CHAPTER 2 - From Immortal Beauty to Mortal Charm

NANG maiparada ni Mark ang kanyang motorsiklo, agad siyang bumaba. Mas gusto niya itong gamitin kapag nagmamadali siya kaysa sa kotse upang makaiwas sa trapik sa daan. Napatingin siya sa paligid nang mapansin na bigla na lang siya nasa loob na ng kanyang opisina. Matatagpuan ang kanyang opisina sa ika-25 palapag ng gusali, na pag-aari din ng kanilang pamilya. Karaniwan niyang ikinaiinis ang mga hindi pangkaraniwang pangyayari na tulad nito dahil hindi niya alam kung paano magpapaliwanag sakaling may magtanong.                                                                                                                       

Hinubad niya ang kanyang leather jacket, na nabasa ng malakas na ulan kanina. Mabuti na lang at hindi natuloy ang meeting niya ngayon kay Mr. Montifalco, ang may-ari ng pinakamalaking proyekto na gagawin nila ngayong taon. Kapag natuloy kasi, baka masira siya sa kausap dahil sa mga nangyari kanina sa daan na nakaabala sa kanya ng husto. Magpapalit na lamang siya ng kanyang polo.

Pinalagyan niya ng mini-closet ang kanyang malawak na opisina dahil minsan ay kinakailangan niyang magpalit ng damit lalo na kapag may mga meeting siyang pupuntahan. Halos hindi pa siya nakakapag-adjust sa tensiyon na nangyari kanina sa daan.

Ang babaeng tinulungan niya ay inangkas na rin niya sa kanyang motorsiklo, kahit na natuloy ang malakas na ulan. Hindi rin tumanggi ang babae dahil alam niyang walang masasakyan sa expressway na iyon. Basang-basa din ng ulan ang babae kanina, mabuti na lang at parehong sa Makati sila papunta.

Nakiusap ang babae na ibaba siya sa katabing mall malapit sa kanilang gusali, marahil ay bibili ito ng pamalit na damit. Naikuwento ng babae na kasalukuyan itong naghahanap ng trabaho at may pupuntahan pa itong interview. Hindi na rin siya nagtanong ng iba pang detalye maging ang pangalan nito dahil mukhang nagmamadali ang babae, isa pa may kausap pa siyang hinihintay ngayong araw.

Nang makapagpalit siya ng damit, saglit na umupo siya sa maliit na sofa sa sulok ng opisina at isinampay ang kanyang mga braso sa sandalan nito. Magpapahinga muna siya bago simulan ang pag-iisip sa mga solusyon sa problema sa kompanya. Mag-isa lang siya ngayon dahil kasalukuyang nagbabakasyon sa France ang kanyang mga magulang at matatagalan pa bago makabalik ang mga ito sa Pilipinas.

Saglit niyang iginala ang kanyang paningin sa bawat sulok ng kanyang opisina. Elegante at maayos ito kumpara noong panahon na madalas pa rito ang kanyang ama. Ipinabago niya ang disenyo para magkaroon ng buhay. Pakiramdam niya ay napaka-boring ng dating disenyo nito. Napili niya ang kulay na brown at puti para sa interior design at nilagyan niya ito ng ilang mamahaling kagamitan sa loob. Halos glass wall ang kabuuan nito, kaya nakikita ang mga naglalakihang gusali sa paligid kapag binuksan ang blinds nito. May ilang libro rin sa maliit na bookshelves na si Felicity naman ang nagdala. Hindi siya mahilig sa mga libro, pero dahil madalas tumatambay ang kanyang childhood friend na si Felicity sa opisina, ay nagkaroon siya ng mga libro. Pawang tungkol sa modeling, make-up at kung anu-ano pa na may kinalaman lamang sa mga babae. Madalas niyang biruin ang kababata na tagadala ng mga kalat sa kanyang opisina. Napakurap siya nang makilala kung sino ang nakatayo malapit sa glass wall habang nakatalikod sa kanya—si Uriel.

“Hey! Nandyan ka pala. Puwede mo bang ipaliwanag ang mga nangyari kanina? Bakit gano'n? Hanggang kailan ba ako manonood ng tila mala-aksyon ninyong palabas?” tanong niya.

Para kay Mark, pangkaraniwan na lang sa kanya ang makipag-usap sa mga ganitong uri ng nilalang, lalo na kapag mag-isa siya. Lumingon si Uriel at humarap sa kanya. Sa pagkakataong ito, wala ang mga pakpak nito at pangkaraniwang tao ang anyo nito sa ngayon.

Uriel is wearing a sleek black suit, paired with crisp white shirt and black trousers. He looked absolutely stunning with his tall stature and striking features, he was the epitome of a debonair gentleman. His chiseled jawline and piercing gaze could make anyone weak in the knees. Kung babae nga lang siya ay baka hinimatay na siya sa kilig. Isinilid nito sa bulsa ang dalawang kamay at bahagyang lumapit pa sa kanya.

“Hanggang kailan? Hanggang sa wakas ng panahon ng mundo, hindi pa rin matatapos ang misyon ko.”

Naningkit ang mga mata niya at pinagkrus ang mga kamay sa dibdib, “Puwede namang huwag niyo na lang ipakita sa akin. Kasi minsan natatakot din ako, kagaya na lamang kanina, 'yong babae na muntik nang maaksidente.” Hindi niya alam kung bakit ganoon na lang ang kaba niya nang makita niya ang sinasakyang taxi kanina ng babae, idagdag pa ang dalawang tao na binawian ng buhay kanina doon mismo sa lugar.

“Minsan mas maganda na makita mo para may magawa ka. Kagaya kanina. Naintindihan ko kung bakit ako ang sinugo ni Ultharione na magbantay sa’yo.”

