Chapter 58 Tahimik si Ethan, mukhang nag-iisip nang malalim. Samantalang ako, pilit pinipigilan ang sarili kong sumingit sa usapan. Pero hindi ko rin maiwasang maaliw sa eksenang ito. Parang kuryente ang pakiramdam ko—alam kong ako ang dahilan kung bakit nangyayari ang lahat ng ito. "Mom, patawad, pero kailangan ko munang mapag-isa," sagot ni Ethan. Tumayo siya, diretso ang lakad palabas ng bulwagan. "Sandali, son!" pigil ni Ma’am Margaret kay Ethan habang papalabas na ito ng bulwagan. "Mag-uusap tayo ng masinsinan at pag-usapan natin ito. Kailangan nating masolusyunan ang problema, anak." Napahinto si Ethan, pero hindi siya agad lumingon. Napabuntong-hininga siya bago sumagot, "Mommy, anong gusto mong gawin ko? Umalis na si Casandra. Pinahiya niya ako... Sa harap ng lahat ng tao." Lumapit si Ma’am Margaret sa anak niya at hinawakan ito sa braso. "Anak, hindi ito ang panahon para magmukmok. Maraming tao ang nandito ngayon dahil sa kasal mo. Hindi mo sila pwedeng biguin." Tu
Chapter 59 Napatingin ako sa kanya, at bakas sa kanyang mukha ang saya nang makita niyang magkasya sa akin ang damit. "Ang ganda mo, Pipay," sabi niya, ang mga mata niya ay puno ng emosyon. "Ma'am Margaret, sigurado po ba kayo dito?" tanong ko, halatang alangan pa rin. "Parang… hindi ko po kayang gawin ito." Hinawakan niya ang aking mga balikat at ngumiti. "Pipay, alam kong hindi mo ito pinlano. Pero minsan, ang mga bagay na hindi natin inaasahan ang nagdadala ng pinakamagandang resulta. Salamat at nandito ka ngayon." Hindi ko alam kung bakit, pero bigla akong nakaramdam ng kaba at saya nang sabay. Parang isang malaking pagsubok ito para sa akin, pero sa ilalim ng lahat ng takot, may maliit na bahagi ng puso ko na nagsasabing baka tama nga si Ma'am Margaret. Habang iniayos niya ang laylayan ng gown, nagbigay siya ng huling payo. "Magtiwala ka sa sarili mo, Pipay. Hindi aksidente na nandito ka sa araw na ito." Tumango ako, kahit nanginginig pa rin ang tuhod ko. Sa sandaling
Chapter 60Ethan POVHindi ko napigilan ang mapamangha sa taglay na ganda ni Pipay habang papalapit siya sa akin. Para siyang diyosa na bumaba mula sa langit, at hindi ko kayang ipaliwanag ang nararamdaman ko. Para bang ako lang ang naroroon, at siya ang tanging bagay na makikita ko. Ang kanyang mga mata, ang kanyang ngiti, ang paraan ng kanyang paglakad—lahat ay nagbigay sa akin ng matinding kuryente.Napansin ko na nakabukas ang bibig ko, ngunit hindi ko na ito naisip pa. Ang tanging iniisip ko lang ay ang kagandahan ni Pipay, ang alingawngaw ng kanyang mga hakbang, at ang malamlam na liwanag ng araw na parang umiilaw sa kanyang paligid. Sa totoo lang, hindi ko pa naranasan ang ganitong pakiramdam sa buhay ko. Hindi ko alam kung paano ko siya tinitingnan, pero sigurado ako na wala akong ganitong klaseng naramdaman sa kahit sino.Nagulat ako nang marinig ko ang boses ni Mommy na parang may kabang iniiwasan. "Bibig mo, Ethan, isarado mo," bulong niya mula sa gilid.Agad kong tinikom a
