Nobela ni Jobie Grado

Malayo pa lang ako sa campus, ramdam ko na ang mga matang nakabantay sa bawat galaw ko. I tightened my grip on my bag strap, inhaling deeply as the car slowed down in front of the university gates.Nang bumaba ako, hindi ko na kinailangang lumingon para malaman na nasa paligid lang sila—ang mga bodyguard na iniwan niya para bantayan ako. Ilang linggo na rin simula noong halos hindi na ako makahinga sa higpit ng seguridad sa paligid ko. Hindi na ako makagalaw nang hindi may sumusunod sa akin.“Besss!!!”I barely had time to react bago ako niyakap ni Xander nang sobrang higpit, halos mapaatras ako. His floral perfume mixed with the strong scent of coffee, a familiar combination I hadn’t realized I missed. Medyo naduwal ako dahil naalala kong sensitive ako sa perfume ni Xander. “Kaloka! Nagbago na ako ng pabango, mabaho pa rin?” aniya at inamoy ang sarili. Tumawa ako sa kanya. Napanguso naman siya na parang bata. “Where the hell have you been pala girl?!” He pulled back, holding my sho

Hindi ko alam kung anong mas matimbang—ang kaba sa dibdib ko o ang poot na bumabalot kay Terrence. Sa bawat segundo, ramdam ko ang malamig na panlalamig ng dugo ko, lalo na’t alam kong hindi siya titigil hangga’t hindi niya natitiyak na ligtas ako.Pero paano kung hindi lang ito isang beses mangyari? Paano kung mas malala pa ang susunod?“Greg, sundan natin siya,” utos ko, kahit nanginginig ang tinig ko. Hindi ko kayang manood lang. Hindi ko kayang hintayin kung anong posibleng gawin ni Terrence. Kilala ko siya—kapag galit siya, hindi siya nagdadalawang-isip. Mabilis namang sumunod sakin si Greg na kahit iika-ika dahil napuruhan ang kanyang mga paa. Napatingin ako sa paligid. Ang mga bodyguard kong duguan, si Shinon na halos hindi na makagalaw. Si Denver na nakahilata na lang sa sahig. Si Axel na natulala na sa bugbog. Pero wala akong oras para sa kanila ngayon. Hindi ko magawang isipin ang iba maliban kay Terrence.“Makakapag maneho ka pa kaya?” hindi siya sumagot kaagad. Dinaing ni

LUMIPAS ang ilang araw, bumalik ako sa unibersidad. Sinisikap kong mamuhay ng normal, kahit may kaba sa puso ko. Mabuti na lamang at nandyan si Xander sa tabi ko para alalayin ako lalo na sa mga ayaw kong amoy. Ang bading na bestfriend ko ay mas umaaktong buntis kaysa sakin. Mas excited siya sa pagbubuntis ko, samantalang ako eh kabadong-kabado. Nung una nga ay pinagselosan siya ni Terrence, pero mukhang naamoy niya rin ang bataan na tabingi ni Xander kaya umokay na rin naman siya sa kaibigan ko.Habang papasok ako sa campus, biglang may humarang na van sa harapan ko. Medyo mabilis ang mga pangyayari. May mga lalaking nakaitim na maskara ang bumaba at hinila ako papasok sa sasakyan. Pilit akong nagpumiglas, ngunit wala akong nagawa. Napasigaw ako, ngunit walang nakarinig. Wala ang mga bodyguard ko!Sa loob ng van, may isang lalaking nakaupo sa dulo, nakasuot din ng itim na maskara. Malamig ang boses niya nang magsalita. "Raisha, kung gusto mong mabuhay ang pamilya mo, may kailangan ka

ISANG buwan na ang lumipas nang mangyari ang insidente. At sa isang buwan na rin na yon, medyo napanatag na rin ako dahil hindi ko na nakikita yung Lucas sa paligid. Mas hinigpitan ni Terrence ang aking seguridad pati na ng mga lumalapit sakin. Maging ang aking mga kaklase ay pinapa-background check niya bago ito makalapit o makipag usap sakin. Narito ako ngayon nakatambay sa nakasanayan ko. Nasa malayo ang mga bodyguard ko pero alam kong tanaw nila ako. Sinabi ko kasi kay Terrence na hindi pwedeng lagi silang nakadikit sakin dahil matatakot ang mga tao sa kanila at baka lalong walang gustong makipag kaibigan sakin. Alam kong sa mga panahon na ito, ang pakikipag kaibigan ay hindi basta-basta dahil maraming banta sa buhay ko. Pero kahit papaano, gusto ko pa rin ng maranasang magkaroon ng kaibigan. Napakaway naman ako kay Xander nang makita kong paparating siya sakin. And yes, si Xander ang masasabi kong tunay at pursigidong maging kaibigan ako. Despite of his gender, yes, pusong babae

"We’re going hunting."Nanlaki ang mga mata ko sa sinabi ni Terrence. Alam kong hindi ito simpleng sitwasyon, pero ang ibig sabihin ba nito ay haharapin na namin mismo kung sino man ang may pakana ng lahat ng ‘to? Hindi ba parang padalos-dalos ang ginagawa niya? Tapos bakit kasama pa ako? Eh ako nga yung target nila! Hindi ko alam kung nag-iisip ba to si Terrence o sadyang gusto niyang mapahamak ako? "Terrence, wait—hindi ba mas delikado ‘yan?" hinawakan ko ang braso niya, pilit siyang pinapakalma. "Wala pa tayong sapat na impormasyon. Baka lalo lang tayong mahulog sa bitag nila." Na-stress naman bigla ang beauty ko! Hindi pa naman ako masyadong bihasa sa pakikipaglaban!Ngunit imbes na makinig, mas lalong dumilim ang tingin niya. "You think I’m going to wait around and let them come for you again?" Mariin niyang hinawakan ang bewang ko, hinapit ako palapit sa kanya. "No one—no one—touches what’s mine, Raisha."Napakagat ako sa labi. Alam kong hindi ko siya mapipigilan. Kapag galit s

Nang makalabas ako ng classroom, ramdam ko pa rin ang mabilis na tibok ng puso ko. Pinilit kong huwag magpahalata, pero sa bawat hakbang ko palayo, pakiramdam ko ay may mga matang nakasunod sa akin.Hindi ko alam kung paranoia lang ba ito—o kung may dahilan para matakot ako.“Raisha!”Napalingon ako kay Xander na mabilis akong hinabol. “Sabay na tayo sa library?”Tumango ako, kahit pa pakiramdam ko ay mas gusto kong mapag-isa. Alam kong kung magpapakita ako ng kahinaan, mas lalo lang akong magiging target. Kailangan kong magpakatatag.Sa hallway, ramdam ko ang ilang mga estudyanteng patagong tumitingin sa akin. Hindi ko alam kung dahil ba bago ako rito o may ibang dahilan.“Hey, do you want to grab coffee first?” tanong ni Xander habang lumalakad kami palabas ng building. Mabuti na lang din at nandito si Xander sa tabi ko para gumaan kahit papaano ang feelings ko. Kahit na awkward na habol siya ng habol sakin, mas okay rin para may nakakausap ako. Kasi baka mamaya bigla na lang ako nag