Kinabukasan, nagising si Maria na may ngiti sa kanyang labi. Ang mga alaala ng nakaraang gabi ay nagbigay sa kanya ng kakaibang saya at pakiramdam ng kaligayahan na tila bago para sa kanya. Habang nakahiga pa sa kama, binalikan niya ang mga malalambing na sandali nila ni Kean, na para bang isang panaginip na hindi niya inasahang magiging totoo. Hindi lang ito basta pisikal na ugnayan; ito’y isang pagsasanib ng damdamin na matagal niyang inasam mula kay Kean.Napatingin siya sa bintana at nakita ang mga sinag ng araw na sumisilip, na tila pinapaliguan ng liwanag ang buong silid. Nakangiti siyang tumayo at lumabas ng kama, diretso sa banyo upang maghanda para sa araw na iyon. Isang magandang umaga ang naghihintay, at ramdam niya na puno ng pagmamahal at positibong enerhiya ang bawat kilos niya.Pagbaba sa kusina, nagsimula siyang maghanda ng simpleng almusal—pandesal at kape. Puno ng kasiyahan ang kanyang puso, at hindi niya maiwasang mapansin ang kakaibang sigla na sumasalubong sa kanya
Sa paglipas ng mga buwan matapos ipanganak si Harry, unti-unting bumalik ang sigla sa buhay ni Kean. Nagbago ang lahat nang dumating si Maria at ang kanilang anak sa buhay niya—mula sa kanyang malamig at walang kulay na mundo, ngayon ay punung-puno ng saya at pagmamahal.Araw-araw, sinusuyo ni Kean si Maria na tila bago pa lang silang nagkakilala. Laging may text o tawag mula kay Kean, kahit gaano pa siya ka-busy sa kanyang negosyo. “Good morning, mahal,” bungad ng kanyang mensahe tuwing umaga, sinasabayan ng mga heart emoji. “Kumusta kayo ni Harry?”Laging may kilig na ngiti si Maria tuwing nababasa ang mga ito. Hindi niya inaasahan na magiging ganito ka-sweet si Kean, lalo pa't hindi siya kilala bilang romantiko noon. Minsan, tumatawa siya sa sarili habang binabasa ang mga message ni Kean. "Ito ba 'yung lalaking halos hindi man lang ngumiti sa akin dati?" biro niya sa sarili.Tuwing uuwi si Kean, hindi mawawala ang bulaklak sa kanyang kamay. “Para sa pinakamaganda kong asawa,” sabay
Matapos ang walong buwan ng pagiging magulang at asawa, nagpasya si Kean na oras na upang gawing opisyal at espesyal ang lahat—hindi bilang pagsunod sa isang kasunduan, kundi dahil sa tunay na pagmamahal. Alam niyang handa na siyang ipakita kay Maria kung gaano siya kaseryoso. Gusto niyang muling yayain si Maria na magpakasal, pero sa pagkakataong ito, isang kasal na batay sa kanilang pagmamahal at hindi sa kahit anong obligasyon.Kinausap ni Kean ang kanyang lola, si Donya Loida, upang humingi ng tulong sa pag-organisa ng proposal. "Lola, kailangan ko ng suporta mo," simula ni Kean habang magkasama silang umiinom ng tsaa. "Gusto kong gawing espesyal ang lahat para kay Maria."Nakangiti si Donya Loida at maluha-luha nang marinig ang balak ni Kean. "Kean, anak, tuwang-tuwa ako. Matagal ko nang hinihintay na aminin mo sa sarili mo na mahal mo si Maria. Sobrang proud ako sa'yo." Pumayag agad si Donya Loida na tulungan si Kean, at pati ang pag-aalaga kay Baby Harry habang nakatuon si Kean
