MasukShare
บทที่ 8
Terakhir Diperbarui:
2025-04-18 16:08:04
Bab terkait
ท่านประธานขาอย่าดุ บทที่ 9
“คนนี้ข้าจอง” ตฤณบอกเสียงเข้ม“อะไรนะ! แกจะจองพนักงานสาวทุกคนไม่ได้” “ข้าจองคนนี้ มีอะไรป่ะ แล้วไม่เคยจองพนักงานโว๊ย บ้าเหรอ” “ทำเสียงดุ! ทำเสียงดุ! ชักอยากจะเห็นจริงๆ แล้วสิ ว่าแต่อายุเท่าไหร่ จบอะไรมา มาสมัครงานกับแกได้ยังไง แล้วชอบตั้งแต่แว๊บแรกเลยเหรอวะ” “อยากรู้อยากเห็นนะเราน่ะ” ตฤณว่าให้เพื่อนอีกครั้ง“อย่ามาชักสีหน้าเคร่งน่า หวงเหรอ ไม่เอาก็ได้ แต่บอกมา” “พรหมลิขิตมั้ง” “โว้วววว” เสียงเพื่อนๆ ในยิมโห่แซวขึ้นมาอีกแล้ว เรียกว่าหมั่นไส้จะดีกว่า“อะไร! ทุกคนไม่รู้จักพรหมลิขิตหรือบุพเพสันนิวาสเหรอ รักแรกพบไรงี้” “เว่อร์มากไอ้ตฤณ ไม่ใช่รักแรกพบหรอก แต่คนอย่างแก พวกเอาแต่ใจ คนไหนสวยก็จะจองเลยไม่ให้ใครมาตัดหน้า” “เอ่อ ฉันจะเอาคนนี้ อย่ามายุ่ง” “ว่าแต่ชื่ออะไรวะ บอกหน่อยสิ สัญญาไม่ยุ่ง” “ชื่อคุณหยาครับ ชื่อจริงปั้นหยา” ผู้ช่วยแทรกขึ้นอีก“ชื่อน่ารักอะไรอย่างงี้ ตัวจริงก็ต้องน่ารักแหงๆ” “ไม่! ไม่น่ารัก! ด่าเก่งมาก” ตฤณโผลงออกมาด้วยความลืมตัว เพราะเขายังจำเรื่องเมื่อเช้าได้ เธอด่าไฟแลบมาก “อะไร ได้ด่ากันแล้วเหรอ” “ก็... เอ่อ ไม่มีอะไรหรอก ฉันเห็นเธอด่าคนอื่นน่ะ” พอได้สติตฤณก็ร
Terakhir Diperbarui : 2025-04-18ท่านประธานขาอย่าดุ บทที่ 10
“เป็นเพราะบ้านเราอยู่ช่วงต้นซอย ออกจากบ้านคือไปทำงานอย่างเดียว เราไม่มีเวลาได้ขับชมบ้านเรือนคนขนาดนี้เลยครับ” “เอ๊ะ! เดี๋ยว หลังนี้คล้ายๆ กับที่บอกเลย ชะลอชะลอ” ตฤณบอกด้วยความตื่นเต้น พลางขยับตัวชิดประตู “มีไฟเปิดอยู่ จุดสังเกตมีดอกไม้สีเหลืองอยู่ริมรั้ว ดอกอะไรจำไม่ได้ น่าจะใช่นะ” “ถ้าเป็นบ้านเธอจริง น่าจะอยู่คนเดียวนะครับเนี่ย” “น่าจะเป็นสาวเก่งคนหนึ่งเลยล่ะ แต่ว่าบ้านใกล้เรือนเคียงกันก็มีคนอยู่นี่ ไม่เหงา ไม่เปลี่ยวแต่ว่า... น่าห่วง” คำสุดท้ายตฤณเอ่ยเบาๆ ก่อนจะหยิบโทรศัพท์ออกมาจากกระเป๋าแล้วกดหมายเลข “จอดตรงนี้ก่อน” ตฤณบอกระหว่างรอสายกริ้ง! กริ้ง! กริ้ง! เสียงโทรศัพท์ของอีกฝั่งหนึ่งดังขึ้น ระหว่างที่เจ้าตัวกำลังนั่งกินต้มบะหมี่เพียงลำพัง โทรศัพท์วางอยู่บนโต๊ะขวามือ ทั้งส่งเสียงและสั่นจนเธอวางมือจากชามบะหมี่แล้วหันไปหยิบขึ้นมาดูเบอร์ “ใครอ่ะ” ปั้นหยาเอ่ยลอยๆ แต่ก็ต้องรับสายเพราะคนรู้จักอาจมีธุระก็เป็นได้“สวัสดีค่ะ” เธอกดรับสายพร้อมกับทักทายน้ำเสียงสุภาพ ทว่าปลายสายกลับเงียบกริบ “สวัสดีค่ะ ได้ยินไหมคะเนี่ย” เธอถามอีกครั้ง“ได้ยินครับ” ตฤณตอบกลับเสียงสดใส พร้อมกับรอยยิ้มผุดขึ
