Napakunot ang noo ni Lucio, "Ano ang balak mong gawin?""Hindi mo kailangang alalahanin ito ngayon, ako na ang bahala," sagot ni Andrea.Pagkatapos magsalita, hindi na niya pinansin si Lucio at ibinaba ang telepono.Tumingin si Adeliya kay Andrea nang may pag-aalala. "Mama, ano ang plano mo?"Kumunot ang noo ni Andrea, "Bukod sa ilagay ang kaligtasan niya sa peligro, sa tingin mo ba may mas mabuting paraan? Habang buhay na tayong walang kapayapaan hangga't nabubuhay si Karylle."Bahagyang nagbago ang ekspresyon ni Adeliya, "Ikaw... Balak mo ba siyang patayin?""Paano mo naman siya mapapatay ngayon?" Bumakas ang lungkot sa mukha ni Andrea."Ibig mong sabihin, papahinain mo siya sa sakit?" Kumunot ang noo ni Adeliya, halatang hindi sang-ayon. "Pero kung simpleng sakit lang, may silbi ba iyon?""Hindi natin pwedeng patagalin ito, kung hindi, mapipilitan lang ang kumpanya na pilitin ang daddy mo na pumili. Limang araw, dapat ayusin na natin ang lahat."Kumunot ang noo ni Adeliya, pero nan
Pagkasabi niyon, nanatiling nakatitig si Karylle kay Christian.Ngunit...... wala pa rin siyang reaksyon.Napabuntong-hininga si Karylle nang walang magawa, "Ikaw...... Ayaw mo ba akong patawarin, kaya hindi mo gustong magising? Christian, basta magising ka lang, ipapangako kong magiging tayo, pwede ba?"Pero gaya ng dati, hindi pa rin kumikibo si Christian.Muling napabuntong-hininga si Karylle, tila nadadala na ng lungkot, at nagsalita sa isang desperadong tono, "Alam ko...... Ayaw mo akong patawarin. Ngayon, pumayag na rin si Tito Jayme na maging tayo, pero ako...... ako ang hindi marunong magpahalaga. Ako ang nawalan sa'yo."Sa loob ng kwarto, bumalik ang katahimikan.Nananatili si Karylle sa kanyang upuan, hindi gumagalaw.Pinipilit niyang mag-isip ng paraan kung paano mapapagalaw si Christian at mapipilit siyang magising.Hindi niya magawang sabihin na aalis siya kung hindi ito magigising.Ngunit ayaw rin niyang manatiling walang malay si Christian nang ganito, kaya muli siyang
Bahagyang nagbago ang ekspresyon ni Roxanne, saka siya napailing nang hindi namamalayan, "Hindi ko kayang pumasok."Napabuntong-hininga si Karylle at mahinang nagsabi, "Kanina pa ako nasa tabi niya, ang sinabi ko lang sa kanya ay pinagsisisihan ko ang lahat at gusto kong makasama siya. Sinabi ko rin na pumayag na si Tito na maging kami. Sa totoo lang, halos pareho lang ang sinabi ko."Umiling si Nicole, "Hindi, mas mabuti na ikaw ang pumasok. Ikaw lang ang... makakapagparamdam sa kanya."Umiling si Karylle, "Iniisip ko, kung patuloy na gagawin ito, baka magkaroon ng kabaligtarang epekto?"Napaisip si Nicole at agad na tumango, "Oo, Roxanne, sa totoo lang, alam kong sobrang nag-aalala ka para sa kanya. Bakit hindi mo siya samahan sandali?"Sa totoo lang, hindi rin alam nina Karylle at Nicole ang dapat nilang sabihin.Ang sitwasyon, sa totoo lang, ay tila pinipilit ni Karylle si Roxanne, pero sa kaibuturan ng puso ni Roxanne, labis din itong nag-aalala kay Christian. Kaya’t sa ganitong