Chapter 61 Oo, may nangyari na sa amin pero isang beses lang yun. Pero bakit parang ganon, masyado yatang may epekto sa akin ang nangyari? Hindi ko na alam kung anong tamang gawin—parang napapaligaya ako sa mga simpleng tingin at mga sulyap niya, pero may isa pa akong bahagi ng utak na nagsasabing “Sus, gusto mo naman di’ba?” Wala akong masabi, kasi parang totoo nga. Gusto ko siya, at hindi ko na kayang itago pa. Saan ba ako pupunta sa mga nararamdaman ko na ito? Hindi ko alam kung magagalit ba ako o magpapasaya. Laging may bahagi ng utak ko na nagtatanong, “Bakit hindi mo pa siya pagtuunan ng pansin, Ethan? Bakit hindi mo pa siya ligawan ng maayos?” Pero may takot din sa puso ko na baka magulo na naman ang lahat. Isang beses lang ba tayo magka-connect? Sabi ko pa nga noon, “Hindi ko siya hahayaang magulo ang buhay ko,” pero parang ang hirap paniwalaan ngayon. Andami kong iniisip, at ngayon, sa harap ni Pipay, hindi ko alam kung anong eksena ang sumusunod. Sumulyap ako kay Pipay,
Chapter 62 Tinutok ko ang mata ko kay Pipay at naisip ko kung paano ko masasabi ang lahat ng ito ng hindi nadarama ang kabiguan. Hindi ko pa rin alam kung ano ang mangyayari sa amin, pero alam ko sa kasalukuyan, kami ang nagsusumpaan ng pag-ibig, kahit na puno ng mga lihim at pagsubok. Si Pipay, gayundin, ay nagsimula ng kanyang vows, at nagtataka ako kung anong mga salitang sasabihin niya—mga katotohanang maaari ring itago. Hanggang nagsalita si Pipay, "Sa lahat ng pagkakataon, hindi ko inasahan na darating ang araw na ito," nagsimula si Pipay, ang boses niya ay puno ng kalaliman, at may halong kabang hindi ko alam kung nararamdaman ko rin. "Nakita ko ang mga pagsubok, ang mga hakbang na kailangang pagdaanan, at ang mga lihim na naghihintay na mabunyag. Ngunit, sa kabila ng lahat ng iyon, ikaw, Ethan, ay nahanap ko. Hindi ko alam kung anong klaseng koneksyon mayroon tayo, ngunit nararamdaman ko ang kahalagahan ng bawat sandali sa iyong tabi." Tumigil siya sandali, parang pinip
Pipay PovHabang naka-smile ako, binulungan ko si Ma'am Margaret. "Ma'am, kailangan natin maging maayos ang acting natin, ha? Baka kung hindi, mag-isip ang mga bisita na may something fishy sa kasal na ito!"Tinutok ko ang aking mata sa mga bisita na may maliliit na ngiti at titig sa amin. Mukhang may mga kasunod na katanungan sa kanilang mga isipan, at kung hindi kami mag-ingat, baka magising ang kanilang mga duda.Si Ma'am Margaret, habang may malaking ngiti, ay tumango. "Oo, Pipay, alam ko. Pero medyo nahirapan ako sa role ko, ha?" sabi niya, sabay pakita ng pilit na ngiti.Bilog ang mata ko sa kanyang sagot. "Ma'am, kung hindi ka masanay, baka magtulungan tayong mag-acting workshop!" sabay kindat ko, sabay tapik sa kanyang braso.Ang mga bisita naman, medyo naiintindihan na ang nangyayari, pero mukhang masaya naman sila sa kasal, kahit pa ito ay isang "acting gig" para sa amin. Laking pasalamat ko at si Ma’am Margaret, kahit na medyo naguguluhan, ay game na game sa acting!Siguro,
Chapter 64 Habang papalayo ang mga men in black kasama ako, naramdaman ko ang mabigat na titig ni Ethan na nakasunod sa akin. Hindi ko magawang lumingon dahil baka lalo lang siyang magduda. Ang mga bisita naman ay nagtataka na at nagbubulungan. Sa isip ko, Bahala na! Basta maayos lang ang palabas na ito. Pagkatapos ng ilang hakbang, biglang humabol si Ethan. "Sandali lang!" sigaw niya, dahilan para huminto kami. Napalunok ako habang nililingon siya. "Ethan, huwag na. Kailangan ko talagang umalis," sabi ko na pilit pinapakalma ang boses ko, pero halata sa mukha niya na hindi siya kumbinsido. "Bakit? Ano ba talaga ang nangyayari? At bakit ka nila tinatawag na Senyorita?" tanong niya, ang tono niya ay puno ng pag-aalala pero halatang may halong galit. Hindi ko alam kung dahil sa mga tanong niya o sa sitwasyon namin. Ang leader ng men in black ay nagpakilala. "Pasensya na po, Senyor Ethan Monteverde. Pero may mahalagang bagay na kailangan asikasuhin si Senyorita Piazza Fontana Vega,"
