Pasado alas otso na ng umaga ngunit nananatiling nakahiga pa rin ako sa ibabaw ng kama ni Collin. Nakatulala lamang sa ceiling ng kuwarto na tila wala sa aking sarili. Iniisip ko kung bangungot lamang ba ang nangyari kahapon sa pagitan namin ng asawa ko. Na hindi totoo ang sakit na naramdaman ko at hindi rin totoo ang natuklasan ko. Ngunit laking pagkadismaya ko nang pagbangon ko ay nakita ko ang mga inayos ko sa loob ng kuwarto para sana sorpresahin ang asawa ko. Muling nanariwa sa isip ko ang masasakit na salita na binitawan niya sa akin. Nakagat ko na lamang ang aking pang-ibabang labi para pigilan ang pag-alpas ng isang hikbi. Ang sakit, ang sakit-sakit pa rin ng nararamdaman ko ngayon. San ay hindi na lang ako nagising para hindi ko na maramdaman ang sakit.
Napahinto ako sa pag-iyak nang biglang tumunog ang cellphone ko. Hinanap ko kung saan nagmumula ang tunog dahil hindi ko makita kung nasaan ang phone ko. Nakita ko ito sa gilid sa ibaba ng kama. Hindi ko alam kung paano nahulog sa ibaba ang cellphone ko ngunit hindi ko na iyon binigyan pa ng pansin. Napapikit ako nang makita kong si Jase ang tumatawag sa cellphone. Huminga muna ako ng malalim at inalis ang tila bara sa aking lalamunan dala ng pag-iyak bago nagsalita para hindi mahalata ni Jade ang aking nararamdaman.
"Hello, Jade. Napatawag ka?" pilit kong pinasigla ang tono ng boses ko para hindi niya mahalata ang lungkot sa aking tinig."Happy birthday! Kumusta ang bagong kasal?" masayang bungad agad niya pagkatapos kong magsalita. Gusto ko sanang sabihin na "heto at nagluluksa ako dahil hindi naman talaga ako mahal ni Collin" ngunit pinigilan ko ang sarili ko. Ayokong mag-alala ang dalawang matalik kong kaibigan. At siguradong sisisihin nila ako dahil hindi ako nakinig sa sinabi nila na may hidden agenda si Collin kung kaya't bigla niya akong niligawan at niyayang magpakasal agad. Na nagpabulag ako dahil sa pag-ibig sa kanya.
"Okay lang. Bagong gising pa nga lang ako. Ano ba ang atin?" gustong-gusto ko nang putulin ang usapan namin dahil pakiramdam ko ay bibigay ang boses ko mayamaya lamang.
"Birthday mo kahapon pero 'di tayo nakapag-celebrate dahil sabi ng mommy mo na gusto mong kayong dalawa lamang ni Collin ang mag-celebrate ng birthday mo. Nagtampo kami ni Katrina sa'yo pero pinatawad ka agad namin dahil birthday mo naman," ani Jade sa kabilang linya. Nahimigan ko ang pagtatampo sa boses niya ngunit agad din namang naglaho.
Magmula kasi nang maging magkakaibigan kaming tatlo nina Katrina ay palagi na akong nagsi-celebrate ng aking birthday kasam silang dalawa. Kahapon lang hindi dahil nga gusto kong kaming dalawa lamang ni Collin sa espesyal na araw ng buhay ko. Ngunit ngayon ay hindi espesyal dahil sa tuwing sasapit ang birthday ko ay maaalala ko lamang ang masasakit na mga salita na sinabi niya sa akin.
"Sorry. Kain na lang tayo sa labas next time," tinatamad na sabi ko sa kanya.
