“Salamat po at sinabi niyo sa akin ang lahat ng ito sa akin. Naiintindihan ko po ang lahat ng ito.” sabi niya rito.Ilang sandali pa ay hinawakan nito ang kanyang balikat at pagkatapos ay seryosong tumingin sa kaniya. “Annie kung may paraan ka para imbitahin si Dr.Samaniego para sa operasyon para sa ina ng kaibigan mo at aabangan namin iyong lahat at magiging masaya pag nagkataon dahil natitiyak ko na kapag nangyari iyon ay mas mababawasan panigurado ang pighating nararamdaman niya at buksan muli ang kanyang puso para sa panibagong buhay.” sabi nito sa kaniya.Naintindihan ni naman ni Annie ang sinabi nito sa kaniya. Alam niya na mahirap, pero wala namang mawawal kung susubukan. Pagkatapos nga nilang mga-usap ay nagpaalam na siya rito. Nang tanghali, sabay silang kumain ni Kendra at bigla niyang naitanong rito ang tungkol nga kay Dr.Samaniego.“Annie nabalitaan ko rin ang tungkol sa kaniya at ang alam ko ay mahirap talagang imbitahin siya ngayon.” napabuntung-hiningang sabi sa kaniya
Pagkatapos ng shift ni Annie ay agad siyang nagpalit nga kanyang damit. Agad siyang dumiretso kay Lucas pagkatapos. Pagdating niya sa silid nito ay naabutan niya itong nakabihis na at nagsisinop na rin ang mga ito ng mga gamit. Nagulat siya nang makita niya ang mga ito at mabilis na nagtanong. “Gumaling na ba ang mga sugat mo? Pwede ka na daw bang ma-discharge?” magkasunod na tanong ni Annie rito.“Medyo.” sagot naman nito pero sa tabi nito ay nakatayo doon si Kian kung saan ay nakasimangot ito sa kaniya. Napapikit na lamang si Kian. halos nanatili lang ito sa labas buong gabi kagabi at ni hindi ito kumain ng maayos maghapon kaya paano iyong naging okay? Samantala, hindi niya naman nagawang sabihin kay Miss Annie ang totoo dahil sinulyapan siya ng kanyang amo at sa mga mata nito ay binabantaan siya na huwag na huwag niyang ibubuka ang kanyang bibig. Ilang sandali pa nga ay bumaba na sila at sumakay sa kotse nito. Hindi nagatagal, napansin niya na ang tinatahak nilang daan ay nagiging
“Aasahan ko yan.” sabi nito kasabay ng pagtango. Ilang sandali pa nga ay biglang nilingon ni Lian si Annie. “Although wala na si lolo ay kami na ang magpaparamdam sa iyo ng turing ni lolo noon at kung may problema ka kay Lucas ya pwede mong sabihin sa akin o sa amin. Tutulungan ka namin.” sabi nito sa kaniya. Nang marinig naman ni Annie ang sinabi nito ay tila hinaplos ang kanyang puso at rumaragasa sa kanyang dibdib ang kanyang emosyon. Gaano nga ba siya kaswerte sa mga biyenan niya? Hindi niya lubos akalain na magiging ganito kabait ang mga ito sa kaniya kahit na wala na ang kanilang lolo.“Okay po MA.” sagot niya sabay tango rito. Nang sabihin niya ang salita Ma ay parang nahulog siya sa malaking pagkakasala ng mga oras na iyon dahil sa totoo lang ay hiwalay naman na sila ni Lucas. Pero hindi pa nila ito ala kaya parang parte pa rin siya ng pamilya kung ituring ng mga ito.Habang mas tumatagal siya sa harapan ng mga ito ay bigla niyang naisip na hindi dapat silang magtago sa kanyan
Pagdating niya sa balkonahe ay huminga siya ng malalim. Ilang sandali pa ay dinukot niya ang sigarilyo mula sa kanyang bulsa at nagsindi. Nakailang buga siya bago kumalma ang nararamdaman niya. Mabuti na lang ay nakaalis na siya sa harap nito bago pa niya hindi mapigil ang sarili niya at baka kung ano na naman ang masabi niya kay Annie. Isang malungkot na ngiti ang sumilay sa kanyang mga labi at bigla siyang napahawak sa kanyang dibdib dahil bigla na lamang kumirot ang puso niya. Bigla niya tuloy naisip na siguro ay ito ng ang karma niya sa mga ibinigay niyang sakit kay Annie, ibinabalik lang nito sa kaniya ang lahat kaya wala siyang ibang sisihin ngayon kundi ang sarili niya.Samantala, nang umalis naman si Lucas ay agad na kinuha ni Annie ang damit na nakahanda na at nagtungo sa banyo upang maligo. Pagkatapos niyang maligo ay nahiga siya sa kama. Pinatay na niya ang mga ilaw at tanging ang lampshade na lamang sa tabi ng kama ang naiwang nakasindi. Ilang sandali pa ay bigla na lamang
