Nawalan na ako ng gana sa pagtatrabaho kaya naman pinili kong pumunta sa balkonahe at doon magpalipas oras sa kakaisip ng dumilim na ay sabay na kami ni katelyn na umuwi. Inaasahan kong maaabutan ko si Sage sa bahay ngunit pagdating ko roon ay wala parin siya. Hindi naman siya nagmessage sa akin na di siya makakauwi ng maaga. Sa di malamang dahilan ay minabuti kong tawagan siya ngunit nakaoff ito kaya bagsak ang balikat na pumasok ako sa bahay saka umakyat sa kwarto. Nakakapagusap palamang kami kagabi at sinabi kong kahit anong mangyari ay nagtitiwala at magtitiwala ako sa kaniya, ngunit di parin nun maalis sa isip ko ang mga bagay bagay lalo pa't nakakausap ko palamang si Shenlo kanina.Nanatili ako sa kwarto at naligo saka nagbihis bago nagpasyang bumaba para magluto. Kamusta na kaya si Cai? Muli ay naalala ko ang ginawang paglapit ni Luna rito na tila ba magkakilala silang dalawa. Matapos magluto ay tumingin ako sa orasan only to find out that its 8 in the evening and yet he's
How could life become so complicated. Bakit hindi nalang ito maging madali para sa atin? Why do we need to feel pain? Why do we need to suffer? Why do we need to be so curious? and why do we need to have too much questions in our mind that seems too hard to find its answers. Kung tutuusin simple lang naman dapat ang buhay ko eh, I have a loving mother and a protective lovable father who will do everything for me to be safe and secured, I have money, I could have everything, what I want I get, I have a comfortable and easy life. But why does everything need to have its end. Why do happiness could last? Why do a one simple whole family needs to end up broken and sad? Nagsimula lang naman magulo ang buhay ko ng mawala ang mga magulang ko, at pagkatapos nun ay hindi na nabalik sa normal ang lahat. Until I end up in this contract, a life contract with a man I've never expected I would fall into. Bumangon ako mula sa pagkakahiga at hinanap ng mga mata ko ang lalaking inaasahan kong makik
I was left alone in dark, tired, done, and exhausted. I don't know how to weigh things anymore. I feel like I don't wanna go back and run away again. To escape from this reality.Rinig ko ang sunod sunod na pagtunog ng cellphone ko ngunit wala aklng pakialam kung sino man ang caller o ang nagmemessage sa akin. I remained walking without specific direction to go.Hindi ko alam kung gaano ako katagal na naglalakad hangang sa maramdaman ko nalamang na bumanga ako sa isang padir. But why do this wall seems like breathing?Agad akong napatingin rito at ganun nalamang ang gulat ko ng makilala ko kung sino siya. He look so tired. Looking at his eyes right now make you feel how tired he is. Walang mababakas na emosyon sa mukha niya and he is also panting like he was just from a long run.Bahagya akong umatras at muling yumuko."Anong ginagawa mo rito?""How many times do I need to chase you Reign?" his voice was so firm and serious."No one told you to do it." Kung ppagod ang itsura siya a
Tulala lamang ako sa kawalan pilit na inaabsorb at pinoproseso ng utak ko lahat ng narinig kanina. Hangang sa pamilyar na pigura ang humarang sa harapan ko. I slowly look at her face only to see that kind of mischievous face, I've doubted. "Shenlo Arden.""Or you may call me, Shenlo Rizen Mcdemort." Simpleng sagot niya na kinakunot nang noo ko, pansin ko ang pagkislap ng mga mata niya dahil sa luhang nagbabadyang tumulo. "Alam ko kung bakit ka tumawag sakin, please come with me, I'll tell you everything." Naguguluhan man ay tumayo na ako at sumunod sa kaniya, pinapasok niya ako sa kotse niys at hinayaan ko lamang na dalhin niya ako sa kung saan niya gusto. We stopped infront of a huge house, the area was totally far from the city."My house." simpleng sagot niya at bumaba na sumunod naman ulit ako as she invited me inside. Nagsusumigaw sa pagkaelegante ang buong bahay ngunit hindi yun ang nakaagaw nang pansin ko kundi ang isang malaking picture na nakasabit sa wall. Its me."Yes