Terakhir Diperbarui : 2025-04-21ท่านประธานขาอย่าดุ บทที่ 11
“ทำไมคุณท่าน ไปแกล้งอำเธอแบบนั้นล่ะครับ” กันระพีถามยิ้มๆ ขณะที่กำลังเปิดประตูรถให้เจ้านายหนุ่มลง“ใครว่าฉันแกล้งอำ” ตฤณตอบแต่ไม่ได้เอ่ยอะไรอีก นอกเสียจากเดินยิ้มแล้วขึ้นบ้านไปเลย “ไม่ได้แกล้งอำเหรอ แล้วเห็น... ทำไมเราไม่เห็นอะไร” กันระพีเอ่ยลอยๆ จากนั้นจึงได้เอารถไปเก็บแล้วกลับห้องพักเช่นกัน ก๊อก! ก๊อก! ก๊อก! “น้าเองค่ะคุณท่าน” แม่บ้านเคาะประตูห้องนอนของตฤณเบาๆ พร้อมกับเอ่ย ส่วนในมือถือถาดอาหาร ไม่นานนักตฤณก็มาเปิดประตูให้ ขณะที่เขาอยู่ในชุดคลุมสีน้ำเงิน กลิ่นครีมอาบน้ำหอมสดชื่น บวกกลิ่นอาฟเตอร์เชฟ เหมือนเพิ่งอาบน้ำเสร็จใหม่“เห็นว่าค่ำแล้ว น้าเลยยกอาหารขึ้นมาให้ข้างบน” “ขอบคุณครับ เอ่อ นี่ก็สองทุ่มแล้ว ไปพักผ่อนเถอะครับ” “ยังก่อนค่ะ เดี๋ยวรอคุณท่านกินเสร็จก่อน แล้วเดี๋ยวน้าจะมาเก็บนะคะสักสี่ทุ่มน้าถึงจะกลับห้อง”“ตามใจครับ”“ถ้ากินเสร็จวางไว้ที่โต๊ะหน้าห้องก็ได้นะคะ เดี๋ยวน้าขึ้นมาอีกรอบ” “โอเคครับ” ตฤณรับถาดอาหารเอาไว้ แล้วแม่บ้านก็ลงไปทันที เขาปิดห้องอีกครั้งแล้วรีบกินอาหารที่นำมาให้ โดยไม่ได้แต่งตัวแต่อย่างใด กินไปพลางก็นึกถึงตอนที่แกล้งอำปั้นหยาไปพลาง สัมผัสได้ว่าเธอกลัว น
Terakhir Diperbarui : 2025-04-21ท่านประธานขาอย่าดุ บทที่ 12
“เป็นคนเอาแต่ใจพอสมควรครับ เชิญครับ ผมตั้งใจมารับคุณไปหาท่าน แต่ถ้าผมตีรถเปล่าผมนี่โดนด่าไฟแลบเลย” ผู้ช่วยหนุ่มบอกด้วยน้ำเสียงอ้อนขอความเห็นใจ ปั้นหยาก็ยืนมองหน้า ชั่งใจทั้งที่อารมณ์กรุ่นๆ ไม่พอใจที่ตฤณทำนิสัยแบบนี้ เขาเป็นท่านประธานที่เอาแต่ใจมาก“นะครับคุณปั้นหยา เจ้านายผมเวลาทำงานเป็นคนที่ใจดีมาก ไม่ดุสักนิด ไม่เจ้าอารมณ์ เป็นคนที่สุขนิยมคนหนึ่ง รับรองว่าทำงานด้วยกันแล้วไม่เครียดแน่นอนครับ” “อ่อเหรอคะ เท่าที่สัมผัสเข้าวันที่สองเนี่ย คนละเรื่องเลยนะคะ สุขนิยมแบบไหนขมขู่กัน ฉันไม่ได้อยากมีปัญหากับใครนะ” “ก็อย่างที่เจ้านายบอกแหละ ว่าแต่เขาบอกอะไรคุณปั้นหยาเหรอครับ” “ไม่มีอะไรค่ะ แค่บอกให้ซื้อเต้าหู้ไปฝาก ทำไมไม่ซื้อเอง” ปั้นหยาบอกด้วยน้ำเสียงงอนๆ ใบหน้าบูดบึ้ง ก่อนจะถอนใจอีกครั้ง“เชิญครับ” ก้องการุณเปิดประตูรอให้เธอขึ้นไปนั่งด้านหลัง สุดท้ายเธอจำใจก้าวขึ้นไปแบบคนซังกะตาย“ผมลืมแนะนำตัว ผมชื่อก้องการุณ เป็นผู้ช่วยครับช่วยทุกเรื่อง เรียกก้องเฉยๆ ก็ได้ครับ”“ค่ะ คุณก้องเรียกหยาเฉยๆ ก็ได้ค่ะ เรียกเต็มยศไม่ชิน” “ครับคุณหยา อย่าทำหน้าเศร้าขนาดนั้นสิครับ ท่านประธานรับเข้าทำงานนะครับ ไม่
Terakhir Diperbarui : 2025-04-21ท่านประธานขาอย่าดุ บทที่ 13
