Naging abala na siya sa buong araw na iyon. Itinutok niya ang buong oras para pag-aralan ang sales ng Sofia's sa nakalipas na sampung taon. Kung anong taon o buwan tumataas o bumababa. Napaismid siya ng makita sa mga files na mas lalong lumaki at lumago ang income ng mall mula ng pamahalaan na iyon ni Simon. And it was already in three consecutive years. Sarkastiko siyang nagpalatak. Ganoon katagal na pala itong nagtatrabaho sa Sofia Grand, pero wala man lang siyang kaalam-alam.Isang katok sa pintuan ang nagpa-angat ng kanyang tingin. It was Mildred. Alanganin ang ngiti nito. Hindi na siya magtataka kung bakit ganoon ang aksyon nito, isang malditang spoiled ang pagkakakilala ng mga tauhan nila sa mall sa kanya. At marahil nadepina pa iyon lalo sa nangyari kahapon."M..Miss Ella, hindi pa ba kayo maglu-lunch? Mag-aalas dos na po." Kimi nitong sabi.Napatingin siya sa kanyang wristwatch at ten minutes to two o clock in the afternoon. Hindi man lang niya namalayan ang oras. At hindi
Sabay-sabay na tumayo ang mga nasa loob ng conference room ng pumasok siya. They all greeted her politely bago na muling umupo.She nodded and greeted them back as she walk into the empty chair beside her father's presidential chair infront. Ngayon ang araw na itu-turn over nito ang position sa kanya.She remain there standing while roaming her eyes at the long conference table. Halos naroon na lahat ng mga taong may mga posisyon sa Sofia's. The board of directors and COO of all Sofia Grand branches.It seems that they all knew her. Pero iilan lang sa mga ito ang kilala niya. Mostly ay yung mga nasa main branch lang at matagal ng nagtatrabaho doon at karamihan ay may mga edad na. May mga bata rin naman. Maybe late twenties or thirties perhaps, at kasali na doon si Simon na hindi na niya ikinagulat kung bakit naroroon. Kampante itong nakaupo habang ang mga mata ay nakatuon sa kanya."Life abroad suits you really well iha, mas lalo kang gumanda." Puri ng kanyang katabi. Kilala niya ito.
"MANG Renato ano po ang nangyari? Nasaan ang Papa?" Mula sa pagkakaupo sa bench ng ospital ay agad na tumayo si mang Renato ng makita ang pagdating nila. His face was worried and restless."Nasaan ang Papa?" Sigaw niya. "Na..nasa operating room señorita."Napatakbo siya sa pasilyo ng ospital habang naglulumikot ang mga mata sa mga pangalan na nasa itaas ng bawat pintuang kanyang nadadaan. She was looking for the operating room desperately. And when she found it, they never let her in. Hinarang siya ng nurse na noo'y nasa pintuan."I'm sorry po miss, pero hindi ka pwedeng pumasok.""I..I'm his daughter..""He is undergoing surgery as of the moment.""Surgery?" She widened her eyes. "Bakit kailangan operahan ang Papa?""I am not authorize to give you details miss Santana. Hintayin ninyo nalang po na lumabas si Dr. Nolasco at siya na ang magsasabi sa inyo." Wala na ang nurse ay nanatili pa rin siyang nakatayo doon sa labas ng operating room. Hindi parin ma sinc in sa utak niya ang mga
She wakes up seeing white surroundings around her. Bahagya pa siyang nagtaka at napakunot noo ng iikot ang paningin sa kabuuan ng silid."Hey.. How are you?" Napabaling siya sa boses na iyon. Sa gilid ng kanyang higaan ay naroon si Simon at alala ang mga matang nakatunghay sa kanya."Are you alright now?" "W..What happened? Where am I?" Sa nanlalatang tinig ay sambit niya."You faint a while ago. Nasa isang kwarto ka dito sa ospital.""Ospital?" Doon lang siya parang natauhan. Agad siyang napabangon ng ma sinc-in na sa kanyang isip ang nalaman tungkol sa kanyang Papa."A..Ang Papa!" She said running immediately through the door. Pero bago niya iyon nabuksan ay naramdaman niya ang pagpigil ni Simon sa braso niya. "You're aren't well yet.." Mahina nitong sabi.Marahas siyang napapiksi. Pero parang bakal ang kamay nitong nakahawak sa kanya. He never let her go. "Get your fucking hand out of me! Gusto kong makita si Papa!" She said histerically, tiim niyang sinalubong ang mga mata nit
There goes my heart beating Cause you are the reason...Marahan niyang pinahid ang namumuong luha sa gilid ng kanyang mga mata habang unti-unting inihahakbang ang mga paa sa saliw ng tugtog na pumapailanlang sa buong loob ng simbahan. Pinahid niya iyon pero ilang saglit lang ay muli na naman iyon bumuo rason para lumabo ang kanyang paningin.Kung para saan ang iniiyakan niya ng mga sandaling iyon, hindi niya alam. Isa lang ang sigurado niya, hindi iyon luha ng kaligayahan."Stop crying princess or else masisira yang make up mo." Mas lalo lang siyang napahikbi sa narinig na biro ng ama. Ibinaba niya ang tingin rito. He was looking infront with lips smiling proudly. He look so happy. Kung hindi lang dahil nakaupo ito sa wheelchair at tulak-tulak ng private nurse nito, hindi iisipin ng sinuman na may malala itong karamdaman. Naramdaman niya ang marahan nitong pagpisil sa kanyang kamay na hawak-hawak nito. She wipe another tear falling. Mariin niyang sinaway ang sarili na huwag umiyak.
