CHAPTER 4: EXECUTIVE ASSISTANT

QUINN’S POV

“This is Salviejo Grand Hotel, we would like to inform you that you can start your job this Monday. You are hired as an EA of Mr. Charlton Salviejo,” the lady said formally on the phone.

Napatakip ako ng bibig gamit ang palad ko. Hindi ko ba alam kung matutuwa ako o ano.

“You… you mean executive assistant?” paninigurado ko.

“Yes, ma’am.”

“I… I didn’t apply for EA position,” sambit ko na parang hindi pa nagustuhan ang balitang natanggap.

“But your profile is suited for EA position. That’s our boss wants,” she answered patiently.

“O-okay. Thank you,” wala sa sariling sagot ko at nawiwindang pa rin sa nangyari.

Dapat ba akong matuwa o matakot?

It’s okay, Quinn. Hindi naman si Denver ang boss mo diba? Hindi siya!

MONDAY WHEN I started working in the Grande Hotel of Salviejo, naging maayos naman ang takbo ng araw ko. Dapit hapon ang pagdating daw ng boss ko na si Charlton Salviejo. Ang sabi ay nasa flight pa ito at papunta pa lang ng Grande Hotel.

Ilang segundo lang ay pinatawag na rin ako at pinapasok sa opisina nito. Namangha ako sa ganda ng interior design pagpasok ko dahilan para hindi ko mapansin ang magiging boss ko.

“Good afternoon,” he greeted that made me look at him.

Nahihiya akong ngumiti at niyukuan siya.

“Good afternoon Mr. Salviejo,” I muttered.

Pinasadahan ko ng tingin ang boss ko, he looks young, malayo sa akala kong edad nito. Siya ang lalaking kasama ni Denver nung makita ko ito nung isang araw dito sa Grande Hotel. He must be one of the Salviejo, Denver’s cousin to be exact.

“So you will be my assistant. Nice meeting you, Miss Quinn Rodrigo. I’m Charlton Salviejo, your boss,” seryosong saad nito at inabot sa akin ang isang notebook. “That’s my schedule, I want to inform you that your job is temporary. Naka-leave ang secretary ko dahil naaksidenti ito kaya naghanap muna kami ng papalit,” he explained formally.

Tinanggap ko ang notebook at binuklat iyun. His schedule is full, no wonder, he must be a busy man. Sa laki ba naman ng Grande Hotel, ang alam ko hindi rito ang main branch ng hotel.

“Mga ilang months po akong magtatrabaho sa inyo?” tanong ko.

Pinagsiklop niya ang dalawang palad nito at napaisip.

“Let’s say half of the year? Maybe 6 months, kapag nagustuhan ko ang trabaho mo maaaring bigyan kita ng position dito sa hotel. You can be a front desk clerk or something that will suit your credentials.”

Namangha ako at napangiti sa offer niya. Tumango ako habang nanatiling nakatayo. His stares are intense, tila ba sinusuri akong mabuti.

“You may leave. Just check my schedule and inform me if I have a meeting or business activities,” he said ending our conversation.

Yumuko ako muli bago lumabas ng pinto.

Umupo ako sa tabi lang ng entrance ng office ni Mr. Charlton habang binabasa ang schedule niya for this week.

PAGKAUWI KO NG apartment ay naabutan ko si Alexa na nagluluto ng dinner. Pagod akong umupo habang pinapanuod siya sa kanyang ginagawa.

“Ano? Kumusta ang araw mo? Guwapo ni Mr. Charlton, diba?” she asked excitedly.

“Kilala mo siya?”

“Kilala ko siya pero hindi niya ako kilala,” ngising sagot niya.

“Wow,” I giggled and shook my head.

“Anong tingin mo sa kanya?”

Saglit akong napaisip.

“He is attractive, mukha siyang bata at mukhang mabait,” paglalarawan ko.

“Yeah. He is young, ang alam ko mas matanda si Denver kaysa kay Mr. Charlton kaya siguradong hindi nalalayo ang edad mo sa kanya.”

Natahimik ako saglit nang marinig ang pangalan ng kababata ko.

“Actually, I saw Denver in Grande Hotel with a woman, last last week,” pag-amin ko sa kanya.

Tinakpan niya ang kaldero at humarap sa akin.

“Anong bago doon? Lagi namang may babae yun. Alam mo, mas sasaya ako kung kay Charlton Salviejo ka nagkagusto. Mabait na, wala pang bisyo. Bisyo sa babae,” biro nito at tumawa.

Natawa na lang din ako.

“Pero walang balita na nagsasabing may girlfriend si Denver. Lagi lang may kasama,” pagtatama ko.

“Sige, depensahan mo pa. Halata namang babaero yan, biruin mo, kumukuha pa ng babae sa exclusive bar.”

Natahimik ako sa sinabi ni Alexa.

KINAUMAGAHAN ay naging maayos naman ang takbo ng trabaho ko kay Mr. Charlton, sa katunayan ay pakiramdam ko gusto ko ang trabahong ito. Kung pwedi lang sana na maging permanent job ko na ang pagiging EA ni Mr. Charlton.

Napaangat ako ng tingin dahil sa katok na narinig sa ibabaw ng desk ko.

“Nag-lunch kana?” Mr. Charlton asked with a smile on his lips.

“Hi-hindi pa po.”

“May pinaakyat akong pagkain dito, darating na yun in just a minute,” he said na glanced at his wristwatch. “Dalawa yun, sa iyo yung isa.”

I wonder if he is really like this to his employee. Ang bait niya namang boss.

Hindi ako agad nakapagpasalamat sa mangha, pumasok na ito sa kanyang opisina na hindi inantay ang tugon ko.