“เฮ้อ” ปั้นหยาถอนหายใจทิ้งหนักๆ ตั้งใจให้ก้องการุณได้ยิน ระหว่างที่กำลังขึ้นลิฟต์แก้วมุ่งหน้าสู่ชั้น 21 ซึ่งเป็นชั้นที่ท่านประธานทำงานอยู่ “หึหึ ไม่ได้อยากทำงานที่นี่จริงๆ เหรอครับ” ก้องการุณถามแบบจริงจังแต่มีเสียงหัวเราะในลำคอ“เอ่อ... ก็... ไม่เชิงค่ะ” “ผมไม่รู้ว่าระหว่างคุณหยากับท่านประธานเกิดอะไรขึ้น แต่ผมว่าลองวางทิฐิลงก็ยังดีนะครับ มันไม่ได้แย่ขนาดนั้น”“เราพบกันในแบบที่ไม่น่าพิศมัยสักเท่าไหร่ค่ะ” “จะเป็นไปได้ไหมครับ ถ้าเราจะวางทิฐิลงสักนิด”“เฮ้อ” ปั้นหยาไม่ตอบแต่กลับถอนหายใจอีกครั้ง“หยาไม่อยากทำงานกับเขา เราทะเลาะกัน แบบ...” “ลองปรับความเข้าใจกันดูนะครับ อาจจะได้เห็นอะไรดีดีก็ได้”ติ้ง! ยังไม่ทันที่ก้องการุณจะได้พูดอะไรต่อ ลิฟต์ก็ถึงชั้นที่ 21 พอดี “ไปครับ ผมจะพาไปจัดการมื้อเช้าให้ท่านประธานด้วย” ก้องการุณบอกพร้อมกับเดินนำเข้ามาไปที่ห้องทำงานของตฤณ ซึ่งเป็นห้องใหญ่ ซับซ้อน ด้านหน้ามีห้องทำงานของผู้บริหาร 2 ห้อง พนักงานนับสิบ เมื่อถึงห้องของตฤณจริงๆ เป็นกระจกใส เปิดเข้าไปเป็นโต๊ะทำงาน 2 โต๊ะ โซฟารับแขกและมีเคาน์เตอร์เครื่องดื่ม และห้องของตฤณจริงๆ คือด้านในสุด ปั้นหยาเคยมา
Terakhir Diperbarui : 2025-04-21ท่านประธานขาอย่าดุ บทที่ 14
“ผมอยากได้คุณจริงๆ นะ เอ๊ย! ไม่ใช่แบบนั้น ผมอยากให้คุณมาช่วยงาน แต่ก่อนอื่น ผมเปื้อนหมดเลย มาไถ่โทษตัวเองซะ” เขาว่าพลางชี้สูทตัวเอง ทำให้เธอถอนหายใจแล้วหยิบทิชชู่เดินอ้อมไปหาเขา ก่อนจะย่อตัวเล็กน้อยแล้วเช็ดน้ำเต้าหู้ที่เปื้อนสูท ลามมาจนถึงกางเกง ตอนนี้เธอแทบไม่กล้ามองหน้าเขาเลย ใจเต้นมือสั่นอย่างประหลาด ส่วนเขาเอาแต่จ้องเธอแล้วยิ้มมุมปาก “ถอดสูทให้หน่อยครับ” ตฤณบอกก่อนจะลุกขึ้นยืนเต็มความสูงแล้วหันหลังให้กับเธอ ปั้นหยาแทบจะมองบนแต่ก็ยอมถอดให้ แต่ก็เพิ่งรู้สึกว่าเขาตัวสูงใหญ่มากเธอตัวเท่าหัวไหล่เอง นี่ขนาดเธอสูงตั้ง 165 นะเนี่ย แสดงว่าเขาเกือบร้อยเก้าสิบเลยไหมเนี่ย พอจังหวะที่เขาหันมาเธอก็เบือนสายตามองไปทางอื่นแล้วถอยออกไปให้ห่าง“ฝากสูทไปซักให้หน่อย แต่จะว่าไปแล้วผมซักสูทสองวันติดต่อกันเลย เมื่อวานก็เพราะคุณ วันนี้ก็เพราะคุณอีก” “นี่ เพราะคุณเริ่มก่อนต่างหากล่ะ แล้วฉันไม่ได้สกปรกหรือไงคะ กินต่อเลยค่ะอุตส่าห์ซื้อมาให้” “อ้าว! คุณสั่งเขาใส่น้ำตาลซะหวาน ใครจะกินลงล่ะครับ มากินเองสิ”“ไม่! ไม่กินขี้ปากใครค่ะ” พูดจบเธอก็เดินอ้อมมาที่หน้าโต๊ะ“เรานี่ปากร้ายนะ น่าจะไปด้วยกันได้ เหม
Terakhir Diperbarui : 2025-04-21ท่านประธานขาอย่าดุ บทที่ 15
