Sa bawat araw na dumadaan ay hindi na talaga ako mapakali. Hindi ko na alam kung ano ang pumasok sa isip ko at tinanggap ko ang alok sa akin ng babaeng ‘yon. Pero isa lang ang alam kong dahilan: dahil kapos sa pera ay wala na akong nagawa kung ‘di ang tanggapin iyon.
“All you have to do is seduce him until the day before his wedding. At habang ginagawa mo ‘yon ay pasimple ka nang kumuha ng pera niya. I know you can do that. You’re not that dumb, right?” nakangiti sa akin ang babae habang pinapaliwanag ‘yon.
‘Makakaya ko ba ‘yon?’ tanong ko sa aking sarili.
Tumango ako at nag-iwas ng tingin. “Gagawin ko po ang makakaya ko para magawa iyon lahat.” Pangako ko sa babae.
“Dapat lang. Dahil kapag hindi mo nagawa ‘yon, ikaw ang malilintikan sa akin. Tandaan mo ‘yan.” Banta nito sa akin. Tumango muli ako sa kaniya bilang tugon na naiintindihan ko ang sinabi niya.
Tiningnan niya ako mula ulo hanggang paa, tila ineeksamin ang aking pisikal na katangian. “Hindi ka naman mapaghihinalaan na may masamang balak sa kumpanya dahil… maganda at may pinag-aralan din, hindi lang nakatapos. You can even go to everywhere, be it a luxurious party or casual since your feature is nice. You’re half German, right?” anito na tinanguan ko.
Totoo ‘yon, kaya marami ring gustong manligaw sa akin dahil sa hitsura ko, pero ayaw ko ng gano’n. Mas gusto ko ay habol sa akin ang lahat ng katangian ko at tanggap ang sitwasyon ng buhay ko, hindi dahil maganda at may lahing foreigner ako.
Ngayon naman ay tinanggap ako sa trabahong ito dahil sa hitsura ko. Mas maganda raw mag-undercover ang katulad ko. Hindi mapapansin dahil mukhang inosente. Pero makakaya ko ba talaga? Makakaalis ba ako roon nang hindi nahuhuli?
“This job suits her, kasi may experience na rin ‘yan sa pagiging sekretarya sa Munisipyo noon, Berry.” Ani Madame Nina sa gilid. “She’s the only qualified among the girls who applied to do this job.” Dagdag pa niya na parang proud sa sinabi.
Para sa aking ina na nasa hospital at kinakailangan ng matinding medikasyon at gastusin ay gagawin ko ang lahat. Hindi ako p’wedeng makampante rito. Kailangan kong gumawa ng paraan.
“May maipambibili na ako ng mga kailangan mo, ’Nay,” sambit ko habang hawak ang kamay ni Nanay na nakaratay sa hospital bed. Ngayon pa lang siya nakatulog ng ganito katagal kaya ayaw ko na itong istorbohin sa pagtulog. Dahil na rin sa sakit niya kaya halos hindi na siya nakakatulog nang maayos. “Alam kong hindi ka sasang-ayon sa gagawin ko kung gising ka ngayon pero… ’Nay, wala na akong mapagpipilian kung ‘di ang gawin ito at maipagamot kita sa lalong madaling panahon. Alam mo naman na… ikaw na lang at si Venice ang kasama ko sa buhay. Kayo na lang ang sandalan ko, e. Mas mahihirapan kaming dalawa ni Ven kung mawawala ka sa amin. Bata ka pa, marami ka pang gustong gawin kasama namin, ‘di ba? Kaya… sana, tatagan mo ang loob mo. Hintayin mo ‘ko makabalik, ah? Pangako, gagaling ka na dahil ipapagamot kita pagbalik ko.”
Isang linggo pa lang nang malaman namin ang sakit ng nanay namin kaya naman naghanap agad ako ng paraan upang makahanap ng perang maipampapagamot kay Nanay, gusto pa ngang tumulong ni Ven pero dahil ayaw ko na rin siyang pag-alalahanin sa gastusin at sa pag-aaral niya ay ako na ang humanap ng paraan. Kailangan kong malayo ng ilang buwan sa aking pamilya upang pumunta ng Maynila at gawin ang utos sa akin nina Madame Berry.
“Kapalit ng tatlumpung milyon… ang pagkawala ng… dignidad ko. Ito na lang ang makakapagsalba sa atin, ‘Nay. Kailangan kong gawin ito.”
