Nawalan na ako ng gana sa pagtatrabaho kaya naman pinili kong pumunta sa balkonahe at doon magpalipas oras sa kakaisip ng dumilim na ay sabay na kami ni katelyn na umuwi. Inaasahan kong maaabutan ko si Sage sa bahay ngunit pagdating ko roon ay wala parin siya. Hindi naman siya nagmessage sa akin na di siya makakauwi ng maaga. Sa di malamang dahilan ay minabuti kong tawagan siya ngunit nakaoff ito kaya bagsak ang balikat na pumasok ako sa bahay saka umakyat sa kwarto. Nakakapagusap palamang kami kagabi at sinabi kong kahit anong mangyari ay nagtitiwala at magtitiwala ako sa kaniya, ngunit di parin nun maalis sa isip ko ang mga bagay bagay lalo pa't nakakausap ko palamang si Shenlo kanina.Nanatili ako sa kwarto at naligo saka nagbihis bago nagpasyang bumaba para magluto. Kamusta na kaya si Cai? Muli ay naalala ko ang ginawang paglapit ni Luna rito na tila ba magkakilala silang dalawa. Matapos magluto ay tumingin ako sa orasan only to find out that its 8 in the evening and yet he's
How could life become so complicated. Bakit hindi nalang ito maging madali para sa atin? Why do we need to feel pain? Why do we need to suffer? Why do we need to be so curious? and why do we need to have too much questions in our mind that seems too hard to find its answers. Kung tutuusin simple lang naman dapat ang buhay ko eh, I have a loving mother and a protective lovable father who will do everything for me to be safe and secured, I have money, I could have everything, what I want I get, I have a comfortable and easy life. But why does everything need to have its end. Why do happiness could last? Why do a one simple whole family needs to end up broken and sad? Nagsimula lang naman magulo ang buhay ko ng mawala ang mga magulang ko, at pagkatapos nun ay hindi na nabalik sa normal ang lahat. Until I end up in this contract, a life contract with a man I've never expected I would fall into. Bumangon ako mula sa pagkakahiga at hinanap ng mga mata ko ang lalaking inaasahan kong makik
I was left alone in dark, tired, done, and exhausted. I don't know how to weigh things anymore. I feel like I don't wanna go back and run away again. To escape from this reality.Rinig ko ang sunod sunod na pagtunog ng cellphone ko ngunit wala aklng pakialam kung sino man ang caller o ang nagmemessage sa akin. I remained walking without specific direction to go.Hindi ko alam kung gaano ako katagal na naglalakad hangang sa maramdaman ko nalamang na bumanga ako sa isang padir. But why do this wall seems like breathing?Agad akong napatingin rito at ganun nalamang ang gulat ko ng makilala ko kung sino siya. He look so tired. Looking at his eyes right now make you feel how tired he is. Walang mababakas na emosyon sa mukha niya and he is also panting like he was just from a long run.Bahagya akong umatras at muling yumuko."Anong ginagawa mo rito?""How many times do I need to chase you Reign?" his voice was so firm and serious."No one told you to do it." Kung ppagod ang itsura siya a
Tulala lamang ako sa kawalan pilit na inaabsorb at pinoproseso ng utak ko lahat ng narinig kanina. Hangang sa pamilyar na pigura ang humarang sa harapan ko. I slowly look at her face only to see that kind of mischievous face, I've doubted. "Shenlo Arden.""Or you may call me, Shenlo Rizen Mcdemort." Simpleng sagot niya na kinakunot nang noo ko, pansin ko ang pagkislap ng mga mata niya dahil sa luhang nagbabadyang tumulo. "Alam ko kung bakit ka tumawag sakin, please come with me, I'll tell you everything." Naguguluhan man ay tumayo na ako at sumunod sa kaniya, pinapasok niya ako sa kotse niys at hinayaan ko lamang na dalhin niya ako sa kung saan niya gusto. We stopped infront of a huge house, the area was totally far from the city."My house." simpleng sagot niya at bumaba na sumunod naman ulit ako as she invited me inside. Nagsusumigaw sa pagkaelegante ang buong bahay ngunit hindi yun ang nakaagaw nang pansin ko kundi ang isang malaking picture na nakasabit sa wall. Its me."Yes