Chapter 65"Hahaha, wag kang mag-alala dahil wala doon ang mommy mo at daddy mo," sabi ni Lucas habang tumatawa pa na parang ang saya-saya niya sa sitwasyon ko.Napanguso ako at napasimangot. "Isa pa 'yun, Lucas! Kaya nga ayaw kong bumalik doon, eh. Sino ba namang matutuwa? Isang beses ko lang silang nakilala, tapos biglang sasabihin na sila ang totoo kong magulang. Tapos, ano? Ipipilit nila akong magpakasal sa kung sinong estranghero?!"Tahimik ang tatlo. Pero si Tristan, hindi nakatiis. "Uy, huwag mong tawaging estranghero. Baka pogi naman ‘yun.""Pogi?!" Napairap ako. "Tristan, kahit pa mukha siyang Greek god, hindi ibig sabihin na puwede na akong sumabak sa kasal. Paano kung mukha nga siyang modelo, pero ugali naman parang halimaw?!""Eh, ‘di tanggalin mo ‘yung ulo niya para magpantay ang katawan at ugali," singit ni Rafael na parang napaka-simple lang ng solusyon niya."Alam mo, Rafael, kung pwede lang gawin ‘yan, ginawa ko na kanina sa fake groom ko," sabi ko, sabay tingin kay L
Special Chapter 26Pagkatapos magsalita ni Rachel, muling nagsalita ang pari."Sa harap ng Diyos at ng mga mahal ninyong kaibigan at pamilya, narinig natin ang inyong mga sumpa ng pagmamahalan at katapatan sa isa’t isa. Ngayon, sa pamamagitan ng kapangyarihang ipinagkaloob sa akin, idinedeklara ko kayo bilang mag-asawa."Ramdam ko ang bilis ng tibok ng puso ko. Hindi ko inakala na ganito pala ang pakiramdam ng ganap na maging isang asawa."Tristan, maaari mo nang halikan ang iyong asawa," dagdag ng pari na may malumanay na ngiti.Dahan-dahan akong lumapit kay Rachel. Kitang-kita ko ang tuwa at pag-ibig sa kanyang mga mata. Para bang sa mga sandaling ito, kami lang ang nasa mundo. Inabot ko ang kanyang mukha, hinaplos ang pisngi niya, at marahan siyang hinalikan.Narinig ko ang palakpakan at masasayang hiyawan ng mga bisita, ngunit para sa akin, tanging si Rachel lamang ang mahalaga."Congrats, Tristan!" sigaw ni Pipay habang tumatalon sa tuwa. "Officially Mrs. Rachel Dela Vega ka na!"
Special Chapter 25Kanina pa ako hindi mapakali. Narito na ako sa harap ng altar, suot ang itim na tuxedo, pero parang mas nahihirapan pa akong huminga kaysa sa araw ng mga malalaking business deals ko."Relax lang, Tristan!" sabi ni Ethan, asawa ni Pipay, sabay tapik sa balikat ko. "Darating din 'yun.""Alam ko naman 'yun," sagot ko, pilit na ngumiti. "Pero hindi ‘yun ang dahilan ng kaba ko."Napakunot-noo si Ethan. "Eh, ano pa ba? Sigurado ka bang wala ka nang ibang tinatago? Baka may surprise guest ka diyan o may ex na biglang sumulpot—""Hoy!" inis kong putol sa kanya. "Wala akong ganun!"Tumawa lang si Ethan, pero ako? Hindi ko talaga mapigilan ang kaba. Lalo na’t kanina ko pa iniisip ang tatlo kong pinsan — sina Pipay, Rafael, at Lucas — na nasa bridal room kasama si Rachel."Paano kung tinuruan nila ng kung anu-anong kabalastugan ang asawa ko?" bulong ko kay Ethan, tila nanlalambot na ako sa pag-aalala. "Kilala mo naman ‘yung mga ‘yun! Wala akong laban sa trip ng tatlong ‘yun!"