Sa ilalim ng malamig na buwan, sa tabi ng dalampasigan, isang beach resort ang puno ng mga alaala at pagmamahal. Ang mga alon ay humahampas sa baybayin, at ang mga bituin ay naglalaro sa langit, tila nagiging saksi sa isang gabi ng mga pangako. Sa loob ng kanilang silid, si Kean at Maria ay naghanda para sa isang espesyal na gabi, isang pagkakataon upang ipakita ang pagmamahalan na kanilang pinatibay sa nakaraang mga buwan.“Maria, handa ka na ba?” tanong ni Kean, habang inayos ang mga kandila sa paligid ng kanilang silid. Ang mga ito ay nagsisilbing liwanag sa madilim na paligid, nagdadala ng init at romantikong atmospera.“Sandali lang, Kean! Kailangan ko pang ayusin ang sarili ko,” sagot ni Maria, nakangiting nag-aayos ng kanyang buhok sa harap ng salamin. “Gusto kong maging espesyal ang gabing ito.”Maya-maya, bumaba ang isang mabangong amoy ng pagkain mula sa dining area. Nag-order si Kean ng kanilang paboritong pagkain mula sa restaurant ng resort, umaasang magdadala ito ng kasi
Nagsisimula ng naghahanda ang mag-asawang Kean at Maria sa 2nd wedding nila. Habang abala si Maria sa pagsusukat ng kanyang wedding gown, puno siya ng saya at pag-asa. Isang linggo na lang bago ang kanilang kasal ni Kean, at nararamdaman niya ang kilig na dulot ng nalalapit na araw. Habang iniisip kung anong disenyo ang pipiliin, tumunog ang cellphone ni Kean, na nasa gilid lamang at binabantayan siya.Napatingin si Maria kay Kean habang kinuha nito ang tawag. Sa una, walang kakaibang ekspresyon sa mukha ni Kean, pero ilang segundo pa lang ang nakakalipas, napansin ni Maria ang pagkunot ng noo nito at ang biglang pagbabago ng kanyang mood. Napatayo si Kean, lumayo nang bahagya at nakipag-usap pa sa telepono.Hindi mapakali si Maria. May kung anong kaba siyang nararamdaman.Nag-excuse si Kean at lumapit kay Maria. “Maria,” nagsimula siya, medyo naiilang, “may biglaang emergency lang ako. Kailangan kong umalis.”"Emergency?" Nagulat si Maria. “Anong klaseng emergency, Kean? Hindi ba’t n
Sa mga sandaling iyon, tila bumagal ang oras para kay Maria. Ang bawat minuto na lumilipas habang naghihintay siya sa wedding couture ay parang mga oras ng pag-aalinlangan at sakit. Paulit-ulit niyang tinitingnan ang kanyang cellphone, umaasang baka mag-text o tumawag si Kean, ngunit wala ni isang mensahe o tawag ang dumating. Halos tatlong oras na siyang naghihintay, at sa bawat segundo, nararamdaman niya ang kirot na unti-unting bumabalot sa kanyang puso."Babalik ba siya?" tanong niya sa sarili, ang boses niya'y may halong kaba at pangamba. "Baka may dahilan lang talaga. Hindi naman siguro niya ako basta iiwan nang ganito."Ngunit ang katahimikan at ang malamig na pag-aantay ay nagsimulang bumuo ng mga tanong sa kanyang isipan. Hanggang sa napilitan siyang umuwi, mag-isa. Sa kanyang puso, umaasa si Maria na ito’y isang pagsubok lamang, ngunit hindi maikakaila ang kirot na nagsisimulang magtanim ng pagdududa. Ang alaalang ito ay mag-iiwan ng peklat, at ang katotohanang hindi siya bi
Sa ospital, abala si Kean sa pagbabantay kay Mirasol, na ngayo'y gising na mula sa kanyang pagkaka-admit. Namumutla ito, bakas ang pagod at takot sa kanyang mga mata.“Kean,” mahina nitong sabi habang nakahiga. “Salamat, ha? Hindi ko alam kung sino ang tatawagan ko kung wala ka.”Tumango si Kean, pilit na iniintindi ang sitwasyon. "Wala yun, Mirasol. Alam mo namang hindi kita pababayaan, lalo na sa ganitong sitwasyon."Ngunit habang sinasabi niya iyon, isang mabigat na pakiramdam ang bumabalot sa kanya. Alam niyang tama ang ginawa niya na tulungan si Mirasol, pero alam din niyang mali ang hindi niya kaagad ipinaliwanag kay Maria ang kabuuan ng sitwasyon. Naisip niya si Maria—iniwan niya ito sa wedding couture, mag-isa, para lamang puntahan ang dating kasintahan. Ano na kaya ang nararamdaman ni Maria ngayon? Ang iniwang pagtataka at pag-aalala?"Kean..." pabulong na sabi ni Mirasol, humawak ito sa kanyang kamay. "Hindi ko na kaya. Gusto ko nang matapos ang lahat ng sakit na ito. Gusto
