Andrew. Ang bawat hibla ng aking pagkatao ay nakatuon sa pagprotekta kay Hanna, ngunit bawat araw ay nagpapakita ng mga bagong hamon. Hindi naman sa hindi ko sila kayang harapin, ngunit nakakagulat kung paanong ang mga nagsasabing mahal ako ay nagdudulot ng pinakamalalim na sugat. Ang mismong mga naglalayong sumasangga sa akin ay kadalasang nagiging mga kaaway ko. Ang tiwala ay naging isang luho na hindi ko kayang bayaran; hindi kahit sa sarili kong paghuhusga sa paligid ni Hanna. Sa kabila ng kagustuhan kong makasama siya palagi, may mga pagkakataong pinipilit kong lumayo. Masakit sa akin, ngunit hindi ko maalis ang takot na baka hindi ko sinasadyang mapahamak siya. Tulad ngayon, nasugatan ang kanyang ulo at nawalan ng malay. Agad na inaakusahan ng isip ko si Amanda ng foul play, pero kinakalaban ko ang posibilidad na aksidente lang ito. Gayunpaman, nananatili ang kahina-hinalang mga pangyayari. Umaalingawngaw sa aking isipan ang mga babala ni Amanda, ang kanyang mga salita a
Hanna Nanginginig ang buong pagkatao ko sa takot, ang bawat pintig ng puso ko ay umaalingawngaw sa aking mga tainga na parang walang tigil na tambol. Inaatake ako ng mga alon ng pagkahilo at pagduduwal, na iniwan akong nauutal sa kanilang gising. Napahawak ako ng mahigpit sa aking mga tuhod sa aking dibdib, naghahanap ng lunas sa kanilang yakap, ngunit wala akong mahanap. Sinusubukan kong patatagin ang aking sarili, nagpabalik-balik ako, isang walang saysay na pagsisikap sa harap ng napakabigat na sitwasyon. "Hanna," isang malayong boses ang tumagos sa manipis na ulap, ang alingawngaw nito ay hindi malinaw. Ang aking paligid ay lumabo sa isang disorienting swirl, distorting kahit na ang tunog ng aking sariling pangalan. Tanging ang pakiramdam ng isang kamay sa aking balikat ang nakapag-angkla sa akin sa realidad, na nagdulot ng isang gulat na paghinga habang ako ay tumayo upang salubungin ang tingin ng may-ari nito. "Papunta na siya," tiniyak niya sa akin, ngunit ang pag-unawa a
Andrew Napakatigas ng ulo ni Hanna isang katangian na parehong nakakadismaya at nakakaintriga sa akin ng walang katapusan. Sa kabila ng kanyang katigasan ng ulo, napipilitan akong panatilihin ang pasensya sa kanyang presensya. May kaakit-akit sa kanyang mabangis na pagsasarili, isang kalidad na hinahangaan ko kahit na kinikilala ko ang kahinaan na itinatago niya sa ilalim ng kanyang harapan. Mahigpit niyang pinoprotektahan ang kanyang emosyon, ngunit para sa akin, siya ay isang bukas na libro, malinaw na parang salamin. "Saan siya patungo ngayon?" Pagtatanong ko, halata sa boses ko ang pagkamadalian. "Mukhang papunta siya sa apartment ng kanyang ina," magalang na tugon ng guard. "Panatilihin siyang maingat at siguraduhin ang kanyang kaligtasan. Ipaalam sa akin ang address sa kanyang pagdating." Sa ibinigay na direktiba, tinapos ko ang tawag, inilagay ang telepono sa mesa na may mabigat na buntong-hininga. Ang aking kamay ay likas na humahaplos sa aking buhok, isang kilos na dulo