'A lifetime with him' she almost shiver.Kung sa ibang sirkumstansiya niya lang narinig ang mga sinabi nito. Sigurado siyang matutuwa siya. But seeing his emotionless face while saying that make her heart bleed to death. "You still have three days to back out. Good night senorita!" Iyon lang at tuluyan na itong tumalikod.Naiwan siyang nagpupuyos ang dib-dib sa galit. She wanted a peaceful talk. Sabihin dito ang plano niya. Pero nauwi pa rin sa hindi pagkakasundo ang pag uusap nila. Ang lakas ng loob nitong hamunin siya dahil sa alam nitong wala naman siyang ibang pagpipilian! SHE straighten her head. Looking forward into him who is now seriously standing at the end of the aisle, infront of the altar, waiting for her. Nasa kanya ang namumungay nitong mga mata. Muntik pa siyang matawa sa reaksyon nitong iyon. He's really a good actor. Hindi iisipin ng kahit sino na pagkukunwari lang ang lahat ng iyon. But of course, maliban sa kanya.Umiwas siya ng tingin. She can't stand looking a
Tahimik niyang minasdan ang sarili sa salamin habang marahan na bino-blower ang buhok. Nasa buong salamin ang mata niya pero ang isip niya ay nasa taong kasalukuyang naliligo sa banyo.It's their honeymoon night. At hindi nila napag-usapan ni Simon ang mga dapat at hindi dapat na mangyari oras na makasal sila. Especially the bed part. How on earth did she forget about it when it was the most important thing for her?Ano ang gagawin niya kung i-insist ni Simon ang consummation ng kanilang kasal? He has all the right to do that since they are now husband and wife... Kahit nga ba sa papel lang iyon. "Hmm.. Pajamas? On our honeymoon night?" Napapitlag pa siya ng marinig ang boses nito. Pag-angat niya ng tingin sa salamin ay nakita niyang nasa likod na niya ito. Bahagyang nakayuko at nasa bandang balikat niya ang mukha."Its our honeymoon sweetheart, so I am expecting you to wear a sexy negligee." Pilyo itong ngumisi. "It's okey though, huhubarin ko rin naman yan maya-maya."She can fee
It was over. They are both laying in the bed, kapwa taas-baba ang dib-dib sa marahan na paghinga. No one dares to speak.Pinakiramdaman niya si Simon. It was as if he's still in daze while staring at the ceiling. Kung ano man ang iniisip nito sa nangyari sa kanila ay hindi niya alam.Sunod-sunod itong napabuntong hininga. At kinakabahan siya sa aksyon nitong iyon. 'Nagsisisi ba ito na may nangyari sa kanila?' Bakit napakatahimik nito at tila problemadong nakatingin lang sa kawalan? Naalala niya, ganitong-ganito rin ang anyo nito noong muntik ng may nangyari sa kanila sa kwarto niya. He seems so.. lost. Hinigpitan niya ang paghawak sa laylayan ng kumot at hinila pa iyon hanggang sa matakpan ang bandang leeg niya. Marahan siyang gumalaw at tumagilid. Napangiwi pa siya ng maramdaman ang hapdi sa kanyang pagkababae, pati na sa ibang bahagi ng kanyang katawan. She was sore all over. Pero hindi niyon kayang pantayan ang hapdi na unti-unting sumisibol sa kanyang damdamin. Seeing Simon r
TRUE to his words, wala ngang araw na hindi nito sinasabi at ipinapararamdam sa kanya kung gaano siya nito kamahal. They are married for more than seven months now at masasabi niyang ang mga araw na kasama ito sa loob ng pitong buwan na iyon ang pinakamasayang araw ng buhay niya."Patapos na itong meeting ko kay Mr. Sakamura sweetheart so wait for me there para sabay na tayong pupunta sa-- ""Just take your time Clark.." Putol niya habang sinesenyasan si Mildred sa labas ng opisina. Pagkatapos ay Inipit niya ang cellphone niya sa kanyang taynga at ipinagpatuloy ang pinipirmahang papeles. "Maaga pa naman at saka pagkatapos kong pag-aralan itong mga papeles maglilibot pa naman ako sa Sofia. Magkita nalang tayo sa baba..""Sweetheart just leave that to those personnel o kaya sa managers. Hindi na kailangan na personal mo pang libutin ang Sofia's. Masama sayong mapagod, you know that.."Natawa siya sa kabilang linya. "Walking is an exercise Clark at dito lang naman sa main And beside hindi
