Nobela ni Altalune

"MARRY me..." Napakurap-kurap ako at hindi ko maintindihan ang sarili ko ng marinig ko ang sinabi ni Neon sakin. Biglang para akong nabingi, at walang emosyon na nakatingala lamang ako sa kanya, isang minuto rin ata ang itinagal ng blanko kong pagtitig bago ako mag react. Binigyan ko siya ng pilit na ngiti tsaka mabilis kong tinuyo ang luhaan kong mukha bago paulit-ulit na umiling. "Ayoko." Matigas kong saad. "Bakit kelangan kitang pakasalan?" Tanong ko dahil hindi ko maunawaan kung ano bang pumasok sa isipan niya, bakit kelangan kasal ang maging daan para hindi niya kunin sakin si Castiel? We both hate each other, it's been weeks since our path crossed and we never stopped cursing and throwing hurtful words towards each other so I don't know why he just casually said that. Hindi kami okay at hindi na kami magiging okay matapos ang mga nangyare samin. "That's the only way for you to be with Castiel." Anitong halata sa tono ang pagbabanta. Dahan-dahan akong tumayo mula sa pagkakal

I WOKE up early, I can't sleep well last night. Namamahay siguro ako kaya kahit anong pikit ko ay hindi magtuloy-tuloy ang tulog ko, isang dahilan na rin siguro na hindi ako sanay na walang katabing Castiel. After what happened last night Castiel requested that he'll be sleeping next to Neon at hindi naman ako ganun ka heartless para hindi siya pagbigyan lalo pa at nakikita kong sabik siya sa kalinga ng ama na medyo ikinalulungkot ko din talaga, sinubukan ko naman talaga para sana bago siya magkaisip ay makakagisnan niya si Neon pero iba siguro talaga ang plano samin ng tadhana. Bumangon ako mula sa kama at dumiretsong banyo para maghilamos at magsepilyo pagkatapos nun ay nag desisyon akong pumunta sa labas. Naweweirduhan padin ako sa mansyon na 'to, masyadong malaki pero miske isa ay wala akong makitang tao dito. Malinis naman itong tignan at halata din namang alaga lalo na ang parteng garden na nakita ko mula sa silid namin ni Castiel ng sumilip ako kahapon pero dalawang araw na

"MAY I know exactly when are you planning to take us home?" Diretsong tanong ko kay Neon ng tuluyan kaming makapunta sa kusina, hinarap ko siya at pilit kong ipinokus ang mga mata ko sa mukha niyang wala man lang emosyong mababakasan. His eyes bore into mine while shooking his head. "I'm not planning Castidy." sagot niya sa mariin na pagbigkas. I looked at him and tried to dig deeper into his emotions but to my disappoinment I can't read him. "Wala kaming buhay dito Neon! Months from now Castiel will be in nursery and he was excited about the thought of him going to school and meeting new friends!" Aniko pa. Hindi pwedeng ikulong niya kami dito, hindi ako papayag! Just a day with him but it feels like we've been here for months now, I feel suffocated with the thought of us living on the same roof together. "Could you please give me some time to bond with my own son. You already stole my four years where I should have been taking care of him, you chose to be selfish!" Sagot niy

Nanatili pa ding nanlalaki ang mga mata ko sa nangyare. I thought it was a dream, but seeing Neon in front of me wearing boxer shorts only and smiling devilishly at me makes me want to bump my head on the wall of this room. "Hi there sweetheart." He greeted me happily. "Did you enjoy my tongue and fingers?" Tanong niya pa sakin dahilan para manliit ako sa sarili ko, naramdaman ko pa ang pamumula ng pisngi ko pero hindi maari ang ganto, so when realization hit me really really hard I hastily kick his shoulder and grab the blanket so I can cover my lower body. "Gago ka!" Galit kong mura sa kanya, ngayon ay nakasalampak na sya sa sahig dahil sa ginawa kong pagsipa. Nakangiweng tinignan niya ako habang hinihimas-himas nya ang nasaktang balikat. "Why did you do that?" Galit din nyang tanong sa akin kaya napalunok ako dahil sa nakakatakot niyang anyo. Tinapangan ko ang sarili tsaka ko sya galit na sinagot. "You take advantage of me." May diing sabi ko na ikinatawa niya ng pagak. Tum