"Pupunta kami diyan ni Katrina. Puwede pa naman tayong mag-celebrate ng birthday 'di ba?" excited na tanong niya sa akin. Sa malas ay hindi pa rin niya mahalata na may kakaiba sa akin ngayon."Naku, huwag!" napabilis ang pagsagot na tutol ko sa sinabi niya. Kapag pumunta sila sa condo ni Collin ay makikita nila ang nagkakalat na mga gamit dito sa loob ng kuwarto. At kapag nangyari iyon ay hindi na ako makakapagkaila pa. Hindi nila ako lulubayan hangga't hindi ko sinasabi sa kanila ang totoo. Kapag malaman ng mga kaibigan ko ang nangyari ay tiyak na makakarating sa mga magulang ko. At iyon ang ayokong mangyari. Ayokong mag-alala sina Mommy at Daddy sa akin at mas lalong ayoko na sumama ang tingin nila kay Collin
"Ha? Bakit naman? Magagalit ba si Collin kapag pumunta kami diyan sa inyo?" biglang singit ng boses ni Katrina. Malamang ay naka-on ang speaker ng cellphone ni Jade kaya narinig lahat ni Katrina ang mga pinag-usapan namin."H-hindi naman. Basta doon na lamang tayo magkita sa mall na madalas nating pinupuntahan," sabi ko para hindi na magpumilit pa ang dalawa na sa condo ni Collin dumiretso. Matapos kong sabihin sa kanila kung anong oras kami magkikita sa mall ay pinindot ko na ang end button ng cellphone ko.Napahugot ako ng malalim na buntong-hininga at saglit na tumitig sa kawalan bago ako nagpasyang pumasok sa loob ng banyo. Gustong kong maiyak muli nang makita ko ang hitsura ko sa malaking salamin. Walang kaayusan ang buhok ko, namumugto ang mga mata ko dala ng walang tigil na pag-iyak sa buong araw at magdamag. Pulang-pula ang ilong ko dahil sa pag-iyak."Paano naman ako haharap sa mga kaibigan ko na ganito ang aking hitsura?" hinaplos ko sa salamin ang mukha ko. "Kaya mo 'to, Ann. Magiging maayos din ang lahat," pilit kong kinumbinsi ang sarili ko na maayos din ang lahat. Kahit sinasabi ng utak ko na mukhang malabo na maging maayos ang pagsasama namin ni Collin kung ang pagbabasehan ko ay ang nakita kong galit sa kanyang mga mata habang kinakausap niya ako kahapon.
Muli akong humugot ng isang malalim na buntong-hininga bago ako tuluyang naligo. Medyo natagalan akong maligo dahil gusto kong m*****d ng matagal sa malamig na tubig ang aking mga mata para kahit paano ay mabawasan ang pamumugto. At pasalamat ako nang mabawasan nga pero sobrang halata pa rin.Isang puti at simpleng bestida lamang ang isinuot ko. Wala kasi ako sa mood na mamili ng mas magandang maisusuot. Samantalang dati kapag lumalabas kami ay talagang napaka-sosyal ng aking kasuotan.
Ang mga mga kong namumugto ay kinapalan ko ng concealer para matago ang pamamaga. Ngunit kahit anong kapal ng inilalagay kong comcealer ay talagang halatado pa rin ginawa kong pag-iyak ng matagal. Wala akong mapagpipilian kundi ang magsuot na lamang ng dark shade para hindi maitago ang mga mata ko. Pagkatapos kong mag-ayos ay lumabas na ako ng kuwarto ngunit napatigil ako s may pintuan at malungkot na nilingon ang mga nagkalat na ginamit kong dekorasyon. Mamaya ko na lamang ililigpit pagdating ko. Hindi lang naman ako magtatagal at uuwi agad ako.***"Nakakaloka ka naman, Ann. Bakit ka naka-dark shade, eh wala namang araw sa loob ng mall," komento ni Katrina nang makita ang aking suot na salamin. Tinangka niyang alisin sa mga mata ko ang suot kong salamin ngunit mabilis kong iniiwas ang aking ulo."Hayaan mo na ako, Katrina. Sa trip kong magsuot ng ganito, eh," pilit kong pinasigla ang aking tinig para hindi nila mahalata na may iniinda akong sakit. Sakit sa aking puso. "Tara na nga at nagugutom na ako."
