Tumunog ang doorbell, at agad na binuksan ni Uncle Wu, ang tagapangalaga ng bahay, ang pinto. Binati siya ng matandang babae at napansin niyang pareho pa rin si Karylle gaya ng dati, kaya ngumiti si Uncle Wu sa kanya, "Miss Karylle, nandito ka na."Dati, tinatawag siyang "young lady," pero ngayon ay binago ni Uncle Wu ang kanyang tawag, kaya't medyo nahirapan pa rin siya dito.Para kay Karylle, okay na rin ang bagong tawag na ito. Ngumiti siya at tumango, "Oo, kamusta, Uncle Wu."Tumabi si Uncle Wu, at pumasok si Karylle hawak ang isang kahon ng regalo.Naka-upo si Lady Jessa sa sofa at naghihintay. Nang marinig ang mga boses, agad siyang nagbitaw ng, "O, halika na at maupo ka. Sabi mo isa’t kalahating oras, at eksakto ngang isa’t kalahating oras. Hindi ka man lang dumating nang mas maaga!"Nagpalit ng sapatos si Karylle at lumapit kay Lady Jessa na may ngiti, "Traffic kasi sa daan.""Sige na, halika dito, hija, dito ka sa tabi ko!"Hinila siya ni Lady Jessa para umupo sa tabi niya.T
Sabay na napatingin sina Karylle at Lady Jessa. Agad ding napansin ng mga bagong dating si Karylle, at kitang-kita ang pagka-irita sa kanilang mga mukha!"Ang kapal ng mukha mo para magpunta pa rito!" Galit na galit ang boses ni Lauren, at wala siyang pakialam kahit walang respeto ang dating nito.Napatigil ang tingin ni Karylle, pero hindi siya sumagot.Kahit papaano, alam niyang mas matanda si Lauren. Kung papatulan niya ito, lalo lang niyang mapapahiya si Grandma.Hindi niya iniisip ang sinasabi ng iba, pero iniisip niya ang mararamdaman ni Grandma. Ayaw niyang makita ni Grandma ang away nila ng asawa ng anak niya. Bagama't kinakampihan siya ni Grandma, lalo lang nitong pinapalala ang alitan nila.Biglang dumilim ang mukha ni Lady Jessa, "Lauren!"Medyo nadismaya si Lauren, "Mom, ang mga ginawa ni Karylle, alam mo naman siguro. Ilang beses niyang nilagay sa peligro ang pamilya namin, at nakipagsabwatan pa sa mga kalaban natin. Gusto mo pa rin ba siyang ituring na mahal mong apo? Ka
Halos masuka na si Lauren sa galit at di niya napigilang sabihin, "Mom, sa ganitong oras pa talaga, kakampi ka pa sa isang outsider?!"Tiningnan siya ni Karylle. Bagamat may masamang ugali at mainit na ulo si Lauren, galing siya sa isang mayamang pamilya at may sarili siyang dignidad. Mula nang mapangasawa niya ang anak nito hanggang ngayon, hindi pa siya nakarinig ng kahit anong bastos na salita mula kay Lauren.Pero ang hindi pagmumura ay hindi nangangahulugang mabuti ang intensyon. Tingnan mo, palagi siyang tinatapakan ni Lauren at hindi man lang siya binibigyang respeto. Noon, bilang manugang, nirerespeto niya si Lauren, pero ngayon, wala na silang relasyon kaya bakit siya magpapakumbaba o hihingi ng tawad?Kung dumating ang panahon na gagawa ng masama si Lauren sa kanya, hindi rin siya magdadalawang-isip.Tinamad nang tingnan ni Karylle si Lauren at tumingin na lang kay Lady Jessa, "Grandma, kung gusto mong pumunta ako sa banquet bukas, pupunta ako. Hindi rin kasi angkop na manat
