AKAS 2

Kinabukasan,

Bago bumukas ang liwanag sinimulan na ni Xianelle ang maglakad habang mahimbing na natutulog sa bisig si Alas at bitbit ang mga bag kung na saan ang mga damit nila.

Pumunta siya sa bayan para magtrabaho. Hindi na pwedeng bumalik sa paglalako ng taho. Kaya ito na siya ngayon sa bayan, nagbubuhat ng mga deliver na isda kay Aling Bebang.

“Aling Bebang, ito na ho ang isda niyo!”

“Tamang-tama ang dating mo!”

Kumuha ito ng pera sa suot nitong apron at kinuha ang kamay niya. Nag-angat siya ng tingin dito, awang-awa ito sa sitwasyon niya dahil naikwento niya ang nangyari sa kanila ni Alas upang tanggapin lang siyang magbuhat ng mga balde-baldeng isda.

“Pagpasensiyahan mo na ‘to, Hija. Ito lang ang kaya kung iabot sa iyo.”

Nagbaba siya ng tingin sa pera na ibinigay ni Aling Bebang, nakangiti ang ginang na inaabot ang isang libo.

“Aling Bebang, ang laki ho nito, baka malugi ang negosyo mo. Hindi ko ho, matatanggap ito.” Umiling na ipinagpilitan ni Aling Bebang kunin niya ang pera.

“Sige na. Kunin mo na,” Sumulyap ito kay Alas ko naka-upo sa sulok. “Isipin mong tulong ito! Para 'yan sa gwapo mong anak, kaya tanggapin mo na.”

“Maraming salamat po, Aling Bebang pero pang maintenance na ito ni Mang Uling.”

Alam niya kasing may sakit na ang asawa ng Ginang at kapos rin sa buhat.

“Sige na. Tanggapin mo na.”

Kung sino pa ang kapwa mo kapos sa buhay sila pa ang matatakbuhan mo kapag walang-wala ka. Kahit walang-wala na silang matira sa sarili basta makatulong sa kapwa na ngangailangan.

Hinding-hindi niya makakalimutan si Aling Bebang...

Maghapon siyang nag-extra-extra. Sa away ng diyos kumita siya ng sapat para sa pagkain nilang mag-ina at may pamasahe na rin sila sa pagluluwas ng manila.

“Xian-Xian, kain ka rin...” Iniumang ni Alas sa Mommy niya ang kutsara na may lamang kanin at fried chicken.

Ang makitang nahihirapan ang kaniyang Mommy, hindi niya maiwasang magalit sa kaniyang Daddy. Kung nagpakalalaki lamang ito, hindi sana nagdudusa ang Mommy niya. At galit rin siya sa pamilya ng Mommy niya dahil pinabayaan ito!

Galit na galit siya sa lahat ng dahilan ng pagdurusa ng kaniyang Mommy at lalong-lalo na sa kaniyang sarili dahil pasakit talaga siya sa mommy.

“Sige na, baby, ubusin mo na ‘yan para may laman ang tiyan mo sa byahe.” Uminom si Xianelle ng tubig. Hinimay niya ang fried chicken ni habang nagdadalawang-isip na ipagpatuloy ang pagkain.

“Saan po tayo pupunta?”

“Luluwas tayo ng Manila.”

Malapad na gumuhit ang ngiti sa labi niya upang ipakita sa mommy niya na masaya siya.

“Yehey! Xian-Xian, makikita ko na ba Daddy ko?”

Hindi ni Alas gugustuhin na makita ang kaniyang Daddy. Gusto niyang kapag dumating ang araw na 'yon, nakaahon na sila ng Mommy niya sa hirap at ito naman ang magdurusa.

‘Hinding-hindi kita mapapatawad, Daddy! Paghihirapan mong lahat!’ Sa isip ni Alas.

°°°

Pagsapit ng alas sais nasa bus na silang mag-ina. Papaalis na ng bus ng may babaeng umupo sa tabihan ni Xianelle.

