LOGINShare
PROLOGUE
Last Updated:
2024-10-29 19:42:56PROLOGUE
A sound of waves. A chirping of birds. Naririnig ni Patricia ang mga ingay na iyon. She could hear someone calling her.
“Aurora…”
Hindi siya si Aurora. But she is Maria Patricia. Hindi niya matandaan na may ganoong ngalan sa pangalan niya. But that voice? Kilala niya. Madilim ang paligid at wala siyang nakikita, ang tanging liwanag na gusto niyang abutin ay tila landas ng kahapon na kay hirap abutin. Sinubukan niyang i-angat ang kamay at abutin ang talang tila gustong tumanglaw sa kanya ngunit ang pangalang iyon pa rin ang naririnig niya.
“Aurora…”
Hindi niya alam kung ano na nga ba ang nangyayari sa paligid niya. Kung bakit siya naroroon sa kadilimang iyon at tila siya nagmula sa malayong baybayin. Pinilit niya ang sarili na abutin ang liwanag nang maramdaman niya ang mga palad na pumigil doon. Kasunod ay ang bawat hagulgol sa paligid.
“Patricia!”
Mom? That’s her mom. Alam niya na tinatawag siya nito. Pero bakit hindi niya ito makita? Naririnig niya ang magulong paligid bago sumunod ang tinig ng mga taong hindi niya kilala. Naramdaman ni Pat ang tila paghila ng kung anong bagay sa dibdib niya. That people arounds her zapped her with cold paddle before she heard them shouts, Clear!
Isa, dalawa hanggang sa naging tatlo. Hagulgol at kanya-kanyang pagtangis ang naririnig niya. Mga panaghoy ng mga taong hindi niya alam ang dahilan kung bakit nila ginagawa iyon. Samantala siya ay heto, pilit pa ring nilalandas ang daan na tinatahak ng nag-iisang talang nakita niya sa dilim. Takot siyang mag isa sa dilim. Kaya nga hindi niya pinapatay ang ilaw sa kanyang silid sa tuwing natutulog siya. Hindi niya kayang pumikit gayong alam niyang madilim ang paligid niya. Ilaw?
Natatandaan niya iyon. Sa labas ng bahay nila may poste ng ilaw at nakita niyang katayo doon si Max. ang lalaking iyon.
“What are you doing here?” Tanong ni Patricia sa lalaki nang matanawan niya itong nakatayo sa posteng nasa tapat ng gate nila. Nakapamulsa ito at nakasuot ng maong na pantalon at puting t-shirt na pang-ibabaw. Sa balikat nito ay itim na jacket habang nakalugay ang mahaba nitong buhok.
“Gusto kitang makausap, Pat.” Hinithit nito ang sigarilyo pagkatapos ay basta na lamang initsa sa lupa at inapakan hanggang sa mapulbos iyon.
Nakasunod lamang siya ng tingin sa bawat gawin nito. Max is always an opposite of a guy na gusto niya para sa kanyang sarili. At alam niyang tama siya na ‘wag itong piliin dahil alam niyang wala itong idudulot sa kanya kung hindi gulo. Tinanaw niya ang maingay at mailaw nilang bakuran. Today is her Grandmother’s centenarian birthday. At hindi niya gustong masira ang masayang okasyong iyon dahil lamang sa makikita siya ng pamilya niya na kausap si Max.
“Mabuti pa umalis ka na bago pa may makakita sa ‘yo.” Pagtataboy niya sa lalaki.
Ngunit matiim lang itong nakatitig sa kanya. “Hindi ako aalis hangga’t hindi mo sinasabi sa akin na hindi mo nga ako gusto.” Doon namilog ang mga mata niya.
“A-Ano bang pinagsasabi mo?” Gusto na lamang niyang makalayo sa binata at iwan ito. Ngunit huli na dahil hawak na nito ang kamay niya.
“That kiss, Pat. Alam kong may ibig sabihin din sa ‘yo ‘yon.”
Binawi niya ang kamay niya na hawka nito. “That was nothing, Max. kung ano-ano lang ang ini-imagine mo.”