Special Chapter 24Isang buwan ang mabilis na lumipas, at ngayon nga ay narito na ang araw na pinakahihintay namin ni Tristan — ang araw ng aming muling kasal. Hindi na ito isang kasunduan, kundi isang seremonya ng pagmamahalan.Sa mga nakalipas na linggo, mas lalo kong minahal si Tristan. At sa bawat araw na kasama ko siya, napagtanto kong siya ang lalaking gusto kong makasama habambuhay.Naging masaya rin akong makilala ang ilan sa mga pinsan niya — sina Pipay, Rafael, at Lucas. Sadyang nasa dugo ng mga Dela Vega ang pagiging mabait at masayahin. Si Pipay lalo na, palaging may kwentong nakakatawa at laging nagpapagaan ng paligid. Pareho kaming mahilig sa kape at madalas kaming magkwentuhan tungkol sa kung ano-ano lang."Rachel! Siguraduhin mong handa ka na mamaya, ha?" biro ni Pipay habang tinutulungan akong ayusin ang mga bridal essentials."Oo naman!" natatawang tugon ko. "Pero, kinakabahan pa rin ako.""Normal lang 'yan!" sabi ni Lucas, sabay kindat. "Si Tristan nga kanina pa nag
Special Chapter 23Rachel POVPagkatapos ng halik na iyon, ramdam ko pa rin ang mabilis na tibok ng aking puso. Hindi ko alam kung paano ko mapapakalma ang sarili ko, pero isa lang ang sigurado — totoo ang lahat ng nangyayari.Nasa mga mata ni Tristan ang sinseridad. Hindi ko inaasahan na aabot kami sa puntong ito, pero narito na kami, at hindi ko na gustong umatras."Rachel," bulong niya habang marahan niyang hinaplos ang pisngi ko. "Simula ngayon, hindi na tayo kailangang magtago. Hindi na natin kailangang magpanggap sa harap ng iba. Totoo na ‘to, ikaw at ako."Napangiti ako, pero ramdam ko pa rin ang kaba. "Paano kung… paano kung magbago ang isip mo, Tristan? Paano kung isang araw magising ka at maisip mong hindi ako sapat?"Hinawakan niya ng mas mahigpit ang mga kamay ko. "Rachel, hindi ako basta-basta nagbabago ng isip. At kung sakali mang may mga pagsubok na dumating, haharapin natin ‘yon. Magkasama."Hindi ko napigilan ang luha na pumatak mula sa mga mata ko. Hindi ito luha ng
Special Chapter 22Tristan's POVPagkatapos ng mahabang araw, narito ako sa veranda ng mansion ng mga Rosales, katabi si Rachel. Isang basong wine ang hawak ko, pero ang mas matindi kong nararamdaman ay ang bigat ng mga salitang binitiwan niya kanina."Kahit na alam nating hindi ito totoo?"Paulit-ulit iyong tumatakbo sa isip ko. Oo, kasal nga kami sa papel, pero hanggang kailan namin itatago ang kasinungalingang ito? Hindi ko maipaliwanag, pero sa tuwing tinitingnan ko si Rachel, may kung anong pumipiga sa dibdib ko. Parang gusto kong patunayan na pwedeng maging totoo ang lahat."Tristan, okay ka lang ba?" tanong niya, halatang napansin ang malalim kong iniisip.Napangiti ako ng bahagya, pilit itinatago ang bumabagabag sa akin. "Oo naman. Medyo naisip ko lang kung paano ko nakuha agad ang loob ng Daddy mo."Natawa siya. "Kailangan ko yatang matuto ng mga business tactics mo.""Pwede kitang turuan," sabi ko, sabay sulyap sa kanya. "Pero sa tingin ko, hindi ka naman mahirap matuto. Mat