Nagising ako ng sobrang bigat ng pakiramdam, hindi rin naman ganun kaganda ang panahon para ganahan pa akong bumangon. Wala ang sinag nang araw na madalas magpaalala sakin ng mga bagay na dapat kong gawin, makulimlim ang paligid at nakakawalang gana iyon. "Gising ka na pala, heto nagluto ako hindi ka nakakain kagabi, dinala ko na rito kasi alam kong nanghihina ka pa."Hindi ako umikot para harapin siya, nakatitig lamang ako sa labas ng bintana at pinagmamasdan kung gaano nakikisabay ang panahon sa nararamdaman ko."Reign...?"Marahan ko siyang hinarap at kita ko ang lungkot sa mga mata niya. Umupo siya sa tabi ko nilapag ang tray na may lamang pagkain sa harapan ko. I just stared at the foods she prepared for me ngunit may kung ano roon na nakapagpawalang gana sa akin para kumain, titigan ko palang iyon ay ramdam ko na na para bang babaliktad ang sikmura ko kaya mabilis akong umiwas ng tingin roon. There's nothing wrong with that, I just can't understand why my stomach demanded whe
I let myself drawn in tears until I fall asleep.Kinabukasan ay hindi na naging maganda pa ang pakiramdam ko I feel like I have lost everything. I lost everything that I didn't even owned."Reign?" rinig kong tawag ni shenlo pagkapasok niya sa kwarto."Shenlo can we leave?" bungad ko na kinagulat ko."H-ha?""I want to leave."Di na siya nakapagsalita pa lalo na ng bangitin ko ang mga salitang iyon na tila sigurado na ako rito.I hide the gown under the bed as I choosed to fixed my self. Nalulula man ay nagawa ko parin kumilos. Hangang sa dumating ang gabi at kita ko na ang paglabas ng buwan, bilog na bilog at tila ang lapit lapit lamang nito sa akin. Mariin akong pumikit at sinara na ang kurtina saka nahiga sa kama at pinilit na makatulog kahit pinupuno ng sakit ang dibdib ko dahil sa naging desisyon ko. 'I'm sorry sage but it is just for us.'natapos ang gabing iyon na dapat ay gabi kung kailan kami magiging tunay na mag-asawa ngunit hindi ko binalak na dumalo. Iyak lang ako ng iy
Nakaramdam ako ng marahang paghaplos sa buhok ko na siyang kinamulat ng mga mata ko, sumalubong ang pamilyar na kulay abong mga mata sa paningin ko na siyang nakapagpaalala sa akin na nandirito si sage sa katabi ko at nakayakap parin ako sa kaniya.Seryoso siyang nakatingin sa akin. "S-sage...you okay now?" "Hmm, thanks for your blood." Tumango tango ako at marahang binawi ang kamay ko. "asan sila katelyn at zeus?""Umalis sila kasama ang kapatid mo, may gagawin daw sila buy I know they just want to give us time alone.""So all along you knew, that I have a sister?""Yes.""Bakit hindi mo sinabi sa akin?""Kasi alam kong may plano siya at hindi ko na kailangang makialam roon. ""Alam mo rin na palagi niya akong pinapalayo sayo?""Yes, cause I am always around you ""S-sage..""I was always there, from the very start, hindi mo pa man ako kilala I was there, nung lumayo at umiwas ka I was always there, nung magumpisang umatake ang parusa sayo ng contract I was there at nung tuluyan
REIGN RILEY MCDEMORT Admit it or not, our maginations are powerful, I used to imagine for hours alone as an escape from the reality, a leisure to make myself feel better over the feeling of plain sad and boring atmosphere. I always wanted to escape from the monotony of everyday life. Imagining was a thing of excitement and enchantment but then we grow up, we experience pain, betrayal, loss of innocence, abused and rejection. We take on demands of education, work, a family and other complex and complicated relationships or more like some of not so ordinary things which is too far from reality that will make your world upside down. I have a lot of experience mostly when my parents died, I suffered in physical torture under my step mother's hand that leaves me yearning for an escape, something to numb me or a way out and pain avoidance.This escape has nothing to do with other people, I always wanted to escape reality and always question my purpose of living. Why do I have to be in he