Umuulan ng malakas nang gabing iyon. Si Mirasol ay nakaupo sa isang lumang upuan sa gilid ng bintana, pinagmamasdan ang bawat patak ng ulan na bumabagsak sa malamig na lupa. Nababalot ng dilim ang kanyang mundo, pero mas madilim pa ang mga alaala na bumabalot sa kanyang isipan. Naalala niya ang mga panahong masaya siya kasama si Kean, ang mga yakap at halakhak na ngayon ay tila bahagi na lamang ng kanyang malabong nakaraan. Lahat ng ito'y kanyang isinusumpa, dahil sa isang pagkakamali—ang pagpapakasal kay Jonas.Si Jonas, ang lalaking pinilit ng kanyang pamilya na pakasalan niya dahil sa kasunduang pang-negosyo ng kanilang mga pamilya. Naging impiyerno ang buhay niya mula noong araw na iyon. Hindi niya akalaing ang dati niyang mabait at maalaga na asawa ay magiging isang halimaw sa oras na siya’y magpasya na tapusin ang kanilang relasyon. Isang gabing pinilit niyang makipagdiborsyo, nagalit si Jonas, at sa galit nito, sinaktan siya nang walang awa. Muntik na siyang mamatay sa mga bugb
Inilagay niya ang isang binti pataas nang bahagya at pinanood habang sinasalsal niya ang sarili bago muling pumasok na may kasamang halik. Gusto niya ang bigat ng katawan niya sa kanyang puwit at balakang."Ah putang ina, ang sarap ng titi mo." Napamura siya nang malakas. "Huwag." "Huwag tumigil."Sumisid siya nang mas malalim. "Oh, baby." Wala akong balak na gawin iyon. Ang puki na ito ay bagay na bagay sa akin.Ngumiti siya, at ipinatong niya ang kanyang noo sa kanya. Bumangon siyang muli, hinawakan ang kanyang malambot na hita habang lalo pa siyang umuusad. Ang kanyang dibdib ay namula. Ang kanyang noo ay basang-basa."Ramdam mo ba 'yan?" Ramdam mo ba kung gaano kalakas ang pagnanasa ng puki na ito sa titi ko?"Ramdam mo ba kung gaano kalakas ang pagnanasa ng putaing ito sa titi ko?"Mabilis ang takbo ng isip niya. Maging regular na ba ito ngayon? Inilapat niya ang isang kamay sa kanyang matikas na dibdib, sabik na magmakaawa para dito. Bumilis ang kanyang paghinga kasabay ng bilis
Hindi pa naglaan ng kahit isang sandali upang suriin siya, lumapit siya at agad na nagsimula nang magpakasawa. Ang kanyang mainit na dila ay humihila sa kanyang mga kulungan, ang kawalan ng saplot ng kanyang puki ay lalong naging sensitibo. Umarko siya laban sa kama. Ang kumot ay kumislot sa kanyang mga daliri habang siya'y humahawak para sa suporta. Ang kanyang katawan ay parang may kuryente, parang anumang sandali ay lilipad siya sa hangin. Ang pagkakahawak niya sa kanyang mga hita ay halos masakit, at gustung-gusto niya ito. Ang tanawin ng malambot na mga pasa na naiwan doon ay nagbigay ng kilig sa kanya.Hindi kailanman binitiwan ang kontak, muling inilipat niya ang kanyang sarili. Mabilis niyang inalis ang kanyang brief. Bawat pulgada ng kanyang katawan ay sumisigaw na hindi siya makapagpigil sa kanya. Ang kanyang ari ay walang duda na namumula at labis na matigas. Ang larawang iyon ay nagpasmile sa kanya.Ang kanyang mga balakang ay umusad pasulong, halos parang naglalabas-masok