“Talaga ba? Nag-i-imagine nga lang ba ako? The way how you respond to my kisses. Ini-imagine ko nga lang ba iyon?” alam niyang hindi panunukso iyon dahil nababasa niya ang kaseryosohan sa mga mata nito.
“Umuwi kana. Hindi ko gustong makita ka ng parents ko ditto,” aniya sa binata.
But Max grabbed her hand once again. Napatitig siya doon. Kabaliktaran ito ng lahat ng katangian ng lalaking gusto niya. Hindi niya alam kung bakit dumating ito sa buhay niya at isa-isa nitong sinisira ang mga bagay na mayroon siya. Max is her schoolmate. Kaklase niya ito sa isang subject niya noong freshmen siya at magmula nang araw na iyon ay hindi na siya nito tinantanan. Napakalayo ng agriculture building sa college of nursing pero hindi naging hadlang iyon para araw-araw siyang sundan ng lalaki. He almost her stalker na nakasunod sa kanya saan man siya magpunta.
“Ano? Tama ako hindi ba? Na hindi lang iyon imahinasyon ko,” sabi nito.
That fated kiss. Hindi niya sinasadya iyon. Nadala lang siya. “You better go now, Max. Bago ka pa nila makita.”
Alam niya kung gaano kaayaw ng mga magulang niya sa lalaki particular na ang kanyang ama. Dahil hindi ito chinese. Not a single drop of chinese blood that runs in his veins.
“I love you, Pat. Ano ba ang kailangan kong gawin para maniwala ka sa ‘kin?” may pagsusumamo sa tinig nito. “I can change if you want. Bigyan mo lang ako ng chance.”
“Hindi ganoon kadali iyon, Max. We are two opposite people na hindi dapat nagkakasama.”
“Dahil ano? Chinese ka? Ano bang pakialam ko sa bagay na iyan? Lahi lang ‘yan!” ani nito na tila may inis na s atinig.
Kumalas siya sa pagkakahawak nito sa kamay niya. “I’m sorry, Max but—.”
Naputol ang sinasabi niya nang marinig niya ang kanya-kanyang sigawan sa loob ng bakuran nila. Maya-maya’y iyakan na.
“Mama!”
Narinig niya ang pagtawag na iyon ng ama niya. Tinambol ng kaba ang kanyang dibdib. Walang lingong tinawid niya ang kalsada. “L-Lola…”
Pero huli na, bago pa man humakbang ang paa niya sa gitnang kalsada ay narinig niya ang pagsigaw ni Max sa pangalan niya at ang pagsalubong sa kanya ng nakakasilaw na liwanag na siyang kumain sa kanya sa kadiliman.
“Patricia!”
That voice again. Naririnig na niya ang mga taong tinatawag ang pangalan niya. She almost reach the light nang may tinig na pumigil mula sa likuran niya.
“Aurora?”
