HINDI na ako muling nakipag-usap kay Terrence dahil feeling ko napapahiya lang ako sa kanya. Binigay ko na lang din ang buong atensyon ko sa mga rumarampa na modelo. Isa sa mga nakakuha ng pansin ko yung suot ng babae na kwintas, singsing at hikaw. Pinakatitigan ko ito dahil talagang kakaiba siya. Mukhang napansin din naman ni Terrence yung tinititigan ko. “That’s Alexandrite stone…” “Ang ganda… nagche-change siya ng color ‘no? Bagay sa modelo,” mangha kong sabi kasabay ng pagtango. Hindi naman na ako nakarinig ng ano pa man kay Terrence. Napansin kong may kausap siya sa phone niya. Hindi na ako nakinig pa at itinuon ang pansin sa mga nag bi-bidding sa stone na yon. Medyo nagtataka lang ako kasi nandito lang ba kami para manuod ni Terrence? Grabehan naman, hindi ko keri yung mga presyo sa bidding! Alam kong mayaman si Terrence pero kung ako hahawak ng pera, ayokong gagastusin lang para sa alahas yung pera. Dahil in the first place, kahit na lumaki akong mukhang pera, may benefits n
HINDI ko alam kung saan ako nagkaroon ng lakas ng loob para hatakin si Terrence paalis sa harap ng dalawang kausap ko. Bigla yatang nanlambot yung mga tuhod ko nung pukulan ang ng nakakamatay na tingin ng matanda. Yung kaninang maalalahanin at magaan na pakiramdam sa kanila, napalitan ng kaba. Bigla yatang kumirot ang puso ko. Mabuti at naalalayan ako ni Terrence, tuluyan na yata akong nag breakdown. Nakita ko ang pag-aalala sa kanyang mukha pero hindi pa rin nagpatinag yung malamig niyang tingin. “You’re scared, I totally understand. Do not worry, they will not hurt you…come on, let’s go home,” aniya saka hinawakan ang kamay ko at inalalayaan akong makapasok sa kotse. Pero bago pa siya makapasok sa sasakyan, narinig kong may inutos pa siya sa isang naka men-in-black na kasama namin. “Talk to them, and sabihin mo na hindi ko palalampasin na kinausap nila si Raisha…” “Yes, bossing! Areglado!”Nang makaupo siya sa tabi ko, bvigla akong kinutuban ng hindi maganda. Baka kasi mamaya bi
“You’re right… noon yon pero nagbago ang lahat. Hindi ko na yata mababalik yung dating saya na naranasan ko nung kabataan ko.” “Nasa sayo naman yan kung gusto mo mangyari eh, kung gusto mong patayin ang lahat ng may kinalaman sa pagkamatay ng Mama at Papa mo, edi go. After non, pwedeng ibaon lahat sa limot at magsimulang muli.” Nakitaan ko siya pagtaas ng kilay sa sinabi ko. Aba, ang taray naman ng lalaking ‘to. Akala mo naman kinagwapo niya ang pagtaas ng kilay. Well, oo nga gwapo naman kasi talaga siya. Ako kasi kapag nagtaas ng kilay, mukha akong nang-aakit. “You know what… let’s change our first impression and let’s get to know each other.” “Ngek, may ganun pa? Kilala naman na natin ang isa’t-isa. Baka kapag ginawa pa natin yan, may malaman ka lang na ipang-insulto sakin!” Napalabi naman siya sinabi ko at pigil ang ngiti. “That’s why let’s change it, right? I will listen but I won’t judge. I promise.” “Mamatay man?” sabi ko with raising my right hand. “What? Bakit kailangan