Hanna "Are you implying I'm being held against my will? Because if so, I won't hesitate to raise the alarm and summon the authority," giit ko, may halong pagsusungit at galit ang tono ko. Gayunpaman, ang kanyang matapang na kilos ay nanatiling hindi nababagabag, na nag-alab ng aking galit. "You're not going anywhere, Hazel. There's nowhere for you to flesh," sagot niya, parang mabigat na bigat sa balikat ko ang kanyang mga salita. Hinamak ko ang katotohanan sa kanyang pahayag. Ang malawak na ari-arian na ito ay talagang ang aking tanging kanlungan, isang katotohanan na pumuno sa akin ng pakiramdam ng pagkakulong. “This is your main house, not merely a guest house as you led me to believe,” sumbong ko, may bahid ng hinanakit ang boses ko. Ang pagkakaiba sa pagitan ng kanyang paglalarawan at ang katotohanan ng sitwasyon ay sumisira sa aking pakiramdam ng pagtitiwala. Napabuntong-hininga si Andrew, likas na inabot ng kanyang kamay ang mga nakakunot na linya ng kanyang noo. Bagama
Andrew "Paano kung, nagkataon na tayo ay si Amanda o, hindi kaya, iniisip ni nanay na tayo?" Ang kanyang mga salita ay nagtagal sa himpapawid, na nagpagulo sa kapaligiran. Ninakaw ko ang isang panandaliang sulyap sa kanya, isang matinding pagkabigo ang bumalot sa akin, kahit na tinakpan ko ito nang maayos. Inihinto ko ang sasakyan sa tabi ng kalsada, humarap ako sa kanya, bakas sa mukha niya ang pag-aalala. "Bakit... tumigil ka... bakit tayo tumigil," tanong niya, may bahid ng kawalan ng katiyakan ang boses. Kalmado, sinilip ko ang kanyang tingin, napansin ang panandaliang kislap ng kalungkutan bago siya kumurap, ang kanyang mga mata ngayon ay nababalot ng kalungkutan. "Ayaw mo bang makilala ang mama ko?" Nagtanong ako, pinapanatili ang isang hangin ng kalmado. Katahimikan ang sumalubong sa aking pagtatanong, maliban sa malungkot na pagpapalitan ng mga tingin. Inilagay ang isang malambot na kamay sa kanyang pisngi, siya ay huminga nang mahina, ang kanyang mga talukap ay nakap
Hanna Maaaring mas marami pa ang nasabi ko kaysa sa sinadya ko sa taong hindi ko gaanong pinaboran, ngunit gumaan ang loob ko na nailabas ko ito, kahit na may mga bagay akong gustong sabihin. Tulad ng kung paano ko nais na sabihin sa kanya kung ano ang isang kahila-hilakbot na tao ang kanyang Tiya ay at kung paano ang kanyang pagkawala para sa pagpapaalis sa akin. Pero itinatago ko iyon sa sarili ko. Sa halip, tumayo ako, sumakay sa kotse, at alam kung ano ang susunod na gagawin. Hinatid niya ako pauwi, at pagdating namin, pasado alas singko na ng gabi. Nakakagulat na halos buong araw ay nawala habang nasa labas kami. Habang papunta kami sa kanyang guest house, napansin kong nagnanakaw siya ng tingin sa mansion na tinitirhan ko ngayon. Malamang hinihintay niya akong makalabas para makaalis siya, pero deep inside, ayoko siyang umalis. "I can now see why you don't consider this just a guest house," he remarks with a chuckle, lumingon sa akin. Walang ibang pinanghahawakan ang kany
Andrew. Ang tawa ni Jayden ay lalong nagpatingkad sa aking pagkadismaya. Nai-click ko ang aking dila sa inis nang bumagsak siya mula sa aking kama, tinatanggihan na bigyang-dangal ang kanyang paglilibang sa isang tugon. Sa halip, tumalikod ako at tumungo sa aking aparador upang pumili ng aking damit para sa araw na iyon. Lunes noon, at inaasahan ko ang isang ipoipo ng trabaho at mga pagpupulong sa hinaharap. Ang pagdududa sa aking isipan kung magkakaroon ba ako ng pagkakataong makita si Hanna ngayon; baka mamayang gabi, ngunit walang tiyak. Ang pag-iisip ay nagalit sa akin; Madidismaya ako kung palalampasin ko ang pagkakataong makita siya. Nang maalala na hindi ko siya binisita kahapon, pinigilan ko ang pagnanasang kumilos nang pabigla-bigla. Alam kong kailangan niya ng oras sa kanyang matalik na kaibigan, kaya binigyan ko sila ng puwang upang makipag-ugnayan muli. Sa kabila ng matinding pagnanais na makasama siya, nakatagpo ako ng aliw sa pagkaalam na ligtas siya sa ilalim