Related chapters
AURORA 1922 CHAPTER ONE
CHAPTER ONEDahan-dahan itinulak ni Patricia ang pintuan pabukas. Maaga siyang gumising ngayong araw at sinadya niya iyon para maghanda ng breakfast. Usually, nagigising siya pasado alas-onse na ng tanghali kapag wala siyang pasok. Madalas kasi ay napupuyat siya sa pagre-review niya. Nasa ikatlong taon na siya sa kolehiyo at isang taon na lang ay magtatapos na siya sa kursong nursing. Ang gusto ng mga magulang niya ay maging isa siyang doktor kagaya ng mga ito at ng iba pang miyembro ng pamilya nila. Pero napag isip- isip niya na hindi dapat siya magmadali. Kailangan niya muna pag-isipan mabuti ang bagay na iyon kung ganoon nga din ba ang gusto niya para sa sarili.Hindi niya kasi nanaisin na sa huli ay aatras siya kung kailan nasa kalagitnaan na siya at alam niya na ilang hakbang na lamang ay matatapos na siya. Bukod pa doon ay, gusto niyang siguraduhin na iyon nga ang para sa kanya. That to become a doctor is her calling. &ldq
AURORA 1922 CHAPTER TWO
CHAPTER TWOVintage ang theme ng lugar. Ang malaking bakuran ng mga Zhou ay na-de-dekorasyonan ng samo’t saring mga bulaklak. Sa gilid naman ng entablado ay ang mahabang buffet kung saan nakahain ang maraming klase ng pagkain. Ang iba doon ay ang ina ni Patricia mismo ang naghanda. “Sweetheart, bakit hindi ka pa nag-aayos? Mamaya lang ay bababa na ang abuela mo dahil nariyan na ang mga bisita.” Agad na humalik si Patricia sa pisngi ng inang si Alicia. Ang ina niya ay nasa edad kwarenta’y dos na ngunit ang hitsura nito ay para pa din si Charlize Theron, isang American actress na kaedad na rin nito. &nb
AURORA 1922 CHAPTER THREE
CHAPTER THREE“Aurora?”Pat is breathing heavily as she listened to that voice once again. Saan nga ba siya galing bakit ang pakiramdam niya ay pagod na pagod siya? Bakit parang kanina pa siya kinakapos ng hininga at hindi na niya alam saan siya pupunta. Nalilito na siya sa paligid niya. Naririnig niya ang pag-iyak ng Mommy niya. Naririnig niya ang paulit-ulit na pagtawag nito sa kanya.“Mommy…” She wanted her to know na nandito siya. Gusto niyang marinig siya nito. But why they could not hear her? Nasaan ba siya? Is there someone who kidnapped her?Ipinikit niya ang mga mata. And then a voice a man whispered onto her ears.“Gising Aurora.”Nanlaki ang mga mata niya sa tinig na iyon. She knew that voice. Pamilyar sa kanya iyon. Ipinikit ni
AURORA 1922 CHAPTER FOUR
May tila hangin na humahaplos sa balat ni Patricia. Hangin na bumubulong na tatagan niya ang sarili at ‘wag magpapadala sa lungkot na nadarama. Hangin na nagsasabing kailangan niyang maging malakas para sa mga taong naniniwala at nagmamahal sa kanya. Pero paano? Seeing her Grandmother for the last time makes her feel so alone. Nakatayo ang bawat isang miyembro ng pamilya sa loob ng museleo habang tahimik na namamaalam sa yumaong abuela niya. Hanggang ngayon ay hindi niya lubos maisip na ang kamatayan nito ay siya namang pagdugtong ng buhay niya. Na habang nag-aagaw buhay siya ay binabawian naman ito ng buhay. Nang gabing iyon, ang natatandaan ni Patricia ay nakarinig
AURORA 1922 CHAPTER FIVE
Matapos ang burol at libing ay magkakasunod na rin silang lahat na bumalik sa Maynila. Ang Dalawang Aunties ni Patricia na galing pang Sweden ay nagpasya na ring bumalik agad. Ganoon din ang ibang mga kapatid ng Daddy niya na may mga naiwang trabaho sa syudad. Gusto pa sana niyang mag-stay muna sa ancestral house nila kaya lang ay gusto din niyang makahabol sa mga na-missed niya sa klase. Alam niyang hindi gugustuhin ng Abuela niya na mapabayaan niya ang pag-aaral niya. At isa pa, mas lalo lang siyang malulungkot kung wala siyang gagawin at hihinto lang siya sa isang lugar.Pasado alas dos ng hapon nang dumating sila sa bahay nila sa Quezon City, kinabukasan mula sa Zambales. Agad na nagpaalam si Patricia sa mga magulang na aakyat na siya sa kwarto niya at magpapahinga.“Honey, do you like some mil
