บทที่ 16

“ทําไมพาคนมาเยอะขนาดนี้”

หยางเหว่ยตากระตุกและรู้สึกหวาดกลัวเล็กน้อยอย่างอธิบายไม่ได้

เชี่ย ตกลงกันว่าตัวต่อตัว แต่แกกลับพาคนเยอะอย่างนี้มา ไม่เป็นไปตามกฎจริงๆเลยนะไอ้หนุ่ม

หยางเหว่ยด่าในใจ แต่ในขณะนี้ เขาก็ทําได้แค่กัดฟันไปสู้

ยังไงก็เสียหน้าต่อหน้าผู้หญิงที่เขารักไม่ได้

“ก็คือพวกเขากี่คนแหละ ล้อมพวกเขาไว้!”

ทันทีที่จ้าวเทียนหลงโบกมือ บอดี้การ์ดกลุ่มหนึ่งก็ร่วมกันไปล้อมรอบหยางเหว่ยไว้ทั้งสามคน

“ทําอะไรล่ะ? กูจะเตือนพวกแกนะ พ่อกูป็นหยางอ้าว เป็นประธานของเภสัชกรรมตระกูลหยางนะ”

เมื่อหยางเหว่ยเห็นว่าสถานการณ์ไม่ดี เขาก็รีบบอกตัวตนของเขาทันที

เขาตั้งใจที่จะใช้ชื่อเสียงของพ่อเขามาขู่คนกลุ่มนี้

“เชี่ย! หยางอ้าวเป็นอะไรวะ?”

บอดี้การ์ดคนหนึ่งตะโกนว่า "แกรู้ไหมว่าคนที่อยู่ข้างๆกูนี่เป็นใคร? เขาเป็นลูกชายของคุณหู่นะ นายน้อยของต้าฟากรุ๊ป!”

พอคําพูดเหล่านี้พูดออกมา ทุกคนก็โกลาหล

“คุณหู่? หรือว่าเป็นจ้าวหู่ ซึ่งเป็นเจ้าพ่อของเขตตงเฉิงคนนั้นหรอ?”

“นอกจากคนใจร้ายคนนั้นแล้ว จะมีใครกล้าเรียกว่าเป็นคุณหู่ได้อีก?”

“ไอ้หนุ่มนี้น่าสงสารจริงๆ ไปยุ่งกับลูกชายของคุณหู่ ดูเหมือนว่าวันนี้เขาจะซวยแล้ว!”

ทุกคนกระซิบกัน สีหน้าของพวกเขาต่างก็มีความกลัวเล็กน้อย

“พวก...พวกคุณเป็นคนของคุณหู่เหรอ”

หลังจากตกตะลึงเล็กน้อยแล้ว หยางเหว่ยก็ตื่นตระหนกทันที

จ้าวหู่ คนอื่นเรียกเขาว่า คุณหู่ เป็นเจ้าพ่อที่มีชื่อเสียงในเขตตงเฉิง อิทธิพลของเขารองจากผู้ยิ่งใหญ่ทั้งสามนั้น

เขาใจร้าย โหดเหี้ยม และใจแคบด้วย เขาได้เลี้ยงลูกน้องมาหลายร้อยคน เพื่อไปทำการแบล็กเมล์เป็นพิเศษ

เขาเป็นคนที่ดุร้ายที่พอมีคนพูดถึงเขา สีหน้าของทุกคนก็จะซีดลง

ถ้ามีใครล่วงเกินคุณหู่ คนนั้นจะตายอย่างสมเพช

เชี่ย วันนี้เขาได้ล่วงเกินคนที่ไม่ควรล่วงเกินแล้ว

“เป็นไงล่ะ? เมื่อกี้แกยังหยิ่งอยู่ไม่ใช่เหรอ? ตอนนี้รู้แล้วว่ากลัว?”

จ้าวเทียนหลงเข้ามาใกล้ด้วยสีหน้าที่เย็นชา ดวงตาของเขาดูดุร้ายมาก

“พี่ เข้าใจผิดแล้ว เป็นความเข้าใจผิดกันหมด...”

หยางเหว่ยฝืนยิ้ม ท่าทางของเขานั้นดูขี้ขลาดมาก

“เข้าใจผิดหรือ? เข้าใจผิดพ่อมึง!”

จ้าวเทียนหลงโกรธแล้ว เขายกมือขึ้นตบ2ครั้งไปที่หน้าหยางเหว่ยอย่างแรง

“ปัง ปัง!”