PAYAPA akong natulog habang kayakap ko si Terrence. Bawat galaw ko ay siya namang paghigpit niya ng braso sa katawan ko. Humarap ako sa kanya. Nananatiling nakahiga. Hinaplos ko ang kanyang matangos na ilong hanggang sa kanyang labi. Infairness, nakaka ilang beses na kami nagsex tatlong buwan na ang nakakalipas. Hindi nakakasawa kasi iisipin ko pa lang, parang gusto kong pasukan ulit ni Terrence hehe. Medyo nasanay na rin ako sa putok ng baril na naririnig ko sa mansyon. Parang almusal, tanghalian, miryenda at hapunan eh, laging may ganun. Ang sabi sakin ni Terrence, hindi naman daw ibig sabihin na may putok ng baril nanarinig eh may namamatay, yun pala, may mga nagsasanay. Pero kadalasan, kapag isa-isa lang daw yung naririnig ko, ang dahilan daw non ay si Trevor. Baka raw naboring or may hindi nagustuhan kaya may pinatay. Talagang ayaw kong makasagutan at makaharap yang unano na yan! Buti na lang talaga at sa tatlong buwan na lumipas ay hindi na kami nagkakatagpo, kasi sumasama ako
ANG sabi ni Terrence ay mayroon daw kaming pupuntahan. Balak niya raw akong idala sa isang hideout na paraiso. Kapag daw badtrip siya, gustong mapag isa at kumawala sa tensyon, doon daw siya naggagawi. At sa lahat daw ng naging fiance niya, ako lang daw ang maipupunta niya roon. Nandito na ako sa lamborghini ni Terrence at hinihintay na lang din siyang makasakay. Suot ang high-waist pants, mock neck crop top at 3 inch white stilleto, perfect na perfect ang outfit ko! Ngayon na lang ulit ako nakakasuot ng mga ganitong damit, dahil kadalasan yung mga ganitong outfit, sinusuot yan sa bar para makapang-akit. Ang sabi pa nga nung ibang nakaka-table ko, pwede raw akong mag model ahil iba raw talaga ang beauty ko. Pang international daw ako. Eh syempre, tumanggi ako kasi mukhang papunta rin yon sa pag-aartista baka pagpyestahan pa ang pagiging magdalena ko. “Hay, ang tagal mo naman…” bungad ko kay Terrence nang sa wakas ay nandito na. Kanina pa kasi ako naghihintay s akanya mga halos trent
Ang sarap pala sa pakiramdam kapag malayo ka sa problema, yung tipong nakakatulog ka ng maayos at hawak mo rin ang oras mo. Sa buong buhay ko, ngayon ko lang naranasan na magbakasyon. Ngayon ko lang naranasan na asikasuhin yung sarili ko. Maaga man akong namulat sa kahirapan at pang-aabuso, alam ko sa sarili ko na siguro nga kaya binigay yon sakin para hindi ako manghina. Dahil ang reyalidad pala ng buhay ang mas magbibigay sa atin ng pagsubok. Niyakap ko ang aking sarili. Tanaw ko ang kulay asul na karagatan mula rito sa balcony. Ang gaan sa pakiramdam na nakakalanghap ako ng sariwang hangin dahil ang nakagisnan ko ay halos puro usok ng sigarilyo, amoy ng alak at marijuana. Akala ko magiging stagnant na ako sa ganung flow ng buhay, pero buti na lang nagbago ang lahat. Kahit papaano nagkakaroon na ng direksyon ang buhay ko, hindi man ganun kaligtas dahil anytime pwede akong mamatay o maging kwento, pero at least naman diba bago mangyari yon, naranasan kong maging masaya at alagaan ang
AFTER kong sabihin ang lahat kay Terrence feeling ko may kumawala sa loob ko. Yung barado na matagal ko nang kinikimkim, feeling ko biglang naglaho. Yun lang pala ang kailangan para maging magaan ang sarili ko. Hindi na ako hihinga ng malalim dahil sa alalahanin, kundi hihinga ako ng may pag-asa. I feel better now, masakit yung sinapit ko pero ginagawa ko itong inspirasyon para mas bumangon ako. Mapait ang nakaraan ko, hindi ko iyon matatago kanino man. Dahil pagbaliktarin man ang mundo, ako pa rin yung basura at pokpok na kinaaayawan ng lahat. Simula bata ako siguro iilan lang yung alaala na nakitaan ko ng maganda. Yun ay yung kami lang ni Momi, nung wala pa sa buhay namin yung napangasawa niya. Hindi ko sinasabi na hindi masaya ang feeling ko kasama ng mga kapatid ko pero simula rin kasi nun, nawala yung atensyon sakin ni Momi, napunta sa kanila which is naiintindihan ko. Laki rin ng pasasalamat ko kay Momi kasi kung hindi dahil sa kanya, baka nga mas masahol pa yung sinapit ko kun