“มีอะไรที่ยังไม่โอเคอีกไหมครับ หรือยังไม่หายโกรธผมเรื่องเมื่อวาน” “เฮ้อ! ถ้าเมื่อวานบริษัทที่ฉันไปสัมภาษณ์ไม่ใช่ที่นี่ ฉันคงแย่กว่านี้ เพราะเสียทั้งเวลาเสียโอกาส แต่บังเอิญว่าเป็นที่นี่” “ไม่มีคำว่าบังเอิญ เรื่องบังเอิญไม่มีจริง มีแต่บุพเพสันนิวาส” สิ้นคำเขาก็ยิ้มมุมปากอย่างเป็นต่อแถมยังยักคิ้วใส่เธออีก“คุณนี่! กวนประสาท” ปั้นหยาขึ้นเสียงใส่เขานิดหน่อย เหมือนไม่ชอบใจในประโยคแสนเจ้าชู้เช่นนี้“คุณก็อย่าฉอดเก่งนักเลยครับ ผมกลัว” “ฉอด? ไม่ได้ฉอดเลย” “ที่ผ่านมานั่นแหละใช่เลย เอาล่ะ เลิกยืนค้ำหัวผมแล้วนั่งลง คุยเรื่องงานกันหน่อย” พูดเข้าเรื่องงาน น้ำเสียงของเขาก็จริงจังขึ้นมาอีก 1 ระดับ ไม่เย้าแหย่แล้ว ทำให้ปั้นหยาปรับอารมณ์ตาม แล้วนั่งลงตรงเก้าอี้หน้าโต๊ะทำงาน ขณะเดียวกันตฤณก็ดื่มกาแฟไปพลางกินปลาท่องโก๋ที่เย็นแล้วไปพลาง แบบไม่บ่นแม้แต่คำเดียว ก็ในเมื่อเธอซื้อมาให้แล้วนี่นะ “แนะนำตัวหน่อยสิครับ”“ชื่อปั้นหยา พลากุล อายุ 23 ปีค่ะ จบปริญญาตรีสถาปัตยฯ” “อื้อ! สเปก” ตฤณพลั้งปากด้วยความลืมตัว“ว่าไงนะคะ!” ปั้นหยาได้ยินไม่ชัดนักจึงถามย้ำ“อ๋อ เปล่าครับ ไม่มีอะไรแค่จะบอกว่าผมกำลังอยากรีโนเ
Terakhir Diperbarui : 2025-04-21ท่านประธานขาอย่าดุ บทที่ 16
“แล้ว เลขาต้องทำยังไงบ้างคะ” “อันดับแรกครับ ตำแหน่งผมคือประธานบริษัท ตอนนี้ไม่ใช่แฟนคุณ อย่าดุผมมาก ไว้เป็นแฟนกันก่อนค่อยดุก็ได้” “นี่! คุณ... ท่าน ฉันยังไม่ได้ดุท่านเลยนะคะ มีแต่ท่านนั่นแหละ”“น้ำเสียงคุณดุอยู่ตลอดเวลา เหมือนเมนมาไม่ปกติ” เขานี่รู้จักผู้หญิงไปเสียหมดจนเธอขึงตาใส่จะเอาเรื่อง“มา... ปกติค่ะ” “โอเค ถ้าปกติก็พูดหวานๆ เพราะๆ มันจะทำให้บรรยากาศในห้องทำงานดีขึ้น อีกอย่างอย่ามาแทนตัวเองว่าฉันกับผม ฟังดูแล้วมันแข็งๆ ทื่อๆ เข้าใจไหมครับ เป็นเด็กเป็นเล็กพูดให้มันน่ารัก หยาอย่างนั้น หยาอย่างนี้ น่าฟังกว่าเยอะ” ปั้นหยาอยากจะถามเหลือเกินว่านิสัยจริงๆ เขาเป็นแบบนี้ หรือเป็นเฉพาะกับผู้หญิง“ค่ะ หยาก็หยา” ปั้นหยายอมทำตามอย่างว่าง่าย“ท่านประธาน หรือคุณตฤณเรียกซิ” “ท่านประธานค่ะ” แน่นอนเธอไม่เรียกคุณตฤณหรอก ไม่อยากถือสิทธิ์กว่าคนอื่น “เรียกคุณตฤณง่ายกว่าอีก คุณตฤณขาหรือพี่ตฤณอะไรเงี้ยะ” “ตกลงท่านให้หยามาเป็นเลขา หรือให้มาเป็นแฟนคะ เรียกซะสนิทเชียว” “ถ้าให้เป็นแฟน ก็กลัวแฟนของหยาจะตามมาหึงน่ะสิ” พูดถึงแฟนที่เขาบอกแล้วขนลุกแปลกๆ “โอเคหยาจะเลิกพูดถึงเรื่องแฟน เลิกคุยกันเรื่องนี้
Terakhir Diperbarui : 2025-04-21
Bab terbaru
ท่านประธานขาอย่าดุ บทที่ 37
