SA DALAWANG MAGKASUNOD NA ARAW ay si Demani ang kasa-kasama ni Lola Val sa ospital. She had somehow prepared for it dahil bago pumunta roon ay naghanta ito ng pambihis at mga gagamitin sa pananatili roon.
Araw-araw rin namang pumupunta sa ospital si Dahlia, ang mommy ni Demani, upang dalhan ng pagkain ang anak, at sa gabi, ay si Van naman ang naroon upang silipin ang asawa. Mula sa opisina nito sa Ortigas ay sa ospital sa Makati ang ang diretso nito upang makita ang asawa at kumustahin ang lagay ng matanda. Sandali itong mananatili roon bago bumiyahe pauwi.
Sa katunayan ay isang araw lang dapat na magbabantay si Demani, sub
HINDI ALAM NI DEMANI KUNG ANO ANG MARARAMDAMAN matapos makita ang resulta sa hawak na kit. The PT result was negative. Walang na-fertilized na egg sa puson niya kaya asa siya. And somehow… the result gave relief, but also disappointment in her heart. She was hoping to get a positive result; na kahit sa kapabayaan niya sa sarili sa nakalipas na mga araw ay nagawa pa ring mabuo ng ‘bata’ sa kaniyang sinapupunan. Pero nakahinga rin siya nang maluwag, dahil naisip niyang hindi makabubuti sa kaniyang magbuntis sa ngayon kung ganitong may pinagdadaanan sila ng buong pamilya. Labis siyang nag-aalala siya sa kalagayan ng lola at kulang din siya sa pa
“MORNING, HONEY," bati ni Demani sa asawa bago lumapit dito. Nakatayo ito sa harap ng stove at may niluluto. Pagkalapit ay kaagad siyang yumakap sa likod ni Van. "Hmm, that smells good. What are you cooking?" "Vegetable omelet; your favorite," sagot nito bago siya binalingan at hinalikan sa sentido.Napangiti siya at bahagyang sinulyapan ang maruming lababo. Naroon pa ang lahat ng pinagbalatan nito ng mga gulay na ini-sahog. Nagising siya kanina nang maramdamang wala na sa kaniyang tabi si Van. She so wanted to sleep more, but her body wouldn't cooperate. Nasanay na ang kaniyang katawan na magising sa ganoong oras kaya nagawang pilitin pa ang sarili na bumalik sa pagtulog. Bumangon na lang siya at naghilamos.
MAKALIPAS ANG BEINTE CUATRO ORAS AY nakatanggap si Demani ng tawag mula sa ina; Cori was finally awake and Mau had finally given birth to a bouncing baby boy.Nasa higaan si Demani nang matanggap ang tawag na iyon, kaya naman napabalikwas ito ng bangon at tinungo ang home office ng asawa. Hindi na siya nag-abalang kumatok, dire-diretso niyang binuksan ang pinto at akmang babalitaan ang asawa nang makita itong may kausap sa harap ng computer screen. He was on video call, at sandali lang siya nitong tinapunan ng tingin bago itinuloy ang pakikipag-usap. Seryoso ang mukha ni Van, tila may malaking problema. Itinuloy niya ang pagpasok saka tahimik na inisara ang pinto. Humakbang siya patungo sa mesa ng asawa at naupo sa katapat na
“DALAWANG ARAW LANG, HONEY. Pagkatapos ng dalawang araw ay uuwi rin ako.” Hinagod ni Van ng mga daliri sa buhok. Nasa anyo nito ang disgusto sa nais na mangyari ng asawa. “Demani, kung tutuusin ay hindi ka pa nakababawi sa lakas mo. Ilang araw kang nagpuyat noon habang binabantayan si Lola Val sa ospital? For a week, you were restless. Pagkatapo ay ilang araw kang tulala at wala ring pahinga kaiisip kay Cori? And then now, what? Mananatili ka sa kaniya ng dalawang araw para ano? Hindi ka ba napapagod sa ginagawa mo?” “But—” “Hindi ako pumapayag, Demani, and that’s final.” Tumalikod si Van at itinuloy ang pagpasok sa kanilang silid. Kararating lang nila; si Van ay pagod
“BAKIT HINDI KA DINADALAW NI VAN DITO, O HINDI MAN AY TUMATAWAG?” Napalingon si Demani nang marinig ang tinig ni Cori sa entry ng kusina. Nakatayo ito roon, ang isang kamay ay nakahawak sa jam ng pinto, ang anyo ay maputla pa rin subalit kahit papaano ay nagagawa nang tumayo at maglakad nang walang alalay. “Hey, morning,” she said, instead of answering Cori's question. Itinuloy ni Coreen ang pagpasok, lumapit sa kaniya at pinahiran ang harinang nasa kaniyang mukha. “Wala ka na naman sa sarili mo.” Napakurap siya at tinitigan ang pinsan. Dalawang araw na simula nang makalabas ng ospital si Coreen at doon silang dalawa dumiretso s
“HINDI KO… ALAM KUNG ANO ANG SASABIHIN KO, VAN… This new was shocking and painful I couldn't find the right words to say…” anang humihikbing tinig ng mommy niya. Iyon ang narinig niya nang magkamalay siya. Wala pang isang minuto simula nang magising ang diwa niya ay narinig niya itong nagsalita, pero kahit pilitin niyang magmulat ng mga mata ay hindi niya magawa. She was probably sedated, dahil kahit anong gawin niya ay hindi niya mautusan ang katawan na kumilos. “I’m sorry this has happened, Van,” patuloy na sabi ng mommy niya. “Hindi ko alam kung ano ang magiging damdamin ni Demani kapag nalaman niya ito sa kaniyang pag-gising. This would surely devastate her.” Again, there was silence.
“HEY, WHAT’S THE MATTER?” salubong ang mga kilay ni Lara nang makita si Van na nakaupo sa harap ng minibar ng bahay ni Attorney Salveijo; ang ama nito. Simula nang umuwi sa Pilipinas ang dalaga ay doon ito namalagi sa dalawang palapag na bahay ng ama. The house itself had four bedrooms, at madalas na wala si Attorney Salviejo dahil sa trabaho, kaya laking pasasalamat nito sa tuwing naka-uuwi ang anak sa bansa dahil natatauhan ang bahay. Van had an access to the house; he even had his duplicate key. Lumaki ito sa pangangalaga ni Attorney Salviejo na matalik na kaibigan ng namayapang ama kaya madalas itong naroon simula pagkabata. And he was treated by Attorney Salviejo not just a client, but also like his own child. &
TATLONG ARAW LANG NA NANATILI SA OSPITAL SI DEMANI. Sa ikatlong araw ay sinabi na ng doktor na maaari na siyang lumabas at nagbilin na inumin niya ang lahat ng gamot na ini-reseta nito. Maliban sa mga gamot ay pinayuhan siyang magpahinga at matulog sa tamang oras. The doctor advised bed rest for the whole week; at dahil nag-aalala ang mama niya na magaya siya kay Cori na pinanghinaan ng loob at na-stress ay nagsabi itong ipadadala sa bahay nilang mag-asawa ang kasambahay na si Mari. Ayon sa mommy niya ay abala si Van sa negosyo at baka hindi siya nito mabigyan ng oras para asikasuhin. Speaking of her husband... Kahapon pa ito hindi nagpakita sa kaniya. Nang magising siya noong araw na iyon sa