Rohi…”Nag-angat ng tingin ang binata sa sinabi ni Daviana. Akmang sasagot na ito kung bakit nang biglang mag-ring ang phone niya sa tawag ni Anelie. Sinagot niya iyon na hindi pa rin inaalis ang mata kay Daviana sa pag-aakalang tungkol sa trabaho ang sadya nito. Walang anu-ano ay inilahad niya iyon sa harapan ng dalaga na nakikipagtagisan din ng titigan ngayon sa kanya.“Gusto kang kausapin ni Anelie.”Tinanggap iyon ni Daviana at nilagay na sa tainga. Nasa hapag pa rin sila, patapos pa lang kumain.“Girl, finally may naghahanap na sa’yo. Hindi ka raw mahana
SUMAKAY NG TAXI si Daviana pauwi ng bahay nila. Tahimik siyang bumaba sa tapat noon matapos na magbayad. Ilang minuto na siyang nakatayo sa harap ng kanilang gate. Iniisip kung pipindutin niya na ba ang doorbell noon. Ilang beses siyang nag-alinlangan. Huli na para magtago nang marinig niya ang mga yabag na papalapit sa kanilang gate. Hindi niya na kasi maigalaw ang kanyang katawan sa bilis ng pintig ng kanyang puso at pamamawis ng palad niya. Bumukas na ang gate at iniluwa noon ang bulto ng kanyang mga magulang. Gaya niya, pareho rin silang natigilan dito.“Daviana!” bulalas nitong mabilis na tinawid ang kanilang pagitan at mahigpit siyang niyakap, “Mabuti naman at bumalik ka na! Saan ka nagpunta nitong nakaraang dalawang araw? Wala kang dalang cellphone at wallet man lang!” marahan nitong hinaplos ang kanyang mukha na tila tinitingnan kung pumayat siya, “Sobra mo kaming pinag-alala.”Nagkabikig ang lalamunan ni Daviana. Pansin niya kasing tunay ang pag-aalala ng kanyang ina. “Salam
NAPAANGAT NA ANG puwet ni Daviana sa kanyang kinauupuan nang marinig ang mahinang boses ni Don Madeo. Biglang tumahip ang kanyang dibdib sa kaba. Iyon na ba? Muli bang pag-uusapan nila ang kasal?“Papunta’hin niyo nga dito sa tabi ko sina Warren at Daviana…gusto ko silang kausaping dalawa...” Ang akala kasi ng dalaga ay hindi pa nito kayang magsalita kung kaya naman nag-iisip na siya ng idadahilan upang makalabas ng silid dahil pakiramdam niya ay wala naman siyang ibang gagawin doon kung hindi ang tumunganga sa kawalan. Hindi lang si Daviana ang nagulat, dahil maging si Warren ay biglang kinabahan sa pagtawag sa kanila ng matanda. Matapos nitong ilagay sa bulsa ang cellphone ay tumayo ang lalaki at mabilis na lumapit sa kama ang kanyang Lolo Madeo. Naiwan si Daviana sa upuan.“Lolo, ano pong masakit sa’yo? May kailangan ka ba?”“N-Nasaan si Viana?” mahina nitong tanong na naiintindihan naman agad ni Warren.Napatayo na rin doon ang dalaga nang marinig ang pangalan niya at lumapit na
NANIGAS SA KANYANG kinatatayuan si Daviana. Parang ginapangan ng malamig na hangin ang kanyang likod na naging dahilan upang hindi siya makahuma. Marahan niyang kinagat ang labi. Malamang ay nabasa ng kanyang ama na tututulan niya ang pakiusap ng matanda kung kaya naman inunahan na siya nito. Isa pa ayaw ng kanyang ama na maging walang galang siya sa harapan ng may sakit na si Don Madeo, mabuti na iyong inunahan niya ang anak dito. “Warren…” Huminga nang malalim ang matanda na binalingan na ang kanyang apo na gulantang pa rin sa sinabi ni Danilo. “Payag na ang magiging asawa mo. Mamili tayo ng date kung kailan kapag magaling na ako. Kailangan niyong maging engaged at pagkatapos niyang makapag-martsa sa graduation, doon na natin itutuloy ang inyong kasal.”Naikuyom na ni Warren ang kanyang mga kamao. Si Daviana lang ang tinanong ng kanyang Lolo. Ni hindi man lang nito tinanong kung willing ba siya. Literal na ito ang nagdesisyon ng magiging kasal na una pa lang ay ayaw niya na. Pasa
