Chapter 6

INTENSE na intense na akong kaharap ngayon yung Lolo ni Terrence, hindi katulad nung mga nakaraang araw na ang gaan ng pakiramdam ko sa kanya. Simula nung malaman ko ang lahat. Talagang tinatak at naka pinned sa utak ko na hindi dapat ako magkamali sa bahay na ito. Dahil once na magkamali ako, pwede akong mamatay ano mang oras.  At dahil siya pala ang pinaka boss ng kanilang mafia clan, mas hindi ako naging komportable. Akala ko kasi mabait siya, at kaya maraming guards dahil senyor na. Mali pala, ito pala ang mga loyalty guards na nagbabantay sa kanilang mafia boss.  Kung titingnan ay wala sa itsura nito ang pagiging serial killer dahil sa katandaan. Siguro nasa edad sixty plus na siya at may tobacco pang nakalagay sa kanyang bibig. Mga tipikal na matatanda. 

Nandito pala kami ngayon sa library. Nakapalibot naman sa amin yung mga naka men-in-black na mga lalaki. Sobrang lamig din ng paligid at lahat kami ay nakatutok sa matanda na busy sa kakabuga ng usok. Mayamaya’s sumenyas siya sa isang lalaki na katabi niya. 

“Open the TV,” sinunod naman nito at bumungad agad ang isang balita. Napatayo ako nang makilala ang lugar na nilalayab ng apoy. Yung bar na pinagtatrabahuhan ko! Anong nangyayari at bakit nagkasunog? Anong ibig sabihin nito?!

“Sit down, Raisha… I’ll explain to you my condition as well,” aniya at sumenyas muli na i-off naman ang TV. “I’ll give you half of our properties when you and my grandson Terrence get married, mas ibibigay sayo ng buo ang lahat kung mabuntis at maipanganak mo ang anak niyo ni Terrence. Pero bago mangyari yan… kailangan mong mamatay sa isip ng pamilya, katrabaho at mga kakilala mo.” 

I sighed and didn’t respond immediately. Prinoproseso ko kasi yung sinabi ni Grandpa. Kailangan kong mamatay sa isip ng mga nakakakilala sakin? Bakit? 

“Po… pero bakit kailangan pa po yon? Ibig po bang sabihin, patay na ako sa kanila? Hindi na ako magpapakita sa kanila? Hindi ko na sila makikita pa? Kailangan pa po ako ng pamilya ko….” naramdaman ko ang pagpisil ni Terrence sa hita ko, mukhang pinapahinto niya ako sa mga susunod ko pang balak sabihin. 

“Do not worry about that, Raisha. Hindi namin pababayaan ang pamilya mo hanggang sa future ng mga kapatid mo, as long as naging mabuti ka ring asawa sa apo ko at natupad mo ang mga kondisyon ko. “

“Pero hindi man lang po ako nakapagpaalam sa kanila…” ramdam kong patulo na ang luha ko kaya inagapan ko ito. “Bakit pa po kailangang gawin ito? Hindi ko naman tatakbuhin yung kondisyon ninyo.” 

Imbes na si Grandpa yung sumagot, narinig kong tumikhim si Terrence sa tabi ko. 

“It’s for your own safety. Dahil nasisiguro namin na alam na ng mga kumakalaban sa clan ang tungkol sayo. Kaya kung ayaw mong madamay ang pamilya mo, kailangan mong lumayo sa kanila. Para hindi sila mapahamak at ang buong clan ng Ashford,” ani Terrence kaya napatango na lamang ako. Naiintindihan ko na. Mas gugustuhin ko nga namang mamatay sa isip nila kaysa tuluyang mawala sa mundong ito. 

“Pero pwede po bang for the last chance, makita ko sila? Hindi ako magpapakita sa kanila… sila lang ang gusto kong makita.” 

Ngumiti naman si Grandpa. “Of course, Raisha. Pwede naman… sasamahan ka ni Terrence.” 