Dalawang araw na lang ay luluwas na ako papunta sa Maynila para gawin ang plano. Ibinigay na sa akin ang lahat ng kakailanganin ko at ang pagluwas na lang ang gagawin ko sa makalawa. Kapag nagigising ang nanay ko ay hindi ko na sinasabi ang tungkol sa trabahong inalok sa akin ni Madame Berry. Madalas itong magising nang biglaan kaya kapag nakakatulog ito ay umuuwi ako para hayaan na itong makapagpahinga.
Hanggang sa pagtulog ay iyon pa rin ang nasa isip ko. At sige pa rin ang tanong sa sarili ko kung kakayanin ko ba ‘yon.
“Hindi ba ‘yan delikado?” tanong ng kaibigan kong si Carley. Nagkita kami kinabukasan nang bumisita siya kay Nanay. Hindi rin kasi kalayuan ang apartment niya sa hospital kung nasaan si Nanay naka-confine.
“Hindi ko rin alam. Pero… bahala na. Kailangan ko lang tapusin ang tatlong buwan at makabalik dito para maipagamot si Nanay. Iyon lang naman ang habol ko.” Ngumiti ako sa kaniya nang pilit.
“Alam mo naman na hindi ka one hundred percent sure na magiging successful ‘yang gagawin mong trabaho pero itutuloy mo pa rin?” anang kaibigan kong si Carley. Nakatitig ako sa kawalan habang pinag-iisipan ang mga dapat kong gawin kapag lumuwas na ako ng Maynila.
Wala naman na akong iba pang pagpipilian para magkaroon ng magandang trabaho na mayroong malaking sahod. Kailangan kong maipagamot si Nanay dahil baka lalong lumala ang sakit niya.
“Pero kailangan kong gawin ‘to dahil sa pagpapagamot ni Nanay. Hindi naman din p’wedeng hayaan ko siyang mawala nang wala akong ginagawa, ‘di ba? Hangga’t kaya ko, Carley, gagawin ko ‘to.” Saad ko habang may maliit na ngiting pilit ko lang ipinapakita sa kaniya.
“Bakit hindi ka na lang magtrabaho rito? Kaysa gawin ‘yan.” Tanong niyang muli sa hindi ko na mabilang na beses simula nang sabihin ko sa kaniya kanina ang gagawin kong trabaho.
I looked at her flatly. “Carley, kapag dito ako magtatrabaho o kahit sa Maynila bilang kasambahay, mananahi, tindera, o ano pa man ay hindi ako kikita ng milyon para maipagamot si Nanay. Ito na lang ang alas ko. At… kilala ko naman si Madame Berry. Naging kasambahay si Nanay sa kanila noon. Kaya alam kong… hindi niya ako lolokohin sa ganitong bagay.” Paliwanag ko na tinaasan lang ng kilay ng aking kaibigan.
“Oo, hindi ka lolokohin kasi kayo ang manloloko sa pagkakataong ito. Ayusin mo lang ‘yang trabaho mo at hindi ka makukulong, Crizzhea!” singhal nito sa akin.
Ngumiti ako at tumango. “Pangako…” dahil gagawin ko ang lahat maging successful lang ang gagawin ko. Ng hindi nahuhuli o mahahalata.
Kinagabihan ay inayos ko na ang mga damit at kakailanganin ko sa isang malaking maleta. Nakatingin sa akin ang aking kapatid na nasa hamba ng aming pintuan. Tinapos ko ang pag-aayos at tiningnan ang kapatid na kanina pa nag-aabang sa akin. Naabutan ko pa itong pinupunasan ang luha at nakaiwas ang tingin mula sa akin na tila ba ayaw nitong ipakita sa akin na nahihirapan din siya sa sitwasyon namin ngayon.
“Babalik din naman ako, Ven. H’wag ka na malungkot. Magtatrabaho lang ako roon tapos… uuwi na rito.” Saad ko upang mapanatag ang kapatid.
“Paano kung… mapahamak ka sa trabaho mo, Ate? Bakit ba ayaw mong sabihin sa akin kung ano ang magiging trabaho mo ro’n?”