Bahagyang nanginig ang mga pilikmata ni Adeliya. Kahit sa pamamagitan ng tawag, ramdam niya ang presyong nagmumula sa presensya ng lalaking ito.Pagkalipas ng saglit, mahina niyang sinabi, "Oo, may ilang bagay tungkol sa negosyo na gusto kong pag-usapan sa'yo."Nanatiling tahimik si Harold at hindi agad sumagot.Biglang kinabahan si Adeliya, "Cold...?""Oo."Bahagyang nakahinga nang maluwag si Adeliya at ngumiti, "Karylle, pupunta ako sa opisina bukas para kausapin ka."Mahinang tumugon si Harold at agad binaba ang tawag.Walang dahilan para pakitaan pa siya ng lambing o init ng pakikitungo.Sa tatlong ebidensyang ibinigay ni Karylle, dalawa ang kumpirmado. Sa ngayon, malinaw na hindi na inosente si Adeliya.Habang iniisip niya ito, biglang tumunog ulit ang kanyang telepono.Tiningnan niya ang tumatawag, bahagyang sumimangot, at sinagot ito."Ano na? Lumabas ka at mag-enjoy," ani ng pamilyar na boses na puno ng kasiyahan. Malinaw na kung hindi papayag si Harold, pupunta ang tumatawag
- Bobbie: [Mr. Bo, tungkol sa recording, may nahanap akong tugma sa ilang bahagi nito, pero ang iba ay tuluyang nasira.]Bahagyang kumunot ang noo ni Roy, "Puwede mo bang maibalik 'yung huling bahagi? Parang hindi naman 'yun ang mahalaga."Pagkatapos niyang magsalita, agad nang ipinadala ni Bobbie ang recording.Pinindot agad ni Harold ang play button.Pagkatapos nito, narinig nila ang pag-uusap ng mag-ina.Ngunit...Ang maririnig lang ay ang plano nila kung paano pa muling palalambutin ang puso ni Harold. Nakumpirma na peke ang sinasabing pagbabalik ng sakit, pero... ang mahalagang bahagi ng recording, hindi nila narinig."Tss—" Hindi napigilan ni Roy na mapairap, "Bakit parang niloloko ka lang ni Bobbie..."Nanatili ang malamig na ekspresyon ni Harold. Alam niyang nagbibiro si Roy, pero hindi pa rin maalis ang kanyang pagkalito. Bakit may mga bahagi ng recording na naibalik, pero ang mas mahalagang bahagi ang nawala?- Harold: [Bakit may kulang na bahagi?]- Bobbie: [Na-destroy na a
Nagniningning ang mga mata ni Karylle, at sa huli, ikinuwento niya nang maikli sa dalawa ang mga nangyari nitong mga nakaraang araw.Biglang tumawa si Nicole, "Hahaha! Ang walanghiyang taong 'yan! Dapat lang na malantad siya! Bagay na bagay sila—isang asong lalaki at asong babae!"Kumunot ang noo ni Roxanne, "Bagama’t masasabi nating paghihiganti ito, hindi ba’t... Kung magpakasal si Harold kay Adeliya, at palagi siyang nanggugulo sa’yo ngayon, paano kung mas lalo pa siyang maging masama sa’yo kapag nalaman niyang ganito si Adeliya?"Sa puntong iyon, hindi na nagpatuloy si Roxanne. Kitang-kita ang pag-aalala sa kanyang mukha.Ngumiti lang si Karylle at kalmadong sinabi, "Hindi, hindi ganyang kababaw si Harold. Ang iniisip niya lang ngayon ay may ibang plano ako, kaya lagi siyang kampi kay Adeliya. Kapag nalaman niya ang tunay na ugali ni Adeliya, hihinto rin siya sa panggugulo sa akin."Kumunot muli ang noo ni Roxanne. Bahagya siyang tumingin kay Nicole, at sakto namang nagtama ang ka