ตามด้วยเสียงดังที่คมชัด2ที่ รอยนิ้วมือ 2 รอยเห็นอย่างชัดเจนบนหน้าเขา

แต่หยางเหว่ยไม่กล้าที่จะโกรธ เขาได้แต่พูดด้วยรอยยิ้มว่า "พี่ พ่อผมกับคุณหู่ยังถือว่าเป็นเพื่อนกัน คุณให้เกียรติผมหน่อย เรื่องวันนี้ก็ช่างมันเถอะนะ? พรุ่งนี้ผมจะเลี้ยงคุณเพื่อขอโทษคุณ”

“เกียรติเหรอ? คุณแม่งเป็นอะไรล่ะ? สมควรที่จะขอเกียรติจากผมด้วยหรอ?”

จ้าวเทียนหลงใช้นิ้วชี้ไปจ้ำหน้าผากของหยางเหว่ยอย่างแรง

แต่ละครั้งจะได้บังคับให้หยางเหว่ยถอยหลังไปหนึ่งก้าว

หยางเหว่ยในขณะนี้เชื่อฟังมาก เขาไม่กล้าพูดอะไรเลย

“เฮ้ พวกอันธพาลอย่างพวกแก ที่แกมารังแกคนอื่นด้วยคนเยอะอย่างนี้ จะถือว่ามีความสามารถอะไรล่ะ?”

ในเวลานี้ เลขาจางที่อยู่ด้านหลังไม่ไหวแล้ว

“เป็นไงล่ะ? ดูเหมือนว่าคุณไม่เต็มใจมากหรือ?”

จ้าวเทียนหลงผลักหยางเหว่ยออกไป แล้วก็เข้าใกล้ผู้หญิงสองคนด้วยรอยยิ้มที่ชั่วร้าย

“ฉันเตือนคุณนะ ที่นี่เป็นถิ่นของตระกูลฉาว คุณอย่าซี้ซั้วนะ" เลขาจางพูดอย่างแข็งแกร่ง

“แล้วไงล่ะ? คุณคิดว่าผมจะกลัวตระกูลฉาวเหรอ?”

จ้าวเทียนหลงหัวเราะอย่างเย็นชา "อีกอย่าง พวกคุณตีคนก่อน ผมแค่ป้องกันตัวเองเท่านั้น ตระกูลฉาวจะทําอะไรผมได้?”

“คุณ คุณพูดเหลวไหล!" เลขาจางใจร้อนเล็กน้อย

“ฮึ่ม! ดูเหมือนว่าคุณยังไม่เข้าใจสถานการณ์หรือ? ถ้าอย่างนั้น ก็ให้คนของผมสอนคุณอย่างดี”

จ้าวเทียนหลงโบกมือ แล้วบอดี้การ์ดที่ดุร้ายสองคนก็เดินออกมาอย่างรวดเร็ว

“หยุด!”

ทันใดนั้นหลี่ชิงเหยาก็ก้าวไปข้างหน้าและพูดอย่างเย็นชาว่า "เรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับเธอ ปล่อยเธอไป!”

“ไม่เกี่ยวกับเธอ งั้นก็เกี่ยวกับคุณใช่ไหม”

จ้าวเทียนหลงยิ้มอย่างชั่วร้าย "อยากให้ผมปล่อยเธอไปก็ไม่มีปัญหา แต่คืนนี้คุณต้องเอาใจผมให้ดีๆ ทำให้ผมสบายแล้ว จะคุยได้ทุกเรื่อง”

“ไร้ยางอาย!”

หลี่ชิงเหยายกมือขึ้นตบอีกครั้ง

แต่ครั้งนี้ถูกจ้าวเทียนหลงจับไว้ "นังตัวดี! ยังกล้าลงมืออีกเหรอ? มัดเธอไว้!

“ครับ!”

บอดี้การ์ดกี่คนรีบก้าวไปข้างหน้าทันทีและควบคุมหลี่ชิงเหยาไว้

“ไอ้อันธพาล! รีบปล่อยคุณหลี่ไป!”