“หึๆ หึๆ คุณหยาเนี่ยรู้มากเกินอายุนะครับ” “เขาก็ไม่ได้เด็กแล้วนะ แค่อายุน้อยกว่าเราเป็นสิบปี ยิ่งวัยรุ่นสมัยเนี้ยะ รู้เยอะกว่าเราก็มี”“ที่อายเนี่ยเพราะต้องเข้าห้องน้ำ ขณะที่คุณหยาอยู่ในห้องใช่ไหมครับ รู้สึกคุณท่านจะใจแข็งนะครับ”“หยุดพูดเลย ทั้งโดนไล่ที่ โดนไล่เข้าห้องน้ำ เอาแต่หัวเราะเยาะ รู้ถึงไหนอายถึงนั้น” เขาบ่นเป็นหมีกินผึ้งเชียว พลางลุกเข้าห้องน้ำช้าๆ“แต่ก็ได้ใจน่า ผมเชื่ออย่างนั้น”“โทรตามด้วย มาให้ทันมื้อเช้า ฉันจะกินข้าวเช้าที่นี่”“ครับผม อาบน้ำเถอะครับ” ก้องการุณรับคำ ก่อนจะออกไปจากห้อง ส่วนเจ้านายก็อาบน้ำแต่งตัวอย่างทุลักทุเลเพราะปวดหลัง ปวดจริงๆ เขาไม่เคยนอนพื้นแข็งๆ มาก่อน ตั้งแต่เกิดมาก็นอนเตียงนุ่มๆ อย่างเดียวเท่านั้น แม่คุณคนนี้มาเปิดประสบการณ์เหลือเกินต่อมา ปั้นหยาถูกโทรตามให้มาที่บ้านของตฤณอีกครั้ง โดยมีกันระพี คนขับรถไปรับถึงบ้าน เธอก็มาแต่โดยดีและตรงไปยังห้องอาหารแต่ไม่เห็นตฤณอยู่“สวัสดีค่ะน้
ท่านประธานขาอย่าดุ บทที่ 36
“แค่จูบเอง คุณมันบ้า หยาจะลงไปนอนข้างล่าง”“ไม่... คุณต้องรับผิดชอบ”“ไม่ค่ะ เราตกลงกันแล้ว อย่ามาผิดคำพูด”“ผมไม่ไหวแล้ว” เขาทำน้ำเสียงอ้อนก่อนจะลุกขึ้นนั่ง ขณะที่เธอคิดว่าต้องรู้สึกสนิทแค่ไหนถึงได้พูดเรื่องแบบนี้ได้“โทรบอกก้อง ให้เรียกเด็กๆ ขึ้นมาสักคนไป” สิ้นคำของเขาเท่านั้นแหละเธอก็ขว้างหมอนใส่ทันที“โอ๊ย! อะไร ก็คุณทำไม่ได้ ก็ต้องคนอื่นสิครับ”“เข้าห้องน้ำไปเลยค่ะ ไป!”“ไม่ได้ ไม่ชอบช่วยตัวเอง”“หยาก็ช่วยคุณไม่ได้ และจะไม่ให้ใครมายุ่งด้วย มานี่เลย” ว่าแล้วเธอก็ลงจากเตียงแล้วเดินไปดึงเขาเข้าห้องน้ำ ขณะที่เขาเอามือปิดกลางลำตัวเอาไว้“หยา... ใจร้าย” “คุณทำได้ คุณเก่ง หยาเชื่อ ใจเย็นๆ นะคะ” ยังมีหน้ามาปลอบใจเขาอีก พูดเสร็จก็ดันเขาเข้าห้องน้ำ ซึ่งแน่นอนวิธีจบปัญหานี้ของเขาคืออาบน้ำ เอาน้ำเย็นชะล้างร่างกายให้เย็นลง แต่ถึงกระนั้นเขาก็ต้องจบด้วยความสุขที่สร้างได้ด้วยมือ
ท่านประธานขาอย่าดุ บทที่ 35
“ไม่เป็นไรครับ มานอนมา” เจอคำชวนมึนๆ ของเขาก็ทำให้เธอแทบจะตาโตด้วยความตกใจ“เอาหมอนข้างคั่นกลางเอาไว้ก็ได้ ผมไม่ทำอะไรคุณหรอก” สายตาเจ้าเล่ห์ขนาดนี้ ใครจะเชื่อ“คุณเป็นคนที่หน้ามึนมาก แต่หยาเป็นคนตรงๆ ถามก่อน ว่าคุณจะทำอะไรหยาไหม นี่เราเพิ่งรู้จักกันนะคะ แต่คุณทำเหมือนสนิทกับหยาเสียเหลือเกิน”“ก็เราต่างคนต่างแสดงธาตุแท้ออกมาให้กันเห็นเร็ว มันก็ต้องสนิทกันเร็วเป็นธรรมดา ผมเชื่อใจหยา หยาก็ต้องเชื่อใจผม”“เหรอคะ แล้วหยาเชื่อได้ไหมว่าคุณอาหารเป็นพิษจริงๆ”“ชะ... ชะ... เชื่อได้ ผมดีขึ้นแล้ว ก็เลยฉอดได้”“อย่าแม้แต่จะคิดนะคะ” เธอชี้หน้าเขาเล็กน้อย ส่วนเขาก็ยกมือยอมแพ้“ก็ดีค่ะ ขออนุญาตนะคะ” ว่าแล้วเธอก็เดินเข้าไปหาเขาใกล้ๆ กอดแขนข้างขวาของเขาแล้วพยุงลงจากเตียง“หืม อะไรครับ” ตฤณงุนงงแต่ก็ยอมทำตาม กระทั่งเธอหยิบหมอนลงมาวางเอาไว้บนพื้นด้วย เขาก็เข้าใจความหมายในทันที “อะไรเนี่ย” ตฤณถามเมื่อเธอ