“Hold on, who is Ultharione? And what does he have to do with me?" he asked, his eyebrows furrowing in confusion as he leaned forward in his seat. Determinado siyang malaman kung paano at bakit ang kanyang pangalan ay konektado sa isang tao o imortal na hindi pa niya naririnig dati. Umaasa siyang makakakuha na ng kasagutan kay Uriel dahil madalas ay iniiwan lamang siya nito sa ere na maraming katanungan.

Hinihintay niya ang kasagutan ni Uriel. Dumako ang mga tingin nito sa kanyang dibdib sinundan niya iyon habang napapayuko siya. Nakita niya ang kapiraso ng gintong palaso na nakatarak doon. Tila isa itong 3D picture reflection dahil hindi niya ito mahawakan at tumatagos lamang ang kanyang mga kamay.

“Can you explain this?" itinuro niya ang gintong palaso.

“Ito ba ang dahilan kung bakit kakaiba ako sa lahat? Puwes ayoko na! Tanggalin mo na ‘to, please,” may himig ng pagkadismaya at pagsuko sa tinig na wika niya.

Blankong tingin lang ang ipinukol nito sa kanya pagkuwa’y nagsalita, “Sa tamang panahon ikaw mismo ang makatatanggal niyan.”

“When?” he asked, his voice tinged with frustration. “I can't wait any longer. I want to live a normal life. Hindi mo ba nakikita na mukha na akong nababaliw minsan?” mariing sabi niya saka marahas na isinuklay ang mga daliri sa buhok.

“Darating na, malapit na.” Uriel's voice was calm, yet also carried a strange sense of determination.

“Kailan nga ‘yon? Narinig ko na ‘yan sa’yo dati. Alam mo—” naputol siya sa pagsasalita nang marinig ang mahinang katok sa pintuan. Napapalakas ba ang kanyang tinig at kinailangan siyang katukin? At sino naman ang mangangahas na katukin siya para pagsabihan? He is the boss. And he could probably defend himself even if he was going crazy inside his office. His authority was evident in the way he carried himself, and it seemed like he had an unbreakable sense of control over his subordinates. Muli siyang tumingin kay Uriel ngunit bigla na lang itong naglaho.

“Damn!” he muttered in frustration. Naudlot na naman kasi ang kanilang usapan, hindi tuloy nasagot ang kanyang mga katanungan.

“Come in!” Tumingin siya pabalik sa pintuan at marahang bumukas ito at pumasok si Athena, ang kanyang secretary. Si Athena lang ang tumagal ng halos dalawang taon sa kanyang opisina. Karamihan sa mga nauna ay hindi nagtagal dahil nagkagusto sa kanya, isang bagay na ikinaiinis niya, lalo na sa oras ng trabaho. Kapag ganoon ang kanyang sekretarya, hindi na niya ito pinapalampas sa probationary period. Mark wasn't playing hard-to-get; he simply didn't want to mix business with pleasure. Sa palagay niya may tamang panahon at lugar para sa mga bagay na ‘yon. Kunsabagay hindi naman niya masisi ang mga kababaihan. Mark has a tall and imposing stature, standing confidently wherever he goes. His silver-green eyes seem to speak volumes, piercing through anyone who meets his gaze with an intensity that is both alluring and intimidating. His kissable lips possess a subtle curve that hints at a charming smile. Minsan nga kahit may mga asawa na ay kinikilig pa rin sa kanya, at hindi naman lingid sa kanya iyon.

“Sir, Mr. Cruz isn't here yet, but the applicant you'll be interviewing has arrived,” Athena informed him.

“Please send her in,” utos niya sa kanyang sekretarya, saka niya pinagtuunan ng pansin ang resume na inilapag sa kanyang mesa. Napakunot-noo siya at pilit na inaalala kung saan niya nakita ang babae na nasa litrato dahil tila pamilyar iyon sa kanya. Umayos siya ng pagkakasandal sa kanyang swivel chair. Napasinghap siya nang maalala kung saan niya nakita ang babae. Ito ‘yong babae na tinulungan niya kanina lang.

“What a coincidence,” bulong niya sa kanyang sarili. Napapangiti siya sa hindi malamang kadahilanan dahil tila ba excited siyang makaharap ang babae. Hindi na siya makapaghintay na makausap ito.

Sa labas ng opisina ni Mark ay naroon si Athena kausap si Jade. Tiningnan nito si Jade mula ulo hanggang paa, “Miss Javier, are you sure you're here for a job interview?”

“Of course, ma’am,” masiglang sagot niya sabay tango sa kaharap.

Napangiwi si Athena, “If I'm the one who will interview you, I have no problem. However, Mr. Xavier will be your boss, and you will be his executive secretary.” Naunawaan ni Jade ang ibig ipahiwatig ni Athena sa sinabi. Dapat ay presentable na humarap sa interview hindi kagaya ng itsura niya sa ngayon na tila basang sisiw na naghahanap ng masisilungan.

“Sorry, ma'am, but something came up on my way here,” paliwanag niya.

“I see,” sagot ni Athena, pero hindi pa rin lubos na kumbinsido. Ngunit napansin niya ang pag-aalala sa mukha nito marahil ay naawa sa kanya kaya pumayag na lang na ma-interview siya ngayong araw. Bago siya kumatok sa pintuan kung saan naroon ang opisina ni Mr. Xavier ay muli siyang tinawag ni Athena kaya napalingon siya.

“Good luck, Miss Javier!” sabi nito in a sincere tone kasunod ng matipid na ngiti.

“Thank you, ma’am,” ngumiti rin siya at pilit na kinakalma ang sarili sa nararamdamang kaba.