เลขาจางเพิ่งจะขึ้นไปข้างหน้าเพื่อป้องกันหลี่ชิงเหยา แต่วินาทีต่อมาเธอก็ถูกจ้าวเทียนหลงเตะจนล้มลงกับพื้น

“คุณ...คุณหยางคะ รีบช่วยคุณหลี่ด้วยเถอะนะ”

เลขาจางเจ็บปวดจนลุกขึ้นไม่ได้ เธอได้แต่มองไปที่หยางเหว่ยด้วยขอความช่วยเหลือ

“พี่จ้าว ถ้ามีอะไรก็พูดให้ดีๆสิ ทําไมต้องถือสากับผู้หญิงสองคนด้วยล่ะ?" หยางเหว่ยโน้มน้าวด้วยกัดฟัน

เพื่อผู้หญิงที่เขารัก เขาได้แต่ขอความเมตตา

“เชี่ย! กูยังไม่ได้คิดบัญชีกับมึงเลย มึงแม่งยังกล้ามาขอร้องกูเหรอ?" จ้าวเทียนหลงทําหน้าเย็นชา

“ไม่ ไม่ ไม่ ผมหมายถึง อยู่ร่วมกันอย่างสงบสุขจะนำพาความร่ำรวยมานะครับ ไม่จําเป็นต้องหยาบคายอย่างนี้หรอก" หยางเหว่ยยิ้มอย่างเอาใจ

“อยู่ร่วมกันพ่อมึง! ไสหัวไป!”

จ้าวเทียนหลงตบหน้าหยางเหว่ยอย่างแรงจนทำให้เขาล้มลงกับพื้น "มึงแม่งกล้าพูดมากอีก มึงเชื่อหรือไม่ว่ากูจะฆ่ามึงตาย”

หยางเหว่ยหดคอและไม่กล้าพูดอะไรทันที

แม้ว่าผู้หญิงที่เขารักจะมีความสําคัญ แต่ก็ไม่ได้สําคัญกว่าชีวิตของเขาหรอก

เขาไม่จำเป็นต้องไปล่วงเกินคุณหู่ที่มีชื่อเสียงในด้านใจร้ายเพราะผู้หญิงคนหนึ่งหรอก

“ฮึ่ม! กูยังนึกว่ามึงจะแข็งแกร่งแค่ไหน ที่แท้เป็นเพียงผู้ขี้ขลาด!”

จ้าวเทียนหลงเยาะเย้ยอย่างไร้ความปราณีว่า "ไม่รู้จริงๆว่าผู้หญิงที่งามขนาดนี้จะชอบคนขี้ขลาดอย่างมึงได้อย่างไร”

หยางเหว่ยรู้สึกอึดอัด เขาได้แต่ทำเป็นว่าไม่ได้ยิน

“พวกมึงอย่าชักช้าไปเลย พาคนไปให้ฉันคืนนี้ฉันอยากผ่อนคลายสบายใจหน่อย”

ทันทีที่จ้าวเทียนหลงโบกมือมัด พวกลูกน้องของเขาก็มัดหลี่ชิงเหยาไว้และพร้อมที่จะจากไป

“คุณหยางคะ! รีบ... รีบไปช่วยคุณหลี่เถอะนะ!" เลขาจางตะโกน

แต่หยางเหว่ยไม่มีปฏิกิริยาใดๆ เขาเพียงแค่ก้มหน้าและไม่พูดอะไร

พฤติกรรมที่ขี้ขลาดนี้ ทำให้ผู้ชมทุกคนส่ายหัว

เล่ากันว่าเพื่อผู้หญิงที่รัก ผู้ชายจะทำทุกอย่างได้ เห็นได้ชัดว่าอีกฝ่ายไม่มีความกล้าหาญนี้

ในขณะที่ทุกคนคิดว่าหลี่ชิงเหยาจะถูกจ้าวเทียนหลงข่มขืนในคืนนี้

จู่ๆก็มีร่างที่ยืดตรงร่างหนึ่งเข้ามาขวางหน้าจ้าวเทียนหลง เขาพูดอย่างเย็นชาว่า “คนนี้ คุณพาไปไม่ได้”

“ทําไม แกก็อยากจะเป็นวีรบุรุษช่วยสาวงามเหรอ? แกคิดว่าแกเป็นคนนั้นได้หรือไง?" จ้าวเทียนหลงหัวเราะเยาะ

“ก่อนที่เรื่องยังไม่เป็นเรื่องใหญ่ ปล่อยเธอไปทันที" ลู่เฉินกล่าวอย่างเย็นชา

“ฮ่าฮ่า... ถ้าผมไม่ปล่อยล่ะ?" จ้าวเทียนหลงหัวเราะเยาะ

“ถ้าไม่ปล่อย งั้นคุณก็ต้องตาย!”