"Wala man lang bang tao dito?" Kunut-noong tanong ko ng bumaba ako upang magtungo sa kusina, Castiel is still sleeping kaya iniwan ko muna siya sandali ng makaramdam ako ng pagkauhaw after ng naging pagtatalo namin ni Neon kanina. No one's around in this big mansion and it's scary as fuck. "Where do you think you're going." I almost jumped in shock when I heard his voice. Nakakagulat naman kase ang biglaang pag sulpot ng damuhong ito mula sa likuran ko, I didn't even hear his footsteps. "Kitchen?" Tanong kong hindi man lang siya hinaharap. "Still a kitchen." He said making my eyes roll. "That's funny, next." Sarcasm filled my voice. I heard him sigh. "Can we talk without fighting?" Mababa ang boses niyang tanong sakin. Huminga ako ng malalim tsaka ko siya hinarap. "FYI hindi kita inaaway." "But you are sarcastic everytime you open your mouth," sagot niya sakin. "Kase pang bobo ang mga tanong mo, at isa pa kung ayaw mo ng away i-uwe mo na kami Neon." I saw how his jaw

I glanced at our house once more, huminga ako ng malalim para kahit papano ay gumaan ang bigat sa dibdib ko. Hindi ko akalaing ganto kabilis kong lilisanin ang bahay na puro magagandang ala-ala namin ni Castiel. Halos hatinggabi na ng magpasya akong umalis, Neon gave me twenty hours to tell him the truth but I refused to follow his orders kaya nga heto ako at bitbit ang natutulog na si Castiel habang sa kanang kamay ay hila ko ang luggage kung saan naglalaman ng konting damit naming mag-ina.Hangga't wala pang pinanghahawakan si Neon ay aalis na kami. Ayaw kong dumating sa punto na kunin sa akin si Cast. Hindi ko iyun kaya, ikamamatay ko kapag nawala ang anak ko.I decided to leave this house and give up my job for the sake of my peace of mind.Habang naglalakad ako ay unti-unting bumagal ang bawat paghakbang ko ng may maaninag akong tao na nakatayo at nakasandal sa kotse saglit kong binalewala iyun at nagpatuloy sa paglalakad pero napakurap-kurap ako at hindi ako halos makahinga ng

"SAMANTHA mija, have some drinks with me." Pinilit niyang ngumiti habang inaabot sa kanya ng Mommy ni Lander ang baso na naglalaman ng alak. Tinitignan niya pa lang ang alak ay napapangiwe na siya, she doesn't have high tolerance when it comes to alcoholic drinks. One to two shots and she'll be in daze. She bit her lips as she tried to think of a valid excuse. "It's my birthday today mija." Napabuga na lang siya ng hininga ng magsalita itong muli, na para bang sinasabihan siyang bawal tumanggi. She forced a smile as she raised the glass she was holding, which Lander's Mother imitated. "Cheers." They both said as they drink the bittersweet beverage. "I am so glad that you came on my birthday," mabilis nitong kinuha ang baso nya tsaka nito muling sinalinan ng alak iyun. "Ilang beses na din kitang natanggihan tita kaya bumawe ako ngayon, tska isa pa naisip ko din na ito na yung chance na makilala ni Tito Xander ang apo niya." Nakangiting tinanaw niya si Brighton at ama ni Lan

"HI Mommy. Can you sama me in the mall? We have an event tomorrow and I want to buy a new dress, please" nag-isang linya ang mga labi ni Samantha habang tinitignan ang taong nasa likod ni Britallie, hindi ito makatingin ng diretso sa kanya at alam niya kung anong rason nun. Kakauwe lang niya mula sa pagsundo niya kay Brighton sa school at hindi pa nga umiinit ang puwet niya mula sa pagkakaupo ng may mag doorbell at ng buksan niya nga ang gate ay si Lander at Britallie ang bumungad. Nilakihan niya ang pagkakabukas ng gate at hindi pa nga siya nagsasalita para paunlakan ang nasa kanyang harapan pero heto at tuluy-tuloy ng pumasok ang dalawa na pasimple niyang ikinailing, mukhang nasasanay na ang mga ito sa bahay nya at hindi niya alam kung matutuwa ba siya o magagalit dahil doon dahil inaraw-araw na talaga ng dalawa ang pagbisita na para bang kulang na lang ay sa kanila na tumira ang mga ito. A part of her is happy that she got time to bond with Britallie because she dreamed of havi