Balisang-balisa ito at hindi mapakali sa kaniyang kina-uupuan, sobrang ganda nito at sa tingin niya'y taga-manila ito. Halata sa itsura na may pinagtataguan at takot na takot.

“Miss, ayos ka lang ba?”

Tumingin ito sa unahan bago lumingon sa kaniya. Napatingin si Xianelle sa kamay nito na nakahawak sa tiyan at nakita niyang may dugo na umaagos doon.

“Miss, ayos ka lang? Dumudugo ang sugat mo!”

Nataranta si Xianelle ng makita ang dugo. Dinaluhan niya ito, tiningnan niya ang sugat nito at laking gulat ni Xianelle na lang na saksak ng kutsilyo ang tinamo nito.

“Kailangan mong madala sa hospital, malala ang sugat mo baka maubusan ka ng dugo!”

Tumayo si Xianelle para humingi ng tulong sa iba pero pinigilan siya nito. Mahigpit nitong hinawakan ang kamay niya at pinakatitigan siya

Sunod-sunod na napalunok si Xianelle dahil hindi niya alam kung anong tulong ang magagawa para sa babae. May kinuha ito sa bulsa ng kaniyang suot na jacket at ibinigay sa kaniya ang isang...

Flashdrive.

“A-Ano ‘to?” Nagugulohang tanong niya at nakaramdam siya ng kaba.

“Naging mabuti ka sa akin kahit hindi tayo magkakilala. Ibinibigay ko sa iyo ‘to bilang isang pabuya.”

Kumunot ang noo niya, kahit sino naman tutulong lalo na sa sitwasyon nito!

“Ingatan mo ‘yan at wag na wag mong ibibigay sa kahit na sino lalong-lalo na kay...” Nahihirapan itong huminga. “A-Akas...”

Nakaramdam siya ng pagkalito nang biglang tumigil ang bus na ikinasigaw ng lahat. Agad niyang niyakap ang anak at naki-usisa sa nangyayari sa labas.

“Baba na, baba na! Nasiraan ang bus!” Sigaw ng kondoktor dahilan para magmadaling bumaba ang mga pasahero para lumipat sa kasunod na bus.

“Halika na...”

“R-Reyna. Reyna ang pangalan ko...” Nginitian siya nito. “S-Sige na, wag mo akong alalahanin.”

Tiningnan niya ito mariin, gusto niya itong alalayan palabas pero ayaw nitong sumama. Ayaw niya ring ipaalam sa iba ang kalagayan niya kaya mas lalo siyang nag-alala dito.

Lutang si Xianelle buong gabi habang nasa byahe. Hindi mawala sa isip niya she Reyna maging ang hawak na flashdrive na hindi niya malaman kung ano ang dapat gawin dito.

Sumapit ang umaga nasa tapat na sila ng address na ibinigay sa kaniya ni David bago ito umalis ng Quezon.

“Xianelle?”

Ngumiti siya kay David. Nagmamadaling lumapit ito sa kanila at pinagbuksan ang gate.

“Papi!” Yumakap si Alas sa hita ni David.

“Juskesh, ang gwapo-gwapo mo na! Manang-mana ka sa Ama mo, ‘di ba bakla?” Pinandilatan niya si David bago siya yumakap sa kaibigan.

“David—

“Divine.” Pagtatama nito.

Natawa silang dalawa habang naglalakad papasok sa loob. Inasikaso sila ni David. Pinakain sila nito at binigyan ng mga laruan si Alas. Nang mapatingin si David sa gawi ni Xianelle, iniwan nito si Alas at hinila siya papunta sa maliit na harden.

“Ang gwapo-gwapo niya ‘no? Manang-mana sa ama!”

Napa-irap si Xianelle.

Ang hilig-hilig nitong sabihin na manang-mana sa ama eh, ni anino nga ng walang hiyang ‘yon hindi nito nakita. Iyon na nga ang masakit. Siya na naghirap na dalhin ng siyam na buwan sa sinapupunan, paglabas kamukha pa ng ama!