ท่านประธานขาอย่าดุ บทที่ 34
“อ้าว! แล้วที่บอกว่ามีแฟนล่ะ”“ไม่มี!” เธอขึ้นเสียงลั่นและหันขวับกลับมามองหน้าเขา ตอบตรงตามความจริงทุกประการ นั่นก็เพราะว่าไม่มีจริงๆ เรื่องที่โกหกไว้ก็แค่เอาตัวรอดเท่านั้นแหละ แล้วเป็นไงล่ะ ลืมไปหมดครื้น! ครื้น! อยู่ๆ เสียงฟ้าก็ข่มคำรามเล็กน้อยพอให้ตื่นตัว ก็แหงเธอเปียกเป็นลูกหมาตกน้ำก็เพราะฝนตกนี่แหละ ตกได้ตลอด เธอคิดพลางทำตาเลิ่กลั่ก“สรุปว่ายังไงครับเรื่องแฟน โกหกผมเหรอ” “ก็คุณถาม หยาก็แค่ตอบให้ตรงกับใจคุณเท่านั้นเอง แต่ว่า... คุณบอกว่าเห็นผู้ชายที่บ้าน” “นั่นน่ะสิ ใครครับ” ตฤณก็ยังแกล้งเธออยู่ “ไม่มีหรอกค่ะ เลิกอำหยาได้แล้ว หยาอยู่คนเดียว” พอได้คำตอบที่ตรงใจเขาก็ยิ้มสิทีนี้“ยังไม่มีแฟน งั้นเราก็เป็นแฟนกันได้” “ยังไม่เลิกพูดอีก ถ้าไม่เปลี่ยนเรื่องคุยหยาจะกลับ เดินกลับก็ได้ ดึกก็ไม่กลัว”“งั้นเอาเป็นว่าหยาตกลงใช่ไหม ดีจัง วันนี้จะเลิกคุยเรื่องนี้” “หายปวดท้องขึ้นมาเลยหรือเปล่าคะ” เธอแกล้งแซวอีก“เอ่อ... เอ่อก็กินยาสองครั้งแล้ว ดีขึ้นมากเลยครับ” แหมเกือบแก้ตัวไม่ทัน “งั้นก็นอนพักนะคะ หยาจะเอาถ้วยข้าวไปเก็บ” “แล้วขึ้นมาได้ไหม” “ถ้าคุณรับรองความปลอดภัยให้หยา” “นี่ไม่ไว้ใจกั
ท่านประธานขาอย่าดุ บทที่ 33
“ก็คุณก้องยังรู้ แล้วหยาล่ะ” เขามองหน้าเธอนิ่งๆ ก่อนจะตอบ“ไม่มีอะไรหรอกจ้ะ” พูดแบบนี้แปลว่าเขาไม่ไว้ใจเธอสินะ หรือไม่ก็เธอยังใหม่อยู่ ยังไม่ควรรู้ความลับอะไร“โอเค ไม่รู้ก็ได้ค่ะ แต่ถ้าหยาแอบรู้ขึ้นมาอย่าว่ากันนะคะ”“ถ้าหยารู้แล้วจะทำอะไรได้ จะช่วยอะไรผมมันเกี่ยวกับงานใหญ่ระดับพันล้าน” “อย่างน้อยช่วยให้คุณได้ระบายความอึดอัด แทนที่จะเก็บเอาไว้ไงคะ หยาชวนคุยได้” “ชวนปวดหัวมากกว่ามั้ง แต่อยู่กับหยาผมอึดอัดอยู่เรื่องเดียว” “เรื่องอะไรคะ” “เรื่อง... ที่เราต้องนอนห้องเดียวกันในคืนนี้” “ฝันไปเถอะค่ะ หยาต้องกลับ ไม่ค้างแน่” “ผมก็ไม่ให้หยากลับเวลานี้เหมือนกัน ถามจริง อยู่บ้านเช่าคนเดียวไม่กลัวหรือไง อันตรายจะตาย” “กลัวอะไรคะ หยาก็อยู่คนเดียวมาตลอดตั้งแต่สมัยเรียน”“กลัวคน กลัวสิ่งที่มองไม่เห็น แล้วนี่ดึกดื่นแบบนี้ ใครจะให้กลับ หืม”“ก็เพราะคุณไงทำให้หยาต้องกลับดึก” “ก็ถึงบอกให้นอนที่นี่ไง กำลังคิดอยู่ว่าจะให้นอนตรงไหนดี” “หยาว่าคุณวางแผนให้หยาอยู่มากกว่า” เธอฉลาดมาก เดาออกว่าหัวใจของเขากำลังหวั่นไหวกับเธอตั้งแต่แรกเจอ แถมยังหาทางพูดจาเย้าแหย่อยู่ตลอด “คนอย่างผมต้องวางแผนด้วย ดูหน้า