Lubhang kinakabahan si Adeliya, halos wala na siyang alam kung ano ang gagawin.Ngunit nanatiling tahimik si Harold. Dahil dito, hindi siya naglakas-loob na ipakita ang kanyang kaba. Agad siyang ngumiti ulit, “Tungkol pa rin ito sa kooperasyon ng kumpanya. Ang kaibigan ni Karylle ay naka-confine ngayon sa ospital, kaya wala talaga siyang gaanong oras o lakas. Kaya gusto ng papa ko na makipag-usap ulit sa’yo kung puwedeng palitan na lang siya? Marami namang mas may karanasan kaysa kay Enn.”Kung nandoon si Karylle, tiyak na mapapansin niya kung gaano katalino si Adeliya sa ganitong sitwasyon. Kahit nasa ilalim ng presyon, hindi niya nakakalimutang maghasik ng alitan.Nang banggitin ni Adeliya na nasa ospital ang kaibigan ni Karylle, halatang nagbago ang ekspresyon ni Harold—parang lumalim ang seryosong tingin nito.Mabilis na kumislap ang mata ni Adeliya, at naramdaman niyang may tsansa siyang makuha ang gusto niya.Bago pa makapagsalita si Harold, nagmadali si Adeliya na magpatuloy, “
Napatitig si Karylle, bahagyang gulat, ngunit agad na ngumiti nang may tuwa: "Christian, gising ka na sa wakas!"Mahina pa rin ang kamay ni Christian, hinawakan lang niya ito sandali at agad na bumitaw. Ngunit ang kanyang mga mata ay puno ng takot habang mahirap na sinabi, "Huwag... aalis... Karylle."Agad na sumagot si Karylle, "Hindi ako aalis. Tatawagin ko na ang doktor ngayon!"Nakahinga nang maluwag si Christian matapos marinig ang pangako ni Karylle.“Mabuti...”Kaagad na pinindot ni Karylle ang bell sa tabi ng kama, at hindi nagtagal, dalawang doktor ang dumating nang nagmamadali.Nakita nilang gising si Christian, at agad silang lumapit nang may halong tuwa at
Paglingon ni Harold, nakita niya ang pigura ng kanyang ama, at tila nanlaki ang mga mata niya sa gulat.Nagulat din si Harman nang makita siya. "Ikaw? Pumunta ka talaga?"Ibinaling ni Harold ang tingin niya, malinaw na ayaw niyang sagutin ang tanong ng kanyang ama.Lumapit si Harman sa kama ni Karylle. Tinitigan niya ang mahinang kalagayan nito at marahang napabuntong-hininga. "Nahulog mula sa ganoong kataas na lugar pero bali lang ang tadyang? Sa tingin ko, talagang pinagpala siya ng kapalaran.""Kapalaran?" Tumawa si Harold nang mapait, halatang may bahid ng panunuya sa kanyang mga mata.Tiningnan siya ni Harman, puno ng pagtataka ang mukha. "Anong ibig mong sabihin?"Hindi sumagot si Harold.Alam niya sa sarili niya na hindi ito simpleng kapalaran lang. Ang pagkakaligtas ni Karylle ay bunga ng kanyang malinaw na pag-iisip at mahusay na kakayahang magdesisyon sa gitna ng peligro. Sa ganoong sitwasyon, bihira ang babaeng makakagawa ng ginawa ni Karylle—nahulog mula sa mataas na lugar
Sa malalim na boses, sinabi niya: "Hanapan mo ng problema si Alexander."Ayaw na niyang makita ang lalaking iyon!Natigilan si Bobbie, ngunit agad na tumugon.Ngumiti si Dustin ngunit hindi na nagsalita.Nag-alisan ang dalawang lalaki, sunod-sunod.Hindi nagtagal, naiwan sa silid sina Harold at Karylle.Dati, tuwing nasa harapan niya si Karylle, parang palaging may mga tinik ito sa katawan. Para bang handa itong lumaban ng kahit ilang daang laban.Pero sa pagkakataong ito, dahil wala itong malay, mas banayad ang mukha ni Karylle kaysa sa karaniwang galaw niya habang gising.Ang maputing mukha niya ay bihirang walang galos.Inangat ni Harold ang kamay at inilapat iyon sa pisngi niya.Ang malambot at maputing balat ni Karylle ay nagpatigil sa buto-buto niyang daliri nang hindi sinasadya.Pero sa sumunod na sandali, napansin ni Harold ang ginagawa niya. Bahagyang nag-iba ang ekspresyon niya, at agad niyang binawi ang kamay.Napa-kunot ang noo niya at malamig na tinitigan ang babaeng nasa