"SAMANTHA!" walang buhay ang mga matang nilingon niya si Lander ng mariin nitong tinawag ang pangalan niya. Wala pang ilang segundo ng nagmartsa siya papasok sa loob at heto si Lander ngayon at mabilis na pa lang nakasunod sa kanya. Kunut na kunot ang noo nito at bahagyang namumula ang pisngi at tiim ang bagang na inisang hakbang nito ang pagitan nila. "What?" asar niyang tanong dito. Hindi pa din humuhupa ang nararamdaman niyang inis at parang nakukulangan pa siya sa ginawa niyang pagsampal kay Lizzy. Nagsisisi tuloy siya na tinatlo niya lang ang sampal dito, she should grab her hair and pull it like she is riding a horse. Sayang ang opportunity, ni hindi niya man lang iyun nasulit. "Why did you leave me there?" he was annoyed. "I am giving you some privacy," walang emosyon niyang tugon. "Bullshit!" frustrated nitong sinuklay ang buhok nito gamit ang kaliwang kamay tsaka nito ipinatong ang kanang kamay sa sariling bewang at inis na nakatingin sa kanya at mariing nakagat ang

"BAKIT po siya nandito?" Pasimpleng tanong sa kanya ni Brighton ng makita nito si Lander, bakas ang pagkainis sa gwapong mukha ni Brighton habang tinitignan ang ama nito na nakaupo sa sofa. Maaga pa ng magtungo ito dito sa bahay nila, after their talk last night she decided not to give in but they will act as civil as possible. Wala itong nagawa sa naging desisyon niya, na kahit paulit-ulit ang naging pagmamakaawa at pakiusap nitong ayusin nila ang relasyon nila ay hindi talaga siya pumayag sa gusto nitong mangyare. Selfish it might seem but she would rather be selfish than to be hurt again. "Prince..." tawag ni Lander sa anak nito na hindi man lang nagbago ang itsura habang kaharap ang ama nito. "I brought you some donuts." Itinaas ni Lander ang hawak na box ng donut pero hindi nagbago ang ekspresyon ng mukha ni Brighton sa halip ay bumaling ito sa kanya. "Mama, can you call Papa Anjo? I want some cookies please." halata ang pag-iwas nito ng sabihin iyun sa kanya kaya't pilit a

"P-PLEASE Samantha, don't do this to us. We can heal together, just give me one last chance to prove my love to you. Hindi ko na kaya kung hahayaan ko ulit ang sarili kong mapalayo sa inyo..." nagmamakaawang saad ni Lander tsaka nito hinawakan ang kamay niyang sapo ang pisngi nito. "Kaya mo Lander, we've been separated for five years and we just recently bumped into each other, nakaya mong wala ako sa loob ng limang taon na yon kaya alam kong kaya mo ngayon." mahinang saad niya sapat lang para marinig nilang dalawa. Marahas itong umiling habang patuloy pa din ang pag-iyak at pagmamakaawa sa harapan niya. "Five years ago was different, Samantha. Nakaya ko yun noon kase dala ko ang paniniwalang niloko mo ako." bwelta nito sa kanya kaya't siya naman ngayon ang napailing. "Lander please, wag na nating pahirapan ang isa't-isa. We need to heal separately. Ilang buwan pa lang simula ng muli tayong magkita pero nagkasakitan na ulit tayo." Paliwanag niya pero tila naging bingi ito sa la

HALOS nakalimutan niya na ang ipinaalam sa kanya ni Lander kanina na mag-asawa pa din pala sila, ang takot dahil sa ginawa nitong kapangahasan ay saglit naibsan dahil natuon na ang atensyon niya sa litratong tanda ng pangangaliwa ni Lander sa kanya noon, ang litratong kahit limang taon na ang nakakalipas ay nagbibigay pa din ng matinding sakit sa kanya. Hindi maiwasan ni Samantha ang mapasinghap habang tuluy-tuloy na umaagos ang luha sa magkabilang pisngi niya. Unti-unting nagpa flashback ang lahat habang tinitignan niya si Lander. Yung lahat ng sakit na unti-unting naipon sa puso niya ay para bang anumang oras ay sasabog na. Umiling siya sa naging tanong nito sa kanya kanina. Natatakot siya sa tingin ni Lander, kung kanina ay nagtatapang-tapangan siya ngayon naman ay wala na talaga ang tapang niya. Lumambot ang matigas na anyo nito nang mapansing patuloy lang ang pagluha niya. Tumayo ito at masuyong hinaplos ang pisngi niya. "I-I'm sorry if I shouted at you, I'm sorry if I kisse