AURORA 1922 CHAPTER SIX
“Max!”Pilit na hinahabol ni Patricia si Max nang makalabas na ito ng classroom at binaybay na ang hallway palayo doon. Hindi niya naiintindihan ang inaasal nito and she wanna know what’s wrong? Hindi siya nilingon ng binata. Basta lamang tila wala itong pakialam na hinahabol niya ito. Alam na niyang pauwi na ito at hindi niya ito tatantanan hangga’t hindi ito nakikipag-usap sa kanya. Gusto niyang malaman kung anong laro itong ginagawa nito sa kanya?Nang madaanan niya ang parking space kung saan malapit sa school ground ay yumuko siya para walang makapuna sa kanya lalo na ang driver niya na natanaw niya agad sa tabi ng kanilang Chevrolet cruze. Personal car niya iyon na niregalo sa kanya ng daddy niya noong huling birthday niya at dahil hindi naman siya payagang magmaneho,
AURORA 1922 CHAPTER SEVEN
Dumating na ang tren na sasakyan niya. Sa mahigit limampung minuto niyang pagkakatayo doon sa wakas siya’y makakasakay na. Ngunit hindi niya mapigilang makaramdam ng pagod nang dumating ang tren at ang mga kapwa niya pasahero ay nagkanya kanya na ng landas papasok sa loob. Ang tila alon ng mga tao ay para siyang isang bagay na inanod lamang ng mga ito. Sa kanyang paningin ay hindi niya makita kung saan direksyon siya susunod. Lahat nagmamadali. Lahat ayaw maiwan. Bakit? Sino nga ba ang may nais maiwan? O sino nga ba ang gustong maranasang maiwan? Ang kanyang mga mata ay pilit hinahagilap sa paningin ang entrada ng tren. Ngunit mukhang aalis na iyon nang hindi siya nakakasakay. Lumuwag nang bahagya ang alon ng tao hanggang sa naramdaman niya ang kamay na humawak sa p
AURORA 1922 CHAPTER EIGHT
Naunang bumaba ng taxi si Max bago niya pinagbuksan si Pat. Pat smiled at him when he held her hand at alalayang makababa ng taxi. “Salamat,” ani ni Pat nang makababa siya. “Salamat din sa pagpayag na sumama ka sa akin.” Nakapasok sa bulsa ni Max ang isa nitong kamay habang nakahawak sa strap ng back pack nito ang isa naman. Pat didn’t noticed the time. Inaya siya ni Max sa isang kainan sa Marikina malapit lamang sa katipunan. Crave park, that resto have so much variety of foods na unang beses lamang natikman ni Pat. From street foods to local dishes. At saka niya naisip na iyon pala ang mga na-missed niya sa buhay. Na mga hindi niya nasubukan.
Latest chapter
AURORA 1922 HAPPY COINCIDENCE (SPECIAL CHAPTER)
It’s grooming day for Maxi. Sa mall na lang naisipan ni Patrcia na dalhin si Maxi. Sinubukan niya kasing pumunta sa Veterinary Clinic kung saan niya huling dinala si Maxi pero sarado naman ‘yon. And when she checked it online, sarado sila kapag Friday. Usually ay Saturday and Sunday sarado ang mga establishment na ganoon pero iba ang Clinic ni Doc Maxi. She giggled at her thought of Maxi the puppy has the same name with the Vet doctor. Pumarada ang driver niya sa parking lot ng mall at naiwan na ito doon. Mabuti na lamang at wala siyang session ng therapy niya ngayon kaya malaya silang nakalalabas ni Maxi. The thought of being free makes her feel so happy. Sabi ng Doctor niya ay malaki na daw ang nagiging improvement sa kanya. And if that will continue, mabilis ang change for her recovery. &n
AURORA 1922 CHAPTER THIRTY-FIVE: AURORA 1922