Nagising ako ng sobrang bigat ng pakiramdam, hindi rin naman ganun kaganda ang panahon para ganahan pa akong bumangon. Wala ang sinag nang araw na madalas magpaalala sakin ng mga bagay na dapat kong gawin, makulimlim ang paligid at nakakawalang gana iyon. "Gising ka na pala, heto nagluto ako hindi ka nakakain kagabi, dinala ko na rito kasi alam kong nanghihina ka pa."Hindi ako umikot para harapin siya, nakatitig lamang ako sa labas ng bintana at pinagmamasdan kung gaano nakikisabay ang panahon sa nararamdaman ko."Reign...?"Marahan ko siyang hinarap at kita ko ang lungkot sa mga mata niya. Umupo siya sa tabi ko nilapag ang tray na may lamang pagkain sa harapan ko. I just stared at the foods she prepared for me ngunit may kung ano roon na nakapagpawalang gana sa akin para kumain, titigan ko palang iyon ay ramdam ko na na para bang babaliktad ang sikmura ko kaya mabilis akong umiwas ng tingin roon. There's nothing wrong with that, I just can't understand why my stomach demanded whe
I let myself drawn in tears until I fall asleep.Kinabukasan ay hindi na naging maganda pa ang pakiramdam ko I feel like I have lost everything. I lost everything that I didn't even owned."Reign?" rinig kong tawag ni shenlo pagkapasok niya sa kwarto."Shenlo can we leave?" bungad ko na kinagulat ko."H-ha?""I want to leave."Di na siya nakapagsalita pa lalo na ng bangitin ko ang mga salitang iyon na tila sigurado na ako rito.I hide the gown under the bed as I choosed to fixed my self. Nalulula man ay nagawa ko parin kumilos. Hangang sa dumating ang gabi at kita ko na ang paglabas ng buwan, bilog na bilog at tila ang lapit lapit lamang nito sa akin. Mariin akong pumikit at sinara na ang kurtina saka nahiga sa kama at pinilit na makatulog kahit pinupuno ng sakit ang dibdib ko dahil sa naging desisyon ko. 'I'm sorry sage but it is just for us.'natapos ang gabing iyon na dapat ay gabi kung kailan kami magiging tunay na mag-asawa ngunit hindi ko binalak na dumalo. Iyak lang ako ng iy
Nakaramdam ako ng marahang paghaplos sa buhok ko na siyang kinamulat ng mga mata ko, sumalubong ang pamilyar na kulay abong mga mata sa paningin ko na siyang nakapagpaalala sa akin na nandirito si sage sa katabi ko at nakayakap parin ako sa kaniya.Seryoso siyang nakatingin sa akin. "S-sage...you okay now?" "Hmm, thanks for your blood." Tumango tango ako at marahang binawi ang kamay ko. "asan sila katelyn at zeus?""Umalis sila kasama ang kapatid mo, may gagawin daw sila buy I know they just want to give us time alone.""So all along you knew, that I have a sister?""Yes.""Bakit hindi mo sinabi sa akin?""Kasi alam kong may plano siya at hindi ko na kailangang makialam roon. ""Alam mo rin na palagi niya akong pinapalayo sayo?""Yes, cause I am always around you ""S-sage..""I was always there, from the very start, hindi mo pa man ako kilala I was there, nung lumayo at umiwas ka I was always there, nung magumpisang umatake ang parusa sayo ng contract I was there at nung tuluyan
REIGN RILEY MCDEMORT Admit it or not, our maginations are powerful, I used to imagine for hours alone as an escape from the reality, a leisure to make myself feel better over the feeling of plain sad and boring atmosphere. I always wanted to escape from the monotony of everyday life. Imagining was a thing of excitement and enchantment but then we grow up, we experience pain, betrayal, loss of innocence, abused and rejection. We take on demands of education, work, a family and other complex and complicated relationships or more like some of not so ordinary things which is too far from reality that will make your world upside down. I have a lot of experience mostly when my parents died, I suffered in physical torture under my step mother's hand that leaves me yearning for an escape, something to numb me or a way out and pain avoidance.This escape has nothing to do with other people, I always wanted to escape reality and always question my purpose of living. Why do I have to be in he