MARAHAN siyang umupo sa kama habang namumungay ang mga matang minamasdan si Simon na ngayo'y palapit sa kanya at may dalang isang baso ng gatas. Namumungay rin ang mga mata nito habang nakatingin sa kanya."Here.." Sabi nito."Thank you." She whisper. Inabot niya ang baso saka marahan dinala sa kanyang bibig. Nangahalati niya ang laman niyon bago inilapag sa side table. "It's late, matulog ka na." Sabi nito habang inaayos ang comforter sa bandang hinihigaan niya. Bahagyang kumunot ang kanyang noo ng makitang tumayo ito at naglakad palayo sa kama. "Y..You won't sleep here?" She asked with panic in her voice. Bigla siyang kinabahan sa isiping aalis pa rin ito.Lumapit ito sa banda niya. Yumuko at marahan na hinalikan ang kanyang noo."Iga-garahe ko lang ang sasakyan, iniwan ko kasing nakaharang sa may gate. Babalik din ako agad."Marahan siyang tumango. "I..I'll wait for you. Sabay na tayong matulog." Sa maliit na boses ay sabi niya. Sandali siya nitong minasdan pagkunwa'y marahan
Napadilat siya saka napa-angat ang tingin. She swallow hard and cried even more as she saw him standing on the front door. Unti-unti siyang tumayo, napahawak pa siya sa barandilya ng hagdan dahil sa panghihina. She step down slowly without taking her gaze of him. Natatakot siya na kapag kumurap siya ay bigla itong maglaho sa kanyang paningin. Hindi na rin niya alintana ang sunod-sunod na pag agos ng kanyang mga luha. She just let her tears fall freely down her cheeks while watching him closely. "I'm sorry baby, I didn't mean to leave. I was just mad and hurt and.. God.." Napapikit ito. "I'm such an idiot!"Mas lalo lang siyang napahagulgol. Ang kani-kaninang mahina niyang paghakbang ay unti-unting bumilis hanggang sa tinakbo na niya ang pagitan nilang dalawa. She run their distance and as she reach him, she hug him desperately. "Y..You don't understand. I.. I didn't mean it that--""Shh, Its alright.." He whisper and hug her too.. much tightly. "I'm sorry, I promise, No matter how
For a moment she was stunned. Sa dinami-dami ng tanong na pwede nitong itanong, bakit iyon pa ang naisip nito?"W..When did you arrived? Akala ko ba bukas ka pa makakauwi?"Hindi niya gustong ma- intimidate sa presensiya nito pero dahil sa nakikita niyang dilim ng mukha at pagtagis ng mga bagang nito ay hindi niya maiwasang makaramdam ng kaba lalo na at magkasama sila ni Erick sa buong maghapong iyon. Wala naman silang ginawang labag sa kagandahang asal, pero noon pa man ay alam niyang selos na selos na ito kay Erick lalo na at nakita nito na naghahalikan silang dalawa noon. He maybe even think that she and Erick was a thing. At base sa dilim ng mukha nito alam niyang hindi maganda ang mga nasa isip nito ngayon patungkol sa kanilang dalawa.Hindi niya alam kung anong nangyari sa mga ito matapos ang insidenteng iyon four years ago, pero sa sinabi ni Erick kani-kanina lang ay napagtanto niyang hindi naging maganda ang kinalabasan ng kapangahasan niya noon. "Is that why you had a date
"Hello beautiful.." Agad na bungad ni Erick sa kanya.Tumayo siya and with a wide smile she walk towards him.Isang mabining yakap ang ibinigay nito sa kanya.. "How are you?""I'm fine Rick.." Sabi niya ng kumalas. "Ikaw kumusta? Its been a long time since we last see each other. Ano? may bumihag na ba sa lagalag mong puso?" Natatawa niyang sabi saka iminuwestra rito ang sofa.Tumawa rin ito bago umiling. "Wala eh, walang nakapantay sayo."Mahina niya itong tinampal sa balikat "Baliw!" Natatawa niyang sabi bago lumihis sa kabilang bahagi ng sofa paharap dito."Totoo kaya iyon. Magmula noong halikan mo ako hindi na kita nakalimutan." He chuckled.Umiling-iling nalang siya. Alam niyang nagbibiro lang ito. Naipaliwanag na niya kung bakit niya nagawa ang bagay na iyon noon. Higit sa lahat alam niyang alam nito kung hanggang saan lang ang kaya niyang ibigay, kaya hindi na ito nagtangkang lumagpas pa doon.They became friends even after she went to states. They used to call each other some