"Napakabuting asawa," ang sabi niya, "kapag sinabi niyang magparaya, sumusunod agad."Pero bakit siya umiiyak sa likod?Kung talagang wala siyang pakialam kay Karylle, bakit pa siya nag-abala na pumunta dito para tulungan itong suriin?Napakunot ang noo ni Harold, tila ayaw nang pansinin ang mapanuring tingin ni Dustin, ngunit sa halip ay nagtanong ito nang seryoso, "May problema ba sa utak niya? May posibilidad bang magka-sequelae?""Wala," sagot ni Dustin. "Kailangan lang niyang magpahinga. Pero dahil ito ay isang kaso ng tangkang pagpatay, mas mabuting protektahan siya. Baka may magtangka ulit na saktan siya, kahit nasa ospital."Lalong lumalim ang kunot sa noo ni Harold. Walang nakakaalam kung ano ang iniisip niya, ngunit ang iritasyon sa kanyang puso ay tila lalong lumalala.Nagmukhang mas hindi mapalagay sina Nicole. Agad na nagsalita si Nicole, "Magsusugo ako ng tao para protektahan siya! May impluwensiya pa rin ang pamilya Sanluis sa ganitong mga bagay.""Lumabas na kayong lah
Sa loob ng opisina.Tahimik.Nasa lamesa pa rin si Harold, abala sa pag-aasikaso ng kaso.Pero sa sumunod na sandali—Biglang bumukas ang pinto at pumasok si Bobbie. Napakunot-noo si Harold at agad na tumingin sa direksyon niya.Nang makita niyang si Bobbie iyon, mas lalong humigpit ang kunot sa kanyang noo.Hindi naman karaniwang magulo si Bobbie, kaya kung ganito siya ngayon, siguradong may nangyari...Hindi pa man natatapos ang iniisip ni Harold, nagsalita na agad si Bobbie nang may kaba. "Ginoo Sanbuelgo, may nangyari kay Binibining Granle!"Mabilis na tumibok nang malakas ang puso ni Harold."Sino?!""Si Binibining Karylle! Naaksidente siya! Nahulog ang sasakyan sa bangin!"Sa sandaling iyon, tila kidlat na tumama kay Harold. Bigla siyang tumayo. "Nasaan siya?!"Sa ospital.Sa loob ng kwarto.Nakahiga si Karylle sa kama, mahimbing na natutulog. Sa unang tingin, parang wala siyang malalang sugat, pero ang katawan niya ay puno ng gasgas, at may bali pa sa isang tadyang.Nakaupo si
Nasa passenger seat si Nicole, at tila maganda ang kanyang mood."Ngayon na nakikita kong gumagaling nang husto si Christian araw-araw, masaya ako. Sa tingin ko, malapit na siyang ma-discharge sa ospital."Ngumiti si Karylle. "Oo nga, nakakagulat na ganito kabilis ang recovery niya."Naisip ni Nicole ang hitsura ni Christian kanina kaya napatawa siya nang malakas. "Napansin mo ba kanina? Parang nagmamadali siya! Nang marinig niyang aalis ka na, gusto ka niyang pigilan, pero pinilit niyang huwag ipakita. Para siyang batang nagpipigil ng emosyon."Bahagyang kumurap ang pilikmata ni Karylle, at sa huli ay napabuntong-hininga siya."Hindi ko alam kung anong gagawin ngayon. Paano kung hindi pa rin niya matanggap?"Ang ngiti sa labi ni Nicole ay biglang nawala, at napuno ng lungkot ang kanyang mukha. "Oo nga...... Paano kung ganoon pa rin siya tulad noong araw na iyon......"Kapag ang isang tao ay malungkot at desperado, wala na siyang pakialam sa ibang bagay.Katulad noong araw ng aksident