AKMANG PAGBUBUHATAN NA naman sana si Warren ng kamay ng kanyang ama ngunit nagawang pigilan ni Welvin ang sarili nang maalalang nasa pang-publikong lugar nga pala sila ngayon. Magdudulot iyon ng gulo at kahihiyan sa kanilang pamilya oras na gawin niya. Naikuyom na lang niya nang mahigpit ang kanyang mga kamao. Doon niya ibinuhos ang galit. Pilit na kinalma ang kanyang sarili dahil batid niyang lilikha iyon nang malaking gulo oras na saktan na naman niya ang anak at makarating pa iyon sa nakaratay na ama. Kukundinahin pa siya nito at mababansagan na napakalupit niya namang ama kahit na deserve naman iyon ng anak. Pipiliin na lang niyang pigilan na lang ang sarili keysa sirain ang kanyang pangalan.“Bakit? May mali ba sa sinabi ko, Dad? Tama naman ako ‘di ba?” kung hindi lang nahihiya ang lalaki sa mga magulang ng kaibigan niyang si Daviana ay kanina pa siya doon nag-walked out, “Bagay kami ni Viana? Kayo lang naman ang nakakakita noon. Si Lolo Madeo lang naman ang nagsasabi noon at nag
HINDI PA RIN matunawan si Daviana ng mga sinabi ni Warren kung kaya naman habang pauwi sila ay iyon pa rin ang laman ng kanyang isipan. Hindi niya lubos maisip na ganun pala ang tingin ni Warren sa kanya. Hindi kamahal-mahal. Hindi kagusto-gusto. Hindi na siya magtataka kung bakit nasabi nitong boring ang mga good girl na kagaya niya. Malaya siyang nagagawa ang mga bagay na gusto niya kapag si Melissa ang kanyang kasama. Bagay na hindi niya magawa kapag siya ang kasama dahil sa good girl siya. Ang mas kinakasama pa ng kanyang loob ay dahil matagal silang naging magkaibigan. Literal na halos ay kasama na niya itong lumaki kaya naman sana ay nagkaroon man lang ito ng kaunting preno kanina. O malamang ay ginawa niya iyon in purpose upang mapahiya siya at siya ang kusang umatras sa agreement. O baka sinadya niya iyon dahil gumaganti pa rin si Warren sa kanya nang dahil kay Melissa. ‘Tsk! Bahala nga siya, kung ano ang gusto niyang paniwalaan sa buhay.’ Sumama pa ang loob ni Daviana nang
MALINAW NA NARINIG nga iyon noon ni Nida na sinabi ng kanyang anak. Sa pagtitig niya sa mukha ngayon ni Daviana, may napansin niyang parang may nagbago rin sa paraan ng pakikipag-usap nito.“Malamang ako ang pinaghihinalaan ni Warren na nagsumbong sa Daddy niya kung kaya naman mas nagalit siya sa akin. Kung matutuloy ang aming kasal, ngayon pa lang ay nai-imagine ko na kung ano ang mangyayari sa future ko bilang asawa niya. Iyon ang hindi maintindihan ni Daddy na puro pera na lang ang nasa isip at ang pagsalba sa kumpanya niyang pabagsak na.” humapdi na ang mga mata niya doon, “Mommy alam mo ba minsan kung ano ang naiisip ko? Dapat talaga hindi na lang ako ipinanganak…”Ang marinig ang sinabing iyon ng anak ay parang tinarakan ng ilang libong kutsilyo ang dibdib niya. “Daviana…”Naalala niya na malaki ang kasalanan niya sa anak na minsang napagsalitaan niya ng masama noon. “Tama kayo Mommy, dapat hindi mo na lang ako ipinanganak…” nahihikbi niya ng turan sa kanya.Natameme si Nida,