Maaga pa, but I can already feel the warmth of the sun through the curtains. Ang katawan ko, parang may echo pa ng lahat ng nangyari kagabi. Sobrang weird. I thought I’d wake up feeling... empty, or worse, regretful. But ngayon, all I feel is... content.Naramdaman ko na gumalaw siya sa tabi ko. Si Terrence, mahimbing pa sa pagkakatulog, naka-hug pa sa akin. As much as I wanted to get up and start the day, I didn’t want to leave the comfort of his arms.He shifts slowly, opening his eyes, then gives me that sleepy smile na parang pinapalakas ako.“Morning,” he murmurs, his voice low, but full of warmth.“Morning,” I reply, my voice soft. Hindi ko alam kung bakit, pero may flutter sa chest ko.“Kamusta?” Tanong niya, still half asleep pero may sincere na tono. Hindi siya nagmamadali, gusto niyang malaman kung anong nararamdaman ko. Well, bukod sa wasak kagabi down there, paano ba naman ang haba at laki nung kanya! Kasyang-kasya at fit na fit sa kipay ko. Pero masarap, sarap ulit-ulitin
Raisha's POVAng dilim ng paligid ay tila sumasalamin sa gulo ng isipan ko. Nasa loob kami ng isang abandonadong safehouse—sira-sira ang mga pader, may mga basag na bintana, at ang amoy ng amag ay kumakapit sa bawat sulok. Pero sa kabila ng lahat, dito ako dinala ni Terrence matapos kaming habulin ng mga tauhan ni Xander."You need to rest," sabi niya, habang inaayos ang lumang sofa na may punit-punit na upholstery. "It’s not much, but it’s safe—for now."Umupo ako, hawak-hawak ang tiyan ko. Ramdam ko ang pagod ng mga anak ko sa loob. "Salamat," mahina kong tugon.Tahimik siyang umupo sa tabi ko, ang mga mata'y nakatuon sa akin. "Raisha, I know this is overwhelming. But I need you to trust me."Tumingin ako sa kanya, pilit inaalala ang mga alaala na tila nawala. "I want to, Terrence. But I don't remember anything."Huminga siya ng malalim, ang kanyang mga mata'y puno ng sakit. "I understand. But know this—I will do everything to protect you and our children."Napayuko ako, pinipigilan
Raisha's POVMABILIS ANG HAKBANG ko kahit hindi ko alam kung saan ako patungo. Parang ang ingay ng mundo kahit tahimik naman ang paligid. Pati ang mga huni ng ibon sa Malesice Park, parang biglang naging sigaw na humahabol sa akin. Tuluy-tuloy ang iyak ko habang pinipilit kong itago ang sarili sa lilim ng mga puno. Kahit sobrang sakit ng puson ko, hindi ako huminto. Kinakabahan na baka maabutan ng mga humahabol sakin. Mabuti na lamang at nakalayo ako sa isang lalaki kanina, narinig ko na tinawag niya ako sa aking pangalan. Mukhang hindi rin mapagkakatiwalaan. Madami talaga ang gusto akong saktan pati na ng mga anak ko. Kailangan naming makalayo. Kailangan ko silang protektahan. “My twins… kapit kayo kay Mommy ha… kailangan nating lumayo, kailangan nating maging ligtas…”Bawat hakbang ko ay parang may tinatakasang multo. Hindi lang si Xander. Hindi lang 'yung mga kasabwat niya. Kundi pati ang sakit ng mga kasinungalingang tinanggap ko bilang totoo. Bakit ba kasi nawalan ako ng alaala?