Huminga ako nang malalim. “Sige na nga. Sasabihin ko na. Magiging sekretarya lang ako roon. Sa isang malaking kumpanya… sa isang kilalang bilyonaryo. Hindi ako mapapahamak, okay?” may pagsusumamo sa boses ko habang nakatingin sa kapatid na umiiyak pa rin ngayon. “Kailangan ko lang itong gawin para may panggastos tayo sa hospital bills ni Nanay at para na rin maipagamot natin siya.” Tumulo ang luha ko nang hindi ko namamalayan. “Wala na akong choice dahil baka mas lalong lumala si Nanay, Venice. Kailangan niyang maipagamot sa lalong madaling panahon. Hindi ko kayang maghintay ng ilang taon para makaipon kung dito ako magtatrabaho at hindi sa syudad. Alam mong malaki ang sasahurin ko ro’n kaysa rito.”
Mas lalong humagulgol ang aking kapatid kaya agad ko itong nilapitan upang yakapin.
Huminga ako nang malalim. “Tatawag ako sa ‘yo palagi. Alagaan mo si Nanay habang wala ako, ah? Sabi ni Carley ay tutulong siya sa ‘yo sa pagbabantay at pag-asikaso kay Nanay.”
Kinabukasan ay hinatid ako ni Carley at Ven sa terminal ng bus. Umiiyak pa rin si Ven habang may simpatya naman sa mga mata ni Carley habang nakatingin sa akin. Ngumiti ako sa kaniya kahit na ang hirap. Malalayo ako sa kanila, sa lugar kung saan ako lumaki at nagkamalay. Malalayo ako sa lugar kung saan ako malaya at kumportable mamuhay. Pero walang mangyayari sa amin kung hindi ko ito gagawin; kung hindi ko susubukang lumayo upang magkapera.
“Mag-iingat ka ro’n, Ate. H’wag mong pababayaan ang kalusugan mo kapag naroon ka na sa Manila. H’wag ka nang mag-alala sa akin dito dahil kakayanin ko naman siguro ito at tatawagan na lang kita kapag may mga tanong ako.”
“Mag-iingat ka rin dito. Mauna na ako. H’wag mong pababayaan ang sarili mo at si Nanay, ah?” Tumango lamang siya habang pinupunasan ang kaniyang luha.
Matapos kong magpaalam ay agad na akong sumakay sa bus. Malungkot kong pinagmamasdan ang aking kapatid mula sa bintana na pinupunasan ang luha at aking aking kaibigan na sa tingin ko’y umiiyak na rin. Kahit anong pikit at iwas ko ng pag-iisip no’n ay hindi ko maiwasan, pero kailangan kong magpakatatag para sa aking kapatid at inang nakaratay sa ospital ngayon.
Sana lang ay matagumpay ang magiging trabaho ko.
Pagkatungtong ko ng Maynila ay agad akong nanibago. Malakas at malamig ang simoy ng hangin pero hindi gano’n kasarap damhin gaya ng sa probinsya. Iba pa rin kapag hangin ng probinsya ang pag-uusapan, lalo at malayo kami sa bayan.
Nasabi na sa akin noong nakaraan na diretso pasok na ako sa opisina bukas, nakapasa na ako kahit pa nga hindi pa naman ako nakakapunta roon nang personal at hindi pa ako naiinterview. Siguro ay gano’n talaga kalakas ang kapit ni Madame Berry o si Madame Nina. Sumakay ako ng taxi at nagpahatid sa address ng apartment na tutuluyan ko.
Nang dumating ako roon ay sinalubong ako ng Landlord na naggiya rin sa akin sa aking apartment.
“Dito ang kusina mo,” turo ng Landlord sa akin sa isang maliit na kusina na para lang sa isang taong titira sa apartment na ‘yon. “Ito naman ay ang iyong banyo, ito may washing machine nang libre sa paggamit. Kung may sira ay sabihan mo lamang ako at ipapaayos ko. Ito naman ay ang iyong kuwarto. Single bed lang ‘yan kaya kung magkakaroon ka ng bisita at dito makikitulog ay sa lapag mo na patulugin dahil baka mahulog kayo kung magtatabi kayo sa kama. Ikaw na ang magpapaayos ng kama kapag nangyari iyon.” Binuksan nito ang dalawang pinto na patungo sa isang veranda. At dahil nasa ikatlong palapag ako ay mayroon ako noon, hindi gaya sa mga nasa unang palapag. “Ito naman ang veranda na p’wede mong pagsampayan ng mga damit na nilabhan mo. Pakiusap, pakidiligan ang mga halamang nakalagay rito.” Anito sa akin habang matiim akong tinitingnan.