Wine Aiden Mabilis ang naging pagkilos ko patungo sa lugar kung nasaan si Zach, hindi siya pwedeng mawala. I won't let Winter to kill my hope. Zach is mine, and he will forever be. Hindi ko hahayaan na mawala siya sa amin ng anak niya. Nang makarating sa mansion ni Zach ay nagmadali akong pumasok. Nang akala ko ay nasa dulo na ako. Isang uri ng makapangyarihang bagay ang dumaloy sa aking laman. Tila nagbibigay ito sa akin ng isang uri ng lakas at kapangyarihan. Marahas akong napabalikwas sa aking mga paa, humihingal. Parang natuyo ang lalamunan ko. May gusto akong matikman. "Wine!" Narinig ko ang boses ni Tita Sally. Agad ko siyang hinanap at mabilis na nahanap. Lumapit siya sa akin pero hindi ko siya magawang kausapin. Isang sigaw ng isang bata ang naging dahilan para maging alerto ang sistema ko. Napatingin ako sa paligid at nakita ko si Dave na karga-karga ang isang bata sa kanyang mga braso. Nangingilid ang luha sa aking mga mata sa aking nasaksihan. Iyan ba ... "Wine, ang i
AUNT SALLY/CRESEIANagtataka akong biglang nawala ang panganay kong anak na si winter ngunit hindi ko maiwan si wine. Malapit na siyang manganak. Masyadong mabilis ang proseso kapag bampira ang ipinagbubuntis dahil hindi sila mortal. Kaya ganun nalamang ang bilis ng paglaki nh tiyan ni wine. Carrying a vampire's child isn't easy. The one who carries it may experience sudden changes in her physical appearance and the only solution to cure her is to turn her into a vampire. This is an extra-ordinary pregnancy, araw lang ang bibilangin at ipapanganak na ang heir. Unti-unti nang bumabalik sa dati ang appearance ni wine, hangang sa marinig ko ang impit niyang pagdating, mabilis akong napalapit at nakita kong humihilab na ang tiyan niya. Magigising siya matapos niyang makapanganak at agad kong hinintay na lumabas ang bata.Seconds of waiting, I heard the first cry of the heir. Kasabay ng iyak nito ay ang pagmulat ng mga mata ni Wine na tila walang nangyari. Nanumbalik ang katawan niya,
Agad naming isinakay si wine sa kotseng pinadala ng master, bakas ang kalungkutan sa mukha nito habang papalayo ang aming sinasakyan.Napahawak ako sa aking kwintas, kung may magagawa lang ako ay hindi ko na sana hinayaang mangyari ito. Ang kaisa isang pag-asa ko ay nawala sa isang iglap. Bumuntong hininga ako hangang sa marating namin ang bahay kung saan ko, pagpapahingahin ang anak ko. Ilang sandali lamang ay dumagundong na ang boses ni Winter. "Ma! Anong nangyari?!""She's dying,""Ano?!"Umiling ako at tumalikod na."Babalik ako sa mansion, ikaw na muna ang bahala sa kaniya"Tulad ng master hindi ko na kaya pang makakita ng isa nanamang mahal ko sa buhay ang mawala. Patawari mo ako wine, kasalanan ko lahat ng ito. "H-hindi mo manlang b-ba---ma naman!" Reklamo ng panganay kong anak."Ikaw na muna ang bahala sa kaniya winter." Muli kong sinabi ng may pinal sa aking boses. Bago pa siya makaangal at agad na akong naglaho. Pagkarating sa gilid ng mansion ay bumalik ako sa pagigi
Nagising ako nang maramdamang bumangon si Zach mula sa pagkakahiga. I slowly opened my eyes and realized what happened. Kinapa ko ang sarili ko trying to feel if I am still okay. "You're awake,""Z-zach, I didn't d-died!" Nakangiti kong sinabi iyon ngunit nanatili siyang seryoso habang nakatingin sa akin. Unti-unting naglaho ang ngiti ko sa inakto niya. "I-I'm not s-safe anymore?"Nagpakawala siya ng isang buntong hininga bago ako nilapitan.He hugged me silently, that makes me think more about what he said. "I am afraid to lose you, the reason why I always pushed you away." My tears started to escape my eyes."I badly want to kiss you, the moment you stepped inside my mansion you caught me wine. You made me learn how to.love for the very first time." Marahan niya akong inilayo sa kaniya at pinunasan ang mga luha ko."B-bakit hindi mo sinabi? I was afraid zach, I was afraid to make you feel and to make you know how much I love you, kasi ayoko umalis, gusto kong manatili at mahal
Para akong nawalan ng buhay ng sandaling marinig iyon. Unti-unti akong nanghina at bumagsak sa sahig. Umiiyak ako, ngunit nanatiling nakatulala sa kawalan. Pilit pinoproseso ang nalaman ngunit kahit anong pag-iisip ko ay hindi kayang tanggapin ng utak ko lahat ng nalaman."H-hindi...h-hindi maaari...h-hindi.""Hindi aksidente ang pagdating mo sa bahay ni Zachary archer, wine."Umiling iling ako, hindi maaari...hindi pwede, napasapo ako sa dibdib sa sobrang sakit."Dahil ang matanda na mismong nagdala sa atin ay walang iba kundi---Hindi...hindi pwede."Kundi ang ating ina." Lalo na akong napaiyak. "Si Creseia.""Tama na, tama na!" Napasabunot ako sa buhok ko. Hindi matanggap ng isip ko lahat ng sinasabi niya.P-panong, p-panong naging si aunt sally si creseia."Matagal nang patay ang matandang nagsisilbi kay zachary, ngunit walang kaalalam alam si zachary na nung isang gabing naging halimaw siya ay napatay niya ang matanda. Kinuha ni mama ang pagkakataon para gayahin ang pagkatao