Hanna "I won't accept this," mariin kong sabi sabay cross arms para ipakita kung gaano ako kaseryoso. Inilayo ko ang ulo ko, iniwas ko ang mapang-akit niyang tingin. Si Andrew ay maaaring maging sobrang mapagbigay kung minsan, palaging sabik na magbigay ng tulong. Kung ano ang nakikita niya bilang isang dakilang kilos, maaaring ituring ng iba na napakalaki. Pagtingin ko sa malawak na espasyo, umiling ako. Hindi ko lubos maisip na tanggapin ang napakagarang regalo. "Wala akong hinihintay na kapalit, hayaan mo akong tulungan ka..." "That is all you ever say, Andrew... let me help you! But it's not as simple as you think. You expect me to embrace a whole building dedicated to me for starting a fashion house? It's... it's too much, Andrew..." Pabalik-balik ang lakad ko, ramdam ko ang bigat ng lahat. Sa una, umaasa ako ng isang bagong pagkakataon sa trabaho, isang bagay na mas mahusay kaysa sa ibinigay sa akin ni Amanda, ngunit may ganap na kakaibang ideya si Andrew. Paano niya ma
Andrew Paulit-ulit niyang tinatanong ang aming destinasyon nang mapansin niyang hindi kami patungo sa alinman sa mga nakasanayan kong bahay. Nung una, kunwaring naiinis siya, pero makalipas ang ilang minuto, mas naibabaw ang curiosity niya. "Pwede bang sabihin mo na lang kung saan tayo pupunta ngayon?" tanong niya, her lips pouted in a cute expression. Hindi ako makatiis, sumandal ako at hinalikan siya sa labi, na nagdulot ng ngiti sa kanya. "It's a surprise, baby," bulong ko, napako ang tingin ko sa labi niya. Hindi ko na napigilan ang paghalik sa kanya, at sa pagkakataong ito, sabik na sabik na siyang tumugon, nakatabing ang kamay niya sa mukha ko. Nalalasahan ko ang ininom niya sa bibig ko. Nagustuhan ko ang lasa. Dahan-dahang umatras, sinalubong ko ang kanyang tingin na may magiliw na ekspresyon. “I love you,” pag-amin ko, ramdam ko ang lalim ng emosyon ko para sa kanya. "So much," dagdag ko, ang aking puso ay namamaga sa pagmamahal. Lumawak ang ngiti niya, at kinagat n
Hanna "Oh my God," napabuntong-hininga si Ann sa pamamagitan ng telepono, ramdam ang kanyang pananabik kahit sa receiver. "Oh God, hindi ako makahinga," she exclaims, her voice reaching a pitch that makes me instinctively move the phone from my ear, fearing for its safety. "Magkasama kayo ngayon, aw, oh my God, Hazel. You have no idea how thrilled I am to know you've moved on from Chris. That jerk," she continues, her words tumbling out in a rush of excitement. Hindi ko maiwasang matawa sa sigla niya. "I moved on from him long before Andrew even came into the picture," I reassure her, trying to contain my own excitement. Napangisi si Ann sa pagbanggit kay Chris."Enough about that jerk. How's he? How are you guys doing? Did you already...?" Ang kanyang mga salita ay nauwi sa isang nagpapahiwatig na ugong, na naging sanhi ng aking pagngiwi."You are so disgusting," pang-aasar ko, kahit hindi ko maiwasang tumawa kasama siya. Kung alam niya lang na hindi mabilang na beses na kaming n