Tumango ako bilang sagot. “Wala pong problema.” Nag-iwas ako ng tingin.
“Walang ibang appliances gaya ng T.V. o ref dahil hindi naman na ‘yon covered sa renta mo. Bukod ang bayad ng tubig at kuryente sa renta, ah? Baka hindi tayo nagkakaintindihan dito.”
“Hindi po ba… bayad na ang tatlong buwan kong renta?”
Tumango ito. “Oo, pero ang kuryente at tubig ay hindi kasama sa bayad mo.”
“Sige po. Maraming salamat.”
Umalis na ang Landlord kaya naman naiwan akong mag-isa sa loob niyon. Huminga ako nang malalim bago umupo sa sofa at tumingin sa kisame.
“Bukas ay simula na ang kalbaryo ko rito,” bulong ko sa sarili habang iniisip ang mga posibleng mangyari sa akin dito sa Maynila sa loob ng tatlong buwan o higit pa. “Mabait kaya siya?” tukoy ko sa taong magiging misyon ko. Dahil hindi ako mapagkakatiwalaan sa kumpanya kung… hindi ko magagawa ang unang misyon: ang akitin ang CEO na si Evander Damon Silvano.
I will be a secretary of a known tycoon–one of the most-sought-after bachelors in the business world. I don’t even know him personally. I don’t even have any idea about this person’s personality and attitude.
Pero bahala na, gagawin ko ang lahat basta makuha ko ang loob niya.
Nakatulugan ko iyon dahil na rin sa pagod sa biyahe at nagising nang mag-ring ang aking cellphone. Agad ko naman iyong kinuha at sinagot ang tawag ni Madame Berry na mukhang kanina pa tumatawag sa akin, baka magalit na ito sa akin.“Uh… hello po, Ma’am Berry?” bungad ko sa tawag.Narinig ko ang inis na buntong hininga niya sa kabilang linya.“Why are you not picking up the call?!” the woman countered, annoyed now.Tumikhim ako. “Sorry po, nakatulog po kasi ako pagkarating ko rito sa apartment ko.” Hingi ko ng paumanhin dito.“Sa susunod kapag tumawag ako sa ‘yo, make sure to answer immediately, okay?!” inis nitong saad. Kinagat ko ang pang-ibabang labi.“Opo,” sagot ko habang tumatango kahit na hindi naman nito nakikita ang ginagawa ko.“So bukas dumiretso ka na sa company at sabihin mong ikaw ang bagong sekretarya ng CEO. From tomorrow you’ll start spying and plotting you need to do to get the money. You should always remember that, okay?”Tumatango ako habang nagsasalita ang kausap s
“Huwag kayong mag-alala dahil trabaho naman ang habol ko rito at hindi lalaki,”Tumango si Tarah at ngumiti. Maya-maya ay bumalik na kami sa loob upang maghintay ng kung anong utos sa amin.“I want a coffee,” napatingin ako sa lalaking nasa harapan nang magsalita ito.“Uh…” hindi ko alam kung ako ba agad ang gagawa no’n dahil hindi ko pa naman alam kung paano gawin ang kape niya.“Tarah, make me a coffee.” Utos ulit nito kaya naman napahinga ako nang malalim dahil ko naman alam ang gagawin.“Right away, sir.” Anito bago umalis sa tabi ko at lumabas.Naiwan ako ro’n na hindi na alam ang gagawin. Tumitig na lang ako sa kawalan habang ang boss ay nagpapatuloy sa ginagawa nitong pagbabasa sa kung anumang nasa folder na ‘yon.“How old are you again?” muntik pa akong mabulunan sa tanong na ‘yon.“Twenty-four, sir.” Mabuti na lang ay hindi ako nautal sa pagsagot sa kaniya.“You didn’t finish your College degree? Why?” he asked again. Kinagat ko ang pang-ibabang labi bago ako nagsalita.“Uhm…