Isang buwan. Naghintay ako ng isang buwan na bumalik si Winter ngunit hangang ngayon ay wala parin. Nakahanap ako ng maayos ayos na trabaho na nirecommend sa akin ni ate arlyn. Sa kagustuhan kong makalimot kahit konti at may mapagtuunan ng pansin, ay tinanggap ko agad ang recommendation ni ate arlyn.Isa iyong maliit na kainan, parang mini-restaurant, na nasaktuhang naghahanap ng bagong waitress kaya agad akong nagapply at laking pasalamat ko nang agad nila akong tinanggap.Sa loob ng isang buwan, hindi nawala sa isip ko si Zach. He's always been in mu dreams, my mind and my heart. Nakakapanghina sa t'wing maaalala ko siya. His face, his eyes, his presence, his voice and his touch. Lahat ng tungkol sa kaniya ay hinahanap hanap ko. Ngayong naaalala ko nanaman siya ay ramdam ko nanaman ang pangingilid ng mga luha ko. I love him.Hindi ko alam na darating pala ang panahon na magmamahal at magmamahal ako kahit gaano ko kaayaw ang bagay na 'yon. "Wine sa table 6," agad akong nabalik
Noong araw ding iyon ay hinayaan na ako ni ate arlyn na tumuloy na sa bahay na pinili kong rentahan.The house was too spacious for 1 person. Kaya naman mas naging komportable ako roon unang tapak ko palamamg. May mga iilan pang gamit na naiwan, na nasisiguro ko'y pagmamay-ari ng dating nagrerent dito. Ang ginawa ko nalang ay sinalay 'yun lahat sa iisang box at nagsimula nang isalay ang ilang gamit ko. I was busy cleaning the whole house when I heard footsteps. Nagtataka man ay nagawa ko parin silipin kung saan nanggaling iyon at isang babaeng nakashirt at maong shorts ang tumambad sa akin. Mukhang hindi pa niya ako napapansin nang magsimula siyang maghanap sa paligid, like there was really something she needs to find. Agad ko siyang nilapitan ng hindi manlang talaga niya nahahalata."Hello," she almost jumped out of shock as she look at me."Sorry," nakangiwing sabi ko. "No, it's okay. Sorry I trespassed. Hindi ko alam na may bago na palang nagrerent dito. May naiwan kasi akong m
Mabigat ang pakiramdam na nagimpake ako ng mga gamit. The more na mas nagtatagal ako ay the more na mas masakit para sa akin ang katotohanang kailangan ko nang lumisan. Kung sana'y nung una palang na makaramdam na ako ng kakaiba pinili ko nasanang umalis. Hindi na sana ako nagmatigas at nagpadala sa kagustuhan ng puso ko.Tuloy tuloy na naglandas ang mga luha ko. Ang sakit sa pakiramdam ng katotohanang ito na ang huling oras ko dito. Nanatili si aunt sally sa tapat ng pintuan ko, tahimik akong pinapanood sa aking ginagawa. Nararamdaman ko ang kagustuhan niyang pigilan ako ngunit nanatili siyang tahimik hangang sa matapos ko ang pagiimpake. Pinunasan ko ang mga luha ko gamit ang likod ng palad ko at humihikbing binuhat ang mga bag bago nilingon aunt sally na malungkot akong sinalubong ng tingin. "A-aunt sally..." Pagkasabi ko noon ay mabilis ko siyang niyakap. Humikbi ako habang yakap siya."T-thank you p-po sa lahat lahat, t-thank y-you po at dinala mo ako dito para ipakilala sa aki
Ramdam ko ang kakaibang hangin na bumalot sa akin nang sandaling makapasok sa kwartong iyon. Pinaghalong init at lamig na hindi ko alam kung masakit ba sa pakiramdam o iba ang dahilan kung bakit tila nakakaramdam ako ng sakit hindi lang pisikal, kundi pati emosyonal. The room was dimmed by the only light in the middle of the ceiling. Nang sundan ko ang katapat noon ay halos mapaatras ako ng makita ang isang bagay na tila dahilan kung bakit naroroon ang ilaw. Binibigyan nito ng liwanag ang isang bagay na nakapatong sa isang bilog at mataas na lamesang gawa sa crystal. Nanginig ang tuhod ko at tila nanghina sa nakita, hindi ko alam kung alin ang rason ng panghihina ng tuhod ko, kung ang pakiramdam na bumabalot sakin at kakaibang temperatura sa kwartong ito, o ang bagay na nakikita ko ngayon?Agad ko 'yong nilapitan, marahang paghakbang at iniingatang hindi makagawa ng ingay.Mas naging malinaw sa akin ang bagay na 'yon.Isang nakalutang na itim na rosas sa loob ng isang glass contain