ท่านประธานขาอย่าดุ บทที่ 32
“งั้นก็กินค่ะ กินเสร็จกินยานอนพักผ่อน หยาจะได้กลับ” เธอขู่กลับบ้าง พร้อมกับเอี้ยวตัวเหมือนจะเดินหนี แต่เขาคว้าข้อมือเธอเอาไว้เสียก่อน เรียกได้ว่าต้องเป็นฝ่ายง้อเสียเอง “อะไรคะ” ปั้นหยาถามน้ำเสียงไม่พอใจ “ปวดท้อง ถ้าท้องเสียขึ้นมาแย่เลย” “เกี่ยวอะไรกับหยา ท้องใครท้องมัน” “ก็ถ้าหยากลับใครจะอยู่ดูแลผม” นี่เขากำลังอ้อนสินะ แล้วเมื่อกี้ทำเสียงดุใส่เธอ“หยาว่าคุณกำลังเครียดจากที่คุยงาน แล้วมาพาลหยาหรือเปล่า แต่ถ้าพาลก็ไม่แปลก เป็นเรื่องปกติที่เจ้านายมักจะพาลเก่ง เหวี่ยงเก่งโดยไม่มีความผิด” “ทำไมบ่นยาวจัง หืม ไม่ได้พาลลลล” ตฤณลากเสียงยาวเพื่อให้เธอเชื่อ ซึ่งเธอไม่เชื่อ “เสียงดุ” “เปล่าดุ” พอเขาปฏิเสธเธอก็ได้แต่เมินหน้าหนี “ขอโทษครับ ก็ดุแหละ คือคุยงานแล้วอารมณ์ค้างน่ะ ยังสลัดความเครียดไม่ออก” “แล้วยังปวดท้องอยู่ไหมคะ” เธอลองถามย้ำเพราะเห็นทำท่าปกติ “ปวดดดด” แล้วเขาก็ทำเสียงอ้อนอีก เหมือนคนเป็นไบโพล่าเลย ให้ตายสิ เขานี่มันเจ้าเล่ห์เสียจริง เธอคิด พลางนั่งลงที่เดิมแล้วหยิบถ้วยโจ๊กส่งให้เขา แล้วมองนิ่งๆ สายตาไร้อารมณ์เสียเหลือเกิน ที่มาดูแลเขาเพราะถูกบังคับสินะ คิดแล้ว ก็ได้แต่ถอนใจ
ท่านประธานขาอย่าดุ บทที่ 31
“งั้นไปที่ห้องนั่งเล่นดีกว่าครับ เป็นส่วนตัวกว่าห้องรับแขกมีทีวีดูเพลินๆ ระหว่างรอ ผมจะได้หาอะไรมาให้กินเสียเลย” “ก็ดีค่ะ ดูท่าทางจะนาน” ว่าแล้วกันระพีก็พาเดินผ่านห้องรับแขกไป ซึ่งอยู่ติดกันนั้นเป็นห้องนั่งเล่น แบบเป็นส่วนตัว โดยตรงข้ามกันก็เป็นห้องทำงานของตฤณ เพิ่งสังเกตว่าบ้านหลังใหญ่สไตล์โมเดิร์น ไม่ได้กว้างแบบโอ่โถงเหมือนคฤหาสน์เจ้าสัว แต่เป็นสัดส่วนมากกว่า ปั้นหยานั่งรออย่างสงบเสงี่ยม รอกันระพีนำอาหารมาเสิร์ฟ เพราะเธอยังไม่ได้กินอะไร นึกเป็นห่วงคนที่มีอาการไม่สบายท้อง แต่ดันมีการคุยงาน หรือนี่จะเป็นนิสัยที่บ้างานของเขาเนี่ย “หยาขอถามได้ไหมคะ ปกติแล้วจะมีคนแวะเวียนมาคุยงานด้วยแบบนี้เสมอเลยเหรอคะ” ปั้นหยาเอ่ยถามเมื่อกันระพีเข้ามา แล้ววางอาหารลง“ใช่ครับ” “แล้วนี่ไม่สบายด้วย จะทนนั่งได้นานแค่ไหน”“คงไม่เป็นไรหรอกครับ ท่านทนเก่ง” กันระพีตอบและยิ้มแปลกๆ “กินอะไรก่อนนะครับเดี๋ยวหิว” “เอ่อ แล้วท่านประธานคุยนานไหมคะ หรือแล้วแต่อารมณ์” “จะว่าแล้วแต่อารมณ์ก็ไม่ใช่เสียทีเดียวครับ แล้วแต่งานมากกว่า ถ้าสำคัญ เครียด และมีรายละเอียดเยอะก็คุยนาน แต่ถ้าไม่อะไรมากมายก็แปบเดียวครับ สักชั่วโม