Andrew I plant a gentle kiss on her forehead, reassuring her na hindi ako mawawala ng matagal. Lumabas ako ng bahay, sumakay ako sa kotse, sinalubong ng nag-aalalang tanong ni Sam. "Sigurado ka ba dito, Sir?" Tanong ni Sam, nababanaag sa kanyang mga mata ang kanyang pag-aalala habang naghahanda siyang ihatid ako pauwi upang maghanda para sa aking hitsura sa media. "This is Hanna we're talking about. You know I'll do whatever it takes para sa kanya," matigas kong tugon, nanginginig sa boses ko ang conviction. Tumango si Sam, naiintindihan ang layunin ko, at sinimulan ang paglalakbay. Habang nagda-drive kami, bumalik ako sa upuan ko, nakaramdam ako ng relief. Ang pagkaalam na ligtas si Hanna, sa ilalim ng aking pagbabantay, ay nagdudulot sa akin ng napakalaking ginhawa. Sa kabila ng isang araw lang na nagkahiwalay, parang walang hanggan. Maaaring kinuwestiyon ng marami ang aking mga aksyon, na iniisip na hindi ito makatwiran, ngunit nabigo silang maunawaan ang lalim ng kone
Hanna Pinagmasdan ko siyang maglakad palayo, ang sarili kong mga salita ay umaalingawngaw sa aking isipan. Sinabi ko sa kanya na hindi ko na siya gusto, tapos na ako sa amin. Pero ngayon, habang tumutulo ang mga luha ko, hindi ko maalis ang pakiramdam na nakagawa ako ng malaking pagkakamali. Akala ko magaan ang pakiramdam ko pagkatapos kong tapusin ang mga bagay-bagay, ngunit sa halip, sampung beses na mas malala ang pakiramdam ko. Bakit ko siya tinulak palayo? Bakit hindi ko na lang siya bigyan ng isa pang pagkakataon? Siguro kung nakiusap pa siya ng kaunti, napatawad ko na siya. Or maybe I should've asked him to give me time to think things over. Pero sa halip, pinaalis ko siya, at ngayon iniisip ko kung babalik pa ba siya. Paano kung ito na ang katapusan natin? Pumikit ako bilang isang bola, napapikit ako habang ang isa pang alon ng luha ay bumagsak sa akin. Ang bilis ng tibok ng puso ko, bawat pagtibok ay umaalingawngaw sa sakit na nararamdaman ko. Pero kahit galit na galit
Andrew. "Mr. Sandoval's, kailangan mong tingnan ito," tawag ni Sam, papunta sa direksyon ko na may tab sa kanyang kamay. Napatigil ako sa pagtakbo at inagaw sa kanya ang tab. Ang screen ay nagpapakita ng isang lokasyon dalawampung minuto lamang ang layo mula sa aking lugar. "Dito siya huling napunta," mabilis na paliwanag ni Sam. "Malapit lang sa pwesto ng mama niya, dapat nandoon siya," I say, feeling the urgency in my gut. "Exactly, sir," tumango si Sam bilang pagsang-ayon. "Tawagan at ihanda ang mga sasakyan," sabi ko, nagmamadaling bumalik sa bahay mula sa rooftop. Sumakay na kami sa elevator at bumaba sa garahe. Sa bawat segundong lumilipas, parang lumilipas ang oras, na para bang mawawala siya sa akin kapag hindi ako kikilos nang mabilis. Hindi ako nakatulog ng isang kindat kagabi, hindi ko alam kung nasaan si Hanna. Ang huli niyang nalaman na lugar ay ilang motel, ngunit pagkatapos ay umalis siya sa grid, at hindi ko na siya masubaybayan. Tinawagan at tinetext ko, p
Hanna May karapatan akong magalit kay Andrew, pero sa kaibuturan ko, iba ang sinasabi ng puso ko. Sinisisi ako nito sa lahat ng nangyayari. Matapos ang hindi mabilang na pag-iyak, nag-aapoy pa rin ang puso ko sa galit at sakit. I feel hurt that Andrew chose to shut me out kahit na ilang beses ko na itong ginawa sa kanya at hindi niya ako binitawan. Ngunit pagkatapos, ito ay ganap na naiiba. Nagsisimula na akong isipin na hindi lang ito tungkol sa pagtanggi ko sa kanya ng malupit. Dapat may kinalaman ito sa nakita ko sa media kagabi. The news claimed I'm his mistress who broke off his engagement, and now I'm supposedly running away from the situation. Kahit papaano, nalaman nilang nasa opisina niya ako at nakita akong lumalabas na umiiyak. Ganito ba ang pinagdadaanan ng mga celebrity kapag sinusundan sila? I can't handle this much attention, especially the negative kind. Ang aking mga larawan ay nakaplaster kung saan-saan, na ginagawang gusto kong magtago sa mundo magpakailanman.