SUMASARA NA ANG talukap ng mga mata ni Daviana nang makatanggap siya ng hindi inaasahang tawag mula sa police station. Laking pagtataka ng dalaga dahil halos hatinggabi na iyon. Tamang-tama lang iyon sa kanyang pamamahinga. Kakatapos lang niyang gawin ang research projects. Lumipad sa kung saan ang antok niya nang malaman mula sa kausap na pulis na nasangkot na naman umano sa gulo si Warren Gonzales. Magulo ang pagkaka-kwento ng kausap niyang pulis kung kaya naman hindi niya lubos maintindihan ang tunay na nangyari. Isa pa, kabadong-kabado na siya dahil kung anu-ano na ang pumapasok sa isipan. Kilala niyang may saltik sa ulo ang lalaki pero hindi naman siguro intensyon na gumawa ng gulo. “Jusko ka naman, Warren. Kailan ka ba magtitino ha? Isusumbong na kita sa Mommy mo eh! Wala ka pa ‘ring character development eh ang tanda-tanda mo na!” bulong-bulong niya habang nagdadabog na kinukuha ang kanyang jacket, wallet at cellphone at inilagay iyon sa sling bag niya.Batid niyang mahihirapa
MALINAW NA NARINIG nga iyon noon ni Nida na sinabi ng kanyang anak. Sa pagtitig niya sa mukha ngayon ni Daviana, may napansin niyang parang may nagbago rin sa paraan ng pakikipag-usap nito.“Malamang ako ang pinaghihinalaan ni Warren na nagsumbong sa Daddy niya kung kaya naman mas nagalit siya sa akin. Kung matutuloy ang aming kasal, ngayon pa lang ay nai-imagine ko na kung ano ang mangyayari sa future ko bilang asawa niya. Iyon ang hindi maintindihan ni Daddy na puro pera na lang ang nasa isip at ang pagsalba sa kumpanya niyang pabagsak na.” humapdi na ang mga mata niya doon, “Mommy alam mo ba minsan kung ano ang naiisip ko? Dapat talaga hindi na lang ako ipinanganak…”Ang marinig ang sinabing iyon ng anak ay parang tinarakan ng ilang libong kutsilyo ang dibdib niya. “Daviana…”Naalala niya na malaki ang kasalanan niya sa anak na minsang napagsalitaan niya ng masama noon. “Tama kayo Mommy, dapat hindi mo na lang ako ipinanganak…” nahihikbi niya ng turan sa kanya.Natameme si Nida,
HINDI PA RIN matunawan si Daviana ng mga sinabi ni Warren kung kaya naman habang pauwi sila ay iyon pa rin ang laman ng kanyang isipan. Hindi niya lubos maisip na ganun pala ang tingin ni Warren sa kanya. Hindi kamahal-mahal. Hindi kagusto-gusto. Hindi na siya magtataka kung bakit nasabi nitong boring ang mga good girl na kagaya niya. Malaya siyang nagagawa ang mga bagay na gusto niya kapag si Melissa ang kanyang kasama. Bagay na hindi niya magawa kapag siya ang kasama dahil sa good girl siya. Ang mas kinakasama pa ng kanyang loob ay dahil matagal silang naging magkaibigan. Literal na halos ay kasama na niya itong lumaki kaya naman sana ay nagkaroon man lang ito ng kaunting preno kanina. O malamang ay ginawa niya iyon in purpose upang mapahiya siya at siya ang kusang umatras sa agreement. O baka sinadya niya iyon dahil gumaganti pa rin si Warren sa kanya nang dahil kay Melissa. ‘Tsk! Bahala nga siya, kung ano ang gusto niyang paniwalaan sa buhay.’ Sumama pa ang loob ni Daviana nang