Pagkatapos kong dalhin iyon sa HR Department ay bumalik na ako sa lamesa ko. Hindi na ulit ako tinawag ni Mr. Silvano sa loob ng isang oras. Hindi ko alam kung iyon na ang huli niyang utos o marami siyang ginagawa kaya hindi na niya ako ulit tinatawag pa.Tiningnan ko ang schedule niya at nakitang may 3pm meeting siya sa isang representative ng kilalang kumpanya. Bumaling ako sa orasan na nasa mesa at nakitang alas dos y media na pala.Tumikhim ako bago pinindot ang intercom para paalalahanan siya sa sunod na activity niya.“Sir, you have a meeting with Heyin Corp. at 3pm.” Imporma ko sa kaniya.Hindi naman ako naka-receive ng sagot sa kaniya kaya naman hinayaan ko na lang.At 3:45pm the representative arrived.“Sir, the representative of Heyin Corp. is already here,” saad ko para malaman niyang narito na ang panauhin.“At the conference room,” iyon lang ang sinabi niya pero alam ko na agad ang meaning no’n.Iginiya ng receptionist ang bisita papunta sa conference room habang ako nama
Hindi ko alam kung paano ko matitiis ang hindi tumingin sa gawi ng boss ko. He was just there, driving and in all serious mode, minding his own business. Tapos ako ito at hindi mapakali kung paano ako uupo nang maayos sa passenger seat habang nagmamaneho siya. Hindi ako sanay sa ganitong sitwasyon.At ano ‘yong sinabi niya kanina? Baka may maghatid pa sa akin na iba? Sino naman? Wala naman din akong close sa kumpanya dahil halos palagi lang akong nasa lamesa ko at inaatupag ang trabaho ko. Kaya wala pa akong nagiging close sa opisina, mapababae o lalaki man.“Can you tell me your address?” napatingin ako rito nang magsalita siya.Hindi pa ako nakapagsalita agad dahil napatitig ako sa side profile niya. Napakaperpekto talaga ng hugis ng mukha niya. Hindi mo aakalaing natural ang mukha niya dahil walang bahid ng kung anumang kapangitan ito. From his perfect jawline, his pointed and proud nose, to his brown eyes and long lashes, to his thick eyebrows… it’s all perfect for me. Kaya siguro
“I have an offer for you,” napatingin ako sa kaniya nang sabihin niya ‘yon. Seryoso siyang nakatingin lamang sa unahan, sa basement na halos wala pang tao dahil maaga pa naman at hindi pa uwian ng mga empleyado.Agad akong kinabahan. Anong offer ang sinasabi niya? Nahahalata na ba niya ang ginagawa kong pagpapakainosente o naghihinala na ba siya?“A-Ano po iyon?” Tumingin siya sa akin, siguro ay napansin niya ang pagkautal ko sa pagtatanong.“I’ve already done this to my previous secretaries,” aniya na mas ikinakaba ko. Bakit ba kasi hindi niya ako diretsuhin agad? “I can give you a condominium. It’s free…” mukhang nag-alangan pa siyang sundan agad iyon. “But the water and electricity bill isn’t. If you will last for 2 years as my secretary the condominium will be yours. But if not, then you’ll leave the condo the moment you leave the company.”Medyo nabunutan ako ng tinik sa dibdib nang marinig iyon. Akala ko kung ano na ang sasabihin niya. Akala ko ay kokomprontahin niya ako sa kung
“Is that how you greet your fiancee?” mataray na tanong ng babae.Hindi ko na naitago ang panlalaki ng mga mata ko dahil sa gulat. Simula nang makaapak ako rito sa kumpanya ni Mr. Silvano ay hindi ko pa nakita ang fiancee nito. Ni hindi ko alam ang mukha dahil wala siyang picture sa opisina ni Mr. Silvano. Kaya nakakagulat na bigla na lamang itong susulpot dito nang walang pasabi.Mukha pa siyang arogante.“You came here unannounced, what do you want me to do? Be fucking surprised that you’re here?” masungit na saad ni Mr. Silvano dahilan ng bahagyang pagkapahiya ng babae. Tumingin siya sa akin kaya napatingin din sa akin si Mr. Silvano.“I was calling you! I was texting you but you never replied to me! Why are you doing this to me, Damon? Can’t you accept the fact that we’re already engaged and you’re about to marry me soon?” she bantered that made the guy mad even more.Tumunog ang elevator at bumukas. Malalaki ang hakbang na lumabas si Mr. Silvano. Ang mga nasa lobby ng palapag ay