Para hindi na nila pansinin ang suot kong salamin ay nagpatiuna na akong maglakad sa kanila. Pumasok kami sa isang Korean restaurant. Masaya kami habang kumakain. Puro biruan at asaran. Pero dahil ako ang bagong kasal kaya ako ang inulan nila ng tukso na sinasabayan ko naman.
Kahit sinong makakakita sa amin ay masasabing pare-pareho kami na walang mga problema. Ang hindi nila alam na sa likuran ng aking matatamis na ngiti ay umiiyak ang puso kong sugatan.Pagkatapos naming kumain ay nagyaya si Jade na mag-shopping kaya ang balak kong magpaalam kaagad ay hindi natuloy.
"Mukhang bagay 'to sa'yo, Ann. Tiyak na magkakaroon agad kayo ng anak ni Collin kapag ganito palagi ang suot mo gabi-gabi," pilyang sabi ni Katrina habang iwinawagayway sa harapan ko ang isang pulang nighties na sobrang see through. Natawa si Jade sa sinabi ni Katrina samantalang ako ay pilit ang ngiti na sumilay sa mga labi ko.
Paano naman kasi kami magkakaanak ay mukhang walang balak si Collin na gawin ang tungkulin nito bilang asawa sa akin. Alangan namang gahasain ko siya para lamang may mangyari sa amin. Saka ilang araw pa lamang naman kaming naikakasal at hindi pa maganda ang trato niya sa akin ngayon. Kaya mukhang malabo na may mamagitan sa aming dalawa."Ay naku, 'wag iyan ang piliin mo. May nakita ako sa banda roon kanina na mas magandang naighties. Wait lang at kunin ko," bago ko pa napigilan si Jade ay mabilis na siyang nakapaglakad papunta sa sinasabi niyang mas magandang nighties. Hindi pa man siya nakakalayo sa amin ay bigla siyang napahinto at napakunot ang noo na tila may nakita na hindi niya nagustuhan.
"Hoy! Bakit tila namatanda ka riyan?" usisa ni Katrina. Sinundan ko ng tingin ang tinitingnan ni Jade. Gano'n na lamang ang pagkirot ng aking d****b nang makita ko sina Collin at Samantha na magkasamang namimili sa loob ng isang mamahaling botique. Ngunit mas inuna kong pansinin ang pag-aalala na baka makilala ni Jade si Collin ng tuluyan kaysa sa sakit na nararamdaman ko ngayon. Siguradong magtataka ang kaibigan ko kapag makita niyang may kasama na ibang babae ang asawa ko.
"Tawagin mo si Jade, Katrina. Biglang sumakit ang ulo ko. Gusto ko ng umuwi," pagdadahilan ko. Lihim kong dinadalangin na hindi mamukhaan ni Jade ang asawa ko.