Ika- 15 ng Pebrero taong 1922, sa isang makulay at masayang kasiyahan ay nakatadhanang mag-tagpo ang dalawang buhay na parehong babago sa hinaharap. Isang bagay na nagpapatunay na ang nakaraan ay bumabalik sa kasalukuyan at may pagkakataong baguhin ang hinaharap. Ang magdadalawang-taong gulang na batang babae ay mahigpit na nakahawak sa kamay ng kanyang ina habang papalapit sila sa pagdarausan ng, Manila Carnival. Ang taon-taong pagdaraos ng piyesta ng karnibal. May mga payaso at mga patimpalak. Mga makukulay na kasuotan at musika. Inilahad ng kanyang ina ang singkwenta centavo, bayad upang sila’y makapasok sa loob ng pagdarausan ng kasiyahan. Maraming nagkalat na sundalong Amerikano sa paligid. Ang Pilipinas sa taong iyon ay nasa ilal
AURORA 1922 CHAPTER THIRTY-FOUR: MARIA PATRICIA
The Doctor diagnosed her with positive symptoms of schizophrenia. A brain disorder that can caused delusions and hallucinations, and hearing voices or seeing things that do not exist. Her Doctor adviced her a psychological treatments like, cognitive behavioral therapy or supportive psychotherapy that may reduce symptoms. Kailangan niyang maka-recover sa kondisyon niya. Sinabi rin daw ng doctor na malaki ang posibilidad na nakuha na niya ang sakit na iyon bago pa man ang aksidente at ang pagka-coma niya ang nagpalala sa kondisyon niya. Nasa Garden siya habang nilalaro si Maxi. Katatapos laman ng therapy niya at nakaalis na ang therapist niya. Slowly, she started to believed that Max was never been part of her reality. That he was just made by her mind and all her collected memories through out the time she was with him ay i
AURORA 1922 CHAPTER THIRTY-THREE: COMA
A sound of waves. A chirping of birds. Naririnig ni Patricia ang mga ingay na iyon. She could hear someone calling her.“Aurora…”Hindi siya si Aurora. But she is Maria Patricia. Hindi niya matandaan na may ganoong ngalan sa pangalan niya. But that voice? Kilala niya. Madilim ang paligid at wala siyang nakikita ang tanging liwanag na gusto niyang abutin ay tila landas ng kahapon na kay hirap abutin. Sinubukan niyang iangat ang kamay at abutin ang talang tila gustong tumanglaw sa kanya ngunit ang pangalang iyon pa rin ang naririnig niya.“Aurora…”Hindi niya alam kung ano na nga ba ang nangyayari sa paligid niya. Kung bakit siya naroroon sa kadilimang iyon at tila siya nagmula sa malayong baybayin. Pinilit niya ang sarili na abutin ang liwanag nang maramdaman niya ang mga palad na pumigil doon. Kasunod ay ang bawat hagulgol sa paligid
AURORA 1922 CHAPTER THIRTY-TWO: AGAIN
It’s been a year or two, but Patricia couldn’t remember when was the last time she saw the city. Nang araw kasi na lumabas siya ng bansa ay nanghihina siya at ilang beses siyang nawalan ng malay. Nang tumawag ang Massachusetts General Hospital ng Boston, USA at para sabihing may nakuha nang donor niya ng bone marrow they immediately fly off to the USA. Mabilis na naisagawa ang operasyon at bumilang lamang ng ilang lingo bago siya tuluyang gumaling.Nakatanaw si Patricia sa bawat batang nakikita niyang naglalaro sa park. Walang pinagbago ang siyudad maliban sa mas lalong tumaas ang mga buildings at dumami pa. Wala na sanang balak bumalik ng Pilipinas ang mga magulang niya pero siya ang nagpumilit na bumalik sila. Hindi siya matahimik doon. Paulit-ulit niyang naaalala si Max. Paulit-ulit din niyang iniisip kung may mababalikan pa ba siya.May butil ng luha ang sumilay sa mga mata niya. Agad niyang pinalis iyon at saka ngumiti. H
AURORA 1922 CHAPTER THIRTY-ONE: IT'S NOT GOODBYE