Pagkatapos ng kasal, dinala ni Kean si Maria sa isang malapit na resort na puno ng tahimik na kagandahan. Ang villa na kanilang tinuluyan ay may malalaking bintana na tanaw ang dagat, at ang paligid ay napapaligiran ng mga rosas at kandila, na tila nagbigay ng mahiwagang liwanag sa buong lugar.Pagkapasok nila sa loob, mahigpit na niyakap ni Kean si Maria mula sa likuran. “Sa wakas, mahal. Ikaw na ang asawa ko,” bulong niya habang nararamdaman ni Maria ang init ng kanyang mga bisig.Napangiti si Maria, ngunit bago pa siya makapagsalita, biglang inikot siya ni Kean paharap at mabilis siyang hinalikan. Mapusok at puno ng pagmamahal ang halik na iyon, na para bang lahat ng sakit at pagsubok na pinagdaanan nila ay natunaw sa init ng kanilang pag-iisa.“Kean,” mahina niyang sambit nang maghiwalay ang kanilang mga labi. Ang kanyang mga mata ay naglalaman ng halo-halong emosyon—pagmamahal, pagkasabik, at kaunting kaba.“Mahal, simula ngayon, wala nang hahadlang sa atin. Walang ibang mahalaga
“Mga minamahal kong kaibigan at pamilya,” simula ng pari. “Narito tayo ngayon upang saksihan ang pagtali ng dalawang pusong nagmamahalan. Ang araw na ito ay hindi lamang tungkol sa kanila, kundi tungkol sa pagmamahal na nagbubuklod sa ating lahat.”Nang dumating na ang bahagi ng kasal kung saan tinanong ng pari kung may sinuman bang tututol, tila huminto ang oras. Si Maria ay tumingin kay Kean, ang kanyang mga mata puno ng pag-asa. Si Kean naman ay tumitig kay Maria na tila sinasabi, Ako ang lalaking magmamahal sa'yo habang buhay.Tahimik ang lahat."Kung wala," muling sabi ng pari, "ating ipagpatuloy ang seremonya."May narinig na mababang buntong-hininga mula sa mga bisita, lalo na kay Donya Loida na tumayo sa likuran, hawak ang kamay ni Harry. Nagpahid siya ng luha, masayang nakangiti sa eksenang nasa harap niya.“Kean, maaari mo nang sabihin ang iyong panata,” ani ng pari.Huminga ng malalim si Kean, hawak ang kamay ni Maria na bahagyang nanginginig. Tumingin siya sa kanyang magig
Pagkatapos ng ilang saglit, biglang lumuhod si Kean sa harapan niya, may hawak na maliit na kahon. Sa loob nito, isang kumikislap na singsing na tila simbolo ng lahat ng pagmamahal at pangako niya para kay Maria."My heart always belongs to you from the first day I saw you until today, mahal kong Maria," sabi ni Kean, puno ng emosyon ang boses. "Will you spend the rest of my life with me, until our hair turns white? Will you marry me, my love Maria?"Natulala si Maria, hawak-hawak pa rin ang mga rosas habang tumulo ang kanyang luha. Hindi niya inakala ang ganitong surpresa. Ang buong paligid, ang musika, at ang mga bulaklak—lahat ay perpektong naglalarawan ng pagmamahal ni Kean para sa kanya."Kean..." sagot ni Maria habang pinupunasan ang luha. "Hindi ko alam kung anong sasabihin ko. Napakaganda ng lahat ng ito. Hindi ko inaasahan, pero... oo! Oo, Kean, papakasalan kita muli!"Nagpalakpakan ang lahat nang lumabas ang kanilang mga pamilya mula sa taguan. Si Harry, ang kanilang anak, a
Kinabukasan, nagising si Kean nang may isang malinaw na layunin sa isip—ang ituloy ang kanyang plano para kay Maria. Hindi na siya makapagpigil. Ang kasal na matagal na nilang pinangarap, ngunit hindi natuloy, ay magaganap na rin. Puno ng determinasyon, nagpunta siya sa isang wedding couture shop upang magpagawa ng bagong gown para kay Maria.Habang tinitingnan ang dating wedding gown ni Maria, nagulat si Kean na pareho pa rin ang sukat nito sa katawan ni Maria. Napansin niya ang bawat detalye—ang disenyo, ang tela, at ang mga alaalang nakatago sa bawat tahi. Ang mga sandaling iyon ay nagpabalik sa kanya sa araw ng kanilang unang kasal—isang kasal na puno ng pagmamahal, ngunit naputol dahil sa mga pagsubok."Si Maria, hindi mo na kayang ipagpaliban pa," bulong ni Kean sa sarili. Agad siyang pumunta sa wedding planner at ipinakita ang mga detalye ng plano. Lahat ay handa na. Tanging ang singsing na lang ang hinihintay. Kaya't nakipagkuntabahan siya kay Eric, kapatid ni Maria, upang ala