Napabuntong-hininga si Karylle at dahan-dahang umiling."Sabi ko na, sa puso ko, para ko nang kapatid si Christian. Hindi ko siya kailanman naisip sa ganoong paraan. Bukod pa rito, alam niyo naman kung gaano ko kamahal si Harold noon. Oo, hiwalay na kami, at handa akong kalimutan siya, wala na akong nararamdaman para sa kanya, pero hindi ibig sabihin na bigla na lang akong magkakagusto sa taong itinuturing kong parang kapatid, di ba?"Natahimik si Roxanne at napabuntong-hininga na lamang.Tiningnan siya ni Nicole, puno ng tanong ang kanyang mga mata. "Hanhan, gusto mo si Christian, at handa kang gawin ang lahat para sa kanya. Pero, hindi mo ba gustong ikaw ang babaeng nasa tabi ni Christian sa huli?"Tumingin din si Karylle kay Roxanne, puno ng paghanga ang nasa isip niy
Sabay na napatingin ang dalawa sa pinto.Pagkakita sa pumasok, biglang ngumiti si Christian at nagsabi, "Dad, nandito ka pala."Agad napansin ni Jayme na mahigpit na hawak ni Christian ang kamay ni Karylle.Maya-maya, muling tiningnan ni Jayme si Christian. Napansin niyang maayos naman ang itsura nito, at tila maganda rin ang lagay ng pag-iisip, kaya bahagyang gumaan ang kanyang pakiramdam.Nagkunwari si Jayme na hindi niya napansin ang tila tamis ng dalawa. Tiningnan niya si Christian at mahinahon ang kanyang boses, mas malambot kaysa dati, "Kumusta ang pakiramdam mo?" tanong ng isang nag-aalalang ama.Ngumiti si Christian at tumango, "Ayos lang ako, Dad. Huwag mo akong alalahanin."Tumango si Jayme. Habang papunta pa lang siya roon, nakapag-usap na siya sa doktor para siguraduhing ligtas na ang anak niya. Bahagya siyang nakahinga nang maluwag.Gayunpaman, sinabi rin ng doktor na bawal ma-stress si Christian kaya kung ano ang gusto nitong sabihin, hayaan na lamang ito.Sino ba naman
Huminga nang malalim si Karylle at saka mahina niyang sinabi, "Hindi iyon panaginip. Sinabi ko talaga iyon."Pagkatapos niyang magsalita, ibinaba niya ang ulo niya at iniwasang tumingin sa mga mata ni Christian na puno ng pagmamahal habang nakatingin sa kanya.Sina Nicole at Roxanne ay tila nag-alala, alam kasi nila na hindi kayang direktang harapin ni Karylle si Christian.Pero si Christian, hindi gaanong nag-isip tungkol doon. Ang akala niya ay nahihiya lamang si Karylle, kaya't mas lumawak pa ang ngiti sa kanyang labi.Gayunpaman, sinubukan niyang pigilan ang sarili na tumitig nang labis kay Karylle, natatakot na baka masyado itong maasiwa.Samantala, may bahagyang inggit si Roxanne habang nakatingin kay Christian, ngunit napansin niyang laging bumabagsak ang tingin nito kay Karylle. Huminga siya nang malalim at tila nagpasaring, "Ah... Dahil nagising ka na, siguro mas mabuting hayaan namin kayong mag-usap. Magpapahinga muna kami sa kabilang kwarto. Sa tagal naming nagbabantay, pag
Napatitig si Karylle, bahagyang gulat, ngunit agad na ngumiti nang may tuwa: "Christian, gising ka na sa wakas!"Mahina pa rin ang kamay ni Christian, hinawakan lang niya ito sandali at agad na bumitaw. Ngunit ang kanyang mga mata ay puno ng takot habang mahirap na sinabi, "Huwag... aalis... Karylle."Agad na sumagot si Karylle, "Hindi ako aalis. Tatawagin ko na ang doktor ngayon!"Nakahinga nang maluwag si Christian matapos marinig ang pangako ni Karylle.“Mabuti...”Kaagad na pinindot ni Karylle ang bell sa tabi ng kama, at hindi nagtagal, dalawang doktor ang dumating nang nagmamadali.Nakita nilang gising si Christian, at agad silang lumapit nang may halong tuwa at