"Ha? Masakit ang ulo mo?Sandali lang at tatawagin ko si Jade," nag-aalalang tugon ni Katrina. Agad itong lumapit kay Jade at hinila palapit sa akin. "Uwi na tayo at biglang sumakit ang ulo ni Ann, Jade. Next time na lang ulit tayo lumabas at baka kulang pa siya sa tulog. Mukhang hindi yata siya pinatulog ni Collin nang nakaraang gabi."Natawa si Jade sa biro ni Katrina. "Siguro nga. Sige na nga't umuwi na tayo."Nakahinga ako ng maluwag nang tuluyan na kaming makalabas ng mall ngunit hindi pa rin nagtatanong si Jade tungkol sa nakita nito. Siguro naisip nito na baka nagkamali lamang ito ng paningin.Habang inihahatid nila ako papunta sa condo ni Collin ay walang tigil ang kantiyawan ng dalawang kaibigan ko. Hindi ko na lamang sila pinansin at ipinikit ko na lamang ang ulo ko't isinandal sa upuan. Gustung-gusto ko ng makarating agad sa condo. Pakiramdam ko kasi ay papatak na ang mga luha ko anumang oras. Ang sakit na makita na may kasamang ibang babae ang mahal mo.Pagkagising ko kinabukasan ay wala pa rin si Collin. Nadudurog ang puso ko sa isiping magkasama ang dalawa sa buong magdamag habang ako ay parang tanga na hinihintay siyang umuwi sa condo. Kaysa isipin na naroon si Collin sa bahay ng ibang babae ay minabuti ko na lamang na alisin na ang mga nasayang na dekorasyonna ginawa ko. Mahirap na at baka maabutan pa iyon ng aking asawa ay mas lalo lamang siyang magalit sa akin dahil hindi ko pa naliligpit ang aking "kalat" Pagkatapos kong magligpit ay naglinis na rin ako ng buong condo at naglaba ng mga damit. Nilabhan ko rin ang mga maruruming damit ng asawa ko para naman pag-uwi niya ay matuwa siya sa akin kahit saglit lamang. Pagkatapos ko sa mga gawaing bahay ay saka pa lamang ako naligo at nagluto ng aking makakain. Kahit tila ayaw malunok ng pagkain ay pilit ko pa ring nilunok para malagyan ng laman ang aking sikmura. Kasalukuyan kong is
Masakit ang ulo ko nang magmulat ako ng mga mata. Napansin ko na nasa loob na ako ng silid namin sa condo at nakahiga sa kama. Ang huling natatandaan ko ay bigla akong hinimatay matapos kong matagpuan ang kuwintas ni Collin na aksidente kong naitapon sa basurahan.Kahit mabigat ang pakiramdam ko ay bumangon pa rin ako sa kama at hinanap ang asawa ko ngunit wala siya sa loob ng condo. Nalungkot ako nang malaman kong umalis n siya kaagad. Hindi man lang niya ako ipinagluto ng almusal kahiy siguradong alam niya na masama ang pakiramdam ko dahil mainit ang katawan ko.Walang ibang magbubuhat sa akin at magpapasok sa loob ng condo lalo pa ang bihisan at nilisan ako kundi ang asawa ko. Basang-basa ksi ako kagabi at maruming-marumi dahil sa mga basurang kinalkal ko mahanap lamang ang kuwintas niya. Kahit paano ay nakadama ako ng ligaya sa pag-iisip na binihisan at nilisan ako ni Collin. Ibig sab
Maaga akong gumising para ipaghanda ng almusal si Collin. May kasabihan kasi tayo na "A way to a man's heart is through to his stomach" kaya naman susubukan ko ang paraan na 'yan at baka sakaling umepekto sa asawa ko. Bago ako lumabas sa kusina para magluto ay naligo muna ako para presko at magaan sa pakiramdam. Napangiti ako paglabas ko sa kuwarto nang makita ko na bukas ang ilaw sa kabilang kuwarto kung saan natutulog si Collin. Hindi kasi kami magkasamang natutulog sa iisang kuwarto. Ako ang natutulog sa kuwarto niya noong wala pa siyang asawa at siya naman ay sa guest room natutulog. Kahit magkaiba kami ng kuwartong tinutulugan ay masaya pa rin ako dahil umuuwi na siya rito tuwing gabi. Kahit ang simpleng bagay na iyon ay nagpapasaya na rin sa akin. Hindi naman ako gano'n kagaling magluto pero ngayong may asawa na ako ay mas natuto pa ako. Para ka
Hindi man lang nagpaliwanag sa akin si Collin pagkatapos ng nasaksihan ko sa opisina niya. Pagdating niya sa condo ay deretso lamang siya sa kuwarto niya na para bang walang nangyari. Hindi ako nakatiis at pinuntahan ko siya sa guest room na ngayon ay kuwarto na niya. Talagang hinintay ko ang pagdating niya para makapag-usap kaming dalawa."Anong kailangan mo?" malamig ang tono na tanong niya sa akin matapos niya akong pagbuksan ng pintuan. Kahit konting pagka-guilty ay wala akong nababanaag sa kanyang mukha. Para bang hindi siya nagkaroon ng kasalanan sa akin."Hindi ka man lang ba magpapaliwanag tungkol sa nakita ko kanina sa loob ng opisina mo, Collin?" tanong ko sa kanya. Pilit kong pinapatatag ang boses ko para huwag itong gumaralgal. Palagi na lang kasi akong nagmumukhang kawawa sa harapan niya kaya kahit sa mga ora na iyon ay maging matapang man lang ako na harapin siya.