Pagkauwi nina Maria sa bahay ng Esperanza sa Cebu, hindi niya inaasahan ang biglaang pagdating ng kanyang ina, si Rosemarie Esperanza, mula Manila. Halata ang pagod sa mukha ni Rosemarie, ngunit ang kagalakan sa kanyang mga mata nang makita ang anak ay hindi maikakaila. Tumakbong sumalubong si Harry, ang apo niya, at mahigpit na yumakap sa kanya.“Lola Rosemarie!” malakas na sigaw ni Harry habang yakap-yakap ang matanda. “Alam mo ba, gumaling na si Daddy Kean! Wala na siyang coma!”Napaluha si Rosemarie sa narinig. “Talaga ba, Harry? Ang saya-saya ko naman. Ibig sabihin, masaya na ulit ang pamilya ninyo,” ani Rosemarie habang pinupunasan ang kanyang mga luha at hinahalikan ang noo ng apo.Tahimik na nakatayo si Maria sa tabi, pinagmamasdan ang yakapan ng mag-lola. Nagpaumanhin siya sa ina. “Ma, pasensya na. Akala ko po magtatagal pa kayo sa Manila kaya hindi ko na kayo inantay. Napagdesisyunan ko rin po na pauwiin muna si Harry dito habang nasa ospital pa si Kean.”Ngumiti si Rosemari
Habang naglalakad sila patungo sa pintuan ng kwarto dahil wala masyadong signal sa loob, ngumiti si Maria at tinawagan ang kapatid sa telepono. "Eric, nandiyan ka ba? Pumunta ka na rito sa hospital at ipakilala kita kay Kean. Kailangan niyang malaman na wala siyang karibal sa puso ko," sabi ni Maria, ang tinig ay puno ng pagmamahal at kasiyahan.Ang sagot mula sa kabilang linya ay mabilis at masigla. “Oo, Ate! Nandiyan na ako. Andito na ako sa hospital at aakyat na. Magkita tayo diyan.”Habang hinihintay ang pagdating ni Eric, si Kean ay patuloy na nag-iisip. Minsan, ang pagmamahal ay hindi agad-agad nakikita, pero si Maria… siya ang lahat para sa akin. Ang hirap man tanggapin, kailangan kong magtiwala.Ilang sandali pa, dumating na si Eric. May dalang ngiti sa labi at kasabay nito ang kagalakan na halata sa kanyang mga mata. Hindi alintana ang lahat ng mga hirap na naranasan ni Maria at Kean. Ang bawat hakbang ng buhay nila ay nagiging mas magaan nang magsama-sama ang mga piraso ng
Sa isang silid ng ospital, ang mga mata ni Kean ay puno ng kaligayahan at pasasalamat. Matapos ang matagal na panahon ng paghihirap, ang kanyang mga magulang, si Donya Loida, at ang pinakamahalaga sa lahat—si Maria at Harry—ay nakatayo sa kanyang paligid. Tuwang-tuwa siya nang marinig ang balita mula kay Dr. Velasco.“Kean, magandang balita. Puwede ka nang umuwi. Ang mga resulta ng mga tests ay maayos na. Patuloy na ang iyong paggaling,” ani ni Dr. Velasco, ang doktor na nag-alaga sa kanya mula nang magkamali ang lahat.Isang ngiti ang sumilay sa mga labi ni Kean. “Salamat, Doc. Salamat sa lahat ng inyong tulong,” sambit ni Kean habang tinatangkang magtaas ng katawan. Nangingilid ang luha sa kanyang mga mata, hindi dahil sa sakit, kundi dahil sa pasasalamat sa Diyos at sa lahat ng mga tao sa kanyang buhay na naging saksi sa kanyang laban.Si Donya Loida, na hindi nakapagpigil sa saya, ay agad niyakap si Kean. “Salamat sa Diyos, Kean, apo! Hindi ko na kayang maghintay na makauwi ka na.