Andrew. Hindi ko sinasadyang magalit kay Hanna. Ngunit tila hindi niya ito naiintindihan, kahit na subukan kong maging banayad. Ang intensyon ko ay protektahan siya at ang sarili ko. Oo, masakit ang pagtanggi niya kagabi, mas masakit kaysa sa inamin ko. Gayunpaman, sa isang sulok ng aking puso, pinanghawakan ko ang isang kurap ng pag-asa na sa wakas ay yakapin niya ang aming relasyon. Alam kong nagmamalasakit siya sa akin, ngunit may pumipigil sa kanya, isang bagay na hindi ko lubos maisip. Ginagawa ko ang lahat para makuha ko ang buong tiwala niya, para mabura ang anumang pagdududa niya. Gayunpaman, parang ang tingin sa amin ni Hanna ay walang iba kundi mga kaibigan na may mga benepisyo. Kung titingnan ko siya bilang ibang babae, ang aming koneksyon ay mawawala sa loob ng ilang araw, at siya ay tatakas mula sa aking madilim na bahagi. Ngunit ipinagtanggol ko siya mula sa bahaging iyon ng akin, tinitiyak na hindi niya makikita ang lalim ng aking toxicity. Dalangin ko na hindi ni
Hanna. Pagkagising ko sa mahimbing kong pagkakatulog, humikab ako at sinubukang imulat ang aking mga mata, ngunit masyadong maliwanag ang kwarto. Direktang sumisikat ang araw kaya nahihirapan akong makakita. Kagabi, ang ganda ng kwarto na may malalambot na kurtina, pero ngayon, sobra na. Dahan dahan kong naimulat ang mga mata ko. Lumapit ako sa kabilang side ng kama, pero walang laman. Wala si Andrew. Normally, nananatili siya hanggang sa paggising ko, pero iba ngayon. Nakaramdam ako ng matinding kalungkutan at medyo nanginginig. Pagkaupo ko, napansin kong suot ko yung tank top niya kasi wala naman ako dito. Ipinulupot ko ang aking mga braso sa aking sarili, nakaramdam ako ng kaunting pagkawala. Kahapon, humingi sa akin si Andrew ng pangakong hindi ko kayang tuparin. Parang nasaktan siya sa sinabi kong hindi, pero ngumiti pa rin siya. Nararamdaman ko na ginagamit ko siya, at iyon ang huling bagay na gusto ko. Hindi ko maitatanggi na nagmamalasakit ako sa kanya, ngunit ang ka
Hanna Ilang araw, nagigising ako na parang kakayanin ko ang lahat ng panganib na kasama ni Andrew. Ngunit may mga araw na nalulunod ako sa kaguluhan, pakiramdam ko ay hindi ko kayang harapin ang alinman sa mga ito. Bumibilis ang tibok ng puso ko, pawis na pawis ang mga kamay ko, at nahihilo ako. Ang gusto ko lang ay makatakas, makatakas sa lahat ng ito, lalo na sa kanya. Ngunit narito ako, nakaupo sa kotse sa tabi niya, pinapanood siyang nakikipag-juggle sa mga tawag habang pabalik kami sa kanyang penthouse, walang alam sa nangyayari. "Sino ang bibili ng mga magulo nilang palusot, damn it!" Sigaw niya sa phone, halata sa boses niya ang frustration. "Iwasan mo ang balita! Gawin mo kung ano ang kailangan mo..." Tumigil siya, muling sumilay ang galit sa kanyang mga mata. "Too late? She won't do it... She won't go public just to prove anything... Ayusin mo! Mayroon kang apatnapu't walong oras. Questo è inaccetabile," tinapos niya ang tawag, bumubulong ng mga sumpa. "Sabihin mo la