Tahimik na tahimik ang gabi. Pero kahit na ganun ay pareho silang hindi makatulog. Makalipas ang sampung minuto nang hindi talaga siya makatulog ay ibinuka niya ang kaniya bibig at nagsalita. “Diba sinabi mo sa akin na tutulungan mo ako para maimbita sa ospital si Dr.Samaniego?” tanong niya rito. Alam niya kasi na hindi rin ito makatulog dahil naririnig niya ang paulit-ulit nitong pagbiling.“Oo.” sagot nito sa kanya at dahil nga sa tahimik ng paligid ay rinig na rinig niya ang sagot nito.Hindi napigilan ni Annie na umikot at sinilip ito habang nakadapa siya sa kama. “Kakilala mo ba si Dr.Samaniego?” tanong niya rito.“Hindi ko siya kilala personally pero ang alam ko ay si Mommy ang kakilala niya.” sagot ni Lucas sa kaniya. “Kaya nga dinala kita rito para maghapunan ngayon, bukas kausapin mo siya tungkol dito. Kailangan mo lang siyang pakiusapan at tiyak na tutulungan ka niya.” dagdag pa niyang sabi rito.“Ganun ba. Sige kakausapin ko siya bukas.” sabi niya rito. Matapos manahimik s
Tumango si Lian sa kabilang linya at napasandal sa kanyang kinauupuan. “Alam ni Papa na wala kang ibang gusto kundi ang makapasok sa ospital na yan at dahil nabanggit mo rin iyon sa kaniya pero sa huli, nakapasok ka hindi kay Papa dahil talagang magaling ka.” sabi niya rito.“Ma, salamat at sinabi niyo sa akin ang lahat ng ito.” sabi niya rito rito. Dahil sa kanyang narinig ay humigpit ang puso niya kaya wala siyang ibang masabi. Alam niya kung gaano siya kaswerte sa lolo niya dahil mahal na mahal siya nito. Mabilis na pinunasan ni Annie ang kanyang mga luha.Sa kabilang banda, alam naman ni Lian na umiiyak ito kaya wala na siyang ibang sinabi pa. Nang matapos namang punasan ni Annie ang kanyang mga luha ay muling nagsalita si Lian. “hindi sinabi sayo ni lolo dahil ayaw niyang mag-isip ka ng kung ano.” sabi nito. “Napakabait talaga ni Papa, hindi lang naman sayo kundi maging din sa akin. Isa pa ay walang ibang gusto si lolo nang mawala siya kundi ang maging maganda at masaya ang buha
Ilang segundo ang dumaan hanggang sa naging minuto bigla siyang napatingin sa kanyang cellphone at nang makitang hindi pa naman nito ibinababa ang tawag ay magtataka na sana siya, akala pa naman niya ay tuluyan na nga nitong pinatay iyon dahil wala na siyang naririnig pa na kahit na anumang ingay na nagmumula doon. Ilang sandali pa siya ay siya na ang nagsalita dahil hindi na niya ito mahintay pa. “Pasensiya ka na sa abala, kung ayaw mong makinig sa mga sasabihin ko ay ibababa ko na ang tawag.” sabi niya rito at ilalayo na sana ang cellphone mula sa kanyang tenga nang marinig niya ang tinig ni Lucas. “Sandali!” sabi nito. Muli niya namang ibinalik ang kanyang cellphone sa kanyang tenga. “Diba sabi mo ay gusto mo akong pasalamatan? Magkita tayo mamayang gabi at may pupuntahan tayo.” sabi ni Lucas sa kaniya. “Okay sige.” sagot niya kaagad rito at hindi na nag-isip pa at agad -agad na lang na pumayag. Dahil nga sa napakalaking utang na loob niya rito ay handa siyang samahan ito sa kung
“Pero sa tingin ko ay sulit naman ang ginawa ko.” sabi ni Lucas sa kaniya.Bigla namang namula ang mga mata ni Annie ng mga oras na iyon at halos hindi makapagsalita. Parang may bumara sa kanyang lalamunan. “Pero huwag na nating pag-usapan yan. Masarap ang mga pagkain. Isa pa ay hindi ako masyadong nakakakain nitong mga nakaraang araw.” sabi ni Lucas sa kaniya.Hindi na lamang muli ibinuka ni Annie ang kanyang bibig upang magsalita at tahimik na kumain na lang kasama ito. Walang ibang maririnig na ingay sa pagitan nilang dalawa kundi ang mga kalansing lamang ng kutsara at tinidor.Halos lahat ng pagkain na inorder nito ay naubos nito. Sa buong pagkain nila ay pareho silang hindi nagsalita. Nang ibaba nito ang kutsara ay tinanong niya kaagad ito. “Busog ka na ba?” tanong niya rito at mabilis naman itong tumango.“Ngayon pa lang ako nakakain ng maayos nitong mga nakaraang araw.” sabi nito sa kaniya.“Mabuti naman.” sagot niya naman rito.Ilang sandali pa ay bigla na lamang siyang tiniti