Hindi ko na lamang iyon pinansin at nagpatuloy na lang sa pagpunta sa aking mga gamit. Kaunti lang iyon pero alam kong mabigat.“Ako na ang magbubuhat,” aniya nang ituro ang dalawang malaking maletang naroon.Tumango ako at hindi na nakipagtalo. Ako naman ay binuhat ang ibang hindi naman sobrang bigat para mabilis na rin kaming makaalis. Naabutan kami ng landlord sa hallway at sinabing magtatawag ng taong tutulong dahil nakita niya ang buhat ni Mr. Silvano.“Ito si Macoy tutulong, pamangkin ko. Para hindi kayo mahirapan gaano sa pagbaba.” Aniya at pumasok nga si Macoy sa bahay. Mukhang bata pa ito, siguro ay mas bata sa akin o ka-edad ko.Kunot ang noo ni Mr. Silvano nang makitang nakatingin ako sa lalaki. Tinawag niya ako kaya naman nagpatuloy na ako. Dinala ko ang mga gamit ko at sumunod sa kaniya. Nagpasalamat ako sa landlord at kay Macoy sa pagtulong. Nagbigay naman ng pera si Mr. Silvano.“Pang-meryenda n’yo po,” aniya sabay abot ng isang libo sa landlord.“Naku! Ang laki naman n
Nakatitig ako sa glass wall ng restaurant at agad nakaramdam ng kakaibang bigat sa dibdib ko nang mapansin ang ngiti ni Damon sa babae. Hindi ko kilala ang babae. Dahil paniguradong hindi iyon ang babaeng pumunta sa opisina noong nakaraan. Hinawakan ng babae ang kamay ni Damon na nasa lamesa at ngumiti rito ng nakakaakit.Napalunok ako at agad na nag-iwas ng tingin. Baka… may personal meeting siya na hindi ko alam dahil kadalasan naman ng meeting niya na para sa kumpanya ay alam ko dahil ako ang sekretarya niya. Baka ito ay para lang talaga sa personal na bagay? Pero gaano kapersonal? Kaya ba siya nagmamadaling umalis kanina?Huminga ako nang malalim bago umalis doon. Naghanap na lang ako ng malapit na grocery store. Mukhang malayo ang palengke rito. Okay naman din siguro kahit sa grocery store at hindi muna sa palengke.Inabala ko ang sarili ko sa pamimili ng mga rekado sa lulutuin ko. May budget naman ako kaya hindi na rin ako namahalan nang sobra sa mga pinamili ko. Pagkatapos bumi
Natapos ang araw na ‘yon na tahimik ako at gano’n din siya. Pero ramdam ko ang pananatiya niya lalo na kapag nasa meeting kami o kaya’y nasa elevator.Madalas ang pagsulyap niya sa akin. Minsan ay naaabutan kong kunot-noong nakatulala habang umiigting ang panga.“Hindi ka pa ba uuwi, Kaia?” Napaangat ang tingin ko sa nagtanong sa akin. Si Julius iyon, isa sa empleyadong narito lang din sa floor na ito. Pero nagtaka ako dahil bakit pumunta pa siya rito para lang itanong ‘yan. At… hindi rin naman kami close?“Ah… pauwi na. Hinihintay ko lang lumabas si sir kasi may binibilin siya sa akin… minsan.” Kahit ang totoo’y wala naman talagang gano’ng nagaganap.Napakamot siya sa kaniyang batok at nahihiyang ngumiti sa akin.“May kasabay ka bang umuwi?” tanong pa niya na hindi ko agad nasagot dahil nagtataka na ako kung bakit siya nagtatanong.Alam ko ang ganitong estilo, pero hindi ako nagpahalatang ayaw ko dahil… ayaw kong maging masama a
Nakatitig ako sa glass wall ng restaurant at agad nakaramdam ng kakaibang bigat sa dibdib ko nang mapansin ang ngiti ni Damon sa babae. Hindi ko kilala ang babae. Dahil paniguradong hindi iyon ang babaeng pumunta sa opisina noong nakaraan. Hinawakan ng babae ang kamay ni Damon na nasa lamesa at ngumiti rito ng nakakaakit.Napalunok ako at agad na nag-iwas ng tingin. Baka… may personal meeting siya na hindi ko alam dahil kadalasan naman ng meeting niya na para sa kumpanya ay alam ko dahil ako ang sekretarya niya. Baka ito ay para lang talaga sa personal na bagay? Pero gaano kapersonal? Kaya ba siya nagmamadaling umalis kanina?Huminga ako nang malalim bago umalis doon. Naghanap na lang ako ng malapit na grocery store. Mukhang malayo ang palengke rito. Okay naman din siguro kahit sa grocery store at hindi muna sa palengke.Inabala ko ang sarili ko sa pamimili ng mga rekado sa lulutuin ko. May budget naman ako kaya hindi na rin ako namahalan nang sobra sa mga pinamili ko. Pagkatapos bumi
