Nobela ni introverthomie

I'M SO EXCITED TODAY, dahil uuwi na ang asawa ko kasama si Auntie Olla. Gusto ko nga sanang sumama sa airport kila Ate Beka, Kuya Ronald at Tana, kaso nga lang ay ayaw ni Auntie Olla na sumama pa ako kaya nagpaiwan na lamang ako rito sa mansyon. Ngunit, may kasama naman ako ngayon dito sa mansyon, si Mama Mia. Siya na lamang ang nagpaiwan para may kasama raw ako rito. Bibisita nga lang daw sila saglit dito nang malaman nila na nahanap na si Rufus ngunit ayaw naman ni Auntie Olla dahil gusto niya kahit gawin na lamang daw nila na hanggang isang buwan. Hindi rin kasi nila ako nasamahan dito kaya si Tana na lang ang nag-volunteer no'n na alagaan at saka samahan ako rito, dahil na ospital daw ang pamangkin ni Kuya Ronald at walang mag-aalaga sa bata dahil nag-abroad na raw ang kapatid ni Kuya Ronald kaya ipinagpaliban muna nila ang pagbisita sa akin, at ngayon na lamang daw sila babawi sa akin."Malapit ka na talagang manganak, Hani. Pasensya ka na at hindi ka namin nasamahan noong may pi

KASAMA namin kahapon si Auntie Olla na dumalaw sa baby angel namin ni Rufus. Hindi ko napigilan ang sarili ko na h'wag maging emosyonal. Kailangan ko na rin kasing maging maingat dahil ayokong mawala sa akin ang natitirang anak namin ni Rufus ngunit hindi ko talaga kayang pigilan ang sarili ko kahapon.Ganito pala ka sakit ang mawalan ng anak. Saka, mas lalo pa palang mas sasakit ang mararamdaman mo kapag nakita mo na mismo ang anak mong nakabiling na, at wala ka nang magagawa pa kundi ang umiyak na lamang sa kanyang puntod.Months passed by and eight months na ang baby namin ni Rufus. Hanggang ngayon din ay hindi pa rin namin s'ya mahanap. As usual, hindi ko pa rin mapigilan ang sarili kong mapaluha minsan sa tuwing naiisip ko siya. Walang araw na hindi ko siya namimiss. I miss him so damn much! I hope mahanap na nila ang asawa ko."Hani girl," rinig kong tawag sa akin ni Tana dahilan para mapalingon ako sa kanya."Yes, Tana girl?" tanong ko sa kanya nang tumabi na siya sa akin.Nasa

ILANG taon na ang lumipas at hindi pa rin namin nahahanap ang asawa kong si Rufus. Hindi namin alam kong buhay pa ba s'ya o hindi na. Kaunting pag-asa na lamang ang natitirang kinakapitan ko ngayon."Mommy, where's my daddy po?" Napatigil naman ako sa aking ginagawa nang biglang magtanong ang anak ko.Binitawan ko muna ang papeles na binabasa ko at saka ako tumingin sa kanya. Hinarap ko s'ya at hinawakan ko ang kanyang maliliit na mga kamay."Why did you suddenly ask me this question, baby? Did your classmates bully you?" Nag-aalalang tanong ko sa kanya.Napailing naman siya."No po, mommy. It's just that, why sila po may naghahatid sa kanila na mga daddy nila?" inosenteng tanong niya na ikinasikip ng dibdib ko.He's only five years old, pero 'yong mga tanong niya ay nahihirapan na akong sagutin, lalo na kapag tungkol sa daddy niya."Baby, listen to mommy, okay?" Napatango naman kaagad s'ya na ikinangiti ko. "Si Daddy mo ay nasa malayo pa..." Napabuntong hininga naman ako. "But, uuwi

My life has been hard lately....I thought kakayanin ko, pero kahit ano pa ang sabihin ko sa sarili ko nalulungkot at naiiyak pa rin talaga ako sa mga nangyayari ngayon sa buhay ko. Minsan naiisip ko rin na, bakit ako pa?Sobrang sakit ang mawalan ng anak!Sobrang sakit sa bawat araw na lilipas na hindi pa rin nahahanap ang asawa ko.Para akong lantang gulay ngayon. Nasa loob lang ako ng kuwarto namin ni Rufus habang nakahiga sa may kama, habang nakatitig sa may kisame.My life now is half hopeless.Gustuhin ko man na bumitaw na ngunit kailangan pa ako ng isang anak ko. I don't want to be unfair with him. He deserved to be with me—to be with us, with his Daddy. We will find you, hubby.Dahan-dahan akong bumangon, saka ko inayos ang sarili ko habang nakatitig ako sa salamin.You have to fight this battle, Ohani Zuvittri Madrid. Walang ibang tutulong sa akin kun'di ang sarili ko lang. But being Auntie Olla by my side right now is a blessing, she's my emotional support right now. Kaya wa

NANGINGINIG ang mga kamay ko nang mahawakan ko ang sarili kong dugo. Dahan-dahan naman akong umupo."Rufus...." Umiiyak na tawag ko sa pangalan niya habang nanginginig pa rin ako.Hindi ko na alam kong anong gagawin ko. Hindi na ako makapag-isip ng tama dahil sa sobrang kaba ko.Nasaan ka na Rufus? Kailangan kita—kailangan ka namin ni baby ngayon....Napailing naman ako nang biglang sumagi sa isipan ko na baka makunan ako... Hindi! Hindi ko kaya....Napalingon naman ako sa aking likuran nang biglang tumawa ng malakas si Mariah. Nakadapa pa rin siya sa sahig habang tumatawa ito nang nakatingin sa akin.Puno ng mga luha ang kanyang buong mukha."Wala na ang baby mo!" Sigaw niya at muli siyang tumawa.Umiling naman ako. "Hindi! Hindi totoo 'yan!" sabi ko habang umiiling-iling pa rin.Nang makita ko siyang tumayo ng dahan-dahan habang masama siyang nakatingin sa akin, dali-dali rin akong tumayo kahit nanginginig pa rin ang katawan ko ay pinilit ko talagang tumayo.Ngumiti siya sa akin nan

NOONG isang araw ay pinuntahan talaga mismo ni Auntie Olla ang mental hospital na pinagdalhan kay Mariah at nakita rin ng mismong mga mata niya na naroon talaga sa loob si Mariah—nakatulala raw ito habang nakatingin lang sa puting pader.It's kinda creepy! So, sino pala ang nakita ko no'n that day? Huwag ninyong sabihin sa 'kin na may kakambal pala siya? Hindi ko na alam ang iisipin ko dahil halos hindi ako makatulog nang gabing iyon.SOBRANG busy ngayon si Dra. Liñez kaya ako na lamang ang pumunta sa hospital dahil ngayon ang schedule ng ultrasound ko, and I am so excited din na malaman kung ano ang gender ng magiging anak namin ni Rufus. Excited na rin kasi siyang bumili ng mga gamit para sa bata. Hahabol na lang daw siya kapag maagang natapos ang meeting dahil importanteng meeting ang gaganapin ngayon, and I understand naman dahil gagawan din naman daw niya ng paraan.... pero mukhang, hindi na s'ya makakaabot dahil baka pagdating niya ay nakauwi na siguro ako HAHAHA kaya sa mansyon