Pinahid niya ang kaisa-isang butil ng luha na dumaloy sa kanyang pisngi. She didn't noticed it coming. It was the first.. in the past four years. Sa loob ng panahong iyon ay naturuan na niya ang sarili na huwag magpaapekto sa nakaraan at sa mga nangyari. She learn to guard herself. She became distant. Sa loob ng apat na taon ay umiwas siya sa mga lalake, lalo na ang mga nagpakita ng interes sa kanya. Kahit yung mga nag-aalok lang na maging kaibigan niya. She cast them immediately away from her. Away from her life. Pili na rin pati mga kinaibigan niya. Hindi na niya gustong mangyari ulit yung nangyaring pagkakasangkot nila ni Maggie noon sa drugs. And by doing so, she already gain so many nicknames from them.Miss Stiff.. Miss Cold.. Miss Ice queen, Miss bitter or Miss manhater. Ang iba nga higit pa doon. And she didn't mind them. She don't care even they'll call her the worst person on earth. She stay away from them because she wanted to protect herself. Masama bang sa simula palang
"Where have you been?" Napahinto siya sa puno ng hagdan ng marinig niya ang boses ng ama. Marahan siyang lumingon. "Alam mo bang halos himatayin na ako sa pag-aalala sayo! Umalis ka ng mall ng hindi nagsasabi, and it was at lunchtime. Do you know what time is it now? Alas diyes na ng gabi Ella! My God, I almost called the police if you hadn't show up in less than a minute!" He said while walking back and forth in front of her."I'm glad you didn't Papa." Mahina niyang sabi. She suddenly felt guilty looking at her father's worried face. Sa kabila ng may kinalaman ito kung bakit siya na-missing ng ilang oras ay hindi pa rin niya maatim ang mag-alala ito. "I'm sorry about not saying a word before leaving Sofia's.""We tried to call you, but you're out of reach! You turn your phone off on purposed! Ano bang nangyayari sayo?"She was about to open her mouth to explain her part of the bargain, only to find the words stuck on her throat the moment she saw Simon entering from the front doo
MULA sa loob ay kita niya sa salaming pader si Simon, nakasandig sa pintuan ng SUV at nakasalikop ang mga kamay sa dib-dib habang marahil ay hinihintay siya. Sinadya niya talagang late ng lumabas. Trying to pissed him and make him voluntarily give up from being her driver. But then like always, Wala siyang makitang ibang reaksyon sa mukha nito maliban sa madilim nitong mga mata at tiim na mga labi. She halted her step.. Hindi niya napigilan ang sariling masdan ito. Tulad kahapon ay naka puting poloshirt lang ito. Neatly tuck-in in his black pants. Malinis na rin ang mukha nito na kahapon lang ay may maliliit na tumubong stables. His skin color became lighter. Marahil dahil na rin sa uri ng trabaho nito ngayon na hindi na bilad sa araw gaya noon sa bukid. Office work suit him. He became more handsome. Dangan nga lamang mas lalo naging suplado ang aura nito ngayon. Napatuwid siya ng tayo ng makitang dumako ang tingin nito sa gawi niya. She was caught in the act watching him. But she si
Naging abala na siya sa buong araw na iyon. Itinutok niya ang buong oras para pag-aralan ang sales ng Sofia's sa nakalipas na sampung taon. Kung anong taon o buwan tumataas o bumababa. Napaismid siya ng makita sa mga files na mas lalong lumaki at lumago ang income ng mall mula ng pamahalaan na iyon ni Simon. And it was already in three consecutive years. Sarkastiko siyang nagpalatak. Ganoon katagal na pala itong nagtatrabaho sa Sofia Grand, pero wala man lang siyang kaalam-alam.Isang katok sa pintuan ang nagpa-angat ng kanyang tingin. It was Mildred. Alanganin ang ngiti nito. Hindi na siya magtataka kung bakit ganoon ang aksyon nito, isang malditang spoiled ang pagkakakilala ng mga tauhan nila sa mall sa kanya. At marahil nadepina pa iyon lalo sa nangyari kahapon."M..Miss Ella, hindi pa ba kayo maglu-lunch? Mag-aalas dos na po." Kimi nitong sabi.Napatingin siya sa kanyang wristwatch at ten minutes to two o clock in the afternoon. Hindi man lang niya namalayan ang oras. At hindi
Sabay-sabay na tumayo ang mga nasa loob ng conference room ng pumasok siya. They all greeted her politely bago na muling umupo.She nodded and greeted them back as she walk into the empty chair beside her father's presidential chair infront. Ngayon ang araw na itu-turn over nito ang position sa kanya.She remain there standing while roaming her eyes at the long conference table. Halos naroon na lahat ng mga taong may mga posisyon sa Sofia's. The board of directors and COO of all Sofia Grand branches.It seems that they all knew her. Pero iilan lang sa mga ito ang kilala niya. Mostly ay yung mga nasa main branch lang at matagal ng nagtatrabaho doon at karamihan ay may mga edad na. May mga bata rin naman. Maybe late twenties or thirties perhaps, at kasali na doon si Simon na hindi na niya ikinagulat kung bakit naroroon. Kampante itong nakaupo habang ang mga mata ay nakatuon sa kanya."Life abroad suits you really well iha, mas lalo kang gumanda." Puri ng kanyang katabi. Kilala niya ito.