Raisha’s POVGAYA ng inaasahan ko ay sinamahan ulit ako ni Xander. Pero sa ibang park niya ako dinala, dito sa Malesice Park. Hindi ko alam kung bakit pero ang tahimik ng lugar na ’to. Para bang... pinipilit akong kalmahin kahit ang gulo-gulo sa loob ko. The trees sway lazily, and the scent of fresh grass lingers in the air. Nakakagaan. Nakakapanatag. For the first time in weeks, parang nakakahinga ako nang maluwag.I look down at myself. Suot ko pa rin ’yung simple cream-colored knitted dress na pinili ni Xander para sa akin kaninang umaga. Soft, stretchy, and comfortable for my seven-month baby bump. Sabi niya bagay daw sa ’kin. That it makes me look calm and gentle—exactly what I don’t feel inside.Napahawak ako sa tiyan ko. My baby. The only thing that keeps me grounded. The only proof that I had a past before everything blurred into nothing.“Are you okay?”Napalingon ako kay Xander. Nakaupo siya sa tabi ko, isang siko nakapatong sa backrest ng bench habang nakatitig sa akin. His
Raisha’s POVMay kakaiba.Hindi ko maipaliwanag kung anong pakiramdam ‘to pero simula pa lang kanina habang nakaupo kami ni Xander sa park, parang may mabigat na bumabalot sa paligid, lalo na rin sa pagitan naming dalawa. Akala ko pagod lang ako. O baka dahil buntis ako kaya overreacting ako sa mga simpleng bagay. Pero the way he looked at me kanina... hindi siya ‘yung Xander na kilala ko. Hindi siya ‘yung bestfriend ko. ‘Yung taong nag-aalala sakin palagi. ‘Yung laging masaya. Maingay. Malambing.Kanina, habang nakatitig siya sa kawalan, parang may ibang tao sa loob ng katawan niya. Ibang mata. Ibang lakad. Ibang kilos. Parang anytime may sasabog sa kanya. "Rai, tara, need na natin umuwi… magpahinga ka na." Napatango na lang ako. Umakbay siya, and I leaned into him, gaya ng nakasanayan. Pero sa loob-loob ko, tinatanong ko ang sarili ko—bakit parang may lamat na sa tiwala ko sa kanya? Bakit parang may tinatago siya?Madalas kong mapanaginipan ang mga piraso ng aking alaala—yung hind
Xander's POVI've always been a good actor. The kind of actor who knew how to smile with sincerity, laugh with ease, cry with sympathy. Pretending to be Raisha’s gay best friend was the easiest role I ever played—because I got to stay close to her, protect her… or so she thought.The truth? I never wanted to protect her. I wanted to use her. Siya lang naman kasi ang sagot para mapabagsak ko ang mga kumakalaban sakin. At mas lalo kong pagbubutihan ang actingan ko para mas makuha ko ang loob niya. Lalo pa’t wala siyang maalala ngayon. Alam kong nag-iisip din itong babaeng ito. Hindi pa rin mawawala sa dugo niya ang pagiging Montenegro, mauutak at tuso. I clenched my fists. Montenegro tss. Totoo naman ang sinabi ko kay Raisha na yung Kuya niya ay minurder ang isang clan na naglelead kung na saan siya. Ang clan na mayroong 350 katao, pinatay niya lahat ng mag-isa lang. Ang tindi ng galit ni Lucas nung malaman niyang nawawala ang kapatid niya. Isama pa ang galit ng isang Terrence Ashford n