Special Chapter 21"Welcome, Rosales Family, Iho!" bungad ni Daddy, sabay abot ng kamay kay Tristan.Nagulat ako sa naging tono ni Daddy — malumanay at tila may sinseridad. Hindi ko inaasahan ang ganitong pagtanggap. Agad namang tinanggap ni Tristan ang kanyang kamay at magalang na ngumiti."Salamat po, Sir," sagot ni Tristan. "Malaking karangalan pong makilala kayo."Nakahinga ako nang maluwag at napangiti. Sa isang iglap, nawala ang kaba ko. Hindi ko alam kung dahil ba sa maayos na pagtanggap ni Daddy o dahil sa paraan ng pakikipag-usap ni Tristan na laging may respeto."Halika na, iho. Huwag na tayong magpanggap na pormal. Sabihin mo na lang 'Dad'," nakangiting dagdag ni Daddy na ikinagulat ko.Napatingin ako kay Mommy, at nagkibit-balikat lang siya na parang nagsasabing 'I told you so.'"Thank you, Dad," tugon ni Tristan, bakas sa mukha niya ang kasiyahan."Rachel, anak," tawag ni Mommy habang hinawakan ang kamay ko. "Dapat sinabi mo agad sa amin na ganito kaguwapo at maayos ang n
Special Chapter 20 "Mom, huwag naman po ganyan," mahina kong sabi habang pinipigilan ang pag-ikot ng mga mata ko. "Kahapon lang halos maputol ang mga linya ng telepono ko kakatawag niyo para sermonan ako. Ngayon naman, bigla na lang kayo masaya?" "Aba syempre, anak!" sagot ni Mommy na tila tuwang-tuwa. "Hindi naman kasi namin inakala na isang Dela Vega pala ang napangasawa mo. Kilalang-kilala ang pamilya nila, Rachel! Napakayaman at makapangyarihan. Naku, siguradong secured na ang future mo!" Napabuntong-hininga ako. "Mom, hindi naman po tungkol sa pera o kapangyarihan ang buhay." "Alam ko, anak. Pero hindi mo rin maikakaila na malaking bagay 'yan. Isa pa, hindi na namin kailangang mag-alala kung magiging maayos ba ang buhay mo." "Mom, mahalaga po ba talaga kung gaano kayaman si Tristan? Hindi po ba mas mahalaga kung masaya ako?" Natigilan si Mommy. Narinig ko ang isang malalim na hininga mula sa kabilang linya bago siya muling nagsalita. "Anak, syempre gusto ko naman talaga an
Special Chapter 19"Welcome to the Philippines!" masiglang bati ng flight attendant habang unti-unting bumaba ang eroplano sa runway.Natanaw ko agad mula sa bintana ang malalawak na palayan at mga gusali sa malayo. Ang init ng araw ay tila ramdam ko na rin kahit nasa loob pa ako ng eroplano."Finally, we're here," bulong ko sa sarili, pero may kung anong kaba ang bumalot sa dibdib ko."Excited?" tanong ni Tristan habang inaabot ang kanyang carry-on bag."Mixed emotions, actually," sagot ko, pinipilit na ngumiti. "Hindi ko pa alam kung anong sasalubong sa atin."Hinawakan niya ang kamay ko at marahang pinisil iyon. "Anuman 'yon, nandito ako. Hindi kita iiwan."Napatitig ako sa kanya, at kahit pa alam kong kasal namin ay parte lang ng kasunduan, may kung anong init sa puso ko sa mga sinabi niya.Pagbukas ng pinto ng eroplano, isa-isang bumaba ang mga pasahero. Humakbang kami palabas at sinalubong kami ng malamig na hangin ng airport terminal.Habang naglalakad kami patungo sa immigrati
Special Chapter 18 Pagpasok namin sa maliit na opisina ng judge, naroon na ang ilang staff at isang legal assistant na mag-aasikaso ng mga dokumento. Tahimik akong naupo sa tabi ni Tristan, ramdam ko ang mabilis na pagtibok ng puso ko. "Good afternoon," bati ng judge, isang matandang lalaki na may maamong mukha. "Handa na ba kayong magsimula?" "Yes, Your Honor," sagot ni Tristan, hawak pa rin ang kamay ko. "Miss Rachel, are you sure about this?" tanong ng judge, tila sinisigurong buo ang loob ko. "Yes, Your Honor," mahina pero buo ang boses ko. Sinimulan na ng judge ang seremonya. Bawat salita niya ay parang unti-unting nagpapalalim sa bigat ng sitwasyon. Lahat ay parang isang panaginip — isang mabilis na desisyong ngayon ay nagiging totoo. "And now, do you, Tristan Dela Vega, take Rachel as your lawful wife, to have and to hold, from this day forward, for better or for worse, for richer or for poorer, in sickness and in health, to love and to cherish, until death do you part?"