Kumunot ang noo ni Karylle at tiningnan si Nicole, "So, nung kinuha mo ang kaso na 'to, nag-sign ka ng contract sa kanila?""Ako..."Nanggigigil si Nicole at galit na galit na sinabi, "Kasi kulang talaga ako sa pera ngayon. Sinabi niya noon kung gaano ka-grabe si Party A at kung anu-anong sinabi niya. Parang seryoso siya talaga. Akala ko talaga mananalo ako sa kaso. Sabi niya, kapag nanalo ako, bibigyan niya ako ng doble, pero kung matalo ako, ako raw ang magbabayad ng 50 million. Hindi ko na naisip nang mabuti yun sa oras na ‘yun."Halos mabaliw si Nicole, at muntik na namang ihagis ang mouse.Pinigilan siya ni Karylle at tinapik siya sa noo, may halong pagkadismaya, "Talagang naniwala ka sa sinabi ng negosyante? Eh ikaw na nga mismo ang abogado, hindi mo ba nakita ang mga butas dito?""Ako... kasi..." sagot ni Nicole na may halong pagkasama ng loob."Bakit ka nga ba kulang sa pera? Ano bang balak mo? Magkano ba ang kailangan mo?"Napabuntong-hininga si Nicole at sa wakas ay tahimik
Hindi napigilan ni Karylle ang pagtawa, ngunit ngumiti na lang siya at tumango.Tinawagan ni Nicole si Jarren, at sa unang ring pa lang ay sinagot na agad ito, "Miss Santiago, may naisip ka na bang solusyon?"Magalang ang boses sa kabilang linya, pero alam ni Nicole, ang totoo ay gusto lang nitong malaman kung handa na ang 50 million na kabayaran!Pinilit ni Nicole ang sarili na kumalma at ngumiti, "Wala akong ibang solusyon, pero may kapatid akong pwedeng tumulong sa’yo sa kasong ito."Nagulat si Jarren, ngunit ilang sandali lang ay nagsalita ito nang may pagkamangha, "Oh?! May paraan ang kapatid mo? Sino siyang abogado?"Huminga nang malalim si Nicole, parang kinakalma ang sarili. Siguro iniisip ng lalaking ito na naghahanap lang siya ng ibang abogado para matalo.Pero hindi na siya nagpatumpik-tumpik pa, "Ang kapatid ko ay si Iris!"Pagkasabi niya pa lang nito, narinig ang tunog ng nahulog at nabasag sa kabilang linya, kasunod ang tunog ng gulong ng upuan na kumiskis sa sahig.Mukh
Nagulat agad si Jarren at sinabi, "Sige, sige! Sabihin mo lang ang oras at lugar, ako na ang susundo sa'yo, treat ko ito ngayong gabi!"Ngumiti lang si Karylle, "Mr. Gomez, ikaw na lang ang mag-decide ng location at i-send mo na lang kay Nicole. May kailangan pa akong gawin kaya hindi na ako magtatagal.""O sige, sige, alam kong busy ka," sabi ni Jarren nang may mas magalang na tono kaysa noong kinausap niya si Nicole.Pagkababa ng telepono, hindi mapigilan ni Nicole ang tumawa, "Naku, itong apo na ito, parang totoong apo kung umasta sa'yo! Grabe, ang saya ko talaga! Karylle, ngayon ko lang naramdaman 'yung ginhawa!"Ngumiti lang si Karylle at hindi na nagsalita.May naisip bigla si Nicole at tumingin siya ulit kay Karylle, "Malapit na rin ang birthday party ni Mrs. Sanbuelgo, di ba? Plano mo bang pabagsakin si Adeliya?"Medyo nag-iba ang tingin ni Karylle, parang may pag-aalinlangan.Medyo nalito si Nicole, "Karylle? Anong problema mo?"Bahagyang napabuntong-hininga si Karylle, "Kahi
Inabot ng halos kalahating oras bago siya makarating doon.Diretso niyang tinawagan si Nicole, at sinabi ni Nicole, “Kakarating ko lang din, magkita tayo sa pinto.”Tumugon si Karylle at ibinaba ang tawag.Pagdating nila sa pinto, may napansin silang isang matabang lalaking nasa katamtamang edad na nakatayo roon, na parang taga-welcome, pero halatang palinga-linga siya.Pagkakita kay Nicole, agad na kumislap ang mga mata niya, saka agad siyang tumingin kay Karylle na kasama ni Nicole. Nagmadali siyang bumaba sa hagdan at magalang na bumati, "Miss Iris, kamusta po kayo! Ako po si Jarren na nakausap niyo kanina.”Kahit hindi pa niya nakita si Iris, kilala niya si Karylle!Sino ba naman ang hindi nakakaalam na iisang tao lang ito?Ngumiti lang si Karylle at tumango, “Kamusta, Mr. Gomez, pasok na tayo para makapag-usap.”Sa loob-loob ni Nicole, tinawag niyang “opportunist!” ang lalaki.Nakikita niya ang kapatid niya, at tila kinalimutan siya bigla.Pero bago pa man niya maisip iyon, mabil