Nagising ako sa isang silid na puro puti ang pinturang nakikita ng aking mga mata. Patay na ba ako? Nasa langit na ba ako? Ito ba ang langit? Magkakasunud-sunod kong tanong sa aking isipan. Ngunit dagli ring nabura ang ideyang patay na ako nang mapansin ko ang nakakabit na dextrose sa aking kamay. Hindi pala ako patay kundi nasa loob lang pala ako ng isang ospital. Malamang ay si Collin ang nagdala sa akin dito sa ospital.Tinangka kong bumangon sa kinahihigaan ko. Hindi pa ako nakakabangon ng tuluyan nang biglang bumukas ang pintuan at pumasok si Collin na may dalang isang basket ng mga prutas. May pag-aalala na napatakbo siya palapit sa akin."Huwag ka munang bumangon at hindi ka pa magaling," pigil niya sa akin. Maingat na ibinalik niya ako sa pagkakahiga sa hospital bed. "Kumusta ang pakiramdam mo? Sumasakit ba ang sugat mo?"Hindi ako makakibo. I'm speechl
Pakiramdam ko ay may hindi nakikitang kamay na pumipiga sa aking puso. Ang sakit at tila ba hindi ako makahinga. Akala ko ay nag-uumpisa nang maayos ang relasyon namin ni Collin. Akala ko ay magiging maayos na ang pagsasama naming dalawa. Hindi pala. Dahil lahat ng iyon ay puro lang pala akala.Kalahating araw akong nag-iiyak hanggang sa ma-realized ko na hindi ako dapat na umiyak. Dapat ay ipaglaban ko ang karapatan ko bilang asawa ni Collin. Sa halip na magalit ako ay dapat ipakita ko kay Collin na karapat-dapat akong maging asawa niya. Sa isiping iyon ay lumakas ang loob ko. Inayos ko ang sarili ko. Hindi ako dapat na magpatalo sa Samantha na iyon.Imbes na isipin ko ang nakita ko ay nilibang ko ang sarili ko sa paglilinis ng bahay at pagkatapos ay nag-grocery ako sa supermarket. Magluluto ako ng masasarap na pagkain at sabay kaming maghahapunan ng asawa ko. Pagkatapos kong magluto ng mga pagkain ay nagpahinga lang ako saglit pagkat
Araw ng kasal ko. Ikakasal ako sa lalaking minahal ko mula pagkabata kaya naman walang pagsidlan ang tuwang nararamdaman ko ngayon. Ito ang pinakamasayang araw ng buhay ko. Naroon lahat sa loob ng simbahan ang mga mahahalagang tao sa buhay ko. Pakiramdam ko ay nakalutang ako alapaap nang mga sandaling ito. Sabihin man ng ibang tao na OA ang reaksyon kong ito ay wala akong pakialam. Hindi naman nila alam ang mga pinagdaanan ko bago kami nauwi sa simbahan ng lalaking pakakasalan ko na walang iba kundi si Collin Dela Serna. Ang kapitbahay at minahal ko ng lihim simula pa pagkabata namin. Suplado at aloof si Collin noon kaya hindi ko siya malapitan para makipag-kaibigan. Noong nagbinata siya at nagdalaga naman ako ay mas lalo lamang akong nawalan ng tsansa na makalapit sa kanya dahil maraming mga babae ang may gusto sa kanya sa school namin. Nanliliit ako sa sarili ko dahil kumpara sa mga babaeng nagkakagusto sa kanya ay wala akong panama. Puro kasi magaganda, seksi, mestisa