AKMANG PAGBUBUHATAN NA naman sana si Warren ng kamay ng kanyang ama ngunit nagawang pigilan ni Welvin ang sarili nang maalalang nasa pang-publikong lugar nga pala sila ngayon. Magdudulot iyon ng gulo at kahihiyan sa kanilang pamilya oras na gawin niya. Naikuyom na lang niya nang mahigpit ang kanyang mga kamao. Doon niya ibinuhos ang galit. Pilit na kinalma ang kanyang sarili dahil batid niyang lilikha iyon nang malaking gulo oras na saktan na naman niya ang anak at makarating pa iyon sa nakaratay na ama. Kukundinahin pa siya nito at mababansagan na napakalupit niya namang ama kahit na deserve naman iyon ng anak. Pipiliin na lang niyang pigilan na lang ang sarili keysa sirain ang kanyang pangalan.“Bakit? May mali ba sa sinabi ko, Dad? Tama naman ako ‘di ba?” kung hindi lang nahihiya ang lalaki sa mga magulang ng kaibigan niyang si Daviana ay kanina pa siya doon nag-walked out, “Bagay kami ni Viana? Kayo lang naman ang nakakakita noon. Si Lolo Madeo lang naman ang nagsasabi noon at nag
NANIGAS SA KANYANG kinatatayuan si Daviana. Parang ginapangan ng malamig na hangin ang kanyang likod na naging dahilan upang hindi siya makahuma. Marahan niyang kinagat ang labi. Malamang ay nabasa ng kanyang ama na tututulan niya ang pakiusap ng matanda kung kaya naman inunahan na siya nito. Isa pa ayaw ng kanyang ama na maging walang galang siya sa harapan ng may sakit na si Don Madeo, mabuti na iyong inunahan niya ang anak dito. “Warren…” Huminga nang malalim ang matanda na binalingan na ang kanyang apo na gulantang pa rin sa sinabi ni Danilo. “Payag na ang magiging asawa mo. Mamili tayo ng date kung kailan kapag magaling na ako. Kailangan niyong maging engaged at pagkatapos niyang makapag-martsa sa graduation, doon na natin itutuloy ang inyong kasal.”Naikuyom na ni Warren ang kanyang mga kamao. Si Daviana lang ang tinanong ng kanyang Lolo. Ni hindi man lang nito tinanong kung willing ba siya. Literal na ito ang nagdesisyon ng magiging kasal na una pa lang ay ayaw niya na. Pasa
NAPAANGAT NA ANG puwet ni Daviana sa kanyang kinauupuan nang marinig ang mahinang boses ni Don Madeo. Biglang tumahip ang kanyang dibdib sa kaba. Iyon na ba? Muli bang pag-uusapan nila ang kasal?“Papunta’hin niyo nga dito sa tabi ko sina Warren at Daviana…gusto ko silang kausaping dalawa...” Ang akala kasi ng dalaga ay hindi pa nito kayang magsalita kung kaya naman nag-iisip na siya ng idadahilan upang makalabas ng silid dahil pakiramdam niya ay wala naman siyang ibang gagawin doon kung hindi ang tumunganga sa kawalan. Hindi lang si Daviana ang nagulat, dahil maging si Warren ay biglang kinabahan sa pagtawag sa kanila ng matanda. Matapos nitong ilagay sa bulsa ang cellphone ay tumayo ang lalaki at mabilis na lumapit sa kama ang kanyang Lolo Madeo. Naiwan si Daviana sa upuan.“Lolo, ano pong masakit sa’yo? May kailangan ka ba?”“N-Nasaan si Viana?” mahina nitong tanong na naiintindihan naman agad ni Warren.Napatayo na rin doon ang dalaga nang marinig ang pangalan niya at lumapit na
SUMAKAY NG TAXI si Daviana pauwi ng bahay nila. Tahimik siyang bumaba sa tapat noon matapos na magbayad. Ilang minuto na siyang nakatayo sa harap ng kanilang gate. Iniisip kung pipindutin niya na ba ang doorbell noon. Ilang beses siyang nag-alinlangan. Huli na para magtago nang marinig niya ang mga yabag na papalapit sa kanilang gate. Hindi niya na kasi maigalaw ang kanyang katawan sa bilis ng pintig ng kanyang puso at pamamawis ng palad niya. Bumukas na ang gate at iniluwa noon ang bulto ng kanyang mga magulang. Gaya niya, pareho rin silang natigilan dito.“Daviana!” bulalas nitong mabilis na tinawid ang kanilang pagitan at mahigpit siyang niyakap, “Mabuti naman at bumalik ka na! Saan ka nagpunta nitong nakaraang dalawang araw? Wala kang dalang cellphone at wallet man lang!” marahan nitong hinaplos ang kanyang mukha na tila tinitingnan kung pumayat siya, “Sobra mo kaming pinag-alala.”Nagkabikig ang lalamunan ni Daviana. Pansin niya kasing tunay ang pag-aalala ng kanyang ina. “Salam