Hindi ko na lamang iyon pinansin at nagpatuloy na lang sa pagpunta sa aking mga gamit. Kaunti lang iyon pero alam kong mabigat.“Ako na ang magbubuhat,” aniya nang ituro ang dalawang malaking maletang naroon.Tumango ako at hindi na nakipagtalo. Ako naman ay binuhat ang ibang hindi naman sobrang bigat para mabilis na rin kaming makaalis. Naabutan kami ng landlord sa hallway at sinabing magtatawag ng taong tutulong dahil nakita niya ang buhat ni Mr. Silvano.“Ito si Macoy tutulong, pamangkin ko. Para hindi kayo mahirapan gaano sa pagbaba.” Aniya at pumasok nga si Macoy sa bahay. Mukhang bata pa ito, siguro ay mas bata sa akin o ka-edad ko.Kunot ang noo ni Mr. Silvano nang makitang nakatingin ako sa lalaki. Tinawag niya ako kaya naman nagpatuloy na ako. Dinala ko ang mga gamit ko at sumunod sa kaniya. Nagpasalamat ako sa landlord at kay Macoy sa pagtulong. Nagbigay naman ng pera si Mr. Silvano.“Pang-meryenda n’yo po,” aniya sabay abot ng isang libo sa landlord.“Naku! Ang laki naman n
“Is that how you greet your fiancee?” mataray na tanong ng babae.Hindi ko na naitago ang panlalaki ng mga mata ko dahil sa gulat. Simula nang makaapak ako rito sa kumpanya ni Mr. Silvano ay hindi ko pa nakita ang fiancee nito. Ni hindi ko alam ang mukha dahil wala siyang picture sa opisina ni Mr. Silvano. Kaya nakakagulat na bigla na lamang itong susulpot dito nang walang pasabi.Mukha pa siyang arogante.“You came here unannounced, what do you want me to do? Be fucking surprised that you’re here?” masungit na saad ni Mr. Silvano dahilan ng bahagyang pagkapahiya ng babae. Tumingin siya sa akin kaya napatingin din sa akin si Mr. Silvano.“I was calling you! I was texting you but you never replied to me! Why are you doing this to me, Damon? Can’t you accept the fact that we’re already engaged and you’re about to marry me soon?” she bantered that made the guy mad even more.Tumunog ang elevator at bumukas. Malalaki ang hakbang na lumabas si Mr. Silvano. Ang mga nasa lobby ng palapag ay
“I have an offer for you,” napatingin ako sa kaniya nang sabihin niya ‘yon. Seryoso siyang nakatingin lamang sa unahan, sa basement na halos wala pang tao dahil maaga pa naman at hindi pa uwian ng mga empleyado.Agad akong kinabahan. Anong offer ang sinasabi niya? Nahahalata na ba niya ang ginagawa kong pagpapakainosente o naghihinala na ba siya?“A-Ano po iyon?” Tumingin siya sa akin, siguro ay napansin niya ang pagkautal ko sa pagtatanong.“I’ve already done this to my previous secretaries,” aniya na mas ikinakaba ko. Bakit ba kasi hindi niya ako diretsuhin agad? “I can give you a condominium. It’s free…” mukhang nag-alangan pa siyang sundan agad iyon. “But the water and electricity bill isn’t. If you will last for 2 years as my secretary the condominium will be yours. But if not, then you’ll leave the condo the moment you leave the company.”Medyo nabunutan ako ng tinik sa dibdib nang marinig iyon. Akala ko kung ano na ang sasabihin niya. Akala ko ay kokomprontahin niya ako sa kung
