Nobela ni Sinag

Umupo si Marlo sa sulok ng couch ng kanilang pwesto sa bar, pinaiikot ang kanyang whisky. Sinundan ng kanyang mga mata maliligalig na kumapay ng mga tao sa labas ng silid nagdudulot sa kaniya ng kayamotan, katulad ng huling pasensya niya kay Kara. Si Kara, ang pangunahing rason ng kanyang pagkairita, natitisod sa paanan ng mesa habang hawak ang isang bote ng champagne na nakataas sa itaas ng kanyang ulo na parang isang tropeo. Ang kanyang tawa ay nanggigilid sa kanyang mga ugat. Siya ay walang kahihiyang nagaaliw sa harap ng kanyang kaibigan, ang boses nito ay tumataas sa bawat hagikgik, na parang isang gamu-gamo sa apoy ang atensyon ng iba pang mga parokyano. Alam ni Marlo na kailangan niyang umalis doon bago siya gumawa ng bagay na pagsisisihan niya. Inihagis niya ang ilang perang papel sa mesa, hindi nag-abalang bilangin ang mga iyon, at tumayo na may balak na umalis. Ngunit habang siya akmang paalis matulin na pagkapit ng babae sa kanyang pulso na parang bisyo. "Hindi ka mak

Pinagmasdan siyang mabuti ni Marlo habang nagsasalin ng alak. Sinundan ng kanyang mga mata ang hubog ng kanyang braso, ang paraan ng paghawak ng kanyang mga daliri sa bote, at ang biyayang ginamit niya sa paghahatid nito. Gusto niyang humingi ng tawad, ngunit nanatiling nakabara sa kanyang lalamunan ang mga salita. Habang lumalalim ang gabi, mas tumitindi ang panunukso. Masyado nang marami ang nainom ni Gio at nagiging palahaplos na ito, inabot niya ang braso ni Kara. Pumikit siya ngunit nanatiling pinasulay ang kanyang ngiti, pinipilit na huwag ipakita ang takot. Lalong lumaki ang pagkayamot ni Marlo habang pinagmamasdan niya ang kaibigan na tinatrato siya na parang laruan. Medyo naiinis siya sa puntong ito. Sa isang maling hakbang na ikinagulat ng lahat, nabadtrip si Gio kay Kara. Nasagi niya ang baso ng alak sa bagong designer suit ni Marlo. Napalitan ng kilabot ang tawa ng kanyang kaibigan nang tumagos ang alak sa tela. "Tingnan mo ang ginawa mo!" Sigaw ni Gio, pero hindi um

Naiinis si Kara sa pagtrato sa kanya kanina. Paano matitiis ng tao na sirain ang reputasyon ng isang tao nang ganoon kadali? Hindi niya inaasahan na nagmumula ito sa isang respetadong opisyal ng unibersidad. Sinubukan niyang maglakad kahit na iniisip niya ang mga pinagdaanan niya. Hanggang sa wakas ay narating niya ang kanyang santuwaryo, ang field ng paaralan. Ang mga bleachers ay nag-aalok ng tanawin ng papalubog na araw. Habang siya ay nakaupo, ang malamig na metal ay nanunuot sa kanyang manipis na paldang uniporme, hindi na niya napigilang padaluyin ang mga luha sa kanyang pisngi, nanlalabo ang kanyang paningin at naghahalo sa pawis ng takot at galit na dumidikit sa kanyang balat. Kumakabog ang dibdib niya sa bawat hikbi na pilit niyang pinipigilan. Ang mundo sa paligid niya ay lumabo nang tuluyang tumago ang liwanag ng araw. Dito, sa tahimik na sulok na ito ng paaralan, natagpuan siya ni Xia. Bakas sa mukha niya ang pag-aalala, maingat na lumapit si Xia, ang kaniyang rooma

Naglakad-lakad si Kara sa hallway ng kanilang paaralan nang maramdaman niya ang bigat ng mga nakaraang araw na tuluyang naalis sa kanyang mga balikat. Ang kanina'y malabo niyang mga mata ay kumikinang sa pananabik nang tumunog ang huling bell, hudyat ng pagtatapos ng araw ng pasukan.Ang mga pasilyo ng kanilang paaralan ay umugong sa daldalan ng mga estudyanteng sabik na makauwi. Inaasahan niya na ang mga problema nila ni Edgar ay natapos sa huling semestre, ngunit hindi niya alam na ang kanyang tahimik na kapayapaan ay patikim lamang bago ang delubyo.Naputol ang kanyang pag-iisip nang marinig ang isang tinig na nagpalamig sa kanyang katawan. "Miss Tisoy, pumarito ka," tawag ng Dean ng Paaralan, si Ginoong Sobastos, mula sa pintuan ng kanyang opisina. Natigilan siya, ang bilis ng tibok ng puso niya habang pasulyap-sulyap sa paligid, umaasang makakatagpo siya ng magiliw na mukha. Nakakatakot na ka’y bilis mawalan ng tao ang koridor.Huminga siya ng malalim, tumalikod siya at lumapit

"Ang fiancée mo ay pinsan ni Marlo, diba?" tanong ni Kara na panay ang boses sa kabila ng pagtibok ng puso. "Sigurado akong gusto niyang marinig ang tungkol sa kung paano mo ginugugol ang iyong oras sa paglilibang." Nanlaki ang mga mata ni Edgar sa pagbanggit sa lalaki, at lumuwag ang pagkakahawak nito. Alam niyang kung maibabalik ang balita kay Marlo, matindi ang kahihinatnan nito. "You wouldn't," angil niya, nililibot ang mga mata sa paligid dahil sa kaba. Itinulak ni Kara ang sarili palayo sa dingding, tumayo nang matangkad sa kabila ng kanyang takot. "Kung hindi mo ako iiwan, sisiguraduhin kong alam niya ang bawat kasuklam-suklam na detalye." Namumutla si Edgar, halatang humihina ang kanyang kumpiyansa. "Walang maniniwala sa iyo, nakakaawa ka. Hence, she's also pathetic! I'll just go to that marriage and save my family's wealth" ulit niya na ngayon ay pabulong na ang boses. "Hindi mo ako maloloko sa mga palihim mong pananakot" Ngunit nauuna ng isang hakbang si Kara. Itinaa

Huminto ang sasakyan ni Marlo sa desyerto na tulay, tahimik na umuugong ang makina nito sa katahimikan ng gabi. Bumukas ang pinto ng driver at lumabas siya, ang malamig na hangin ay agad na kumagat sa kanyang balat. "Kunin mo siya," tahol niya, parang pagputok ng baril sa tikas ang boses niya na bumabasag sa katahimikan. Lumabas ang driver at kinaladkad si Kara palabas ng back seat. Nakasalampak siya sa lupa, nanlalaki ang mga matang lumingon kay Marlo sa takot. Bumaba ang tingin ni Marlo sa kanya, ang mukha nito ay may malamig na maskara ng galit dahil siya’y napagtaksilan. "Sa tingin mo kaya mo akong paglaruan, Kara?" dumura siya. Kinapitan ang leeg ng dalaga habang nagtitimpi ng naguumapaw na inis. "Sa tingin mo hahayaan na lang kitang sumingit sa buhay ng lola ko at kunin lahat ng pinaghirapan niya?" Humigpit ang hawak nito sa leeg niya habang hinihila siya patungo sa railing ng tulay. Ang bakal ay malamig at hindi mapagpatawad sa ilalim ng kanyang nanginginig na mga kamay.