SINUNDAN SIYA NG tingin ni Daviana nang humakbang na patungo ng kusina. Sumidhi pa ang pagkakonsensya niya na tumanggi siya ngayon. Hindi na doon mapalagay si Daviana. Tumayo na siya upang sumunod sa kanya. Magkaibigan naman sila ni Rohi, pero sa tingin ni Daviana ay hindi pa panahon para malaman iyon ng ama at ina. Dumating ang kanilang pagkain. Pinagsaluhan nila iyon ni Rohi ng tahimik. Sobrang guilty na siya.“Pasensya ka na, Rohi…”Nag-angat ng tingin ang binata sa sinabi ni Daviana. Akmang sasagot na ito kung bakit nang biglang mag-ring ang phone niya sa tawag ni Anelie. Sinagot niya iyon na hindi pa rin inaalis ang mata kay Daviana sa pag-aakalang tungkol sa trabaho ang sadya nito. Walang anu-ano ay inilahad niya iyon sa harapan ng dalaga na nakikipagtagisan din ng titigan ngayon sa kanya.“Gusto kang kausapin ni Anelie.”Tinanggap iyon ni Daviana at nilagay na sa tainga. Nasa hapag pa rin sila, patapos pa lang kumain.“Girl, finally may naghahanap na sa’yo. Hindi ka raw mahana
MATAPOS KALMAHIN ANG sarili ay dahan-dahan niyang binuksan ang pintuan ng silid. Tahimik sa sala. Malamang nasa silid na niya si Rohi at subsob na naman sa trabaho. Kung mabilis siyang tatakbo papasok hindi siya nito mapapansin. Bakit kasi walang banyo ang silid na inuukupa niya?‘Talaga Daviana? May kapal ka pang magreklamo?’Pigil ang hingang mabilis na siyang tumakbo pagbilang niya sa kanyang isipan. Pagkapasok niya sa silid ay halos tumili na siya tapos maisara ang pintuan. Akala niya ay nagawa na niyang makatakas, ngunit pag-ikot niya ay kulang na lang humandusay siya sa gulat nang makitang nasa loob ng silid ang lalaking kanyang tinatakasan. Confused na matamang tinitigan na siya ni Rohi. “Bakit ka nagmamadaling makapasok dito?”Mula sa mukha ng dalaga ay bumaba ang tingin niya sa dibdib nito na natatanaw ang panloob nitong bra. Hindi niya kasalanan na napatingin siya doon pero biglang siya ang nahiya sa ginawa.“A-Anong ginagawa mo dito?” yakap ni Daviana sa kanyang sarili upa
NAGING KALMADO SI Daviana hanggang sumapit ang tanghali, subalit nang dumating ang kaibigan niya at si Keefer nanumbalik bigla ang stress niya nang makita ang makahulugang tinging ipinupukol sa kanya ng kaibigang si Anelie. Kakaiba kasi iyon.“Good day, Mr. Gonzales!” pagbati pa nito pagkapasok sa loob, kakatapos lang kumain noon ng dalawa. “May ibibigay lang ako kay Daviana.”Tumango lang si Rohi at binalingan si Keefer. Dinala naman ni Daviana si Anelie sa silid kung saan siya pinapatuloy ng binata upang doon ibigay ng kaibigan ang mga hinihiram niyang damit dito. Napanganga na ang dalaga nang makita kung anong klaseng damit ang dala ng kaibigan niya.“Ano sa tingin mo?” proud pa nitong tanong matapos kunin ang night gown na parang halos labas na yata ang kaluluwa sa ikli noon at nipis, hindi tuloy mapigilang manlaki ng mga mata ng dalaga. Kinuha pa nito talaga iyon at tinapat sa katawan niya. “Bagay na bagay, girl. Malamang kapag sinuot mo ‘to, paniguradong makukuha mo ang buong at