"Si Collin dumarating!"Hindi ko magawang kumilos sa aking kinatatayuan nang marinig ko ang sigaw na iyon ng isa sa mga lalaking nasa loob kanina ng simbahan."Bakit ngayon ka lang, Collin? Alam mo ba kung gaano kalaking kahihiyan itong nagawa mo? Hindi mo na inisip ang mararamdaman ni Ann," galit na tanong agad ng daddy ni Collin nang makapasok na sa loob ng simbahan ang binata."I'm sorry. Medyo naparami kami ng inom kagabi ng mga kaibigan ko kaya't tinanghali ako ng gising," paumanhin ni Collin sa ama ngunit pakiramdam niya ay kulang iyon sa sinseridad. Parang hindi naman ito humihingi ng sorry kundi nagsasabi lamang ng dahilan kung bakit hindi ito nakarating sa kanilang kasal."Wala na ang mga taong a-attend sana sa kasal ninyo pati na rin ang pari ay umalis na. Ano na ngayon ang gagawin mo?" narinig kong tanong ni Mommy kay Colt. Hindi pa kasi ako lumilingon. Nananatili l
Pakiramdam ko ay may hindi nakikitang kamay na pumipiga sa aking puso. Ang sakit at tila ba hindi ako makahinga. Akala ko ay nag-uumpisa nang maayos ang relasyon namin ni Collin. Akala ko ay magiging maayos na ang pagsasama naming dalawa. Hindi pala. Dahil lahat ng iyon ay puro lang pala akala.Kalahating araw akong nag-iiyak hanggang sa ma-realized ko na hindi ako dapat na umiyak. Dapat ay ipaglaban ko ang karapatan ko bilang asawa ni Collin. Sa halip na magalit ako ay dapat ipakita ko kay Collin na karapat-dapat akong maging asawa niya. Sa isiping iyon ay lumakas ang loob ko. Inayos ko ang sarili ko. Hindi ako dapat na magpatalo sa Samantha na iyon.Imbes na isipin ko ang nakita ko ay nilibang ko ang sarili ko sa paglilinis ng bahay at pagkatapos ay nag-grocery ako sa supermarket. Magluluto ako ng masasarap na pagkain at sabay kaming maghahapunan ng asawa ko. Pagkatapos kong magluto ng mga pagkain ay nagpahinga lang ako saglit pagkat
Nagising ako sa isang silid na puro puti ang pinturang nakikita ng aking mga mata. Patay na ba ako? Nasa langit na ba ako? Ito ba ang langit? Magkakasunud-sunod kong tanong sa aking isipan. Ngunit dagli ring nabura ang ideyang patay na ako nang mapansin ko ang nakakabit na dextrose sa aking kamay. Hindi pala ako patay kundi nasa loob lang pala ako ng isang ospital. Malamang ay si Collin ang nagdala sa akin dito sa ospital.Tinangka kong bumangon sa kinahihigaan ko. Hindi pa ako nakakabangon ng tuluyan nang biglang bumukas ang pintuan at pumasok si Collin na may dalang isang basket ng mga prutas. May pag-aalala na napatakbo siya palapit sa akin."Huwag ka munang bumangon at hindi ka pa magaling," pigil niya sa akin. Maingat na ibinalik niya ako sa pagkakahiga sa hospital bed. "Kumusta ang pakiramdam mo? Sumasakit ba ang sugat mo?"Hindi ako makakibo. I'm speechl
Hindi man lang nagpaliwanag sa akin si Collin pagkatapos ng nasaksihan ko sa opisina niya. Pagdating niya sa condo ay deretso lamang siya sa kuwarto niya na para bang walang nangyari. Hindi ako nakatiis at pinuntahan ko siya sa guest room na ngayon ay kuwarto na niya. Talagang hinintay ko ang pagdating niya para makapag-usap kaming dalawa."Anong kailangan mo?" malamig ang tono na tanong niya sa akin matapos niya akong pagbuksan ng pintuan. Kahit konting pagka-guilty ay wala akong nababanaag sa kanyang mukha. Para bang hindi siya nagkaroon ng kasalanan sa akin."Hindi ka man lang ba magpapaliwanag tungkol sa nakita ko kanina sa loob ng opisina mo, Collin?" tanong ko sa kanya. Pilit kong pinapatatag ang boses ko para huwag itong gumaralgal. Palagi na lang kasi akong nagmumukhang kawawa sa harapan niya kaya kahit sa mga ora na iyon ay maging matapang man lang ako na harapin siya.