Marahan siyang napasandig sa swivel chair saka unti-unting ipinikit ang mga mata matapos na maibaba ang kanyang cellphone. It was another usual call from him, checking her and reminding her again about eating her lunch on time. It was as if it became his routine on always calling her in that certain time. Alas onse y medya. Hindi na rin siya magtataka kung maya-maya lang ay tatawag si Mildred at sasabihing naroroon na ang padalang pagkain ni Simon, o kaya naman ay magugulat nalang siya at susulpot ito doon sa opisina niya na may dalang pagkain para sabay silang mag tanghalian.Mahigit isang linggo na mula ng mag take over siya sa Sofia grand, and because of the busy schedule ay halos nawalan na siya ng oras pati sa pagkain, but Simon never let her skip a single meal. Their schedule are both hectic. Magdadalawang buwan ding halos na hindi sila pumasok sa Sofia's dahil sa nangyaring kasal at sa pagkamatay ng kanyang Papa. Ipinagkatiwala niya rito ang pamamahala sa iba pa nilang branch
NAPAPITLAG siya ng maramdaman ang unti-unting paghubad ni Simon sa kanyang suot. Napatingin siya rito. She met his eyes. All she saw there was worries and concern. Gusto sana niyang tutulan ang ginagawa nito pero hindi niya mahanap ang sariling boses. She was weak to muttered even a single word. Her knees were trembling. She was so drained that she can't almost stand beneath the shower kaya wala siyang magawa kundi hayaan na lang ito na magpaligo sa kanya. Iniwas nito ang mata sa kanya partikular sa kanyang katawan saka kinuha ang container ng liquid soap. He open it and pour some on the bath sponge saka marahan na ini-apply sa kanyang katawan, from her arms, her neck, down to her stomach, sa mga hita niya pababa sa binti. Sinundan niya ito ng tingin. Basa na rin ito, nakabakat ang likod sa puting long sleeve na suot but he didn't mind it. Naka-focus ang buong atensyon nito sa ginagawa. Her eyes became gentle as she watch him. Nakaramdam siya ng pinong kirot sa kanyang puso. He neve
Puno ng simpatiya at pag aalala niyang minasdan ang asawa habang tahimik na nakatunghay sa libingan ng ama. Katatapos lang ng libing at sila na lamang dalawa ang naiwan doon sa pribadong museleo ng mga Santana. He take a step much closer to her and hold her hand gently. Bahagya niya pa iyon pinisil, wanting to assure her that he was just at her side. That he will always be at her side no matter what. He wanted to share her pain. Pero gaya ng mga nauna na niyang pagtangka, wala pa ring reaksyon siyang nakikita mula rito. She was silent, calm and expressionless the whole time of Don Armando's wake. Ni hindi niya ito nakitang umiyak. She talk less, maliban sa iilang mga pagbati at pasasalamat sa mga kakilala at taong dumalo sa libing ay wala na itong iba pang mga sinabi. Kahit nga sa kanya ay hindi ito nag-oopen up, and seeing her so calm worries him so much. He rather see her scream or cry hard gaya noon sa ospital kaysa ang makita itong tahimik gaya ngayon. Umakto man ito ng ganoon
PORMAL na siyang ipinakilala ng kanyang Papa sa board at mga empleyado bilang kahalili nito sa Sofia Grand nang sumunod na araw, sa isang simpleng selebrasyon na inilunsad ng mga kaibigan at empleyado bilang pagpupugay at pasasalamat sa kabutihan ng kanyang Papa. Naka-wheelchair man ay halata ang kaligayahan nito ng umakyat sa stage para magbigay ng konting pahayag sa kanilang lahat. He look at the crowd and a gentle smile crossed his lips. "It was maybe my last words and my last goodbye too to all of you.." simula nito. Napalunok siya. Hindi niya sana gustong marinig ang bagay na iyon, but it was his request to give that speech. Naramdaman niya ang marahan na pag-abot ni Simon sa kanyang kamay at hinawakan iyon."Alam kong, alam na ninyong lahat ang kalagayan ko ngayon. Mamaya, bukas, o sa susunod na linggo, maaaring tuluyan na akong magpapaalam sa mundong ito, but before I leave this world, gusto ko sanang ihabilin ang kaisa-isa kong anak sa inyo." Sabi nitong nakatingin sa kan