"Boss, there’s movement in Prague. May nakapagsabi sa isa sa ating mga sources, a woman matching Raisha’s description was seen escorted out of a safe house by the Luceros."Carlos’ voice cut through my thoughts like a blade. I turned to him, jaw clenched. "Show me."He tossed a folder onto the table. Inside were blurry surveillance photos. A woman with her face partially covered, but those eyes—God, those eyes looked like hers."She’s under heavy guard," Lucas said. "It’s like they’re hiding a ghost."A twisted grin spread across my face. "Then it’s time we haunt them."Within hours, we were in the air. The jet roared across the sky while my mind screamed louder. This could be it. Another shot. Another piece to the puzzle. And even if it wasn’t her—Someone would bleed for daring to pretend.We arrived in Prague under cover of night, our people already deployed. I watched the monitors from our mobile command center as we tracked the convoy. I didn’t blink. I couldn’t. I sat forward, e
Terrence’s POVThe jet hadn’t even fully stopped when I was already out of my seat, fingers gripping the armrest like it owed me answers. My lungs burned with every breath. Hawaii’s night air met me with a warm breeze, but it didn’t calm the storm that was ripping through my chest.Lucas trailed right behind me, his stance tight, every muscle in his body ready to strike. Neither of us said a word. We didn’t need to. The silence between us screamed louder than bullets—this was it. We’d followed the trail across oceans, through blood and betrayal, and it led us here: a secluded beach house at the edge of Oahu.It looked peaceful. Untouched. The kind of place lovers would disappear to, not a battlefield.But I wasn’t here for peace.I was here for my wife.My boots landed hard on the wooden path leading to the house, the creaking under my weight syncing with the crash of waves in the distance. The smell of the sea lingered in the air—salt, sand, and something sharp underneath it. Metal.
Terrence's POVI swirled the deep red wine in my glass, watching the way it clung to the sides before taking a slow sip. The silence of my office was deafening, a stark contrast to the chaos in my mind. My fingers tapped against the wooden desk, the weight of regret pressing down on me like a fucking vice.I had spent months drowning in my own torment, every breath a reminder of what I had lost. The moment Raisha disappeared, my world crumbled, leaving nothing but an empty shell of the man I used to be.Our home felt like a graveyard—cold, lifeless, filled with memories that mocked me at every turn. Her scent still lingered on our sheets, a cruel ghost that haunted my sleepless nights. Every time I closed my eyes, I could see her—her soft, tear-streaked face, the pain I had carved into her heart, the fear in her eyes when she walked away from me.And fuck, I let her go.What kind of man does that? What kind of husband, what kind of father?I was supposed to be a goddamn mafia boss, po
Malamig ang simoy ng hangin sa loob ng kwarto, banayad na dumadampi sa aking balat habang nakadungaw ako sa malawak na bintana ng hotel namin ni Xander. Isang linggo na kaming nasa Hawaii—malayo sa gulo, sa ingay, at sa mga taong pilit akong hinahabol. Pero kahit gaano kalayo, hindi ko matakasan ang sarili kong isip.Dahan-dahan kong hinaplos ang tiyan ko, pinapakiramdaman ang munting kiliti na parang paalala—hindi na ako mag-isa. Hindi pa halata, pero alam kong nariyan siya. Ang anak ko. Isang lihim na kahit ako, hindi ko pa rin lubos na maintindihan.Paano kung bumalik ang alaala ko? Paano kung ang katotohanang pilit kong tinatakasan ay bumalik at guluhin ang tahimik kong mundo?"Rai? Okay ka lang ba?"Narinig kong tanong ni Xander mula sa likuran, mababa ang boses niya, parang nag-aalalang baka masyadong malakas ang tunog ng mundo para sa akin ngayon.Napalingon ako sa kanya at tipid na ngumiti. Hindi ko na mabilang kung ilang beses niya akong tinanong niyan sa loob ng isang linggo