CHAPTER 1: MASK

QUINN’S POV

 

 

When you love someone, you are ready to give everything for him. You are ready to give up even the most valuable thing left inside you. Why? Because you are hoping that in some point, he will loves you back. 

 

 

Napatingin ako sa lalaking nasa harapan ko ngayon, he is removing his coat with his cold deep eyes. Marahan akong napalunok nang balingan niya ako ng tingin, pinaghalong sakit, pait, at galak na makita siya sa malapitan sa gabing ito. Dahan-dahan siyang lumapit sa akin at mataman akong tinitigan. 

 

 

 

“Remove your clothes,” matigas na utos nito. 

 

 

 

Unti-unti kong sinunod ang sinabi niya. I feel like inferior in front of him, his power, money, and influence really change him. Pero umaasa pa rin ako na nariyan pa rin ang lalaking minahal ko noon. 

 

 

 

Nakaupo ako sa kama habang nakatayo siya sa harapan ko at pinapanuod ako sa paghubad. I closed my eyes firmly when the only thing I have now is my undergarments. He puckered his lips and titled his head on the right side, marahan na hinawakan nito ang maskara na nasa mata ko hanggang sa bumaba ang daliri niya sa aking labi. 

 

 

 

Bumaba ang tingin ko sa dibdib niya na walang saplot, tanging pants na lamang nito ang natitirang damit sa kanya. He crouched and kissed me deeply, I closed my eyes then I felt his tongue entered my mouth. Hanggang sa lumalim ang halik at napahiga ako sa kama. 

 

 

TINABUNAN KO ANG katawan ko ng puting kumot habang pinapanuod siyang isuot pabalik ang pants nito. I don’t have the urge to speak, pakiramdam ko binalot na ako ng takot at hiya sa kanya. 

 

 

I know this will break the rule pero ito ang dahilan kung bakit ako narito. Tinanggal ko ang pulang maskara ko dahilan para mapakunot ng nuo si Denver nang balingan ko. 

 

 

 

“You’re not supposed to do that,” galit na sambit nito. 

 

 

 

The manager of this bar already told us the rules. Isa ito sa pinagbabawal, ang tanggalin ang maskara ng mga babae. The customer don’t want to see our face, dahil ayaw nilang umabot sa punto na kapag nagkasalubong kami kung saan man ay makilala nila kami. Mas gusto nila na manatiling tago ang identity ng mga kababaihan at hindi makilala, pabor din iyun sa mga babae na ayaw isiwalat ang kanilang tauhan. 

 

 

 

“Denver Salviejo,” I uttered in pain. “Don’t you remember me?” gulong tanong ko sa kanya. 

 

 

Mas lalong kumunot ang nuo nito. He shook his head in disappointment and put his coat on, inayos nito ang relo sa kanyang braso at hindi ako pinansin. 

 

 

Tumayo ako at lumapit sa kanya, hawak pa din ang kumot na nakapulupot sa katawan ko. 

 

 

“Ako ‘to, si Quinn Rodrigo. Hindi mo ba ako maalala?” I said almost begging him to remember me. 

 

 

Napahilot siya sa sentido niya. 

 

 

“Your service is done. Makukuha mo na ang bayad mo,” pagod nitong usal at hinawakan ang doorknob ng pinto.  

 

 

 

Nanlulumo akong napaupo sa sahig. Nagkukunwari lang ba siya na nakalimutan ako, o tuluyan na nga ako nitong kinalimutan?