“Ang tanong kilala mo ba ang Ama?”

“Hindi, pero ikaw kilala mo! Oh, siya anong nangyari at napaluwas kayo ng Manila? Ah? Bakla?”

Isinalaysay niya ang buong dahilan kung bakit sila napaluwas ng Manila.

“Diyos ko, day! Nang umulan ng kamalasan hindi ka man lang humilag! Awang-awa ako sa iyo, hindi ka ba na aawa sa sarili mo? Sa anak mo?” Bumuntong hininga si David at pinakatitigan siya.

Alam niyang gusto nitong sabihin ang kalagayan ni Alas. Kung mayroon man ditong kawawa hindi siya ‘yon kundi ang anak niya na may malubhang sakit.

“Siguro ito na rin ang tamang panahon para ipakilala mo si Alas sa ama niya, tadhana na mismo ang gumagawa ng daan para bumalik ka sa buhay na matagal mo ng ibinaon sa limot.”

“Ano bang pinagsasabi mo? Divine, magkamatayan na pero hinding-hindi ko ibibigay si Alas sa Ama niya. Ako ang Mama niya at akin lang siya, itataguyod ko siya kahit na magkanda-kuba-kuba ako sa pagt-trabaho!”

“Bruha!” Mahinang hinila ni David ang ilang hibla ng buhok niya dahilan para hampasin niya ito sa balikat.

“Bakit ba na nabunot ka?!”

“Para matauhan ka, Gaga! Paano niya naman kukunin sa iyo ang bata? Baka nakakalimutan na isinampal sa iyo ng lalaking ‘yon ang katutuhanan na hindi niya kayo gusto! Isa pa, wag mong pa iralin ‘yang pride mo haindi niyan magagamot ang sakit ni Alas!”

Ang pinakarason niya kung bakit sila lumuwas ng manila, iyon ay ang mapatingnan sa magaling na doktor ang anak dahil may sakit ito sa puso.

Binatukan niya ito. “Gaga ka ring bakla ka! Bakit ko pa siya ipapakilala kung ayaw niya sa amin? Ah? Aber? Para maramdaman ni Alas ‘yong sakit na ipinaramdam sa akin ng lalaking ‘yon?”

Ngumiwi si David. “Malay mo sa ilang taon na lumipas nagbago na siya. Sa pagkakataong ito na sasabihin mong may anak kayo tanggapin niya ang bata lalo na sa lagay nito.”

Oo, may pera nga ang ama ni Alas at kung tutuuusin ay barya lang ang ito kay Klint pero hindi siya nakasisiguro na hindi nito kukunin ang anak niya?

“Ide parang sinabi mo na rin na kukunin niya sa akin si Alas!”

“Sinong kukuha sa akin, Xian-Xian?”

Nagkatinginan sila ni Divine. Pinandilatan niya ito na itikom ang bibig. Nilingon niya si Alas na nakatayo sa likuran niya at seryosong-seryoso ang mukha nitong nakatitig sa akin.

“Xian-Xian, ibibigay mo ba ako kapag may kumuha sa akin?” Bakas sa boses nito ang lungkot.

Hindi niya gustong maglihim sa anak pero bata pa ito para malaman ang lahat-lahat. Sunod-sunod siyang umiling at hinaplos ang pisngi nito.

“H-Hindi. Sympre, hindi. Hindi ako papayag na magkalayo tayo.” Yumakap ito sa kaniya, kaya binuhat niya ito.

“I love you, my Xian-Xian...”

Salita na kay sarap pakinggan mula kay Alas. Sa tuwing bigong-bigo siya. Ito ang nagbibigay lakas sa kaniya para lumaban. Si Alas ang buhay niya at dito rin umiikot ang mundo niya. Gagawin niya ang lahat para kay Alas.

Anak niya ito at sa kaniya lang siya...

“I love you more, my Alas.”