ท่านประธานขาอย่าดุ บทที่ 30
“งั้นเดี๋ยวผมจะลงไปพร้อมกับคุณหยา จะได้บอกคนขับรถและการ์ด แล้วจะกลับมานะครับ”“อืม” ตฤณตอบเสียงเรียบ จากนั้นก้องการุณก็พาปั้นหยาลงไปด้านล่าง จัดการเรียกคนขับรถและการ์ดพาไปส่งที่บ้าน ดูแลความปลอดภัยให้เป็นอย่างดี เมื่อเรียบร้อยแล้วก้องการุณจึงขึ้นหาเจ้านายอีกรอบ “สรุปไปไหนมา” ตฤณถามขึ้นทันที “ไปธุระเรื่องผู้รับเหมารับ”“สรุปว่าเขาจะมาไหมล่ะ”“ก็จะมาครับ แต่เห็นคุณท่านเป็นแบบนี้ ผมคิดว่าจะมีแรงคุยหรือเปล่า ยกเลิกได้นะครับ” “ถ้าเรื่องงาน เหนื่อยแค่ไหนฉันก็ทำได้ ฉันอยากคุยแบบเห็นหน้า ไม่อยากโทร ไม่อยากนัดไปที่บริษัท”“อีกเดี๋ยวก็คงมาครับ น่าจะเป็นจังหวะดีที่คุณหยากลับบ้าน ว่าแต่... อาหารเป็นพิษจริงเหรอครับเนี่ย ปกติไม่เป็นแบบนี้” ก้องการุณแสร้งถามพลางหรี่ตามองเหมือนสงสัยเจ้านาย“แกสงสัยอะไร ก็จุกเสียดแน่นท้อง มันนึกอยากจะเป็นมันก็เป็น ร่างกายคนเรา จะให้แข็งแรงตลอดเวลาได้ยังไง” ตฤณแสร้งตอบเฉไฉแถมไม่มองหน้าอีก “เริ่มไม่แข็งแรงตอนคุณหยาอยู่ด้วยหรือเปล่าครับ” “รู้ดี” สิ้นคำ ตฤณก็ลุกพรวดจากที่นอน เดินดุ่มๆ เข้าห้องน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าอาบน้ำเสียอย่างนั้น“ท่านประธานเป็นคนเจ้าเล่ห์ตั้งแต่เมื่
ท่านประธานขาอย่าดุ บทที่ 29
ก๊อก! ก๊อก! ก๊อก! ผ่านไปสักครึ่งชั่วโมงก็ได้ยินเสียงเคาะประตู ก่อนจะถูกเปิดเข้ามาช้าๆ นั่นคือแม่บ้านคนเดิม ถือถาดอาหารเข้ามา“เอ่อ น้าเตรียมอาหารอ่อนๆ มาให้ค่ะ” แม่บ้านบอกปั้นหยา“ขอบ... ขอบคุณค่ะ เอ่อ หยาขออนุญาตอยู่ดูท่านสักพักนะคะแล้วค่อยกลับ รอคุณก้องกลับมาก่อน” “อยู่เถอะค่ะ ดีเสียอีกมีคนอยู่เป็นเพื่อนท่าน”“จริงสิ หนูลืมแนะนำตัว หนูชื่อหยาค่ะ ปั้นหยาเป็นเลขาคนใหม่ของท่านประธาน”“น้าแจ่มค่ะ เป็นแม่บ้านที่นี่หลายปีแล้ว” น้าแจ่มแนะนำตัวยิ้มๆ ก่อนจะเอ่ยขึ้นอีกครั้ง“น้าฝากคุณท่านด้วยนะคะ”“ค่ะ” ปั้นหยารับปาก จากนั้นน้าแจ่มก็ออกไปอย่างมีมารยาท อย่างนี้ปั้นหยาจะปลุกเขาลุกขึ้นมารับประทานยังไงล่ะ ดูท่าจะหลับนาน แต่ก็ยังดีที่ไม่มีอาการงอแงปวดท้องจุดเสียดให้เห็น “เฮ้อ” ปั้นหยาได้แต่ถอนใจแล้วนั่งเฝ้า จะบอกว่าเบื่อก็ใช่เพราะไม่มีอะไรทำ เนื่องจากนี่ไม่ใช่บ้านตัวเอง ไม่กล้าลุกไปรื้อค้นอะไรให้เสียมารยาท “อื้อ!” ตฤณครางอื้ออึงในลำคออีกครั้งพร้อมกับบิดตัว มือก็กุมท้องเอาไว้ พอจุดเสียดมากๆ เข้าเขาก็ลืมตา พยุงตัวลุกขึ้นมาหายใจเข้าออกลึกๆ “นึกว่ากลับแล้วซะอีก” “ยังสิคะ ไม่ใช่คนชอบผิดคำพูดเสียห