"MANG Renato ano po ang nangyari? Nasaan ang Papa?" Mula sa pagkakaupo sa bench ng ospital ay agad na tumayo si mang Renato ng makita ang pagdating nila. His face was worried and restless."Nasaan ang Papa?" Sigaw niya. "Na..nasa operating room señorita."Napatakbo siya sa pasilyo ng ospital habang naglulumikot ang mga mata sa mga pangalan na nasa itaas ng bawat pintuang kanyang nadadaan. She was looking for the operating room desperately. And when she found it, they never let her in. Hinarang siya ng nurse na noo'y nasa pintuan."I'm sorry po miss, pero hindi ka pwedeng pumasok.""I..I'm his daughter..""He is undergoing surgery as of the moment.""Surgery?" She widened her eyes. "Bakit kailangan operahan ang Papa?""I am not authorize to give you details miss Santana. Hintayin ninyo nalang po na lumabas si Dr. Nolasco at siya na ang magsasabi sa inyo." Wala na ang nurse ay nanatili pa rin siyang nakatayo doon sa labas ng operating room. Hindi parin ma sinc in sa utak niya ang mga
She wakes up seeing white surroundings around her. Bahagya pa siyang nagtaka at napakunot noo ng iikot ang paningin sa kabuuan ng silid."Hey.. How are you?" Napabaling siya sa boses na iyon. Sa gilid ng kanyang higaan ay naroon si Simon at alala ang mga matang nakatunghay sa kanya."Are you alright now?" "W..What happened? Where am I?" Sa nanlalatang tinig ay sambit niya."You faint a while ago. Nasa isang kwarto ka dito sa ospital.""Ospital?" Doon lang siya parang natauhan. Agad siyang napabangon ng ma sinc-in na sa kanyang isip ang nalaman tungkol sa kanyang Papa."A..Ang Papa!" She said running immediately through the door. Pero bago niya iyon nabuksan ay naramdaman niya ang pagpigil ni Simon sa braso niya. "You're aren't well yet.." Mahina nitong sabi.Marahas siyang napapiksi. Pero parang bakal ang kamay nitong nakahawak sa kanya. He never let her go. "Get your fucking hand out of me! Gusto kong makita si Papa!" She said histerically, tiim niyang sinalubong ang mga mata nit
There goes my heart beating Cause you are the reason...Marahan niyang pinahid ang namumuong luha sa gilid ng kanyang mga mata habang unti-unting inihahakbang ang mga paa sa saliw ng tugtog na pumapailanlang sa buong loob ng simbahan. Pinahid niya iyon pero ilang saglit lang ay muli na naman iyon bumuo rason para lumabo ang kanyang paningin.Kung para saan ang iniiyakan niya ng mga sandaling iyon, hindi niya alam. Isa lang ang sigurado niya, hindi iyon luha ng kaligayahan."Stop crying princess or else masisira yang make up mo." Mas lalo lang siyang napahikbi sa narinig na biro ng ama. Ibinaba niya ang tingin rito. He was looking infront with lips smiling proudly. He look so happy. Kung hindi lang dahil nakaupo ito sa wheelchair at tulak-tulak ng private nurse nito, hindi iisipin ng sinuman na may malala itong karamdaman. Naramdaman niya ang marahan nitong pagpisil sa kanyang kamay na hawak-hawak nito. She wipe another tear falling. Mariin niyang sinaway ang sarili na huwag umiyak.