Maaga akong gumising para ipaghanda ng almusal si Collin. May kasabihan kasi tayo na "A way to a man's heart is through to his stomach" kaya naman susubukan ko ang paraan na 'yan at baka sakaling umepekto sa asawa ko. Bago ako lumabas sa kusina para magluto ay naligo muna ako para presko at magaan sa pakiramdam. Napangiti ako paglabas ko sa kuwarto nang makita ko na bukas ang ilaw sa kabilang kuwarto kung saan natutulog si Collin. Hindi kasi kami magkasamang natutulog sa iisang kuwarto. Ako ang natutulog sa kuwarto niya noong wala pa siyang asawa at siya naman ay sa guest room natutulog. Kahit magkaiba kami ng kuwartong tinutulugan ay masaya pa rin ako dahil umuuwi na siya rito tuwing gabi. Kahit ang simpleng bagay na iyon ay nagpapasaya na rin sa akin. Hindi naman ako gano'n kagaling magluto pero ngayong may asawa na ako ay mas natuto pa ako. Para ka
Masakit ang ulo ko nang magmulat ako ng mga mata. Napansin ko na nasa loob na ako ng silid namin sa condo at nakahiga sa kama. Ang huling natatandaan ko ay bigla akong hinimatay matapos kong matagpuan ang kuwintas ni Collin na aksidente kong naitapon sa basurahan.Kahit mabigat ang pakiramdam ko ay bumangon pa rin ako sa kama at hinanap ang asawa ko ngunit wala siya sa loob ng condo. Nalungkot ako nang malaman kong umalis n siya kaagad. Hindi man lang niya ako ipinagluto ng almusal kahiy siguradong alam niya na masama ang pakiramdam ko dahil mainit ang katawan ko.Walang ibang magbubuhat sa akin at magpapasok sa loob ng condo lalo pa ang bihisan at nilisan ako kundi ang asawa ko. Basang-basa ksi ako kagabi at maruming-marumi dahil sa mga basurang kinalkal ko mahanap lamang ang kuwintas niya. Kahit paano ay nakadama ako ng ligaya sa pag-iisip na binihisan at nilisan ako ni Collin. Ibig sab
Pagkagising ko kinabukasan ay wala pa rin si Collin. Nadudurog ang puso ko sa isiping magkasama ang dalawa sa buong magdamag habang ako ay parang tanga na hinihintay siyang umuwi sa condo. Kaysa isipin na naroon si Collin sa bahay ng ibang babae ay minabuti ko na lamang na alisin na ang mga nasayang na dekorasyonna ginawa ko. Mahirap na at baka maabutan pa iyon ng aking asawa ay mas lalo lamang siyang magalit sa akin dahil hindi ko pa naliligpit ang aking "kalat" Pagkatapos kong magligpit ay naglinis na rin ako ng buong condo at naglaba ng mga damit. Nilabhan ko rin ang mga maruruming damit ng asawa ko para naman pag-uwi niya ay matuwa siya sa akin kahit saglit lamang. Pagkatapos ko sa mga gawaing bahay ay saka pa lamang ako naligo at nagluto ng aking makakain. Kahit tila ayaw malunok ng pagkain ay pilit ko pa ring nilunok para malagyan ng laman ang aking sikmura. Kasalukuyan kong is