KITANG-kita ko mula rito sa sasakyan ni Terrence ang ginaganap kong burol. May nakatayong tent na galing pa sa isang tumatakbong kongresista. Maraming mga nagkalat na upuan at mga lamesa na pinagtatambayan ng mga nagsusugal. Ang tanging naririnig ko lang na iyak ay sa mga mahal kong kinilalang pamilya. Yung mga kapatid ko, angliliit pa nila para malamang patay na ako. Hindi ko man lang sila nayakap, n*******n, at nabilinan bago mawala. Iyak sila ng iyak sa harap ng labi ko kuno. Maging si Momi ay iyak ng iyak na inaalo ng kanyang kaibigan. Nakita ko rin yung mga kapitbahay namin na akala mo talagang nakikiramay, pero mga naglalaro lang ng tongits, pusoy at iba pang sugal na laro. Nakita ko naman na parang tumumba si Momi kaya medyo nataranta yung mga kaibigan niya. Pupuntahan ko sana siya kung hindi lang ako pinigilan ni Terrence.

“Hindi pwede, Raisha. Alalahanin mo, patay ka na sa kanila.”

“Alam ko naman, nag-alala lang ako sa Momi ko. Baka napano na siya,” mabuti at pinainom ng mga tao roon si Momi ng tubig at iginayang maupo sa upuan. Gusto ko siyang yakapin, gusto ko siyang kausapin, gusto kong sabihin yung mga salitang hindi ko pa nasasabi sa kanya ever since! 

“Momi… I’m sorry and thank you for being my mother kahit na hindi ikaw ang mother ko. Kahit na hindi mo ako kadugo… pinalaki mo ko at tinanggap na parang sayo. I’m sorry for being like this, ito lang ang kakayanan ko para buhayin kayo. Sorry kung wala na ako sa tabi ninyo, please take care of yourself… alagaan mo rin ang mga anak mo. Kalimutan niyo na ako…” bulong ko sa sarili ko habang nakatingin sa kanila. Hindi ko mapigilang humikbi dahil sa kaisipang hindi na kami magkikita-kita pa. Sobrang laki ng pasasalamat ko sa pamilyang nagturo sakin kung paano tumayo sa sariling paa. Sa pamilyang masasandalan kahit na sobrang hirap ipaglaban. Sa pamilyang punong-puno ng pagmamahal kahit na marami akong kapintasan. Hindi ko kayo malilimutan… pero sana kalimutan niyo na ako. Dahil ayokong mapahamak kayo, Momi. Kayo lang ang pinapahalagahan ko ng ganito. Kaya sana… mabuhay kayo para sakin. 

“We need to go, Raisha… it’s getting late,” nahinto ako sa pag-iyak saka tumango kay Terrence. Pero sa huling pagkakataon ay muli kong sinulyapan ang pamilya ko na naghihinagpis sa aking pagkamatay. Nahagip naman ng tingin ko si Roman na bigla na lang tumakbo sa kung saan. Kinabahan ako dahil si Roman ay hindi pangkaraniwang normal na bata. Mayroon kasi siyang kondisyon na tinatawag na ADHD, mahina siya sa atensyon at direksyon, although masasabi kong napakatalino ni Roman sa edad na four years old. 

“Terrence, saglit lang… yung kapatid ko, umalis siya. Baka saan siya mapunta. May metal illness yon eh…” pagmamakaawa ko kay Terrence. Tinitigan niya pa ako bago niya paandarin ang sasakyan para habulin namin si Roman. Nakita kong huminto ito sa isang malaking puno at doon umupo sa ilalim ng mga sanga. 

“Saglit lang, Terrence. Wala namang tao, si Roman lang naman.” Magpoprotesta pa sana siya pero agad ko nang binuksan ang pinto ng kotse. 

“You are so naughty girl…” rinig ko kay Terrence bago siya pagsarahan ng pinto.