Napahilig ako sa upuan ko at sinulyapan sa salamin si Mr. Charlton na busy sa mga papel sa kanyang lamesa. He lifted his gaze and our eyes met, his lips formed into a mischevious smile after he caught me staring at him. Namilog ang mga mata ko at natarantang umiwas ng tingin sa kanya. Nakakahiya!

Inabala ko na lamang ang sarili ko sa pag-aayos ng mga papel na pipirmahan mamaya ni Mr. Charlton, yumuko ako para buksan ang drawer sa ibaba.

“Is your boss inside?” a cold baritone voice asked.

Napaangat ako ng tingin at namilog sa nakitang lalaki sa harapan ko. He is looking at his wristwatch kaya hindi niya ako napansin agad. I can’t see his eyes because he is wearing sunglasses, ngunit nang balingan niya ako ay ramdam kong natigilan din ito.

“He is inside, sir,” pormal kong saad at tumayo para pagbuksan siya ng pinto habang pinapanuod niya ang galaw ko sa likod ng mamahaling sunglasses nito.

Isang baling pa ang ginawa ni Denver sa akin bago pumasok sa loob na tila isang hari.

Bumuga ako ng hangin matapos maisara ang pinto. He stilled on his position, does he remember me the night in the bar? Of course, he did! Dalawang linggo pa lang ang lumipas, pero sa dami ng babae na nakakasalamuha niya ay baka makalimutan niya rin ako ng ganun kabilis.

Sumilip ako sa maliit na salamin at nakita kong prenting nakaupo si Denver habang kausap si Mr. Charlton.

“Miss Quinn, ito na ho yung pinapabiling lunch ni Mr. Charlton,” the woman said and put the box under my table.

Magsasalita pa sana ako pero agad na itong umalis. Ngayon ay naiwan akong tulala na nakatitig sa lunch na para kay Mr. Charlton ang isa at sa akin naman ang isa na inalok niya. Papasok ako sa loob at ilalagay ko lang naman ito sa lamesa, kaya mo yan, Quinn. Wag ka lang titingin sa kanila.

Napahilot ako ng nuo bago napagpasyahang tumayo dala ang dalawang supot ng plastic. Dahan-dahan kong binuksan ang pinto at sabay silang napabaling sa akin. This time, Denver is not wearing his sunglasses anymore dahilan para mas lalong lumakas ang kaba ko.

Nakita ko ang pagtaas ng kilay ni Denver habang nakatitig sa akin.

“Yu-yung lunch niyo po, Sir Charlton,” marahan kong usal at tipid na ngumiti.

“Just put it under my table,” Mr. Charlton uttered while watching me carefully.  

Dahan-dahan ko iyung nilagay, nagtataka kung bakit hindi nila maalis ang tingin sa akin. Lalo na si Sir Charlton na mukhang hinihintay akong matapos sa ginagawa. Hindi ko na sila binalingan pa at tumalikod na.

“Quinn,” Mr. Charlton called me so I turned around to face him. “This is Denver Salviejo, my cousin… The CEO of Salviejo Grande Hotel,” pakilala nito dahilan para mapunta ang tingin ko kay Denver.

Mayabang na ngumisi ito at dinilaan ang pang-ibabang labi. Paano siya naging CEO? Mas mukhang CEO pa nga itong si Mr. Charlton sa kanya.

“Nice meeting you, Mr. Denver Salviejo,” marahan kong bulong sa kanya at yumuko.

He titled his head on the right side while his lips is puckered, naglalaro ang ngisi sa labi nito nang iangat ko ang tingin sa kanya.

“You are?” tanong nito.

“She is Quinn, my tempory EA. Nabalitaan mo naman ang nangyari kay Mrs. Nessi, hindi ba? Pansamantala lamang siya,” si Mr. Charlton na ang sumagot.

Kung CEO si Denver? Saang kompanya? Maraming negosya ang mga Salviejo, kaya anong kompanya ang pinapatakbo niya?

“Dapat lang. Tapat at mapagkakatiwalaan si Mrs. Nessi, hindi siya pweding tanggalin dito sa hotel. Siguraduhin mo lang na kapag maayos na siya ay may position pa itong mababalikan,” makahulugan at seryosong usal ni Denver.

Hindi na lamang umimik pa si Mr. Charlton at sinulyapan ang nilagay kong lunch niya sa ibabaw ng lamesa. Akmang aalis na sana ako muli nang tawagan na naman ako nito.

 “Sayo yung isa, hindi ka pa nag-lunch, diba?” concerned nitong tanong.

Nakita ko ang gulat sa mukha ni Denver at pagak na natawa. He puckered his lips and looked at his cousin meaningfully. Habang ako ay hindi alam kung susunod ba sa sinabi ng boss ko.

“Kilala mo ba ang babaeng yan?” makahulugang tanong ni Denver at mabilis na tinapunan ako ng tingin.

Tila nanuyo ang lalamunan ko sa sinabi niya. Si Mr. Charlton naman ay nagtatakang napatingin sa pinsan niya.

“Bakit, magkakilala ba kayo, Denver?” seryosong tanong nito.

“You’re offering her a lunch like you’ve known her for so long,” pagak itong tumawa at muli akong sinulyapan. “Hindi ko siya kilala, to answer your question.”  

Mabilis kong kinuha ang isang plastic at agad na lumabas. Hindi na nais pang marinig ang sasabihin ni Denver sa akin.

He remembers me. Pagak akong natawa. Nakaya niyang maalala ako dahil sa isang gabing nangyari sa amin ngunit hindi niya makayang alalahanin ang sampung taon naming pagsasama sa shelter.