Pasado alas otso na ng umaga ngunit nananatiling nakahiga pa rin ako sa ibabaw ng kama ni Collin. Nakatulala lamang sa ceiling ng kuwarto na tila wala sa aking sarili. Iniisip ko kung bangungot lamang ba ang nangyari kahapon sa pagitan namin ng asawa ko. Na hindi totoo ang sakit na naramdaman ko at hindi rin totoo ang natuklasan ko. Ngunit laking pagkadismaya ko nang pagbangon ko ay nakita ko ang mga inayos ko sa loob ng kuwarto para sana sorpresahin ang asawa ko. Muling nanariwa sa isip ko ang masasakit na salita na binitawan niya sa akin. Nakagat ko na lamang ang aking pang-ibabang labi para pigilan ang pag-alpas ng isang hikbi. Ang sakit, ang sakit-sakit pa rin ng nararamdaman ko ngayon. San ay hindi na lang ako nagising para hindi ko na maramdaman ang sakit.Napahinto ako sa pag-iyak nang biglang tumunog ang cellphone ko. Hinanap ko kung saan nagmumula ang tunog dahil hindi ko makita kung nasaan ang phone ko. Nakita ko ito sa gilid sa ibaba ng kama. Hi
Maaga akong gumising para ipaghanda ng almusal ang asawa ko. Ito ang unang araw namin bilang mag-asawa kaya dapat lamang na pagsilbihan ko siya. Kahit paano ay marunong naman ako magluto ng pagkain pero mga basic lamang at iyong madaiing lutuin lamang.Pagkatapos ng handaan kahapon ay pareho kaming pagod kaya agad kaming nakatulog pagsapit ng gabi at walang pulot-gata na na naganap sa amin. Ayos lang 'yon dahil marami pa namang araw at isa pa'y hindi pa ako handa para sa bagay na iyon.Tulog pa si Collin nang bumangon ako sa kama para ipaghanda siya ng almusal. Simplen almusal lang naman ang inihanda ko para sa kanya. Sinangag na kanin, itlog at bacon na may umuusok pang black cofee. Hindi kasi mahilig sa kape na may creamer ang asawa ko katulad ko. Sa kape pa lang ay nagkakasundo na kami kaya siguradong magkakasundo rin kami sa iba pang mga bagay.Tapos na akong magluto at nakahanda na ang almusal sa mesa na
"Si Collin dumarating!"Hindi ko magawang kumilos sa aking kinatatayuan nang marinig ko ang sigaw na iyon ng isa sa mga lalaking nasa loob kanina ng simbahan."Bakit ngayon ka lang, Collin? Alam mo ba kung gaano kalaking kahihiyan itong nagawa mo? Hindi mo na inisip ang mararamdaman ni Ann," galit na tanong agad ng daddy ni Collin nang makapasok na sa loob ng simbahan ang binata."I'm sorry. Medyo naparami kami ng inom kagabi ng mga kaibigan ko kaya't tinanghali ako ng gising," paumanhin ni Collin sa ama ngunit pakiramdam niya ay kulang iyon sa sinseridad. Parang hindi naman ito humihingi ng sorry kundi nagsasabi lamang ng dahilan kung bakit hindi ito nakarating sa kanilang kasal."Wala na ang mga taong a-attend sana sa kasal ninyo pati na rin ang pari ay umalis na. Ano na ngayon ang gagawin mo?" narinig kong tanong ni Mommy kay Colt. Hindi pa kasi ako lumilingon. Nananatili l