Hindi ko alam kung paano ko matitiis ang hindi tumingin sa gawi ng boss ko. He was just there, driving and in all serious mode, minding his own business. Tapos ako ito at hindi mapakali kung paano ako uupo nang maayos sa passenger seat habang nagmamaneho siya. Hindi ako sanay sa ganitong sitwasyon.At ano ‘yong sinabi niya kanina? Baka may maghatid pa sa akin na iba? Sino naman? Wala naman din akong close sa kumpanya dahil halos palagi lang akong nasa lamesa ko at inaatupag ang trabaho ko. Kaya wala pa akong nagiging close sa opisina, mapababae o lalaki man.“Can you tell me your address?” napatingin ako rito nang magsalita siya.Hindi pa ako nakapagsalita agad dahil napatitig ako sa side profile niya. Napakaperpekto talaga ng hugis ng mukha niya. Hindi mo aakalaing natural ang mukha niya dahil walang bahid ng kung anumang kapangitan ito. From his perfect jawline, his pointed and proud nose, to his brown eyes and long lashes, to his thick eyebrows… it’s all perfect for me. Kaya siguro
Pagkatapos kong dalhin iyon sa HR Department ay bumalik na ako sa lamesa ko. Hindi na ulit ako tinawag ni Mr. Silvano sa loob ng isang oras. Hindi ko alam kung iyon na ang huli niyang utos o marami siyang ginagawa kaya hindi na niya ako ulit tinatawag pa.Tiningnan ko ang schedule niya at nakitang may 3pm meeting siya sa isang representative ng kilalang kumpanya. Bumaling ako sa orasan na nasa mesa at nakitang alas dos y media na pala.Tumikhim ako bago pinindot ang intercom para paalalahanan siya sa sunod na activity niya.“Sir, you have a meeting with Heyin Corp. at 3pm.” Imporma ko sa kaniya.Hindi naman ako naka-receive ng sagot sa kaniya kaya naman hinayaan ko na lang.At 3:45pm the representative arrived.“Sir, the representative of Heyin Corp. is already here,” saad ko para malaman niyang narito na ang panauhin.“At the conference room,” iyon lang ang sinabi niya pero alam ko na agad ang meaning no’n.Iginiya ng receptionist ang bisita papunta sa conference room habang ako nama
“Huwag kayong mag-alala dahil trabaho naman ang habol ko rito at hindi lalaki,”Tumango si Tarah at ngumiti. Maya-maya ay bumalik na kami sa loob upang maghintay ng kung anong utos sa amin.“I want a coffee,” napatingin ako sa lalaking nasa harapan nang magsalita ito.“Uh…” hindi ko alam kung ako ba agad ang gagawa no’n dahil hindi ko pa naman alam kung paano gawin ang kape niya.“Tarah, make me a coffee.” Utos ulit nito kaya naman napahinga ako nang malalim dahil ko naman alam ang gagawin.“Right away, sir.” Anito bago umalis sa tabi ko at lumabas.Naiwan ako ro’n na hindi na alam ang gagawin. Tumitig na lang ako sa kawalan habang ang boss ay nagpapatuloy sa ginagawa nitong pagbabasa sa kung anumang nasa folder na ‘yon.“How old are you again?” muntik pa akong mabulunan sa tanong na ‘yon.“Twenty-four, sir.” Mabuti na lang ay hindi ako nautal sa pagsagot sa kaniya.“You didn’t finish your College degree? Why?” he asked again. Kinagat ko ang pang-ibabang labi bago ako nagsalita.“Uhm…
Nakatulugan ko iyon dahil na rin sa pagod sa biyahe at nagising nang mag-ring ang aking cellphone. Agad ko naman iyong kinuha at sinagot ang tawag ni Madame Berry na mukhang kanina pa tumatawag sa akin, baka magalit na ito sa akin.“Uh… hello po, Ma’am Berry?” bungad ko sa tawag.Narinig ko ang inis na buntong hininga niya sa kabilang linya.“Why are you not picking up the call?!” the woman countered, annoyed now.Tumikhim ako. “Sorry po, nakatulog po kasi ako pagkarating ko rito sa apartment ko.” Hingi ko ng paumanhin dito.“Sa susunod kapag tumawag ako sa ‘yo, make sure to answer immediately, okay?!” inis nitong saad. Kinagat ko ang pang-ibabang labi.“Opo,” sagot ko habang tumatango kahit na hindi naman nito nakikita ang ginagawa ko.“So bukas dumiretso ka na sa company at sabihin mong ikaw ang bagong sekretarya ng CEO. From tomorrow you’ll start spying and plotting you need to do to get the money. You should always remember that, okay?”Tumatango ako habang nagsasalita ang kausap s