Pero, kung alam lang niya na kaibigan ni Nicole si Karylle, paano niya nagawang gawin ito sa kanya?Si Iris, kahit na divorcee na, ay hindi naman tuluyang naputol ang koneksyon niya sa pamilyang Sanbuelgo, at nandiyan din si Mr. Handel para suportahan siya. Kaya naman, paano siya basta-bastang pwedeng bastusin ni Jarren?Agad na nagtaas ng kamay si Jarren at walang sabi-sabing pinunasan ang malamig na pawis sa noo, “Miss Granle, misunderstanding lang ito, puro misunderstanding! Puputulin ko na ang kontrata kay Miss Nicole ngayon na!”Ngumiti si Karylle, “Kung ako ang hahawak ng kaso ni Nicole, baka kailangan mong bayaran siya ng 500 million, Mr. Gomez.”Namula ang mukha ni Jarren at agad siyang sumagot, “Kasalanan ko po talaga ito!” Lumingon siya kay Nicole, “Miss Santiago, patawad talaga, hindi ko napag-isipang mabuti ang mga ginawa ko. Sana hindi niyo na po ito palakihin.”Sa loob-loob ni Nicole, tinitingnan niya si Karylle nang puno ng paghanga!Hindi niya inakala na sa halip na ma
Sa pagkakataong ito, hindi na naisipan ni Karylle na umupo sa likod. Diretso siyang umupo sa passenger seat sa unahan.Bahagyang dumilim ang mukha ni Harold, pero wala siyang sinabi.Mahaba ang biyahe ngayon, kaya pagkapasok pa lang ni Karylle sa kotse ay pumikit na siya para subukang matulog.Ngunit ilang saglit lang, nag-vibrate ang kanyang cellphone. Binuksan niya ang Telegram.May group chat iyon nila ni Nicole at ni Roxanne.Nicole: En, kasama mo ba ngayon si Harold?Napakunot ang noo ni Karylle. May nakakita na naman ba sa amin at ipinost online?Karylle: Oo, bakit?Roxanne: Bakit kayo magkasama? Work ba?Karylle: Oo, pupunta kami ngayon sa Rosen Bridge. May kailangan lang asikasuhin.Roxanne: Rosen Bridge? Ang layo niyan ah. Kayo lang dalawa?Nicole: Putik! Totoo nga! Hindi pala ako niloko ng hayop na 'yon!Kasunod nito, nag-send pa si Nicole ng picture na halatang may inis na caption.Roxanne: ???Karylle: ???Karylle: Kasama rin si Bobbie, FYI.Patuloy lang sa pagta-
Nagsimulang ilapag ng mga waiter ang mga pagkain sa mesa. Dahil naka-reserve na ito ni Bobbie bago pa man sila dumating, puwede na agad silang kumain pagkaupo.Pagbalik ni Bobbie matapos i-park ang sasakyan, agad niyang napansin ang seating arrangement nila. Napahinto siya at saglit na natigilan.Bigla niyang naisip, Aba, parang ayoko nang lumapit.Kabisado na niya ang mood ni Mr. Sanbuelgo. Sa tingin pa lang niya, alam niyang ayaw na ayaw ng boss niya na makisalo siya sa upuan ngayon. Ramdam niyang pinipigilan pa nito ang sarili.Pero bago pa siya makapagdesisyon kung babalik na lang siya sa sasakyan o tuluyan nang lalapit, nagsalita agad si Roy—na para bang palaging sabik sa gulo at hindi natatakot sa drama.“Bobbie, halika na! Umupo ka na, mabilis lang 'to. Kain lang tapos alis agad, time is tight and the task is heavy!” nakangising sabi nito.Napabuntong-hininga si Bobbie. Aba, kung hindi ba naman ako iniipit nito...Malinaw na si Roy ay nagpapasaya lang at sadyang ginagatungan an