Patricia’s condition is getting worse. They cannot schedule the transplant operation for a reason that they can’t find a donor. Hindi match ang bone marrow ng mga magulang ni Patricia sa kanya. Pero ang pagkawala ni Max at di nito pagbisita sa asawa ang lalong nagpapahirap sa kondisyon nito.Inaabot na siya ng sobra-sobrang pag-aalala dahil hanggang ngayon ay hindi pa rin bumabalik si Max. Natatandaan niyang nagising siya isang umaga na ang gamit niya ay nasa loob na ng private suite niya. Ang sabi ng nurse niya ay iniwan lang daw iyon at ibinilin na ipagbigay alam sa kanya. Pero maski anino ni Max ay hindi na nagpakita sa kanya.Ilang araw siyang nilalagnat dala ng inpeksyon niya. Patuloy ang gamutan niya habang nakaantabay lamang sila sa ospital kung may magiging donor na siya.“M-Max?”Pabiling-biling ang ulo ni Patricia habang nakapikit at natutulog. Nakikita niya sa isip niya si Max. nalulungkot ito at nag iisa. Kailangan siya
AURORA 1922 CHAPTER THIRTY: ENCOUNTER THE TRUTH
Weekend kaya dinagsa ng mga tao ang book fair. Bukod pa doon ay may mga book signing din na naganap sa mga kilalang bookstore na participant din sa nasabing event. Naka-break si Crys kaya naiwan siya sa shop. Katatapos lang niya mag-coffee break kanina. Inayos lang niya ang pagkakapatas ng ilang libro na nagulo dahil sa pagpasok ng mga kabataan kanina.Ilang araw na lang at tapos na ang book fair iniisip na naman niya kung saan siya muli makakahanap ng panibagong mapapagkakitaan niya. Napalingon siya sa entrance ng shop nang may pumasok doon.Babati sana siya nang makilala niya kung sino iyon. “L-Leo?”Bakas sa mukha ng lalaki ang pagkagulat nang makita siya. “Tricia?”He never stop of calling her Tricia. “A-Anong ginagawa mo dito?”“Ikaw? Anong ginagawa mo dito?” nagtatakang tanong nito.“I-I worked here.” Maikli niyang tugon.She saw
AURORA 1922 CHAPTER TWENTY-NINE: OVER THE MOON
Patricia woke up with a heavy head feeling. Sinunod niya ang prescription ng doctor sa kanya. Iniinom niya ang mga gamot na ibinilin sa kanya regularly. Palihim niyang iniinom ang antibiotics at anti-thymocyte globulin na ni-reseta ng espesyalista sa kanya. Alam niyang magtataka si Max kung makakakita ito ng ganoon gamot mula sa kanya. Minsan siyang nahuli ni Nanay Marta pero sinabi lamang niya na multivitamins ang iniinom niya. Pansamantala rin siyang nakakuha ng part-time job sa isang book-fair na nasa town proper. May gaganapin kasing one-month book festival. Kakilala ni Siri ang isa sa mga exhibitor doon kaya nakapasok siya. At least, makakaipon siya ng pambili ng gamot niya para sa susunod na buwan.Mabilis siyang gumayak. Nine o’clock ng umaga ang shift niya at hanggang mamayang alas-sais na siya ng gabi doon kasi siya rin ang katulong sa pagsasara ng stall. Nakaalis na rin ni Max dahil may mga activities ito sa uni
AURORA 1922 CHAPTER TWENTY-EIGHT: DILEMMA
After Patricia suffered from brief loss of consciousness. Nagising siyang nakahiga sa loob ng isang silid na napapalibutan ng puti na dingding. She scanned her surrounding. Makikita sa loob ang maliit na couch at isang lamesang pinapapatungan ng bag niya. Mabilis niyang inalala ang nangyari. Magkasama sila ni Siri sa isang coffee shop. Pagkatapos ay napuna ni Siri ang braso niya. Tinanong siya kung sinasaktan daw ba siya ni Max. Ngunit tinanggi niya na hindi. Dahil hindi naman talaga siya sinasaktan ni Max.As soon as her eyes recognized her surroundings, she slowly lifted her head. Ngunit makirot pa rin iyon para siyang pinukpok ng martilyo. Unti-unti niyang iniaangat ang katawan at isinandal ang sarili sa headboard ng hospital bed. Segundo pagkatapos niyang makasandal ay bumukas ang pinto ng silid na kinalalagyan niya at magkasunod na pumasok si Siri at ang isang lalaki na sa tantiya niya ay Doktor.Agad siyang nilapitan ni Siri. &ldquo