Sa kabila ng lahat, nanatiling mabigat ang loob ni Karylle.Ang Rosen Bridge ay hindi ganoon kalapit. Bagama’t nasa loob pa rin ito ng Lungsod B, matatagpuan ito sa isang maliit na lalawigan na kailangan pang tawirin mula sa isang urban area papunta sa isa pa.Ibig sabihin, kung aalis sila sa hapon, malamang ay gabi na bago matapos ang inspeksyon, at posibleng kailanganin pa nilang mag-overnight doon.Dahil dito, naramdaman ni Karylle ang isang hindi maipaliwanag na inis.Pero dahil ito ay tungkol sa trabaho at bahagi ng kanyang tungkulin, wala siyang magawa kundi lunukin ang nararamdaman. Hindi siya pwedeng magpadala sa emosyon o ihalo ang personal sa propesyonal. Kapag ginawa niya iyon, tiyak na iisipin ng iba na isa siyang maliit at pihikang tao. Sa kasalukuyang kalagayan niya—na pilit bumabangon muli para makuha muli ang kontrol sa Granle—hindi siya puwedeng magkaroon ng kahit kaunting kapintasan.Lalo na ngayong ang proyektong ito kasama si Harold ay isa sa pinakamahalaga sa kany
Itinutok ni Harold ang kanyang mata kay Karylle, kahit hindi siya nagsalita, ramdam pa rin ni Karylle ang matinding ironiya sa mga mata nito.Hindi pinansin ni Karylle si Harold at sa halip ay tumingin siya sa namumuno ng planning department na nagsalita."Ba't ninyo gustong magpalit ng trabaho?" tanong ni Karylle.Agad na sumagot ang head ng planning department, "Ganito po kasi, magkaibang mga kalakasan ng bawat isa, at ang cooperation plan po ay nagbago, kaya't pinili namin ang mga posisyon na akma sa amin."Isang matalim na tingin mula kay Harold ang tumama sa manager ng planning department, at malamig niyang tanong, "Ano ang resulta?"Dali-daling tumingin ang manager kay Karylle, hindi niya kayang tumingin kay Harold. Nang makita niyang nakasimangot si Karylle, agad siyang kinabahan.Naku!Pumait ang kanyang pakiramdam. Akala niya na ang mga pagbabago ay makakatulong para magustuhan siya ni Karylle at Harold, pero ngayon, parang napaglaruan lang siya ng sarili niyang kakulangan at
Napakunot ang noo ni Adeliya. “Alam ko,” maikli niyang sagot.Ayaw na sana niyang magtiwala sa taong iyon, pero hindi na rin niya kayang maghintay pa.Nang makita ni Andrea na naging mas mahinahon na si Adeliya, tumango ito. “Sige, hintayin na lang muna natin ang balita. Pag naayos na ang lahat, makakalabas na tayo agad ng ospital.”Tumango si Adeliya. “Hmm.”Mabilis lumipas ang araw, pero hindi alam kung ilang tao ang hindi nakatulog nang maayos.Si Karylle, ilang ulit nagising sa kalagitnaan ng gabi. Halatang hindi maganda ang lagay niya, at kung wala siyang alarm kinabukasan, siguradong malalate siya.Nang lumabas si Nicole sa kwarto, nadatnan niya si Karylle na kakatapos lang sa banyo. Ngumiti siya at kinawayan ito, “Morning, baby~”Pinilit ngumiti ni Karylle. “Morning. Mauna ka na maghilamos, ako na maghahanda ng breakfast.”Umiling si Nicole habang pinapakita ang hawak niyang cellphone. “No need, I already ordered. Papadeliver ko na lang.”Tumango si Karylle. “Okay, sige, mag-ay
"Mukhang gano'n na nga." Walang pag-aalinlangang sabi ni Jerianne, habang ang kanyang mga mata ay naglalaman ng malalim na pag-unawa. "Kung may ganitong tensyon sa lumang mansyon ng Sabuelgo family, malamang maraming hindi pagkakaunawaan at tampuhan sina Harold at Karylle."Napakagat-labi si Reyna, hindi alam kung ano ang sasabihin.Hinila siya ni Jerianne palapit at niyakap. "Anak, huwag mong pilitin ang sarili mong mag-isip ng kung anu-ano. Kung kaya mong ipaglaban, ipaglaban mo. Pero kung hindi na talaga kaya, matutong bumitaw. Yung paulit-ulit kang nasasaktan pero ayaw mong pakawalan—hindi ikaw 'yon. At ayokong mas lalo ka pang masaktan."Nanginginig ang mga labi ni Reyna, at dama niyang pati ang ina niya ay gusto na siyang sumuko.Pero hindi niya kaya.Napakabuting lalaki ni Harold...Sa isip niya, si Harold pa rin ang laman—ang pagiging maayos nitong tingnan, ang diretsong kilos, ang tapang, at ang matikas nitong tindig.Hindi niya matanggal sa isipan ang lalaki. Ang bigat ng pa
Napatawa si Karylle sa sinabi ni Nicole. “Grabe ka, hindi naman lahat ng lalaki ay scumbag. Marami pa rin diyan ang matinong tao.”Napabuntong-hininga si Nicole. “Well, sa panahon ngayon? Ilan ba talaga ang kagaya ni Christian? Sabihin mo nga, gaano karami sa kanila ang totoong maaasahan?”Biglang naging kumplikado ang tingin ni Karylle. Tahimik lang siyang napatingin sa malayo, pinipigil ang sarili. Hindi siya sumagot, bagkus ay pinagdikit lang niya ang mga labi at ibinaling ang tingin.Napansin agad ni Nicole ang pagbabago ng mood ng kaibigan. Parang nalamlam na naman si Karylle. Agad siyang natauhan—mukhang hindi niya dapat binanggit si Christian. Alam niyang may matinding guilt si Karylle kay Christian, lalo na’t may utang na loob ito sa lalaki.“Ay, sige na nga, huwag na natin pag-usapan ‘yan. Manood na lang tayo ng TV, gusto mo?” alok ni Nicole, pilit binabago ang tema ng usapan.Tumango si Karylle. “Sige.”Sa totoo lang, wala talaga siyang gana manood, pero dahil kay Nicole na
Hindi nagsalita si Harold, bagkus pinili niyang manahimik habang mariing pinipigil ang anumang emosyon.Ngunit kahit wala siyang sinabi, ramdam pa rin ng lahat ang bumabalot na lamig sa kanyang paligid, lalo na sa mga mata niyang tila nagyeyelong titig. Kitang-kita—masama ang timpla niya.Lalong nataranta si Lady Jessa, “Karylle, ikaw...”Nabitin ang sasabihin niya, tila nag-aalangan kung dapat pa ba siyang magsalita. Wala na siyang nadugtong pa.Sa kabilang banda, si Karylle ay medyo kalmado na rin sa mga sandaling iyon. Pinilit niyang ngumiti, at mahinahong nagsalita, “Grandma, huwag ka nang mag-alala sa akin. I'm really okay.”“Paano naman ako ‘di mag-aalala, Karylle? Kita mo naman ang sarili mo. Kung gusto mo, bumalik ka na dito. Sabihan mo si Roy na ibalik ka muna. Palalabasin ko na yang batang ‘yon—tayo muna ang mag-usap bilang apo’t lola, okay?”Bahagyang tumango si Karylle. “Grandma, okay lang po talaga ako. May mga kailangang asikasuhin sa trabaho. Pupunta na lang po ako sa i
At gaya ng inaasahan, agad na tumigil si Karylle nang marinig ang sinabi ni Roy.Mabilis niyang ipinarada ang sasakyan sa tabi ng kalsada, malapit kay Karylle. Bumaba ng bahagya ang bintana at tumingin siya sa dalaga. “Si lola lang kasi ang nag-aalala talaga,” paliwanag niya. “Ayaw niyang mapabayaan ka, kaya pinakiusapan niya akong sunduin ka. Please, sakay ka na. Kung hindi ka sasama, lalo lang siyang mag-aalala.”Hindi agad nagsalita si Karylle. Kunot ang noo niyang tumingin sa loob ng sasakyan, at nang masigurong si Roy lang talaga ang laman niyon, bahagyang lumuwag ang ekspresyon niya.Pero tumanggi pa rin siya. Maingat at malamig ang boses niya nang magsalita, “Sabihin mo na lang kay lola na sinundo mo ako at nakauwi na ako. Hindi ko na ikukuwento ‘to.”